Συγκεκριμένα, οι γυναίκες της ομάδας, Las Tesis, δέχθηκαν καταγγελία από τη Χιλιανή αστυνομία για «προσπάθεια δημιουργίας εσκεμμένης εχθρότητας προς τον εν λόγω θεσμό, επισημαίνοντας και ευθέως καταλογίζοντας κατασταλτικές και ενθαρρυντικές συμπεριφορές ενάντια στη σωματική ακεραιότητα του ευρύ κοινού, σχετικά με τα φερόμενα θύματα της αστυνομικής δράσης».

Αφορμή για την καταγγελία στάθηκε η δημιουργία ενός βίντεο στο οποίο διαδηλώνουν ειρηνικά έξω από ένα αστυνομικό τμήμα ντυμένες με κόκκινες στολές, μάσκες και μια Χιλιανή μαύρη σημαία. Το βίντεο κυκλοφόρησε τον Μάιο. 

Σε πλήρη καραντίνα λόγω της πανδημίας, η οποία έχει προκαλέσει μεγάλη καταστροφή στη χώρα, όχι μόνο εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των κρουσμάτων, των ασθενών και των νεκρών, αλλά και εξαιτίας της εκτόξευσης της ανεργίας και της φτώχειας, η  αστυνομία  βρήκε, όπως επισημαίνεται, την ευκαιρία για την υποβολή καταγγελίας στο γραφείο του εισαγγελέα για «υποκίνηση βίαιων ενεργειών εναντίον του θεσμού». 

Θεωρούν ότι ο Las Tesis είναι εν μέρει υπεύθυνες για κάποιες από τις «βίαιες πράξεις» που έλαβαν χώρα στην Χιλή  κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κοινωνικής αφύπνισης που έλαβαν χώρα τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 2019. Παρά το γεγονός ότι η μηνυτήρια αγωγή στρέφεται «εναντίον όλων των υπευθύνων», τα τέσσερα μέλη της ομάδας κατονομάζονται στη συγκεκριμένα στη μήνυση.
Στο πλευρό τους τάσσονται ακτιβιστές, καλλιτέχνες κα πολλές οργανώσεις: «Το Δίκτυο Χιλιανών Ηθοποιών, εκφράζουμε δημόσια τη στήριξή μας για την συλλογικότητα @lastesis απέναντι στην καταγγελία εναντίον τους από την αστυνομία. Θεωρούμε παράλογο και απαράδεκτο το γεγονός ότι ο θεσμός που έχει ασκήσει άμεσα βία στον κόσμο στους δρόμους από τις 18 Οκτωβρίου, ξυλοκοπώντας, πυροβολώντας, ρίχνοντας αέρια, βασανίζοντας και ασκώντας σεξουαλική βία κατά γυναικών και κοριτσιών, έχει το θράσος να καταγγέλλει μια φεμινιστική καλλιτεχνική συλλογικότητα για υποκίνηση βίας», επεσήμαναν.

Ποιες είναι όμως οι Las Tesis; Είναι μία Γυναικεία Κολεκτίβα Παραστατικών Τεχνών με έδρα το Βαλπαραΐσοπου μάχεται κατά της ανισότητας των φύλων και τη συστηματική χρήση βίας κατά των γυναικών.

Η πρώτη τους  performance έγινε την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών στις 25 Νοεμβρίου του 2019, σχεδόν ένα μήνα μετά το ξέσπασμα των διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης στην Χιλή. 
​
Μία ομάδα 2000 γυναικών ερμήνευσαν και χόρεψαν το τραγούδι μπροστά από τη Βουλή, μίαδιαμαρτυρία που έγινε viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γρήγορα εξελίχθηκε σε παγκόσμια διαμαρτυρία με γυναίκες να βροντοφωνάζουν το «o Βιαστής Είσαι Εσύ» στους δρόμους του Λονδίνου, του Νέο Δελχί, της Αθήνας, και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου. 

Επαναχρησιμοποίηση είναι η  πρακτική  κατά την οποία τα απορρίμματα ή τα εν δυνάμει απορρίμματα,  επαναχρησιμοποιούνται από τον ίδιο ή άλλο χρήστη. Τα αντικείμενα μπορούν να έχουν την αρχική τους χρηστικότητα ή να χρησιμοποιηθούν με νέους πρωτότυπους τρόπους.
Ως upcycling στη μόδα χαρακτηρίζεται η επαναξιοποίηση παλιών – φορεμένων ρούχων ή υφασμάτων αλλά και η χρήση μη συμβατικών υλικών, όπως για παράδειγμα τα ελαστικά. Τα παλιά ρούχα, υφάσματα και λοιπά υλικά που φαίνονται άχρηστα με την πρώτη ματιά μεταμορφώνονται σε κάτι καινούριο και αναβαθμίζονται. 

Επομένως, η σημαντική διαφορά με την ανακύκλωση είναι η αναβάθμιση, η δημιουργία δηλαδή ενός ρούχου που έχει καλύτερη ποιότητα και μεγαλύτερη αξία από το αρχικό. Κι εφόσον δεν χρησιμοποιούνται συνήθως καινούρια υλικά το upcycling αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την κατανάλωση με οικολογική συνείδηση.
​
Πολλοί σχεδιαστές πλέον υιοθετούν την επαναχρησιμοποίηση υφασμάτων και ρούχων, όπως για παράδειγμα, το Archivist Studio, το οποίο δημιουργεί κομψά, διαχρονικά λευκά πουκάμισα από παλιά σεντόνια και λευκά είδη πολυτελών ξενοδοχείων.

Η ιστορία τους ξεκινάει όταν η Γιουτζίν Χάιτσμα αναρωτήθηκε τι γίνονται τα σεντόνια των ξενοδοχείων, όταν δεν τα χρειάζονται πια. Σκέφτηκε να απευθυνθεί σε μια φίλη της που εργαζόταν σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στο Mayfair για να μάθει. Έτσι ανακάλυψε πως συνήθως τα ξενοδοχεία αυτά πετούν τα σεντόνια τους αν έχουν πολύ μικρές τρύπες ή ανεπαίσθητους λεκέδες. 
Σκέφτηκε λοιπόν πως ήταν κρίμα να πηγαίνουν χαμένα αφού τα σεντόνια αυτά είναι φτιαγμένα από αιγυπτιακό βαμβάκι, είναι μαλακά και σε πολύ καλή κατάσταση.

Κατάφερε να εξασφαλίσει 200 κιλά σεντόνια υψηλής ποιότητας από πολυτελή ξενοδοχεία του Λονδίνου και ξεκίνησε την παραγωγή πουκαμίσων. 

Το ύφασμα τους είναι ιδανικό για τα κλασικά πουκάμισα, γεγονός που επιβεβαιώνει και o συνιδρυτής του brand Γιοχάνες Οφερχάους.

Τα σεντόνια αυτά είναι πολύ μεγάλα και έτσι είναι ιδανικά για να επαναχρησιμοποιηθούν. Η εταιρεία  έχει μαζέψει πρώτη ύλη για τα επόμενα τρία χρόνια και συνεχίζει να μαζεύει, καθώς πολλά πολυτελή ξενοδοχεία συνεχίζουν να τους χαρίζουν τα σεντόνια τους. Η παραγωγή αυτή τη στιγμή γίνεται σε  εργοστάσιο στη Ρουμανία. 
​
Προς το παρόν κατασκευάζουν μόνο πουκάμισα, αλλά όπως αναφέρουν σκέφτονται να επεκταθούν σε τοπς και φορέματα. 

​Πουκάμισα μέσω  upcycling δημιουργεί και η Λουίζ Μπαρς, από υφάσματα που έχουν περισσέψει όταν ολοκληρωθεί μία κολεξιόν.

«Όταν στις μεγάλες εταιρείες ενδύματος διαπιστωθεί ότι υπάρχουν μικρά λάθη, τότε μπορεί ολόκληρη σειρά να βγει με λάθος ραφή» εξηγεί η Λουίζ Μπαρς. «Για εμάς είναι σκουπίδια διότι οι αλλαγές είναι πολύ πιο ακριβή υπόθεση». Για το περιβάλλον, όμως, μια τέτοια συμπεριφορά είναι επιβλαβής. 

Κι έτσι η Μπαρς ίδρυσε μαζί με μια φίλη την εταιρεία aluc. Φτιάχνουν μοναδικά πουκάμισα από τα υπόλοιπα των υφασμάτων, τα οποία κανείς δε θέλει να χρησιμοποιήσει. 

Δεν είναι μόνο τα υλικά «πράσινα» αλλά όλη η διαδικασία. Τα πουκάμισα ράβονται σε εργαστήρια, στα οποία λειτουργούν άνθρωποι με αναπηρία. Τα υπόλοιπα υφάσματα από τα πουκάμισα που φτιάχνουν τα χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν διάφορα αξεσουάρ. 
​
Τις δημιουργίες της πουλάει η Λουίζ Μπαρς στο δικό της μαγαζί στο κέντρο του Βερολίνου. Πουλά τσάντες από παλιά μαντήλια και μπλουζάκια φτιαγμένα από παλιές φορεμένες κάλτσες. 

Το κίνημα του Fashion Revolution δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή σχεδιαστών, brands, ακαδημαϊκών, συγγραφέων, επιχειρηματιών και κυβερνητικών από όλο τον κόσμο, με σκοπό τη διαφάνεια και τη μεταρρύθμιση της αλυσίδας παραγωγής της μόδας.

Στις 24 Απριλίου 2014, στην πρώτη επέτειο της καταστροφής του Rana Plaza, πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκδήλωση του κινήματος  με στόχο την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση όσο περισσότερου κόσμου ήταν δυνατό. 

Τέθηκε μια απλή ερώτηση: Ποιος έφτιαξε τα ρούχα σου; Ζητήθηκε από κάθε άτομο που συμμετείχε στην Fashion Revolution Day να συνεισφέρει, φορώντας ένα ρούχο από μέσα προς τα έξω, και μετά να το φωτογραφίσει και να το μοιραστεί στα social media με hashtag #insideout.

Το αντίκτυπο αυτής της εκστρατείας ήταν σημαντικό, με συμμετοχή 62 χωρών,  6.6 εκατομμύρια χτυπήματα στο google και το #insideout να γίνεται #1 trending topic παγκοσμίως στο twitter. Η πρωτοπόρος του Upcyling, Ορσόλα ντε Κάστρο δήλωνε τότε: «Με μια απλή χειρονομία #insideout θέλουμε να ρωτήσετε, «Ποιος έφτιαξε τα ρούχα σας;». Αυτή η ενέργεια θα ενθαρρύνει τους ανθρώπους να φανταστούν την «κλωστή» από ένα ρούχο που συνδέει αυτόν που το έραψε με τον αγρότη που καλλιέργησε το βαμβάκι από όπου φτιάχτηκε”.

Έναν χρόνο αργότερα, προβλήθηκε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο, «The true Cost», βοηθώντας ένα μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού να πληροφορηθεί τις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες που ευδοκιμούν πίσω από την αστραφτερή βιομηχανία, αλλά και τις ατελείωτες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που φέρουν*-+ οι παραγωγικές της μέθοδοι.
Πράγματι, πίσω από τους προβολείς στις πασαρέλες, τις εν
​τυπωσιακές σελίδες των περιοδικών και τις άψογες φωτογραφίες των μοντέλων κρύβονται πολλές άσχημες αλήθειες:

Εκατομμύρια αναγκάζονται να εργάζονται, με πολύ μικρή ή καθόλου αμοιβή, υπό την απειλή της βίας- 21 εκατομμύρια άνθρωποι υποχρεούνται παγκοσμίως σε καταναγκαστική εργασία, κυρίως γυναίκες και παιδιά. 

Επίσης, το 90% των συνολικά 75 εκατ. ανθρώπων οι οποίοι εργάζονται στο χώρο της ένδυσης παγκοσμίως «δεν έχουν καμία δυνατότητα να διαπραγματευθούν τους μισθούς τους ή τις συνθήκες εργασίας τους» σύμφωνα με τη διεθνή ένωση IndustriALL Global Union.

Παράλληλα, η λεγόμενη «γρήγορη μόδα», η μόδα δηλαδή που προσφέρεται σε χαμηλή τιμή, είναι η δεύτερη, κατά σειρά υπαίτιος, στην κλιματική, αλλά και κοινωνική αποδυνάμωση του πλανήτη μας. Για παράδειγμα, κάθε χρόνο παράγονται παγκοσμίως 2 δισεκατομμύρια παντελόνια τζιν. Η κατασκευή ενός και μόνο από αυτά απαιτεί 7.000 λίτρα νερού.

Η παραγωγή ενός t-shirt προϋποθέτει τη χρήση 2.700 λίτρων νερού.

Αθροιστικά, προκύπτει το σύνολο του νερού που πίνει ο μέσος άνθρωπος σε 900 ημέρες! Επίσης, το 34,8% των μορίων πλαστικού στους ωκεανούς προέρχεται από τη βιομηχανία της μόδας. Η μόδα εκκρίνει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ότι οι αερομεταφορές και η ναυτιλία μαζί, ενώ το 20% της βιομηχανικής μόλυνσης του νερού προέρχεται από τη μόδα.
​
Η μακρά αλυσίδα παραγωγής των ρούχων καθιστά αρκετά δύσκολο το σαφή προσδιορισμό της μόλυνσης που προκαλεί η διαδικασία στο σύνολό της, στο περιβάλλον. Τα όσα δεδομένα όμως συγκεντρώνονται για κάθε ένα από τα στάδια της διαδικασίας ξεχωριστά, είναι απογοητευτικά.
Σταδιακά, ωστόσο, δημιουργούνται όλο κα πιο συνειδητοποιημένοι καταναλωτές , ενώ το +2019 συμμετείχαν στις ενέργειές του κινήματος πάνω από 2 εκατ. άνθρωποι σε 107 χώρες, ενώ μέσω των κοινωνικών δικτύων αλληλεπίδρασαν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικά, έγιναν 170.000 ποστ με χρήση του #fashionrevolution.