To "Shakespeare and Company" εκπέμπει SOS

Σήμα κινδύνου εκπέμπει το ιστορικό βιβλιοπωλείο του Παρισιού, «Shakespeare and Company», καθώς οι πωλήσεις του έχουν μειωθεί κατά 80% από τον περασμένο Μάρτιο. Με το δεύτερο κύμα της πανδημίας και την έξαρση των κρουσμάτων, τα βιβλιοπωλεία έκλεισαν και πάλι και τώρα η ιδιοκτήτρια του Σίλβια Γουίτμαν απευθύνει έκκληση στους βιβλιόφιλους να κάνουν τις αγορές τους ηλεκτρονικά από την ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου.

Photo from ​https://friendsofshakespeareandcompany.com/

---

Επιπλέον μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram, το βιβλιοπωλείο αναφέρει πως: «Το Shakespeare and Company» είναι μια κοινότητα αναγνωστών και συγγραφέων, από όλο τον κόσμο. Επειδή πολλοί από εσάς δεν μπορείτε να έρθετε σε εμάς αυτήν τη στιγμή, φέρνουμε το βιβλιοπωλείο σε εσάς. Σήμερα λανσάρουμε το "Friends of Shakespeare and Company", μια ετήσια συνδρομή, που ξεκινά από 45 ευρώ, για την υποστήριξη του καταστήματος, οικονομικά και πνευματικά».

Κάθε  μέλος θα λαμβάνει - τέσσερις φορές το χρόνο - κατευθείαν στο inbox του ένα κομμάτι του βιβλιοπωλείου, το οποίο έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για εκείνο. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει μια ανάγνωση από έναν διάσημο συγγραφέα, μια διήγηση από έναν ηθοποιό που αγαπάει ένα συγκεκριμένο βιβλίο και ένα νέο έργο από έναν κορυφαίο ποιητή.

Με σημεία αναφοράς την φράση, «Μην είσαι αφιλόξενος με τους ξένους, μπορεί να είναι μεταμφιεσμένοι άγγελοι» (η οποία είναι γραμμένη σε τοίχο στο εσωτερικό, στην είσοδο του αναγνωστηρίου), το «Shakespeare and Company» στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, ήταν το πρώτο βιβλιοπωλείο αγγλόφωνης λογοτεχνίας στη γαλλική πρωτεύουσα.

Στην πραγματικότητα ήταν δύο βιβλιοπωλεία.
Το πρώτο εγκαινιάστηκε από την Αμερικανίδα Σίλβια Μπιτς, στις 19 Νοεμβρίου 1919, στον αριθμό 8 της rue Dupuytren. Τρία χρόνια αργότερα, το 1922, το βιβλιοπωλείο μετακόμισε σε μεγαλύτερο χώρο, στο 6ο Διαμέρισμα και πιο συγκεκριμένα, στην οδό l’ Odeon.

Στο Μεσοπόλεμο έγινε στέκι για συγγραφείς όπως οι Σκοτ Φιτζέραλντ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Τ. Σ. Έλιοτ και Τζέιμς Τζόις. Ταυτόχρονα, λειτουργούσε ατύπως και ως ένα είδος «δανειστικής βιβλιοθήκης», δίνοντας πρόσβαση στους λάτρεις της αγγλόφωνης λογοτεχνίας οι οποίοι μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δυσκολεύονταν οικονομικά να αγοράσουν τα βιβλία που επιθυμούσαν. Εκτός αυτού, ήταν η βασική πηγή των avant-garde λογοτεχνικών «μικρών περιοδικών», στα οποία στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα έβρισκε κανείς δημοσιεύσεις των  πιο σημαντικών λογοτεχνών και κριτικών της εποχής.

Photo from ​https://friendsofshakespeareandcompany.com/

---

Η άρνηση της Μπιτς, κατά την εισβολή των Γερμανών στην Γαλλία το 1940, να πουλήσει το τελευταίο της αντίτυπο της Αγρυπνίας του Φίννεγκαν σε έναν Γερμανό στρατιώτη, ήταν ο λόγος που το βιβλιοπωλείο διέκοψε την λειτουργία του.

Το δεύτερο βιβλιοπωλείο, το οποίο παραμένει σε λειτουργία, άνοιξε το 1951, επίσης από έναν Αμερικανό, τον Τζορτζ Γουίτμαν, στο 5ο Διαμέρισμα, επί της οδού La Bucherie, λίγα βήματα από την Παναγία των Παρισίων, με το όνομα «Le Mistral».

Ωστόσο, το 1964, ο Γουίτμαν το μετονόμασε σε «Shakespeare and Company» προς τιμήν του βιβλιοπωλείου της Σίλβια Μπιτς, αλλά και της επετείου των 400 ετών από τη γέννηση του Ουίλιαμ Σέξπηρ.

Ο Γουίτμαν το οραματιζόταν σαν μια «σοσιαλιστική ουτοπία μασκαρεμένη σε βιβλιοπωλείο» και κατάφερε να το μετατρέψει επίσης σε πόλο έλξης πολλών συγγραφέων στο μποέμικο Παρίσι των 60s. Η Beat Generation -Άλεν Γκίνσμπεργκ, Γουίλιαμ Μπάροουζ, Γκρέγκορι Κόρσο- ήταν εκεί. Όπως και ο Μπρεχτ, ο Λόρενς Ντάρελ, ο Χούλιο Κορτάσαρ, ο Μαξ Έρνστ.

Η κόκκινη ξύλινη σκάλα με την φράση,  «I wish I could show you when you are lonely or in darkness the astonishing light of your own being» οδηγεί τους επισκέπτες από το ισόγειο στον πρώτο όροφο, όπου λειτουργεί και ως ξενώνας για τους ταξιδιώτες, τους  «tumbleweeds » όπως λέγονται.

Το βιβλιοπωλείο προσφέρει διαμονή σε ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο, έχοντας όμως μόνο δύο προϋποθέσεις: να διαβάζουν ένα βιβλίο την ημέρα και να δουλεύουν στο μαγαζί δύο ημέρες την εβδομάδα. Έτσι μετά τις έντεκα το βράδυ το βιβλιοπωλείο μετατρέπεται σε ξενώνα.
Λέγεται ότι πάνω από 30.000 νέοι συγγραφείς έχουν διαβάσει, γράψει και πιθανώς, αποκοιμηθεί από το 1951 μέχρι σήμερα στους μικρούς διαδρόμους ανάμεσα στα ράφια.