Οι συγκεκριμένες εκλογές αφορούν περισσότερο απ’ το ένα τρίτο του αμερικανικού πληθυσμού και θα εκλέξουν τους 1345 εκλέκτορες του Συνεδρίου των Δημοκρατικών ή αλλιώς το 34% όλων των εκλεκτόρων, άρα είναι φανερό ότι η αναμέτρηση αυτή θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την κούρσα των Δημοκρατικών ξεκαθαρίζοντας το τοπίο στο ήδη συνωστισμένο σκηνικό των πολλών και ετερόκλητων υποψηφίων.

Πριν όμως φτάσουμε στις εκλογές του 2020 και τον υποψήφιο που θα σταθεί απέναντι στον νυν πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ των Ρεπουμπλικάνων, ας δούμε πως καθιερώθηκε ο όρος «Σούπερ Τρίτη» αλλά και πώς φτάνουμε στη μεγάλη μέρα μέσα από μια σειρά εκλογικών διαδικασιών, που ονομάζονται προκριματικές (primaries), ή προκριματικές από τοπικές οργανώσεις (caucuses). Η ονομασία «caucus» προέρχεται από τη γλώσσα των ινδιάνων Αλγκονκίν και σημαίνει τη συγκέντρωση των αρχηγών της φυλής. 

Μόλις αναδειχθεί νικητής στις διαδικασίες αυτές από κάθε κόμμα, τότε λαμβάνει και επισήμως το χρίσμα ως υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια των συνεδρίων των δύο κομμάτων το καλοκαίρι, μερικούς μήνες πριν τις Προεδρικές Εκλογές.

Οι προκριματικές από τοπικές οργανώσεις (caucuses) και οι προκριματικές (primaries) ξεκινούν από τη μεσοδυτική Πολιτεία της Αϊόβα και από την πολιτεία της Νέας Αγγλίας του Νιου Χαμσάιρ αντίστοιχα.

Οι προκριματικές εκλογές διοργανώνονται και χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση της κάθε πολιτείας και διεξάγονται, όπως οι εθνικές εκλογές, σε εκλογικά κέντρα με ψηφοδέλτιο και κάλπη. Η διαδικασία μπορεί να είναι «ανοιχτή» (ο κάθε ψηφοφόρος ψηφίζει τον υποψήφιο οποιουδήποτε κόμματος) ή «κλειστή» (συμμετέχουν μόνο τα μέλη του).

Ο όρος «Σούπερ Τρίτη» εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1976 για να περιγράψει την μάχη του Τζίμι Κάρτερ με τον πρόεδρο Φορντ σε τρεις Πολιτείες, την Καλιφόρνια, το Νιου Τζέρσεϊ κα το Οχάιο και στην ουσία είναι ένας… πιασάρικος όρος που χρησιμοποίησαν πρώτοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές.  

Μία από τις πρώτες «Σούπερ Τρίτες» με ιδιαίτερη σημασία ήταν αυτή του 1988, όταν ο Πολιτείες του Νότου αποφάσισαν να κάνουν τις προκριματικές τους στις 8 Μαρτίου.  
Εκείνη την περίοδο, οι νότιες πολιτείες κυβερνούνταν από Δημοκρατικούς, οι οποίοι θεωρούσαν ότι οι προεδρικοί υποψήφιοι του κόμματός τους ήταν υπερβολικά φιλελεύθεροι.  Σκέφτηκαν λοιπόν πως αν ο Πολιτείες τους ψηφίσουν μαζικά σε σύντομο χρονικό διάστημα, ένας πιο μετριοπαθής Δημοκρατικός υποψήφιος θα μπορούσε να κερδίσει το χρίσμα. 

Πραγματοποιήθηκαν λοιπόν εκλογές σε 14 Πολιτείες του νότου και σε όμορες όπως και στη Μασαχουσέτη και το Ρόουντ Άιλαντ. 
Η «νότια» όμως σούπερ  Τρίτη δεν ήταν απολύτως επιτυχημένη. Η ημέρα έληξε με διάσπαση στις πρωταρχικές νίκες μεταξύ του τότε γερουσιαστή Τενεσί Αλ Γκορ, του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης Μάικλ Ντουκάκις,  και του αρχηγού των πολιτικών δικαιωμάτων Τζέσε Τζάκσον.. Οι δημοκρατικοί ηγέτες στα νότια κράτη δεν πέτυχαν μια ισχυρή νίκη για έναν μετριοπαθή  υποψήφιο.
Ωστόσο, από στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων, ο τότε αντιπρόεδρος Τζορτζ Μπους  κέρδισε όλα εκτός από μια εκλογική αναμέτρηση της Σούπερ Τρίτης, ουσιαστικά σφραγίζοντας την υποψηφιότητά του. Αυτή ήταν και η πρώτη «Σούπερ Τρίτη» που έδειξε πόσο αποφασιστικής σημασίας είναι αυτή η ημέρα για τα προκριματικές.  

Μετά το 1988, αρκετές νότιες πολιτείες απομακρύνθηκαν από το να διοργανώνουν προκριματικές την Σούπερ Τρίτη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, το μέγεθος της Super Tuesday μειώθηκε μέχρι το 2008  όπου 16 Πολιτείες πραγματοποίησαν προκριματικές για το Δημοκρατικό κόμμα ενώ και η πλευρά των Ρεπουμπλικάνων  πραγματοποίησε 15. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις ο συναγωνισμός για το χρίσμα τελειώνει μετά την Σούπερ Τρίτη. Παράδειγμα το 2000. Η επικράτηση του Αλ Γκορ από τη δημοκρατική πλευρά, του Τζορτζ Μπους  από την ρεπουμπλικανική, έπεισε τους βασικούς αντίπαλους τους,  (Μπιλ Μπράντλεϊ και Τζον ΜαΚκέιν ) να αποσυρθούν μέσα σε λίγες ημέρες μετά την εκλογική αναμέτρηση της Σούπερ Τρίτης.  
Ομοίως η νίκη του Τζον Κέρι στην Σούπερ Τρίτη στα 2 Μαρτίου 2004 είχε ως αποτέλεσμα ο τελευταίος ανταγωνιστής του να αποσυρθεί από τον αγώνα. Το 2008, ήταν η σειρά του Τζον ΜαΚκέιν  να σφραγίσει την υποψηφιότητα για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, αφού η Σούπερ Τρίτη  έπεισε τον κύριο ανταγωνιστή του, Μιτ Ρόμνεϊ  να αποσυρθεί.

Όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα στις αναμετρήσεις της Σούπερ Τρίτης, τότε όσοι …επιζήσουν μάχονται γα έναν ή δύο μήνες ακόμα κι όταν ένας έχε συγκεντρώσει πλέον αρκετές νίκες, πείθει τους άλλους να εγκαταλείψουν πριν τις τελευταίες προκριματικές. Αυτό συνέβη το 2016, όταν ο Τραμπ κέρδισε επτά αναμετρήσεις στην Σούπερ Τρίτη και ο Τεντ Κρουζ δύο κα δύο νίκες σε caucuses. Την πρώτη εβδομάδα του Μαίου αποσύρθηκε όπως και άλλοι υποψήφιοι. 

Ενδεικτικό της σημασίας των αναμετρήσεων της Σούπερ Τρίτης είναι και το  γεγονός ότι ορισμένοι υποψήφιοι προτιμούν να πέσουν στην μάχη των προκριματικών απ’ αυτή την ημέρα. 

Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου ο επιχειρηματίας και  πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μαικλ Μπλουμπεργκ αποφάσισε να ξεκινήσει από την φετινή Σούπερ Τρίτη. Η στρατηγική του είναι να χρηματοδοτήσει ο ίδιος την καμπάνια του και να κρατήσει σθεναρή στάση εναντίον του Τραμπ ως διεφθαρμένο και αποτυχημένο ηγέτη (έχει ως τώρα ξοδέψει το αστρονομικό ποσό των 250 εκατ. δολαρίων σε τηλεοπτική διαφήμιση, κι αυτό σε λίγες μόλις περιοχές της χώρας). 70 εκατομμύρια από αυτό το ποσό, έχει δαπανηθεί σε διαφημίσεις στο Google και το Facebook, πολύ περισσότερα από τους αντιπάλους του για το χρίσμα, αλλά και από τον ίδιο τον Τραμπ.

Η γκάμα των υποψηφίων για το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος είναι μεγάλη. Από πολύ μετριοπαθείς κεντρώους, όπως η Έιμι Κλόμπουτσαρ, μέχρι πολύ αριστερούς (τουλάχιστον για τα δεδομένα των ΗΠΑ) υποψηφίους, όπως ο Μπέρνι Σάντερς, στη μάχη έχουν ριχτεί ο πρώην Αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, ο 38χρονος Πιτ Μπούτετζετζ, (πρώην δήμαρχος μιας μικρής πόλης στα μεσοδυτικά, που τονίζει με την υποψηφιότητα του το στοιχείο της αλλαγής που μπορεί να φέρει στα πολιτικά πράματα της Ουάσιγκτον μια άφθαρτη νέα γενιά στελεχών) και η Γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Ουόρεν.

Ο Μπέρνι Σάντερς προς το παρόν εμφανίζεται να κερδίζει πολιτική δυναμική στην προεκλογική κούρσα των Δημοκρατικών για την διεκδίκηση του προεδρικού χρίσματος, μετά την ξεκάθαρη νίκη του στο Νιου Χάμσαϊρ και στη Νεβάδα. 
 
Οι Δημοκρατικοί πάντως δεν έχουν απόλυτα ξεκαθαρίσει τι θέλουν και ποιος μπορεί να επικρατήσει του Τραμπ, καθοδηγούμενοι, σε μεγάλο βαθμό, από την επιθυμία να φύγει απλώς ο Τραμπ και λιγότερο από την προσήλωση σε τολμηρές προτάσεις πολιτικής.

Γεννήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Πακιστάν το 1978. Η οικογένεια της ήταν από το Αφγανιστάν κι ήταν μόλις δύο μηνών όταν αναγκάστηκαν να πάνε στο Ιράν.

Στα 12 της εξαναγκάστηκε να παντρευτεί έναν άνδρα 30 ετών, ένα μουλά από το Αφγανιστάν. Κάθε βράδυ έκανε σεξ μαζί του χωρίς να το θέλει, Στα 13 της απέκτησε το πρώτο της παιδί και αργότερα έκανε δύο ακόμα. 

Στο Ιράν ζουν πολλοί Αφγανοί πρόσφυγες- περισσότεροι από 3 εκατομμύρια. Όμως δεν τους μεταχειρίζονται καλά. Τα παιδιά από το Αφγανιστάν πάνε σε διαφορετικά, υποβαθμισμένα σχολεία απ’ ότι τα παιδιά του Ιράν, εγκλήματα που διαπράττουν Ιρανοί κατά Αφγανών μένουν συνήθως ατιμώρητα κι αν οι Αφγανοί στραφούν στα ναρκωτικά- κάτι που γίνεται συχνά όταν έχουν εργατικά ατυχήματα και αναγκάζονται, αφού έχουν υποτυπώδη ιατρική περίθαλψη να πάρουν ναρκωτικά για τον πόνο- τότε απελαύνονται στο Αφγανιστάν.

Η Λεϊλά ξεσηκώθηκε και στα 21 της φυλακίστηκε για ακτιβιστική δράση. Όταν αποφυλακίστηκε,  ο άνδρας της επέτρεψε να παρακολουθήσει μαθήματα θεολογίας, αν κα το πάθος της ήταν ο κινηματογράφος. Κατάφερε να εγγραφτεί σε σχολή κινηματογράφου γιατί πίστευε πως ήταν το καλύτερο μέσο να ακουστούν όσοι δεν είχαν φωνή. 

Σταδιακά, κατάφερε να πάρει διαζύγιο και ήταν αυτός που κράτησε τα παιδιά, όπως ορίζει ο ισλαμικός νόμος. Τα παιδιά της σήμερα ζουν στην Γερμανία κι έχουν κάποια επαφή. 

Το 2009, η Λεϊλά επέστρεψε στην πατρίδα της. Βρήκε μια χώρα στα χέρια των εξτρεμιστών και τον αδελφό της Χακίμ κάτω από την γέφυρα Πολ-ε-Σόχτα- την Καμένη Γέφυρα. Η περιοχή κάτω απ’ αυτή τη γέφυρα είναι το στέκι των αθλίων της Καμπούλ, των ναρκομανών. Ο Χακίμ ήταν χρήστης ηρωίνης και φάντασμα του εαυτού και η Λεϊλά το έκανε στόχο ζωής να τον επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών. Τα κατάφερε. Ο Χακίμ σπουδάζει αρχιτεκτονική. 

Η εμπειρία με τον αδελφό της, της έδωσε την ιδέα να δημιουργήσει ένα κέντρο απεξάρτησης. Το ονόμασε «Η κατασκήνωση της Μαμάς» επειδή τον πρώτο καιρό, οι ναρκομανείς την φώναζαν «μαμά» ακόμα κι εκείνοι που ήταν μεγαλύτεροι της. Τους φρόντιζε όλους με μητρικό τρόπο. 
Μέχρι σήμερα, έχουν περάσει από το κέντρο περισσότερα από 5000 άτομα και υπολογίζει πως γύρω στους 1300 έχουν αποτοξινωθεί- αρκετοί μάλιστα εργάζονται πλέον στο κέντρο. 
Για να χρηματοδοτεί το κέντρο, άνοιξε ένα εστιατόριο το «Taj Begum», –«Το Στέμμα της Μπεγκούμ» (η Μπεγκούμ ήταν βασίλισσα κι έζησε τον 15ο αιώνα). Ο εργαζόμενοι είναι πρώην τοξικομανείς και στο εστιατόριο συχνάζουν άνδρες και γυναίκες, ακόμα κι αν δεν είναι παντρεμένοι, κάτι διόλου συνηθισμένο στην χώρα. Κι αυτό της έχει δημιουργήσει εχθρούς.
​
Οι έμποροι ναρκωτικών την μισούν επειδή… βλάπτει τις δουλειές τους και οι σκληροπυρηνικοί την απεχθάνονται επειδή στο εστιατόριο της πνέει αέρας ελευθερίας. Μάλιστα έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις: ένα βράδυ, όρμησαν στο μαγαζί δύο έμποροι ναρκωτικών κι επιχείρησαν να την πνίξουν. Κατάφερε να αρπάξει το πιστόλι της και να ρίξει στον άερα. Τράπηκαν σε φυγή. 

Το «εστιατόριο είναι το όπλο μου», λέει. «Μου έχει εξασφαλίσει  οικονομική ανεξαρτησία, ελευθερία  και αυτοπεποίθηση. Μου επιτρέπει να βοηθάω όσους έχουν ανάγκη και να πολεμάω για τις ιδέες μου. Αν είσαι γυναίκα χωρίς εισόδημα, είσαι ένα τίποτα». 

Το επόμενο βήμα της ήταν να ανοίξει ένα κέντρο απεξάρτησης για γυναίκες και τα παιδιά τους. Όπως λέει, οι γυναίκες  ναρκομανείς στο Αφγανιστάν  είναι σε χειρότερη θέση απ’ τους άνδρες καθώς πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. 

Η καλή μέρα από το… κόκκινο χαλί φαίνεται.

Η Ολίβια Κόλμαν καθώς περπατούσε στο κόκκινο χαλί, φορώντας μία εντυπωσιακή βελούδινη τουαλέτα Στέλλα ΜακΚάρτνεϊ και φτάνοντας 
προς τις κάμερες και τους φωτογράφους, μία γυναίκα από την διοργάνωση πάτησε άθελά της την μακριά ουρά του φορέματός της και λίγο έλειψε να την ρίξει στο πάτωμα. Η Κόλμαν ξαφνιάστηκε, καθώς ένιωσε το σώμα της να φεύγει προς τα πίσω, αλλά αντέδρασε με ψυχραιμία και χαμόγελο, όταν κατάλαβε τι συνέβη. Για καλή της τύχη κατάφερε να ισορροπήσει πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες της κι έτσι γλίτωσε τη μεγαλόπρεπη τούμπα μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών. 
 
Ο Κιάνου Ριβς  συνοδευόταν από την μητέρα του, Πατρίσια Τέιλορ, ωστόσο δεν ήταν ο μόνος που πήγε με την μητέρα του στην τελετή, κάτι που έκαναν επίσης η Σαρλίζ Θερόν που συνοδευόταν από την μητέρα της, Γκέρντα Μάριτζ αλλά και η νικήτρια Λόρα Ντερν (Οσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου) που πόζαρε με την επίσης ηθοποιό, μητέρα της Νταϊάν Λαντ. Παρούσα ήταν και η μητέρα του μεγάλου νικητή στην κατηγορία πρώτου ανδρικού ρόλου, Χοακίν Φοίνιξ, πόζαραν μαζί και γελαστοί ( από τις λίγες στιγμές που ο Φοίνξ χαμογέλασε στην τελετή) όσο περίμεναν να χαραχτεί το όνομα του στο αγαλματίδιο. 

Γιατί όμως τέτοιος σνομπισμός στους μπαμπάδες;

Η Νάταλι Πόρτμαν θέλησε να υπενθυμίσει στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου πως οι γυναίκες σκηνοθέτιδες είναι παρούσες, καυτηριάζοντας τον αποκλεισμό τους από την σχετική κατηγορία των φετινών Όσκαρ.   Η ηθοποιός έκανε μια ιδιαίτερη εμφάνιση στο κόκκινο χαλί, καθώς εμφανίστηκε φορώντας ένα φόρεμα του οίκου Dior και μια μαύρη κάπα με κεντημένα σε χρυσό τα επίθετα από σκηνοθέτιδες που έλειπαν φέτος από τις υποψηφιότητες για το αντίστοιχο Όσκαρ.   Ηλίστα περιλάμβανε τις Greta Gerwig (Little Women), Lorene Scafaria (Hustlers), Lulu Wang (The Farewell), Mati Diop (Atlantics), Marielle Heller (A Beautiful Day in the Neighborhood), Melina Matsoukas (Queen & Slim), Alma Har'el (Honey Boy), και Céline Sciamma (Portrait of a Lady on Fire). 
Go girls, go!

Τι γίνεται όταν δεν σου αρέσει το φαγητό που προσφέρεται στην τελετή; Μα φυσικά παίρνεις μαζί σου το δικό σου! Αυτό έκανε τουλάχιστον η 10χρονη ηθοποιός Τζούλια Μπάτερς. Είχε στο τσαντάκι της ένα σάντουιτς με γαλοπούλα και δεν δίστασε να φωτογραφηθεί με πονηρό ύφος και σκανταλιάρικο βλέμμα! Ίσως του χρόνου τα πράγματα να είναι καλύτερα, καθώς, όπως δήλωσε ο Βόλφγκανγκ Πακ, ο 70χρονος σεφ που μαγειρεύει επί 26 χρόνια στα Όσκαρ, το μενού του χρόνου θα έχει έρωμα Ελλάδας. 

Μεγάλη συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσε και το πέρασμα του Μπραντ Πιτ από το κόκκινο χαλί, όχι για τις ενδυματολογικές του επιλογές- ήταν κούκλος ούτως ή άλλως- αλλά γιατί πολλοί πρόσεξαν να τον περιτυλίγει ένα σύννεφο καπνού καθώς κατευθυνόταν στο εσωτερικό, οπότε το μέγα ερώτημα που γεννήθηκε ήταν το εξής: έκανε ηλεκτρικό τσιγάρο ατμού ή όχι; 

Στα επί της τελετής, και φέτος δεν υπήρχε κεντρικός παρουσιαστής, οι ομιλίες ήταν όπως πάντα συγκινητικές, αστείες και με ορισμένες είχαν και πολιτικό μήνυμα, τα Χόλυγουντ θα ήταν εξάλλου; 
Δύο παρουσιαστές που έκλεψαν την παράσταση ήταν ο Στιβ Μάρτιν και ο Κρις Ροκ που και οι δύο έχουν παρουσιάσει τελετές απονομής.  «Αυτό που κάνουμε απόψε δεν είναι υποβιβασμός; Γιατί δεν έχουν πια οικοδεσπότη;» / αναρωτήθηκαν για να καταλήξουν ότι «φταίει το Twitter!».
«Κοιτάω τον Μπραντ Πιτ και είναι σαν να κοιτιέμαι στον καθρέφτη», μία από τις ατάκες του Μάρτιν που προκάλεσαν πολύ γέλιο ενώ ο Κρις Ροκ μας πληροφόρησε ότι «αγάπησε τον πρώτο κύκλο του Irishman», αναφορά στην τεράστια διάρκεια της ταινίας του Σκορτσέζε. 

Δεκαεφτά χρόνια μετά τη βράβευσή του με Όσκαρ από την οποία απουσίαζε, ο Έμινεμ ανέβηκε στην σκηνή του Dolby Theater και ερμήνευσε το τραγούδι Lose Yourself για το οποίο είχε βραβευθεί στο μακρινό 2003.  Παραδοσιακά, οι υποψήφιοι για Όσκαρ μουσικοί και τραγουδιστές, παρουσιάζουν, το βράδυ της απονομής, το κομμάτι με το οποίο έχουν προταθεί, αλλά τον Μάρτιο του 2003, ο Έμινεμ είχε μείνει σπίτι του βλέποντας καρτούν με την κόρη του, Χέιλι. 
Η στιγμή δίχασε το κοινό και τους θεατές στην αίθουσα: πολλοί θεώρησαν ότι ήταν ατυχής κι άλλοι την βρήκαν υπέροχη. Εξάλλου τον χειροκρότησαν όρθιοι, αν και ειπώθηκε ότι έγινε από την ανακούφιση τους που τελείωσε! Το πλέον σίγουρο είναι  ότι ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν χειροκρότησε με τον ίδιο ζήλο κι αυτό γιατί ο φακός τον έπιασε να έχει ελαφρώς γλαρώσει όσο ο Εμινεμ τραγουδούσε.
 
Εκτός από… παράσιτα, η βραδιά είχε και πολλές τρίχες. Ηταν η στιγμή που εμφανίστηκαν επί σκηνής η Ρέμπελ Ουίλσον και ο Τζέιμς Κορντέν ως γάτες με τα κοστούμια τους από το γνωστό μιούζικαλ Cats.

O Μπονγκ Τζουν-χο σάρωσε τα πάντα με τα Παράσιτα, έσπασε πολλές πρωτιές (πρώτη κορεάτικη ταινία που βραβεύεται, πρώτη ασιατική ταινία με Όσκαρ σεναρίου, πρώτη ξενόγλωσση που κερδίζει το πιο μεγάλο βραβείο), ήταν συμπαθέστατος καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ευχαρίστησε τα ιερά τέρατα του σινεμά (Μάρτιν Σκορτσέζε) που τον ενέπνευσαν ως φοιτητή και, τέλος, είπε ότι: «Είμαι έτοιμος να πιω μέχρι αύριο το πρωί».

Ο Τάικα Γουαϊτίτι κέρδισε το  Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου για την αντιπολεμική σάτιρα «Jojo Rabbit», προφανώς όμως δεν είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο και δεν είχε κάπου να το βάλει. Βρήκε όμως την λύση, τοποθετώντας το αγαλματίδιο  κάτω από το κάθισμα του... μπροστινού του. Ας ελπίσουμε να μην το ξέχασε…

Η σύντροφος του Χοακίν Φοίνιξ, Ρούνι Μάρα εντυπωσίασε με την μαύρη τουαλέτα Αλεξάντερ ΜακΚούιν κα ακόμα περισσότερο με την επιλογή παπουτσιών, μαύρα μποτάκια all star. Κάτω η δικτατορία των 12ποντων!

Μιλώντας σε δημοσιογράφους μετά την απονομή, ο Μπραντ Πιτ ( ναι πάλι ο Πιτ, έχουμε και τις αδυναμίες μας) υπερασπίστηκε το πολιτικό του σχόλιο επί σκηνής, ενώ απάντησε επίσης στις φήμες πως δεν γράφει μόνος τις ομιλίες του: «Σίγουρα τους γράφω εγώ, έχω μερικούς φίλους που με βοηθούν με τα αστεία αλλά πρέπει να βγαίνει από την καρδιά. Από πάντα ήμουν πολύ διστακτικός με τις ομιλίες, με αγχώνουν, οπότε αυτή τη φορά είπα να τις δουλέψω και να εξοικειωθώ οπότε καταβάλλω αρκετή προσπάθεια».