Φίλοι; Φως Φανάρι, Μπελάδες με Μουστάκια, Οι λέξεις των Ποιητών, Αλλαγές κι άλλα παραμύθια…

Μία ζωή λίγο σαν παραμύθι σαν αυτά που τόσο αριστοτεχνικά ξέρει να υφαίνει, διηγείται στο Distaff, η Φραντζέσκα Αλεξοπούλου-Πετράκη, συγγραφέας παιδικών βιβλίων.

Ξετυλίγοντας τον μίτο της επαγγελματικής πορείας της, βρισκόμαστε στην Σχολή Κινηματογράφου Λ. Σταυράκου όπου σπούδασε Σκηνογραφία- Ενδυματολογία, σπουδές που είχε αποφασίσει να συνεχίσει στη Ρώμη ώσπου ένα ατύχημα την καθήλωσε- κυριολεκτικά- για δύο χρόνια στην Αθήνα.

«Επειδή δεν μπορούσα να μένω άπρακτη», μας λέει, «γράφτηκα στο Τμήμα Παιδαγωγών-Νηπιαγωγών του ΙΕΚ Σωτηροπούλου». Εκεί είχε την τύχη να έχε καθηγητή τον Νίκο Πιλάβιο, τον αγαπημένο «παραμυθά» της τηλεόρασης ο οποίος και την «ανάγκασε» να γράψει τις πρώτες της μίνι ιστοριούλες. «Κάθε εβδομάδα έπρεπε να παίξουμε  στην τάξη κουκλοθέατρο με μια δικιά μας μικρή ιστορία και να συναγωνιστούμε για την καλύτερη πλοκή». «Έτσι φύτρωσε ο σπόρος και κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώθηκε το πάζλ που φανέρωσε τη μεγάλη εικόνα, αυτή της συγγραφής», μας λέει η Φραντζέσκα.

Στη συνέχεια δούλεψε για αρκετά χρόνια ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες και σίριαλ, ενώ αργότερα ανέλαβε τις δημόσιες σχέσεις του εκδοτικού οίκου Παπαδόπουλος, όπου κι εργάστηκε 22 χρόνια.
Αν και στην πηγή, όπως μοιάζει ένας εκδοτικός οίκος στον συγγραφέα, άργησε να πιει νερό γιατί υπήρχε ένας δισταγμός να εκδώσουν βιβλία του ανθρώπου από το μάρκετινγκ. 
​
«Όλα άλλαξαν όταν πήγα σε ένα ραντεβού στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος για να μιλήσω με την υπεύθυνη του πολιτιστικού», μας διηγείται. «Επειδή έφτασα πολύ νωρίτερα, κάθισα σε ένα καφέ κι άρχισα να γράφω μια ιστορία που είχα ήδη στο μυαλό μου. Την τελείωσα πριν καν πάω στο ραντεβού και την έδειξα σε συναδέλφους. Με ενθάρρυναν να την προωθήσω  στους υπευθύνους κι αποφασίσαμε να αλλάξω το όνομα για να μην την απορρίψουν αμέσως. Και πράγματι το παραμύθι «Φίλοι; Φως - Φανάρι!» της Μυρτώς Τορόντου (!) έγινε αποδεκτό με μεγάλο ενθουσιασμό».

Γρήγορα βέβαια αποκάλυψε ότι η Μυρτώ ήταν η ίδια, το παραμύθι εκδόθηκε και τιμήθηκε με το βραβείο Πηνελόπη Μαξίμου (προσχολική - πρωτοσχολικής ηλικίας) από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (Απρίλιος 2006) και το Κρατικό Βραβείο Εικονογράφησης (εικονογράφος Μαρία Τζαμπούρα), ενώ το δεύτερό της βιβλίο με τίτλο «Θέλω να γίνω ήρωας» (2007) ήταν ένα από τα εννιά παιδικά βιβλία της short list των βραβείων του λογοτεχνικού περιοδικού «Διαβάζω».
Κι αυτό ήταν η αρχή ενός όμορφου ταξιδιού που την έχει πάει μέχρι σήμερα σε χιλιάδες σχολεία σε όλη τη χώρα με αποσκευές τα 15 βιβλία που έχε γράψει μέχρι σήμερα. 

«Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στα σχολεία, τα παιδιά είναι σαν σφουγγάρια, έτοιμα να χωθούν στον κόσμο που τους ανοίγεις, ενώ συχνά με καταπλήσσουν για τις προτάσεις που μου κάνουν, όταν τα ρωτάω πώς θα συνέχιζαν ή θα τελείωναν μία ιστορία. Τόσο που καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να λέει, «ουπς πώς δεν το σκέφτηκα αυτό!», μας λέει για την εμπειρία της με την επαφή που έχει με τα παιδιά. Παιδιά που, όπως επισημαίνει, έχουν αλλάξει πολύ, είναι πιο «δυναμικά, σβέλτα, ζουν με γρήγορους ρυθμούς» και για αυτό καμιά φορά αλλάζει ακόμα και στη μέση της ιστορίας τη ροή της, προκειμένου να έχει απήχηση στα σύγχρονα παιδιά.

Τελειώνοντας την κουβέντα μας, μας μίλησε για το νέο της- υπό έκδοση βιβλίο- που πραγματεύεται το πώς ο καθένας μέσα σε μία οικογένεια ακούει αυτό που θέλει να ακούσει , πώς η οικογένεια είναι μία μικρή Βαβέλ.
Την ιδέα πήρε στη διάρκεια μιας εκδήλωσης όπου ήταν καλεσμένη για να ζωγραφίσει μάσκες με παιδιά, κι ένα κοριτσάκι μουρμούριζε ότι δεν θέλε κάτι που η συγγραφέας ερμήνευσε ως «δεν θέλω αστεράκια», η γιαγιά της ως δεν «θέλω λουλουδάκια», ενώ η μικρή δεν ήθελε «ασπράκια» στη ζωγραφιά. Κι αυτά τα μικρά καθημερινά και η επαφή της με τα παιδιά ή τους δασκάλους τους είναι που της δίνουν τις ιδέες που θα κάνει βιβλία. 

---

---

Παιδί και Δημιουργία

Η Φραντζέσκα Αλεξοπούλου-Πετράκη είναι  εθελόντρια στον Πανελλαδικό Σύλλογο  για παιδιά με Αιματολογικές παθήσεις και Σύνδρομο Down. Δημούργησε το επιτραπέζιο, Αιμοδοσία, Παιχνίδι Ζωής, που έχει ως στόχο να εξοικειώσει τα παιδιά με την ιδέα της αιμοδοσίας.