ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ // DISTAFF • ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Γιορτάζει το παραμύθι σήμερα! Ημέρα των γενεθλίων του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν και … Σσσς… αρχίζει το παραμύθι. Όταν τελειώσει, θα ξέρουμε περισσότερα απ’ ότι τώρα… Γιορτάζει το όνειρο, το απίθανο, το απρόσμενο, η ελπίδα, η φαντασία, η χαρά, το γέλιο, το αύριο... Γιορτάζει ακόμα και το δάκρυ, η λύπη, η απογοήτευση, ο φόβος, η φασαρία, η τιμωρία, η απληστία... Γιατί αυτό είναι το παραμύθι: ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο και αυτή η διαδρομή μας κάνει να αισθανόμαστε και να ψαχνόμαστε για την δικιά μας αλήθεια. Αυτή που μας παρηγορεί και μας κάνει να νιώθουμε όμορφα! Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος τυπώθηκε η αφίσα και το μήνυμα της ΙΒΒΥ για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2020 και αναρτήθηκε και από το ελληνικό τμήμα της διεθνούς οργάνωσης. Φέτος υπεύθυνη χώρα ήταν η Σλοβενία και το μήνυμα, με τίτλο «Πείνα για λέξεις», γράφτηκε από τον Σλοβένο συγγραφέα Peter Svetina, ενώ το εικαστικό μέρος έγινε από τον Σλοβένο εικονογράφο Damijan Stepančič. Την μετάφραση στα ελληνικά, όπως κάθε χρόνο, την έκανε η συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς Ανδριτσοπούλου. Πείνα για λέξεις: «Εκεί που μένω, οι θάμνοι πρασινίζουν αργά τον Απρίλη ή νωρίς τον Μάη και σύντομα γεμίζουν με κουκούλια από πεταλούδες. Αυτά τα κουκούλια μοιάζουν με μπαλίτσες από βαμβάκι ή με κουφέτα και οι νύμφες τους καταβροχθίζουν φύλλο το φύλλο μέχρι που οι θάμνοι απογυμνώνονται. Όταν όμως οι νύμφες γίνουν πεταλούδες και πετάξουν, οι θάμνοι δεν είναι κατεστραμμένοι. Καθώς πλησιάζει το καλοκαίρι, ξαναγίνονται πράσινοι πάλι και πάλι. Έτσι μοιάζει ο συγγραφέας, έτσι μοιάζει ο ποιητής. Κατασπαράζονται, μένουν κατάστεγνοι από ιστορίες και ποιήματα, που, όταν ολοκληρωθούν, πετούν μακριά, μπαίνουν μέσα σε βιβλία και βρίσκουν τους αναγνώστες τους. Αυτό γίνεται πάλι και πάλι. Και τι συμβαίνει σ΄ εκείνα τα ποιήματα και τις ιστορίες; Ξέρω ένα αγόρι που έπρεπε να κάνει κάποια εγχείρηση στο μάτι του. Για δύο εβδομάδες μετά την εγχείρηση, έπρεπε να ξαπλώνει μόνο από τη δεξιά πλευρά και μετά δεν έπρεπε να διαβάζει τίποτα για έναν μήνα. Όταν τελικά ξαναπήρε στα χέρια του ένα βιβλία έπειτα από ενάμιση μήνα, ένιωσε σαν να κατάπινε λέξεις μ’ ένα κουτάλι από μια γαβάθα. Σαν να τις έτρωγε. Πραγματικά τις έτρωγε. Ξέρω κι ένα κορίτσι που, όταν μεγάλωσε, έγινε δασκάλα. Μου είπε: «Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν τους διάβασαν παραμύθια έχουν στερηθεί κάτι σημαντικό». Οι λέξεις στα ποιήματα και στις ιστορίες είναι τροφή. Όχι τροφή για το σώμα, όχι τροφή που μπορεί να γεμίσει το στομάχι σου. Τροφή όμως για το πνεύμα και τροφή για την ψυχή. Όταν πεινάει κάποιος ή διψάει, το στομάχι του γουργουρίζει και το στόμα του στεγνώνει. Οι πεινασμένοι γυρεύουν να φάνε κάτι, ένα κομμάτι ψωμί, ένα πιάτο ρύζι ή δημητριακά, λίγο ψάρι ή μια μπανάνα. Όσο περισσότερο πεινούν, τόσο στενεύει ο οπτικός τους ορίζοντας, ώσπου παύουν να βλέπουν ό,τι δεν είναι τροφή για να τους χορτάσει. Η πείνα για λέξεις εκδηλώνεται διαφορετικά. Μοιάζει με θλίψη, με λήθη, με αυθάδεια. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τέτοιου είδους πείνα δε νιώθουν πως η ψυχή τους τρέμει από το κρύο κι ότι προσπερνούν τους εαυτούς τους χωρίς να το προσέχουν. Ένα μέρος του κόσμου τους εξαφανίζεται χωρίς να το γνωρίζουν. Αυτού του είδους η πείνα χορταίνεται με ποίηση και ιστορίες. Υπάρχει όμως ελπίδα για όσους δεν έχουν ποτέ αφεθεί ν’ απολαύσουν τις λέξεις, για να χορτάσουν αυτή την πείνα; Υπάρχει! Το αγόρι που είπαμε διαβάζει κάθε μέρα. Το κορίτσι έγινε δασκάλα και διαβάζει στους μαθητές της. Κάθε Παρασκευή. Κάθε βδομάδα. Αν κάποια φορά το ξεχάσει, της το θυμίζουν τα παιδιά. Και τι γίνεται με τον συγγραφέα και τον ποιητή; Καθώς έρχεται το καλοκαίρι, θα πρασινίσουν πάλι. Και πάλι θα στεγνώσουν από ιστορίες και ποιήματα, που θα πετάξουν μακριά προς κάθε κατεύθυνση. Πάλι και πάλι» Μερικές μόνο από τις αφίσες προηγούμενων ετών:
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
January 2023
Categories
All
|