Λέσβος: ένα νησί που τα έχει όλα! «Κάτω στη γη πως καμαρώνει το αρχοντολόι του περβολιού! Όταν γυρίζει ο αλάδανος το αχτένιστο κεφάλι του…», έτσι έβλεπε κάτω απ’ τον «πρώτο ήλιο» (1943), ο Οδυσσέας Ελύτης τη Λαδανιά, τον κίστο ή τον αξίσταρο όπως λεν εδώ το φυτό στη Λέσβο καθώς τα πέταλα του είναι τόσο τσαλακωμένα, που μοιάζει σα να ξύπνησε μόλις από τον πιο βαθύ ύπνο. Ο Λάβδανος είναι ένα από τα πολλά άλλα θεραπευτικά και γευστικά βοτάνια της Λέσβου τα οποία συστήνει σε ντόπιους και ξένους η Εβελίνα. «Πολλοί είναι εκείνοι ακόμη και στο νησί που δεν γνωρίζουν το Λάβδανο που στην Ικαρία θεωρείται ως το φυτό της αιωνιότητας. Άνθρωποι με μεράκι έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αναδείξουν τον φυσικό πλούτου της Λέσβου», λέει η Εβελίνα Ντουλγκέρη που μέσα σε 25 τετραγωνικά μέτρα έχει καταφέρει να χωρέσει πάνω από 150 διαφορετικά είδη μπαχαρικών από τη Λέσβο και απ’ όλο τον κόσμο, βότανα όλων των ειδών, άλλα ντόπια καλούδια, βιολογικά προϊόντα και καλλυντικά της φύσης! Τα βιολογικά «Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολύ η διατροφή μας. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την διαφήμιση των σούπερ φουντς και όλη αυτή την προβολή γύρω από τον καλύτερο τρόπο ζωής αλλά και έτσι να ‘ναι αυτό είναι θετικό. Είναι θετικό που βλέπω νέα παιδιά να μου ζητούν Αρώνια, που έχει τα διπλάσια αντιοξειδωτικά από το γκότζι μπέρι, είναι θετικό να ψωνίζουν τουρίστες και ντόπιοι το καινούργιο τσάι των παιδιών από τη Γέρα με τζίγκο μπιλόμπα που είναι ευεργετικό για τη μνήμη. Δουλεύω τα βιολογικά προϊόντα πολλά χρόνια. Πολλοί φοβούνται το θέμα της τιμής, όμως κι αυτό έχει αλλάξει καθώς πλέον μπορείς να βρεις φθηνά βιολογικά σε προσιτές τιμές». «Δουλεύω αρκετά με μπαχαρικά για μαγειρική καθώς είναι στην κουλτούρα μας, με μπαχαρικά ντόπια είτε από την Ινδία, τη Συρία και το Ισραήλ, αλλά και με γνωστές ετικέτες όπως «ο Δρόμος του Τσαγιού». Προμηθεύω τα μαγαζιά της Μυτιλήνης που τελευταία έχουν ανέβει σε θέματα γευσιγνωσίας. Πολλοί εστιάτορες και νέα παιδιά αγοράζουν πλέον τα μπαχαρικά τους από μπαχαροπωλεία και όχι από Σουπερ Μάρκετ και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Δουλεύω και με ένα μεγάλο κομμάτι τουριστών που γνωρίζουν πολλά περισσότερα για τα βιολογικά. Μερικές φορές οι ντόπιοι δεν γνωρίζουμε πολλά από αυτά που ξέρουν οι ξένοι για τον τόπο μας. Οι φορείς οφείλουν να στηρίξουν τα νέα παιδιά που ασχολούνται σήμερα με τον χώρο αυτών. Πρέπει να δούμε κι άλλα καλά προϊόντα της λεσβιακής φύσης, όπως το ρόδι, το αμύγδαλο ή το μανιτάρι που δεν τα έχουμε εκμεταλλευτεί αρκετά», σημειώνει η Εβελίνα που δραστηριοποιείται στον χώρο από το 2000. Πηγή: Εφημερίδα Πολιτικά Λέσβος, https://www.politikalesvos.gr/,
σε συνεργασία με την δημοσιογράφο Νατάσα Παπανικολάου
0 Comments
Η Ινκι Γκίμπενς, γεννημένη στην Ουλάν Μπατόρ στη Μογγολία, αλλά μεγαλωμένη στη Βρετανία, έχει ένα χάρισμα: μαθαίνει πολύ εύκολα τις γλώσσες και μιλά τέσσερις-αγγλικά, ρωσικά, μανδαρινικά, και μογγολικά.
Ωστόσο, δυσκολεύτηκε να μάθει την γλώσσα των προγόνων της, τη Buryat, γλώσσα που ομιλείται κυρίως στη Σιβηρία κατά μήκος των ρωσικών και μογγολικών συνόρων από 300.000 ανθρώπους. Προσπαθώντας να τη μάθει και μην καταφέρνοντας να βρει έναν εκπαιδευτικό στο διαδίκτυο, συνειδητοποίησε ότι η γλώσσα των παππούδων της είχε ανακηρυχτεί ως γλώσσα υπό εξαφάνιση από την UNESCO. Η Γκίμπενς, που σπούδασε Σύγχρονες Γλώσσες και στη συνέχεια έκανε διδακτορικό στην κοινωνιογλωσσολογία, κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να διασώσει όχι μόνο τη γλώσσα των προγόνων αλλά κι άλλες: Από το 1950 ως σήμερα έχουν χαθεί 230 γλώσσες και διάλεκτοι ενώ σύμφωνα με τον ΟΗΕ άλλες 2.465 γλώσσες κινδυνεύουν να πάψουν να ομιλούνται, ενώ 18 απ’ αυτές μιλιούνται από μόλις ένα άτομο. «Ήθελα να κάνω κάτι πιο σημαντικό με μεγαλύτερη επίπτωση από το γράψιμο μιας διατριβής», είχε δηλώσει σε συνέντευξη της. «Υπήρχαν πολλές άλλες γλώσσες εκεί έξω που περίμεναν τον θάνατο» Για να τις γλιτώσει λοιπόν απ’ αυτήν την μοίρα, ξεκίνησε το Tribalingual, μία start-up εταιρεία, στόχος της οποίας αποτελεί η διάσωση των υπό εξαφάνιση γλωσσών. Απαρτίζεται από ανθρώπους διαφορετικών καταβολών, οι οποίοι όμως μοιράζονται το κοινό όραμα για τη διάσωση και τη διατήρηση των ξεχασμένων διαλέκτων. Ανθρωπολόγοι, σχεδιαστές, φωτογράφοι, γλωσσολόγοι, ακόμη και λάτρεις των ταξιδιών εργάζονται για να φέρουν στο φως διαλέκτους που χάνονται. Προσφέρει επίσης μαθήματα διάρκειας 4- και 10 εβδομάδων που κοστίζουν από 170 έως 520 δολάρια για τις εξής γλώσσες: Ainu, μια αυτόχθονη γλώσσα που ομιλείται τώρα σε ένα νησί στην Ιαπωνία, μογγολικά, Quechua, η γλώσσα των Incas, Gangte, γλώσσα που ομιλείται σε μερικές δωδεκάδες χωριά στη βορειοανατολική Ινδία, τα γιορούμπα(Νιγηρία) και τα γκρεκάνικα (η ελληνική διάλεκτος που μιλούν σε μερικές περιοχές της Καλαβρίας και της Νότιας Ιταλίας). Ορισμένοι δάσκαλοι έχουν ως μητρική τη γλώσσα που διδάσκουν, άλλοι είναι ακαδημαϊκοί με βαθιά γνώση της γλώσσας και η ίδια η Γκίμπενς διδάσκει μογγολικά αν και δεν είναι γλώσσα υπό εξαφάνιση. Το μάθημα έχει στόχο να αλληλοεπιδρά με τους μαθητές και να τους μαθαίνει εκείνες τις λέξεις που είναι απαραίτητες για την καθημερινή συνεννόηση. Σε μια γειτονιά της Λίμα στο Περού, όπου οι οικογένειες θεωρούν το τρεχούμενο νερό πολυτέλεια, νεαρά κορίτσια βάζουν τις πουέντ τους κι εξασκούνται στο plié. ![]() «Όταν χορεύω ξεχνώ για τα πάντα», δηλώνει η 16χρονη Μαρία Θιέλο Καρδένας. «Είναι σαν να πετάω». Η δασκάλα της τάξης, Μαρία ντελ Κάρμεν Σίλβα, πρώην χορεύτρια του κρατικού μπαλέτου του Περού, θεωρεί πως η αποστολή της δεν είναι μόνο να διδάξει στα κορίτσια το plié κι άλλες κινήσεις, αλλά να τις ετοιμάσει για ένα μέλλον έξω από τα όρια της φτωχογειτονιάς όπου μεγαλώνουν. Μάλιστα, συχνά παίρνει τις μαθήτριες της να χορέψουν σε σχολές σε πιο εύπορες περιοχές της Λίμα, ελπίζοντας ότι θα δημιουργηθούν σχέσεις στις οποίες οι ταξικές ανισότητες δεν θα έχουν σχέση. Τα κορίτσια γοητεύονται από τον κόσμο του μπαλέτου και της μουσικής, ενώ και οι περισσότεροι γονείς γνωρίζουν το μπαλέτο μέσα από τα παιδιά τους. «Το μόνο που ήξερα για το μπαλέτο», λέει η μητέρα δύο μαθητριών της Σίλβα, «ήταν ένα παραμύθι για ένα ποντικάκι που χόρευε». Τώρα δεν χάνει καμία από τις παραστάσεις που δίνουν τα κορίτσια. Το Περού είναι μια χώρα όπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με μόλις 105 δολάρια το μήνα. Παρά την οικονομική σταθερότητα της χώρας, έχει έναν από τους χαμηλότερους προϋπολογισμούς για την παιδεία στην Λατινική Αμερική, οπότε το μπαλέτο είναι για τους πλουσιότερους. Πολλοί από τους πιο εύπορους της Λίμα έχουν αγκαλιάσει την πρωτοβουλία της κι βοηθούν στην αγορά ρούχων, ενώ και τα κορίτσια που επισκέπτονται τις σχολές των πλούσιων προαστίων αισθάνονται άνετα σε ένα χώρο τόσο ξένο με τις δικιές τους ζωές. «Όταν μπήκα σε μια τέτοια τάξη, τέσσερα χρόνια πριν», λέει η Καρδένας, «αισθάνθηκα άβολα, χόρευα με κορίτσια από εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο. Τώρα είμαστε συμμαθήτριες κι αδελφές». Photo by Plush Design Studio on Unsplash
|
Archives
September 2023
Categories |