Καμπαρέ, βαριετέ , μουσικοθεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, φωτογραφίες και street art, διαλέξεις και συζητήσεις  βρίσκονται στο μενού του 7ου φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2019», που όπως κάθε χρόνο θα έχει και μουσικές jazz, μουσικές του κόσμου και του δρόμου αλλά και γαλλικό τραγούδι, εκπαιδευτικά προγράμματα και παιχνίδια. ​

To Μικρό Παρίσι των Αθηνών γεννήθηκε το 2013 και το πρώτο φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο στον Αλμπέρ Καμί για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Συνδιοργανώνεται από το Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο και τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και έχει την υποστήριξη της Γαλλικής Πρεσβείας και του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα.​

Στα χρόνια της καθεστώτος Φράνκο, το μουσείο επεκτάθηκε δύο ακόμα φορές και αντικαταστάθηκαν τα ξύλινα δάπεδα με μάρμαρο. Όταν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ισπανία, το 1981, επέστρεψε από την Αμερική η περίφημη «Γκερνίκα» του Πάμπλο Πικάσο εκτέθηκε στο Πράδο. Αργότερα όμως μεταφέρθηκε στο Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία, όπου διαμορφώθηκε ο κατάλληλος χώρος για να εκτεθεί ένας τόσο τεράστιος πίνακας. ​

Το μουσείο, με αφορμή τα 200α του γενέθλια,  επεκτάθηκε ξανά  κατά 2.500 τ.μ., ενώ εντάχθηκε στο πυρήνα του το ιστορικό Salon de Reinos με παράλληλη δημιουργία νέων δημόσιων χώρων.

Η Αμάντα Λιβανού (Πρόεδρος του Φεστιβάλ) και η Καλλιόπη Χαραλάμπους (Διευθύντρια του Φεστιβάλ) και ιδρυτικά μέλη του, είναι οι δύο γυναίκες που έδωσαν πνοή σε αυτή τη διοργάνωση.
​Η Καλλιόπη Χαραλάμπους, μιλάει στο  Distaff για την κινηματογραφική γιορτή που γίνεται για δεύτερη  φορά στην Αθήνα και το όνειρο της να εξελιχθεί «σ’ ένα ετήσιο κινηματογραφικό ραντεβού των οικογενειών»

Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε το Φεστιβάλ;
Έχοντας παρακολουθήσει αντίστοιχα παιδικά φεστιβάλ στην Ευρώπη και την Αμερική, είδαμε ότι υπήρχε ένα κενό στην Αθήνα όσον αφορά την παρουσία του παγκόσμιου παιδικού και εφηβικού κινηματογράφου. Πέρα από τις ταινίες Ντίσνεϊ κατά κύριο λόγο, δεν υπήρχε τίποτα εναλλακτικό για τις μικρές ηλικίες.
Ως μαμά ενός μικρού αγοριού ήθελα πολύ να υπάρχει και στην Αθήνα ένας κινηματογραφικός θεσμός - γιορτή για όλη την οικογένεια, όπου θα μπορούν να έρθουν παιδιά όλων των ηλικιών να παρακολουθήσουν ταινίες από όλο τον κόσμο, όπως κάνουν οι συνομήλικοί τους αλλού στην Ευρώπη. Ένα διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου για παιδιά και νέους ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο. Τα παιδιά μας ακούν άλλες γλώσσες, ταξιδεύουν με τη φαντασία, μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητα, κάνουν ένα ταξίδι χωρίς να φύγουν από την πόλη τους. 

Ο οίκος Sothbys βγάζει σε δημοπρασία 160 γράμματα του ζευγαριού από τις πρώτες μέρες του μυστικού τους δεσμού -η Αν ήταν παντρεμένη όταν γνωρίστηκαν- μέχρι το πικρό τέλος του γάμου τους. ​​

Τα γράμματα, που απεικονίζουν γλαφυρά ανθρώπους της υψηλής κοινωνίας και τα κουτσομπολιά της εποχής, αποκαλύπτουν πολλά για τη σχέση τους, όπως ότι είχε και κάποιες σαδομαζοχιστικές υφές: «σε θέλω ακόμα κι όταν με δέρνεις με το μαστίγιο γιατί μου αρέσει να με πληγώνεις και μετά να με φιλάς» γράφει σ’ ένα από τα γράμματα της η Αν.

Οι δυο τους είχαν κι άλλες σχέσεις και κατά τη διάρκεια του γάμου τους- παντρεύτηκαν το 1952- και η Ανν του είχε μάλιστα γράψει: «Αναφέρεσαι στις «κακές εργένικες ημέρες», αλλά με το μόνο πρόσωπο που σταμάτησες να κοιμάσαι όταν τελείωσαν, είμαι εγώ!».
Κι εκείνος απάντησε: «κυνηγάμε ο ένας τον άλλο σε τέτοιο βαθμό που η ζωή γίνεται ανυπόφορη».
 
Τα γράμματα, σύμφωνα με τον Γκάμπριελ Χίτον, ειδικό του οίκου στην αλληλογραφία, αποκαλύπτουν και το πώς χτίστηκε σιγά- σιγά ο χαρακτήρας του Τζέιμς Μποντ. Δεν «είναι τυχαίο»,λέει στην εφημερίδα Guardian, ο Χίτον, που ο «Φλέμινγκ έγραψε το το Casino Royale, το πρώτο βιβλίο της σειράς, τον χρόνο που παντρεύτηκε». «Ήταν ταυτόχρονα μια διέξοδος της λίμπιντο του και μια προσπάθεια να βγάλε πολλά χρήματα για την γυναίκα που αγαπούσε και που είχε συνηθίσει να ζει στον πλούτο».

Γεννήθηκε το 1909. Ξημερώνοντας Πρωτομαγιά, στη Μονεμβασιά της Λακωνίας. Εσπούδασε, «ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στη σύγχρονη σχολή του Αγώνα» και, μαζί, τους ανθρώπους, τους πόθους και τα πάθη τους. Επάγγελμά του: ποιητής. Εδήλωνε «απαρηγόρητος παρηγορητής του κόσμου» και διατράνωνε: «είμαι κι εγώ από την ίδια ράτσα· επιμένω· δεν το βάζω κάτω». Το όνομά του, Γιάννης Ρίτσος. «Ερωτευμένος πάντα με τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα και τους ανθρώπους, / ερωτευμένος προπάντων με το κάλλος των καθάριων στοχασμών / και με το κάλλος των νεανικών σωμάτων».
 
Η ζωή του ποιητή, «που πολύ τον τυράννησε» και την οποία εκείνος ευγνωμονούσε ακριβώς γι’ αυτό, επειδή του έδωσε «πολύ υλικό για την ποίησή του». Νοσηλείες σε σανατόρια σε θέση απόρου, εξορίες, διωγμοί, απαγορεύσεις της ποίησής του, αλλά και έρωτες, φιλίες, ήρεμες οικογενειακές στιγμές. Και πάνω απ’ όλα, η «Ποίηση». Μέσα από αυτήν «πάλεψε με τις λέξεις, με το χρόνο, με τα πράγματα». Έδωσε θέση «στην πεταλούδα, στο χαλίκι, στ’ αλογάκι της Παναγίας, / στους ολονύκτιους στεναγμούς των άστρων, στη δροσοστάλα / που πέφτει απ’ το ροδόφυλλο, στ’ άρρωστο αηδόνι, στις μεγάλες σημαίες, / στο γαλάζιο, στο κόκκινο, στο κίτρινο». Πλούτισε «τον κόσμο με μόχθο κι εγκαρτέρηση». 
 
Ένα ποίημα που αγάπησα πολύ και ήταν από τα πρώτα που διάβασα, είναι το «Πρωινό άστρο», το οποίο έγραψε όταν γεννήθηκε η κόρη του Έρη και κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1995.