Το «Μία Νύχτα στην Ακρόπολη», σε εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου, δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο! Είναι ένα βιβλίο απόδρασης που μοιάζει με ένα δωμάτιο απόδρασης, ένα βιβλίο για ταξιδιώτες του χρόνου, ένα παιχνίδι μυστηρίου με γρίφους και προκλήσεις.

Μόλις το ανοίξουν οι μικροί αναγνώστες, θα γίνουν οι κεντρικοί ήρωες της ιστορίας, θα παγιδευτούν στην Ακρόπολη του Χρυσού Αιώνα του Περικλή και θα έχουν δύο ευκαιρίες για να αποδράσουν. Θα χρειαστεί μάλιστα να ζωγραφίσουν, να σημειώσουν, να τσακίσουν και να κόψουν τις σελίδες, να ακονίσουν το μυαλό τους και να λύσουν τους γρίφους, ώστε να τα καταφέρουν.
 Μια χρονομηχανή θα τους οδηγήσει στο 432 π.Χ, όπου θα συναντήσουν το ιερό φίδι της Ακρόπολης, τον Εριχθόνιο, θα περιηγηθούν ανάμεσα σε ναούς και μνημεία, θα ανακαλύψουν τις Καρυάτιδες και θα θαυμάσουν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς
Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6 ετών κι άνω.

Το «Παίζουμε βιβλίο» συνδυάζει τη βιωματική μάθηση με τη διασκέδαση, επιχειρεί την εμβάθυνση σε όλες τις πτυχές του βιβλίου και δημιουργεί εν δυνάμει αναγνώστες.

Απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς, βιβλιοθηκονόμους, εμψυχωτές, γονείς, ανθρώπους που επιθυμούν να προάγουν τη φιλαναγνωσία και προτείνει δράσεις που μπορούν να εκτυλιχθούν στο σχολείο, σε εναλλακτικούς χώρους εκπαίδευσης, ακόμη και στο σπίτι.

Με δραστηριότητες που ενεργοποιούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, το παιδί συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία της ανάγνωσης, ταυτίζεται με τους ήρωες και ανακαλύπτει τα δικά του κίνητρα για διάβασμα.

Κυκλοφορούν δύο βιβλία σε αυτήν την σειρά, για παιδιά 3-6 ετών και για παιδιά 6-9 ετών.

Καλό διάβασμα!

42 χρόνια δάσκαλος, ο Αντόνιο Λα Κάβα  La Cava αποφάσισε ότι ήθελε να μεταδίδει τη γνώση και μετά τη συνταξιοδότησή του. Αγόρασε ένα μεταχειρισμένο φορτηγό και το τροποποίησε για να στεγάσει 700 βιβλία. Ταξιδεύει την ιταλική ύπαιθρο με το φορτηγό, που μοιάζει σαν τα παλιά παγωτατζίδικα. Στο ταξίδι του κάνει οκτώ στάσεις και διανύει περισσότερα από 400 χιλιόμετρα την εβδομάδα, ενώ δίνει τα βιβλία δωρεάν. Πλέον διαθέτει τρία φορτηγά και φτάνει στα πιο απομονωμένα μέρη της Ιταλίας.

Λαμβάνοντας το όνομά του από τις ισπανικές λέξεις για τη βιβλιοθήκη (biblioteca) και το γαϊδουράκι (bourro), το Biblioburro στην Κολομβία ξεκίνησε πριν από περισσότερες από δύο δεκαετίες, όταν ο 48χρονος Σοριάνο ξεκίνησε με τα δύο του γαϊδούρια να μοιράζει βιβλία. Διαπιστώνοντας ότι πολλοί από τους μαθητές του δεν είχαν την πρόοδο που αναμενόταν στο σχολείο, επισκέφθηκε τα σπίτια τους και συνειδητοποίησε ότι υπήρχε έλλειψη βιβλίων κι αποφάσισε να τους πάει. Στην αρχή τα κουβαλούσε με τα χέρια του, αλλά καθώς οι αποστάσεις μεταξύ των σπιτιών ήταν μεγάλες… επιστράτευσε τα γαϊδούρια. 

Όταν άρχισε να λειτουργεί στην ορεινή επαρχία Μαγκνταλένα της Κολομβίας, το 1997, η περιοχή ήταν δύσκολη στην πρόσβαση με αυτοκίνητο, έτσι τα γαϊδούρια αποτελούσαν ιδανική λύση.Χρησιμοποιώντας ειδικά σχεδιασμένες τσάντες, κάθε γαϊδούρι μπορεί να μεταφέρει μέχρι και 150 βιβλία. Με τα χρόνια, ο Σοριάνο έχει αναπτύξει ένα δίκτυο βιβλιοθηκών-γαϊδουριών, που περιλαμβάνει περίπου 20 υπαλλήλους, καθώς και μια πραγματική βιβλιοθήκη στη γενέτειρα του αλλά και ένα ψηφιακό πρόγραμμα.

Ακόμα και η σκόνη μπορεί να έχει ενδιαφέρον ή το καλάθι με τα άπλυτα, πιστεύει η Ιρλανδή φωτογράφος Κλερ Γκάλαχερ που φωτογραφίζει το φόρτο της οικιακής εργασίας καθώς και το συνεχώς μεταβαλλόμενο χάος που την χαρακτηρίζει: βρώμικα πιάτα, απορρίμματα, νεροχύτες γεμάτοι πιάτα ή υπολείμματα φαγητού.

«Σιχαίνομαι τις δουλειές του σπιτιού!» Έλεγε η αμερικανίδα κωμικός Τζόαν Ρίβερς. «Φτιάχνεις τα κρεβάτια, πλένεις τα πιάτα και έξι μήνες μετά , αρχίζεις πάλι από την αρχή!». Με αυτή την ατάκα αλλά και αυτή της Σιμόν ντε Μποβουάρ ότι οι «δουλειές του σπιτιού μοιάζουν με το μαρτύριο του Σίσυφου», προλογίζει το βιβλίο της η Γκάλαχερ, με τίτλο, η «Δεύτερη Βάρδια» και το οποίο περιέχει  φωτογραφίες της με θέμα τα οικιακά και εκτύπωσε σε 500 αντίτυπα.

Όπως λέει, είναι ένα «ήσυχα θυμωμένο» βιβλίο. «Αν δουλεύεις με πλήρες ωράριο όπως εγώ», λέει (διδάσκει φωτογραφία στο Πανεπιστήμιο του Ulster στη Β. Ιρλανδία), «γυρίζεις στο σπίτι και πρέπει να κάνεις τα οικιακά, μια δουλειά επαναλαμβανόμενη που νεκρώνει τον εγκέφαλο και που δεν είναι καν αναγνωρισμένη. Κι αναρωτιέμαι, γιατί το κάνουμε»;
​
Πράγματι, έκθεση του Γραφείου Εθνικών Στατιστικών του Ηνωμένου Βασιλείου το 2016, εκτίμησε την αξία της μη αμειβόμενης οικιακής εργασίας  στο ποσό των 1,24 τρισεκατομμύρια λιρών ετησίως, στοιχεία που εκνευρίζουν πολλές γυναίκες. 

Η Γκάλαχερ τονίζει πως ναι μεν έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος, ωστόσο οι γυναίκες εξακολουθούν να απεχθάνονται τις δουλειές του σπιτιού, ακόμα κι όταν είναι καλές: «γίνεσαι μια καλή μαγείρισσα, καθαρίζεις γρήγορα κι αποτελεσματικά, ηρεμείς τα παιδιά, βάζεις πλυντήριο. Και μετά πας στη δουλειά σου, εκεί που πληρώνεσαι και συνειδητοποιείς ότι κρίνεσαι και για την απλήρωτη εργασία».

Αυτοί είναι άνθρωποι με προβλήματα όρασης, μη βλέποντες, άνθρωποι που αδυνατούν να κρατήσουν βιβλίο στα χέρια τους, ηλικιωμένοι σε γηροκομεία, παιδάκια σε ιδρύματα ή αναλφάβητοι φυλακισμένοι.

Με την πεποίθηση ότι η πρόσβαση στην λογοτεχνία πρέπει να είναι δυνατή σε όλους, οι εθελοντές του Διαβάζω για τους Άλλους αναπτύσσουν δράσεις ζωντανών αναγνώσεων σε όλο και περισσότερα ιδρύματα κάθε μέρα, στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις. Παράλληλα, οι εθελοντές του Δικτύου διαβάζουν και ηχογραφούν, παραμύθια και βιβλία λογοτεχνίας, προκειμένου να εμπλουτιστεί η Ακουστική Βιβλιοθήκη των Τυφλών. 

Δεν ηχογραφούνται μόνο βιβλία, αλλά και εγχειρίδια, οδηγίες χρήσης, φύλλα οδηγιών φαρμάκων, συνταγές μαγειρικές, πανεπιστημιακά συγγράμματα και άλλα έντυπα – στα οποία, όλοι όσοι διαβάζουμε αυτό το άρθρο, έχουμε εύκολη πρόσβαση, και συχνά ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν… Όραμά του Δικτύου είναι να δημιουργηθεί μια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη όπου θα έχουν πρόσβαση αποκλειστικά με μειωμένη ή καθόλου όραση.

Από τον Δεκέμβριο, η ομάδα συμμετέχει και στην Δράση «Παραμύθι Χωρίς Όρια» , μία ηλεκτρονική βιβλιοθήκη παραμυθιών, η οποία απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας με προβλήματα όρασης. Η βιβλιοθήκη αποτελείται από 10 παραμύθια, τα οποία αφηγούνται εθελοντές του Διαβάζω για τους Άλλους, ενώ κάποια από αυτά έχουν προσαρμοστεί κατάλληλα οπτικά, υπό τις οδηγίες του προγράμματος της Πρώιμης Παρέμβασης της Αμυμώνης  ώστε να γίνονται αντιληπτά από παιδιά με προβλήματα όρασης.
Η ομάδα, Διαβάζω για τους Άλλους προέκυψε στις αρχές του 2015, όταν η Αργυρώ Σπυριδάκη και ο Θοδωρής Τσάτσος (ο οποίος είναι εκ γενετής τυφλός) διαπίστωσαν πόσο περιορισμένη είναι η ποικιλία ελληνικών audio books. Σκέφτηκαν ότι η λύση θα ήταν να βρεθούν άτομα που μπορούν να αφιερώνουν λίγο από το χρόνο τους για να διαβάζουν σε κοινά που δεν μπορούν να διαβάσουν μόνα τους – είτε ζωντανά, είτε σε στούντιο ηχογράφησης.
​
Οι εθελοντές λαμβάνουν δωρεάν εκπαίδευση σε τομείς που μπορούν να τους δώσουν εφόδια για να γίνουν καλύτεροι στο κομμάτι που έχουν αναλάβει – όπως σεμινάρια δημιουργικής απασχόλησης, αφήγησης παραμυθιών, κατασκευής κούκλας, παιδοψυχολογίας, ορθοφωνίας και αυτοσχεδιασμού.

Στο βιβλίο She Said: Breaking the Sexual Harassment Story That Helped Ignite
a Movement, το οποίο έγραψαν οι ρεπόρτερ των New York Times, Τζόντι Κάντορ και 
​Μέγκαν Τούχεϊ, ξεδιπλώνονται όλες οι λεπτομέρειες και οι άγνωστες πτυχές για τον τρόπο που οι δύο γυναίκες έγραψαν το ρεπορτάζ  στις 5 Οκτωβρίου 2017, το οποίο αποκάλυψε τις  σεξουαλικές επιθέσεις και βιασμούς που έγιναν από τον διάσημο παραγωγό του Χόλιγουντ, Χάρβεϊ Γουάινσταϊν. Και οι δημοσιογράφοι δεν μένουν μόνο εκεί, αλλά αποκαλύπτουν και πώς ο παραγωγός επιχείρησε να τις φιμώσει.
Η «αρχική έρευνα», γράφουν οι Κάντορ και Τούχεϊ «άρχισε από τρεις πηγές: τις ηθοποιούς Γκουίνεθ Πάλτροου, Ασλεϊ Τζουντ και Ρόουζ ΜακΓκόουαν». «Κι αν οι δύο τελευταίες ήταν πολύ πρόθυμες να μιλήσουν, η Πάλτροου ήταν πιο διστακτική». Στη συνέχεια όμως τις βοήθησε σημαντικά κα μάλιστα τις έφερε σε επαφή και με άλλα θύματα του Γουάινσταϊν.
 «Όταν μας διηγήθηκε την δική της εμπειρία με τον παραγωγό, σκεφτήκαμε πως αν η Πάλτροου, το χρυσό κορίτσι της Miramax (η εταιρεία παραγωγής των αδελφών Γουάινσταϊν), ήταν θύμα- τότε ποιες και πόσες άλλες θα μπορούσαν να ήταν θύματα του;»
 
Οι Κάντορ και Τούχεϊ περιγράφουν και την ημέρα που ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν εμφανίστηκε στα γραφεία τους, λίγο πριν τη δημοσίευση του ρεπορτάζ για το οποίο είχε ενημερωθεί από τα δημοσιογράφους καθώς είχαν ζητήσει και τη δική του εκδοχή.
 
 «Κατέφτασε μαινόμενος κρατώντας έναν φάκελο με «βρωμιές» για τις γυναίκες- θύματά του. Ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε κι αναρωτιόμασταν αν έπρεπε να τον δούμε».  Τελικά, η Μέγκαν Τούχεϊ τον συνάντησε για 15 λεπτά: «Ήρθε κρατώντας αρκετούς φακέλους και φωτογραφίες αρκετών γυναικών που ήταν στο ρεπορτάζ μας- φωτογραφίες τους με αυτόν στο κόκκινο χαλί αφού τις είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά. Νόμιζε πώς αυτό ήταν απόδειξη ότι έλεγαν ψέματα». 
Στη συνάντηση, έλεγε πόσο θαυμάζει τους New York Times κα την ερευνητική δημοσιογραφία κι από την άλλη απειλούσε πως θα κατέστρεφε την εφημερίδα, αν ο δύο δημοσιογράφοι δεν του έλεγαν τα πάντα σχετικά με το ρεπορτάζ τους. Επίσης, απείλησε ότι θα τους μήνυε αν δημοσίευαν το ρεπορτάζ, «ήταν κυριολεκτικά εκτός εαυτού».
 
Οι δύο δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν επίσης πως δεν ήταν σίγουρες για την απήχηση του ρεπορτάζ τους. Μάλιστα, όπως γράφουν, ένας από τους αρχισυντάκτες, τους είπε πως ο «Γουάινσταϊν δεν είναι τόσο διάσημος και ίσως ο κόσμος να μην εκπλαγεί από την άθλια συμπεριφορά του». «Μετά τη δημοσίευση, σκεφτόμασταν, θα νοιαστεί κανείς;»
 
Τελικά, νοιάστηκαν και μάλιστα πολλοί. 
Περισσότερες από 300 γυναίκες ηθοποιοί, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και άλλες προσωπικότητες του σινεμά δημιούργησαν  πρόγραμμα, το «Time's up» (Τέλος χρόνου) για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής παρενόχλησης, τόσο στο Χόλιγουντ, όσο και σε άλλους εργασιακούς χώρους στις ΗΠΑ.  
Διαθέτει  ταμείο που προορίζεται για την χρηματοδότηση της νομικής υποστήριξης γυναικών και ανδρών που πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία, καθώς αφορά κυρίως ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα και χωρίς δυνατότητα να πληρώσουν για νομική εκπροσώπηση.