Το φαινόμενο πάντως δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στον γερμανόφωνο χώρο για παράδειγμα η Κρίστα Βολφ πριν από δεκαετίες κιόλας απέδωσε από μια φεμινιστική αφετηρία την ιστορία της μάντισσας Κασσάνδρας ή της απατημένης από τον Ιάσωνα Μήδειας. Η Καναδή συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ πάλι στο βιβλίο της «Πηνελοπιάδα» έδωσε αυτόνομη υπόσταση στην Πηνελόπη που είχε μείνει στη μνήμη μόνο σαν σύζυγος του Οδυσσέα.

Ωστόσο, όπως λέει η καθηγήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου Καταρίνα Βέσελμαν, η οποία στην πρόσφατη μονογραφία της «Η κομμένη γλώσσα» αναλύει αρχαία κείμενα βάσει των ανδρικών και γυναικείων προτύπων, «ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε τόσο πολλές γυναίκες που να διηγούνται με τον τρόπο τους τους αρχαίους μύθους».
 
Σήμερα μια ολόκληρη σειρά επιτυχημένων γυναικών συγγραφέων, κυρίως στον αγγλοσαξωνικό χώρο, επεξεργάζεται τον μύθο διαφορετικά. Η Τζένιφερ Σέιντ για παράδειγμα στο μυθιστόρημά της «Ηλέκτρα» καθιστά την κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμήστρας βασική ηρωίδα. Και δίνει μια πιο διαφοροποιημένη εικόνα στην Κλυταιμήστρα και τα κίνητρά της προκειμένου να σκοτώσει τον άνδρα της.
 
Τον ερχόμενο Μάιο θα κυκλοφορήσει το μυθιστόρημα της Ελίς Τζον «Ορφία και Ευριδίκιος», στο οποίο αντιστρέφονται τα φύλα του μυθικού αοιδού Ορφέα και της αγαπημένης του Ευρυδίκης. Στο διήγημά της «Γαλάτεια» η Μαντλίν Μίλερ παραλαμβάνει τον μύθο του Πυγμαλίωνα και τον αλλάζει ριζικά. Ο Πυγμαλίων είχε ερωτευθεί παράφορα ένα άγαλμα, η Αφροδίτη τον λυπάται και δίνει ζωή στο άγαλμα. Στην εκδοχή της,  η Γαλάτεια προσπαθεί να του ξεφύγει μην αντέχοντας την ασφυκτική επιτήρηση και τις εκρήξεις του. Προφανώς η προβληματική του MeToo διεισδύει ακόμη και στα αρχαία υλικά. Μήπως έχουμε να κάνουμε με αυθαίρετη παραχάραξη των αρχαίων μύθων; Η απάντηση της Βέσελμαν είναι ξεκάθαρη: «Ο μύθος πρόσφερε ανέκαθεν ορισμένα βασικά στοιχεία. Βάσει αυτών προκύπτουν νέες ιστορίες που μπορεί να διηγηθεί κανείς».

Μετά τις πετυχημένες παραστάσεις της περσινής σεζόν, οι Jazz Express και η παράσταση-αφιέρωμα «Frank meets Ella on the Orient Express» επέστρεψαν από τις 5 Νοεμβρίου  στον φυσικό τους χώρο που δεν είναι άλλος από το Μουσικό Βαγόνι Orient Express στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ.
 
Ο Φράνσις Αλμπερτ Σινάτρα  μεγάλωσε στο Χομπόκεν της πολιτείας Νιου Τζέρσει ενώ η Ελλα Τζέιν Φιτζέρλαντ  στην κωμόπολη Γιόνκερς μόλις λίγα μίλια βορειότερα, στις όχθες του ποταμού Χάντσον. Ο Φράνκι ήταν γιός Ιταλών μεταναστών και η Ελλα απόγονος σκλάβων του νότου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Οι καριέρες τους κινήθηκαν παράλληλα χαρίζοντας στον Φρανκ Σινάτρα 150 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και 13 Grammy στην Ελλα Φιτζέρλαντ.
 
Τους έμαθε και τους αγάπησε όλη η υφήλιος καθώς οι μοναδικές τους ερμηνείες μάγεψαν και συνεχίζουν να μαγεύουν τους λάτρεις της μουσικής και οι θαυμαστές τους μπορούν να απολαύσουν αυθεντικές jazz εμπειρίες για τους λάτρεις της jazz κάθε Σάββατο στις 21.30. στη μαγική ατμόσφαιρα του Orient Express.

Ένα από τα πιο πρωτοποριακά προγράμματα του χώρου είναι το Messy Play, το παιχνίδι κατά τη διάρκεια του οποίου, παιδιά όλων των ηλικιών, έρχονται σε επαφή με υλικά που διεγείρουν τις αισθήσεις τους.  «Το αισθητηριακό παιχνίδι είναι αυτό που κάναμε παλιά στις γειτονιές, στο χωριό και στις αυλές. Όταν παίζαμε άφοβα με λάσπες, με χώμα, με νερό και γυρίζαμε στο σπίτι λερωμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια. Δυστυχώς τα παιδιά πια είναι κλεισμένα στο σπίτι, χωρίς ερεθίσματα της φύσης και των υλικών αυτών. Γι αυτό και εμείς προσπαθούμε όσο μπορούμε στον χώρο να τα προσφέρουμε με πολύ απλά υλικά, τις περισσότερες φορές και βρώσιμα με τα οποία τα παιδιά έρχονται σε επαφή με αυτό το έμφυτο κομμάτι της εξερεύνησης. Κοινώς αφήνουμε τα παιδιά ελευθέρα να λερωθούν, να πειραματιστούν και να εξερευνήσουν», εξηγεί η Μαρί Μουσταϊζή.

«Το όνομα «Λευκό Χαρτί», συνεχίζει, «προέκυψε μέσα σε μια στιγμή, όταν σκεφτόμασταν τι είναι αυτό που θέλουμε να πούμε και να προσφέρουμε σε όσους έρθουν στον χώρο μας. Το λευκό χαρτί είναι σαν να σε καλεί, σαν να λέει ας δημιουργήσουμε, όπως θέλει και όπως μπορεί ο καθένας! Άλλωστε όλα πάντα με μια λευκή κόλλα δεν ξεκινάνε; Οι πίνακες, η μουσική, οι σκέψεις μας…».
 
Το δεύτερο πρόγραμμα του Λευκού Χαρτιού είναι,  τα “Εργαστήρια Εξερεύνησης Reggio Inspired”. Πρόκειται για ένα μοντέλο εκπαίδευσης στο οποίο οι νοητικές, οι συναισθηματικές, οι κοινωνικές και οι ηθικές δυνατότητες του παιδιού καλλιεργούνται μέσα από δημιουργικούς τρόπους έκφρασης, με χρήση προτζέκτορα, αφήγησης, σκιών, υλικών, αντικειμένων και εργαλείων.

«Παίζουμε με σκιές και χρώματα. Κάθε εβδομάδα βάζουμε ένα θέμα σαν αφετηρία και έμπνευση, για παράδειγμα είχαμε ως θέμα τη Γη. Φέραμε χώμα και πέτρες. Με μεγεθυντικό φακό παρατηρήσαμε από κοντά τα υλικά, την εικόνα, την υφή τους και πειραματιστήκαμε για το πως θα μπορούσαμε εμείς να δημιουργήσουμε με πηλό. Με προτζέκτορες, με φωτεινά τραπέζια, τις φωτοτράπεζες βλέπουμε και λίγο διαφορετικά τα πράγματα, αλλάζουμε τον τρόπο θέασης, την οπτική. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, στην φαντασία των παιδιών μπορεί μια πέτρα να ναι ροζ, πορτοκαλί ή κίτρινη». 

Το τρίτο πρόγραμμα του Λευκού Χαρτιού «Το Projection Art Theater», είναι ένα διαδραστικό πρόγραμμα που συμπεριλαμβάνει και ενώνει πολλές τέχνες μαζί. Με χρήση προτζέκτορα, αφήγησης, Θεατρικού Παινχιδιού, παιχνιδιού ρόλων και εικαστικών τα παιδιά ανακαλύπτουν και αντιλαμβάνονται αβίαστα έννοιες, ιστορίες, ιδέες, μέρη, μνημεία και αντικείμενα.

Ένα ακόμη διαδραστικό πρόγραμμα του «Λευκού Χαρτιού» είναι «Τα Μουσεία του Κόσμου. Με τον προτζέκτορα τα παιδιά μπορούν να δουν ένα ολόκληρο πίνακα σαν να είναι μέσα στο Μουσείο. Χρησιμοποιούν το GPS για να δουν, για παράδειγμα, πώς θα πάνε στο Λούβρο., ακολοθούν την διαδρομή και μπαίνουν μέσα. 

Με το άλλο ταξιδιάρικο πρόγραμμα του Λευκού Χαρτιού το «Ο Γύρος του Κόσμου» θα δουν χάρτες,  θα πάνε στη Ρώμη να φάνε πίτσα και να δουν  το Κολοσσαίο πως ήταν παλιά πως είναι τώρα. 
Στα προγράμματα για ενήλικες που πραγματοποιούνται στον χώρο είναι η Σατυανάντα Γιόγκα, ένα διεθνώς αναγνωρισμένο σύστημα γιόγκα που ενσωματώνει πρακτικές που προέρχονται από αρχαίες και παραδοσιακές πηγές, αλλά είναι ένα σύστημα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής και τα σεμινάρια αυτογνωσίας με τον Μιχάλη Μεϊμάρογλου.

Πηγή: Πολιτικά 

Το She’s gone (Για ένα αδειανό πουκάμισο) είναι ένα παγκόσμιο έργο που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, από πόλη σε πόλη, μια διαμαρτυρία για το παγκόσμιο φαινόμενο των γυναικοκτονιών και μια κραυγή σιωπής εκ μέρους όλων των αθώων θυμάτων που δολοφονήθηκαν μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκες.

Δημιουργοί εγκατάστασης είναι οι Ισραηλινοί Keren Goldstein, σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ και ακτιβίστρια κατά της έμφυλης βίας και ο Adi Levy, συν-διευθυντής της έκθεσης και σχεδιαστής.
Η έκθεση παρουσιάζει ρούχα που φορούσαν γυναίκες που δολοφονήθηκαν: ένα πράσινο μπλουζάκι, ένα τζιν παντελόνι, ένα παλτό από ψεύτικη γούνα, ένα φούτερ που κάποτε θεωρούταν τυχερό, ένα τοπ κι ένα σακάκι που αγοράστηκε για ένα γάμο. 

Για αυτό σε κάθε ρούχο έχει τοποθετηθεί μία μικρή ετικέτα με το όνομα του θύματος, την ημερομηνία, τον τρόπο και το όργανο της δολοφονίας, καθώς και την ποινή του δικαστηρίου, εφόσον υπάρχει, καθώς ορισμένες υποθέσεις ακόμη δεν έχουν διαλευκανθεί.

Στην έκθεση περιλαμβάνεται κι ένα ρούχο της Ελένης Τοπαλούδη, η δολοφονία της οποίας συγκλόνισε την κοινή γνώμη το 2018, ευγενική προσφορά της οικογένειάς της με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων.

Σύμφωνα με τους δημιουργούς, τα ρούχα λειτουργούν ως σιωπηλές μαρτυρίες από ζωές γυναικών, που είχαν νόημα, ελπίδα και όνειρα και που αφαιρέθηκαν απότομα και βίαια. Μέσα τους κρατούν ιστορίες απουσίας, θλίψης και ορφάνιας.

Η είσοδος στην έκθεση, που θα διαρκέσει από τις 26 Νοεμβρίου έως τις 14 Δεκεμβρίου, θα είναι ελεύθερη για το κοινό, από τις 18:00-22:00, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Κάθε Παρασκευή στις 21.30 στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express οι θεατές έχουν την ευκαιρία σε μια πολύγλωσση μουσική περιήγηση σε μέρη μακρινά. 
Το μυθικό βαγόνι Orient Express κυλάει πάνω σε ράγες, «πλέει» σε θάλασσες κι ωκεανούς και δίνει ρυθμό στα όνειρά μας με τραγούδια από την Ευρώπη, την Αμερική, τη Δύση και την Ανατολή, σύγχρονα και παλιά, με διασκευές, αυτοσχεδιασμούς, ηχητικά τοπία, κείμενα και χρώματα. 
 
 Επί σκηνής, η Αθηνά Ρούτση στο τραγούδι και την αφήγηση, η Άλκηστις Ραυτοπούλου στο πιάνο, τις ενορχηστρώσεις και τις διασκευές, ο Φώτης Μυλωνάς στα πνευστά και τα έγχορδα και ο Λουκάς Μεταξάς στα κρουστά, μας καλούν σε ένα δίωρο ταξίδι αναμνήσεων, ονειροπόλησης και λαχτάρας για τα ταξίδια του αύριο.  Ελλάδα, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Τουρκία,  Αγγλία, Ιρλανδία, Αργεντινή, Βραζιλία κι όπου αλλού μας πάει...
 
«Ας ταξιδέψουμε, αγάπη μου... Ας κάνουμε μια βουτιά πίσω στον χρόνο, στο τώρα, αλλά και το αύριο... Μαζί! Σημείωσε τα μέρη στον χάρτη και επιβιβάσου στο πλοίο. Άσε τον άνεμο να μας μεταφέρει σε τόπους μαγικούς, εκεί που οι φωνές των ανθρώπων γίνονται ένα με τα τραγούδια, τα κορμιά των ανθρώπων γίνονται ένα με τον ρυθμό, οι παιδικές καρδιές φαντάζονται δράκους και ψηλά κάστρα! Επιβιβάσου στα πιο όμορφα τρένα και χάζεψε από το παράθυρο τα δάση που τρέχουν, τα ποτάμια που καλπάζουν, τις βουνοκορφές που αγγίζουν τα σύννεφα. Να μπερδευτούν τα χρώματα, το μπλε της θάλασσας και του ουρανού με το χρυσοκόκκινο της ανατολής, το μαβί ηλιοβασίλεμα και το πράσινο του λιβαδιού. Μύρισε το χώμα μετά τη βροχή και χάιδεψε μια πεταλούδα που πετά ελεύθερη. Είναι δικό μας το ταξίδι, δεν τελειώνει ποτέ, μόνο αρχίζει...»