Χρειάστηκαν δέκα χρόνια από την έναρξη της λειτουργίας του, η «θυσία» δύο διευθυντριών,  η σταδιακή ενεργοποίηση των χώρων των περιοδικών εκθέσεων το 2016 και η αναστολή της λειτουργίας του πριν από ένα χρόνο, προκειμένου να εγκατασταθεί η μόνιμη συλλογή των έργων του και να σταματήσει η Αθήνα να είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δε διαθέτει ανάλογο μουσείο. 

Το άνοιγμα του ΕΜΣΤ, που θα έχει ελεύθερη είσοδο για το κοινό από τις 28 Φεβρουαρίου και για όλο τον Μάρτιο, έρχεται να καλύψει, όπως σημειώνει το υπουργείο Πολιτισμού, ένα κενό που αφορά πρωτίστως στην εκπαίδευση και τη μύηση των νέων ανθρώπων στα μηνύματα της σύγχρονης τέχνης. Φιλοδοξία του Υπουργείου Πολιτισμού είναι να δημιουργήσει ένα ανοιχτό μουσείο στη Σύγχρονη Τέχνη, ανοιχτό στα νέα εικαστικά ρεύματα, ανοιχτό στους καλλιτέχνες που δημιουργούν νέους κόσμους.

Μέχρι όμως να φτάσουμε στο πολυπόθητο άνοιγμα για το κοινό, το Μουσείο έζησε πολλές περιπέτειες. 

Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000. Μόνιμη στέγη του μουσείου είναι το πρώην εργοστάσιο ζυθοποιίας Φιξ στη Λεωφόρο Συγγρού, η ανακατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2014. Το κτήριο καταλαμβάνει 18.142 τμ. σε οικόπεδο επιφανείας 3.123 τμ. Παρότι πολλές φορές εξαγγέλθηκαν τα εγκαίνιά του, αναβάλλονταν διαρκώς, με αποτέλεσμα να παραμένει κλειστό.

Το Υπουργείο Οικονομικής Ανάπτυξης έχει διαθέσει περισσότερα από 40 εκατομμύρια ευρώ για το έργο, ενώ 3 εκατομμύρια πρόσφερε ως δωρεά το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος τον Ιούλιο 2018 για τον εξοπλισμό του και την εφαρμογή εγκεκριμένων μελετών για τη λειτουργία της μόνιμης συλλογής. 
Η δωρεά αυτή είχε ανασταλεί τον Νοέμβριο του 2015, λόγω καθυστερήσεων στην έγκριση της νέας μουσειολογικής και μουσειογραφικής μελέτης.

Η συλλογή του μουσείου συγκροτείται γύρω από έναν σημαντικό πυρήνα έργων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, όπως ο Στήβεν Αντωνάκος, o Μπιλ Βιόλα, ο Ντίκος Βυζάντιος, η Έμιλυ Ζασίρ, o Ίλια και η Εμίλια Καμπακόφ, ο Βλάσης Κανιάρης, ο Νίκος Κεσσανλής, ο Γιάννης Κουνέλλης, η Σιρίν Νεσάτ, ο Λουκάς Σαμαράς, ο Κώστας Τσόκλης, η Μόνα Χατούμ, ο Γκάρυ Χιλλ, η Χρύσα, κ.ά., και συνεχώς εμπλουτίζεται.

Ιδρυτική του διευθύντρια υπήρξε η Άννα Καφέτση (2000-2014) η οποία όπως και η διάδοχος της, Κατερίνα Κοσκινά (2014-2018), είδε την πόρτα της εξόδου, με τρόπο τουλάχιστον άκομψο, από ισάριθμους υπουργούς Πολιτισμού. 
​
Η  μόνιμη συλλογή που θα εκτεθεί έχει, στο μεγαλύτερο μέρος της, τη σφραγίδα της Καφέτση, η οποία έστησε από το μηδέν το μουσείο στο κομμένο (για να γίνει ο σταθμός του μετρό) κουφάρι του πρώην εργοστασίου του Φιξ, επέλεξε τα έργα με διορατική ματιά, το κράτησε εν λειτουργία παρ’ όλες τις αντιξοότητες, με εκθέσεις στο Μέγαρο Μουσικής, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών αλλά και στους υπόγειους χώρους του Ωδείου Αθηνών.

Είδε  την πόρτα της εξόδου τον Νοέμβριο του 2014  με απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού Κώστα Τασούλα, ο οποίος είχε ζητήσει και τις παραιτήσεις των μελών του Δ.Σ., με αιτιολογία τον πόλεμο μεταξύ διευθύντριας και Δ.Σ., την αδυναμία συνεννόησης των δύο πλευρών, που κατά την άποψή του καθυστερούσε τη μετεγκατάσταση του μουσείου στο κτίριο του Φιξ. 

Παρά τις 500 και πλέον υπογραφές διαμαρτυρίας των ανθρώπων των τεχνών και των επιστημών όπως και τις επιστολές σπουδαίων ξένων καλλιτεχνών, με απαίτηση την επιστροφή της Α. Καφέτση και το άνοιγμα του μουσείου, η πόρτα είχε κλείσει οριστικά για την Καφέτση.
Επόμενη διευθύντρια η Κατερίνα Κοσκινά η οποία και εκπόνησε τη μουσειογραφική μελέτη για την εγκατάσταση της μόνιμης συλλογής του ΕΜΣΤ. 

Έδωσε έμφαση στη διεθνοποίηση του μουσείου με συνεργασίες και ανταλλαγές εκθέσεων, όπως με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αμβέρσας, την Εθνική Πινακοθήκη Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης της Ρώμης Galleria Nazionale d’Arte Moderna e Contemporanea, αλλά και με το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Κίνας (NAMOC). Αποκορύφωμα της εξωστρέφειας, η documenta 14 το 2017 έδωσε την ευκαιρία το ΕΜΣΤ να γίνει δημοφιλές στο ευρύτερο κοινό, στην Αθήνα, και μέρος της πολύτιμης συλλογής του να κάνει διεθνές ντεμπούτο στο Μουσείο Fridericianum στο Κάσελ.
​
Ωστόσο, η θητεία της έληξε άδοξα: ενώ  παρουσίαζε το «success story» του ΕΜΣΤ σε απολογιστική συνέντευξη, Νοέμβριο του 2018, η τότε υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά την «άδειαζε» με σκληρή ανακοίνωση αναφέροντας πως «δεν είχε λάβει επιχειρησιακό σχέδιο της πλήρους λειτουργίας του ΕΜΣΤ, χρονοδιάγραμμα για την έκθεση της μόνιμης συλλογής του μουσείου και εγκεκριμένο από το Δ.Σ. απολογισμό.

Το 2019, ο  διαγωνισμός για την επιλογή νέας διεύθυνσης του ΕΜΣΤ κηρύσσεται άγονος καθώς κανένας και καμία από τους υποψηφίους δεν βρέθηκε να πληροί τα τυπικά προσόντα για τη θέση…
Την ίδια χρονιά αναστέλλεται η εκθεσιακή δραστηριότητα του μουσείου, προκειμένου να προχωρήσουν οι εργασίες τοποθέτησης της μόνιμης συλλογής, μετά την επανέγκριση της δωρεάς του ΙΣΝ. 

Τον Μάρτιο ορίζεται μεταβατικός διευθυντής ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Αντωνακάκης, με τη συνδρομή της Συραγώς Τσιάρα, αναπληρώτρια διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Πειραματικού Κέντρου Τεχνών – ΜΟΜus. Ήταν μία  αναγκαστική κίνηση για την Μυρσίνη Ζορμπά, καθώς σε αντίθετη περίπτωση, η περιπέτεια του μουσείου θα ξανάρχιζε από την αρχή (νέος διευθυντής, νέα μουσειολογική μελέτη, νέες εγκρίσεις κ.λπ.) και τα εγκαίνιά του θα παραπέμπονταν, για άλλη μια φορά, στις καλένδες.

Τον Ιούνιο προκηρύσσεται νέος, διεθνής διαγωνισμός, που αναστέλλεται λόγω των εκλογών. Η νυν υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, δεσμεύτηκε ότι μέχρι τα εγκαίνια, «που δεν θα αργήσουν»,  θα έχει ανακοινωθεί και το όνομα του διευθυντή- «γενικού διευθυντή και όχι μόνο εκτελεστικού» -που θα έχει διετή θητεία.
​
Σε εξέλιξη είναι τέλος ο διαγωνισμός για το καφέ και το εστιατόριο του μουσείου και οι χώροι αυτοί αναμένεται να είναι σε λειτουργία μέσα στον Μάρτιο.

 Από τις 14 έως τις 16 Φεβρουαρίου 2020, θα προβληθούν περισσότερα από 100 φιλμ και ντοκιμαντέρ με θέμα την μόδα, ενώ το φεστιβάλ έχει και διαγωνιστικό τμήμα (οι καλύτερες ταινίες βραβεύονται από τη διεθνή Κριτική Επιτροπή του φεστιβάλ).

Θα προβληθούν επίσης  ειδικά αφιερώματα και θα πραγματοποιηθούν θεματικές συζητήσεις και μαθήματα, με στόχο να προσφέρει στο ελληνικό και διεθνές κοινό μια σφαιρική εικόνα των τελευταίων τάσεων και ιδεών που κυριαρχούν στον κινηματογράφο, τη μόδα, την τέχνη και το περιβάλλον, καθώς και να εντοπίσει και εξερευνήσει τη σχέση ανάμεσα στις δυο αυτές συναρπαστικές βιομηχανίες.

​Παράλληλα, το φεστιβάλ φιλοδοξεί να αποτελέσει σταδιακά το ιδανικό, δυναμικό τόπο  ραντεβού  για τους νέους ή τους ήδη καθιερωμένους σχεδιαστές, καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές με εταιρίες παραγωγής και τον κόσμο των επιχειρήσεων για ανταλλαγή ιδεών και συνεργασίες.  

To motto του Athens Fashion Film Festival 2020 είναι μια ρήση του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι: «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Η ομορφιά της ψυχής, η ομορφιά των ιδεών, η ομορφιά της όψης, η ομορφιά πολλών στιγμών της καθημερινότητας, η ομορφιά που συναντάμε παντού στη Φύση. Με αυτό το σύνθημα, δίνουμε το φετινό μας ραντεβού στην Τεχνόπολη. Με Έλληνες και διεθνείς συμμετέχοντες και καλεσμένους, με ένα πρόγραμμα πλούσιο σε ιδέες, πρωτοποριακό και υψηλών standards, τονίζει η Νικόλ Αλεξανδροπούλου, Σκηνοθέτης, παραγωγός | Ιδρύτρια και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του φεστιβάλ.

42 χρόνια δάσκαλος, ο Αντόνιο Λα Κάβα  La Cava αποφάσισε ότι ήθελε να μεταδίδει τη γνώση και μετά τη συνταξιοδότησή του. Αγόρασε ένα μεταχειρισμένο φορτηγό και το τροποποίησε για να στεγάσει 700 βιβλία. Ταξιδεύει την ιταλική ύπαιθρο με το φορτηγό, που μοιάζει σαν τα παλιά παγωτατζίδικα. Στο ταξίδι του κάνει οκτώ στάσεις και διανύει περισσότερα από 400 χιλιόμετρα την εβδομάδα, ενώ δίνει τα βιβλία δωρεάν. Πλέον διαθέτει τρία φορτηγά και φτάνει στα πιο απομονωμένα μέρη της Ιταλίας.

Λαμβάνοντας το όνομά του από τις ισπανικές λέξεις για τη βιβλιοθήκη (biblioteca) και το γαϊδουράκι (bourro), το Biblioburro στην Κολομβία ξεκίνησε πριν από περισσότερες από δύο δεκαετίες, όταν ο 48χρονος Σοριάνο ξεκίνησε με τα δύο του γαϊδούρια να μοιράζει βιβλία. Διαπιστώνοντας ότι πολλοί από τους μαθητές του δεν είχαν την πρόοδο που αναμενόταν στο σχολείο, επισκέφθηκε τα σπίτια τους και συνειδητοποίησε ότι υπήρχε έλλειψη βιβλίων κι αποφάσισε να τους πάει. Στην αρχή τα κουβαλούσε με τα χέρια του, αλλά καθώς οι αποστάσεις μεταξύ των σπιτιών ήταν μεγάλες… επιστράτευσε τα γαϊδούρια. 

Όταν άρχισε να λειτουργεί στην ορεινή επαρχία Μαγκνταλένα της Κολομβίας, το 1997, η περιοχή ήταν δύσκολη στην πρόσβαση με αυτοκίνητο, έτσι τα γαϊδούρια αποτελούσαν ιδανική λύση.Χρησιμοποιώντας ειδικά σχεδιασμένες τσάντες, κάθε γαϊδούρι μπορεί να μεταφέρει μέχρι και 150 βιβλία. Με τα χρόνια, ο Σοριάνο έχει αναπτύξει ένα δίκτυο βιβλιοθηκών-γαϊδουριών, που περιλαμβάνει περίπου 20 υπαλλήλους, καθώς και μια πραγματική βιβλιοθήκη στη γενέτειρα του αλλά και ένα ψηφιακό πρόγραμμα.

Ακόμα και η σκόνη μπορεί να έχει ενδιαφέρον ή το καλάθι με τα άπλυτα, πιστεύει η Ιρλανδή φωτογράφος Κλερ Γκάλαχερ που φωτογραφίζει το φόρτο της οικιακής εργασίας καθώς και το συνεχώς μεταβαλλόμενο χάος που την χαρακτηρίζει: βρώμικα πιάτα, απορρίμματα, νεροχύτες γεμάτοι πιάτα ή υπολείμματα φαγητού.

«Σιχαίνομαι τις δουλειές του σπιτιού!» Έλεγε η αμερικανίδα κωμικός Τζόαν Ρίβερς. «Φτιάχνεις τα κρεβάτια, πλένεις τα πιάτα και έξι μήνες μετά , αρχίζεις πάλι από την αρχή!». Με αυτή την ατάκα αλλά και αυτή της Σιμόν ντε Μποβουάρ ότι οι «δουλειές του σπιτιού μοιάζουν με το μαρτύριο του Σίσυφου», προλογίζει το βιβλίο της η Γκάλαχερ, με τίτλο, η «Δεύτερη Βάρδια» και το οποίο περιέχει  φωτογραφίες της με θέμα τα οικιακά και εκτύπωσε σε 500 αντίτυπα.

Όπως λέει, είναι ένα «ήσυχα θυμωμένο» βιβλίο. «Αν δουλεύεις με πλήρες ωράριο όπως εγώ», λέει (διδάσκει φωτογραφία στο Πανεπιστήμιο του Ulster στη Β. Ιρλανδία), «γυρίζεις στο σπίτι και πρέπει να κάνεις τα οικιακά, μια δουλειά επαναλαμβανόμενη που νεκρώνει τον εγκέφαλο και που δεν είναι καν αναγνωρισμένη. Κι αναρωτιέμαι, γιατί το κάνουμε»;
​
Πράγματι, έκθεση του Γραφείου Εθνικών Στατιστικών του Ηνωμένου Βασιλείου το 2016, εκτίμησε την αξία της μη αμειβόμενης οικιακής εργασίας  στο ποσό των 1,24 τρισεκατομμύρια λιρών ετησίως, στοιχεία που εκνευρίζουν πολλές γυναίκες. 

Η Γκάλαχερ τονίζει πως ναι μεν έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος, ωστόσο οι γυναίκες εξακολουθούν να απεχθάνονται τις δουλειές του σπιτιού, ακόμα κι όταν είναι καλές: «γίνεσαι μια καλή μαγείρισσα, καθαρίζεις γρήγορα κι αποτελεσματικά, ηρεμείς τα παιδιά, βάζεις πλυντήριο. Και μετά πας στη δουλειά σου, εκεί που πληρώνεσαι και συνειδητοποιείς ότι κρίνεσαι και για την απλήρωτη εργασία».