|
Είστε θυμωμένες, απογοητευμένες, καταπιεσμένες: Φωνάξτε ελεύθερα, προτρέπουν ομάδες κραυγών σε όλον τον κόσμο, με γυναίκες να συγκεντρώνονται σε πάρκα για να φωνάξουν προκειμένου να απαλλαγούν από την απογοήτευσή τους.  Photograph: Jessica Hromas/The Guardian Εξαντλημένη και συντετριμμένη, η Γκρέτσεν Μίλερ ένιωσε την απογοήτευση των τελευταίων τριών χρόνων να αναδύεται μέσα της. Και σε μία στιγμή, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, η 54χρονη από το Σίδνεϊ δημοσίευσε ένα μήνυμα στην τοπική της κοινότητα στο Facebook, ρωτώντας: «Αισθάνεται κανείς άλλος σαν να θέλει να ουρλιάξει;» Οι απαντήσεις ήρθαν σα χείμαρρος . «Θέλω να ουρλιάξω λόγω της κλιματικής αλλαγής και της οικονομικής ανισότητας», έγραψε μια γυναίκα. «Λόγω κτηματομεσιτών και ιδιοκτητών», απάντησε μία άλλη. «Ο αρραβωνιαστικός μου αποφάσισε ότι δεν με αγαπούσε πια», έγραφε μια απάντηση. Η Μίλερ είπε ότι έλαβε περισσότερα από 100 μηνύματα την πρώτη ώρα. Κι έτσι δημιουργήθηκαν οι Shout Sisters κι ένα μήνα αργότερα συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε πάρκο της πόλης και άφησαν την οργή τους να ξεχυθεί στο νυκτερινό ουρανό του Σίδνεϊ. Τους τελευταίους μήνες, «ομάδες κραυγών» μόνο για γυναίκες όπως αυτή της Μίλερ έχουν εμφανιστεί σε όλο τον κόσμο. Η απογοήτευση, η πανδημική εξάντληση και οι πιέσεις της ζωής είναι συνηθισμένοι λόγοι που οι γυναίκες λένε ότι συμμετέχουν. Οι περισσότερες έλκονται από την ιδέα να εκτονώσουν το θυμό τους χωρίς αναστολή. Είναι μια ελευθερία που οι συμμετέχοντες λένε ότι είναι δύσκολο να βρεθεί σε έναν κόσμο που μπορεί να νιώθει άβολα με την οργή των γυναικών. «Οι γυναίκες θέλουν να ουρλιάξουν», εξηγεί ηΜίλερ . «Υπάρχουν πολλοί χώροι για να φωνάξουν οι άνδρες αλλά όχι για τις γυναίκες κι όταν το κάνουμε συναντάμε αποδοκιμασία».  Photograph: Jessica Hromas/The Guardian Μία από τις πρώτες ομάδες...ουρλιαχτού ήταν στις ΗΠΑ, στη Βοστώνη, κατά τη διάρκεια των περιορισμών για την πανδημία του Covid το 2021. Η Σάρα Χάρνον, θεραπεύτρια, δασκάλα γιόγκα και μητέρα δύο παιδιών και μια ομάδα από 20 γυναίκες πήγαν στο τοπικό τους γήπεδο ποδοσφαίρου κι φώναξαν στον καθαρό βραδινό αέρα. «Ένιωσα καλά που μπορούσα να είμαι εκτός ελέγχου», είπε μία συμμετέχουσα. Παρόμοιες ομάδες υπάρχουν και στην Ασία. Η 27χρονη Ντιπίκα, έχει κινητοποιήσει μια μικρή αλλά δυναμική ομάδα γυναικών σε όλο το Νέο Δελχί που θέλουν να αισθάνονται ασφαλείς σε μια πόλη που παλεύει με μάστιγα βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. «Υπάρχει ένα θέμα στην Ινδία να κρατάμε τις γυναίκες σιωπηλές», εξηγεί. «Αυτός είναι ο μικρός τρόπος μου να πω «όχι, είμαστε εδώ, έχουμε κάτι να πούμε και θα το ακούσετε». Η Ντιπίκα λέει ότι η ομάδα βοηθά στην αμφισβήτηση της ιδέας ότι ο θυμός των γυναικών πρέπει να παραμένει κρυφός. «Γιατί ο θυμός θεωρείται τόσο επικίνδυνο συναίσθημα στις γυναίκες;» αναρωτιέται.. «Έχουμε πράγματα για τα οποία πρέπει να θυμώνουμε, αλλά αν το εκφράσουμε θεωρούμαστε τρελές. ή υστερικές ή εκτός ελέγχου». Η ομάδα κραυγών της έχει σχεδόν 150 μέλη και πολλά συγκεντρώνονται σε τοποθεσίες σε όλη την πρωτεύουσα της Ινδίας. «Είναι θεραπευτικό. Είναι ένα είδος συλλογικής αυτοφροντίδας», λέει η Ντιπίκα. Η δρ. Μίριαμ Γέιτς, ψυχολόγος και ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Έρευνας Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ, λέει ότι ο θυμός και η οργή μπορεί να θεωρηθούν ανεπιθύμητα ή ακόμα και αφύσικα για τις γυναίκες. «Περιμένουμε ότι οι γυναίκες είναι ευγενικές, στοργικές, ζεστές και συνεργάσιμες. Ο θυμός ή, μάλιστα, η οργή, δεν συνάδει με αυτές τις προσδοκίες», εξηγεί. «Οι γυναίκες έχουν βιώσει επιπλέον στρες με εργασιακές, οικογενειακές και κοινωνικές απαιτήσεις τα τελευταία χρόνια», προσθέτει η δρ. Γέιτς «και οι ομάδες που ουρλιάζουν», Συνεχίζει, «μπορεί να παρέχουν «την ευκαιρία να εκφράσουμε αυτή την οργή σε ένα υποστηριζόμενο περιβάλλον» χωρίς αρνητικές συνέπειες».
0 Comments
|
Archives
September 2023
Categories |
RSS Feed