Πρώτα να μας συστηθείτε!
Το γράψιμο, που λάτρευα από παιδί, είναι στην πραγματικότητα η δεύτερη καριέρα μου. Μου έλεγαν πάντα να πάρω πτυχίο που θα μου εξασφαλίσει καλό επάγγελμα με λεφτά κ έτσι πήρα πτυχίο και μεταπτυχιακό στο Marketing. Δούλεψα σε αυτόν τον χώρο για 15 χρόνια, αλλά όταν το 2001, η οικονομία άρχισε να γνωρίζει ύφεση, ο χώρος του marketing ήταν από τους πρώτους που δέχτηκε βαρύ πλήγμα. Σε τέσσερα χρόνια, έχασα τέσσερις δουλειές οπότε αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να αλλάξω καριέρα, χωρίς όμως να ξέρω πού  να στραφώ. 
 
Άρχισα λοιπόν να γράφω σε ένα τετραμηναίο περιοδικό, το GreekCircle.
Το εξέδιδε μία κυρία που είχα γνωρίσει στην εκκλησία και μια μέρα βρήκα το θάρρος να την ρωτήσω αν μπορούσα να γράψω κάτι. Μου είπε ναι και έγραφα για το περιοδικό ως το 2015, οπότε κι έκλεισε.  Και ναι, το γράψιμο μου έφερε τελικά λεφτά! 
Στην συνέχεια, ο συνιδρυτής του Greek Media Club of Chicago, ο οποίος δούλευε και στην εφημερίδα Greek Star newspaper μου πρότεινε να γράφω μία στήλη για πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στο ελληνικό Σικάγο αφού «ήξερα τα πάντα». Έτσι ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου καριέρα  τον Ιούνιο του 2005 με την στήλη αυτή που δημοσιευόταν 2 φορές το μήνα. 
 
Τον Δεκέμβριο του 2005,  είχα μία εκπληκτική πρόταση από την Greek Star. Μου πρότειναν να γράφω ό,τι ήθελα αρκεί να είχε σχέση με την Ελλάδα. Θα με πλήρωναν part-time, αλλά δεν με ένοιαζε πολύ καθώς προετοίμαζα τον γάμο μου και με τον άνδρα μου θέλαμε να αποκτήσουμε παιδιά όσο τον δυνατόν γρηγορότερα.  Δούλεψα γι' αυτούς ως το 2015, οπότε κι έκλεισε. 
 
Εκείνη την περίοδο ήμουν επίσης ο ανταποκριτής του Σικάγο για την εφημερίδα Herald της Νέας Υόρκης και μπλόγκερ για το GreekReporter.com. 

Πώς σκεφτήκατε να δημιουργήσετε το  WindyCity Greek; Έλειπε κάτι παρόμοιο στον χώρο του ελληνοαμερικάνικου Τύπου; 
Όπως είπα το 2015 έκλεισαν δύο ελληνοαμερικάνικα έντυπα, το  GreekCircle και το  Greek Star. Σκέφτηκα τότε να αφοσιωθώ στην οικογένεια μου (έχει δύο κόρες, την Αγγελική και την Ελένη) και να συνεχίσω το μυθιστόρημά μου που αράχνιαζε στο ράφι. Όμως, κι ενώ ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω στην Ελλάδα το καλοκαίρι, διάβαζα όλο και περισσότερα δημοσιεύματα για την χώρα και τους Έλληνες. Κι όταν άκουσα κάποιον να λέει, «οι Έλληνες έχτισαν τον Παρθενώνα και μετά άραξαν», θύμωσα. Ένιωσα ότι πρέπει να κάνω κάτι. Αν και δεν σκόπευα να ξεκινήσω ένα μέσο ενημέρωσης, είχα θυμώσει τόσο πολύ, που εγένετο το WindyCity Greek. 
 
Βγήκε στον αέρα τον Σεπτέμβριο του 2015, τονίζοντας τα θαυμαστά έργα των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο με κάποια στοιχεία ιστορίας, πολιτισμού και κληρονομιάς. Ηταν μια γιορτή για όλα τα ελληνικά πράγματα. 

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε, τι απήχηση είχε;
Δεν είχα επενδυτές, το χρηματοδότησα με δικά μου χρήματα και με την συμπαράσταση της ελληνικής κοινότητας. Δεν υπήρχαν λεφτά για ευρύ διαφημιστικό πακέτο στο 
Facebook κα τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χτίσαμε την φήμη μας στόμα με στόμα και η απήχηση του ήταν τεράστια. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι τον διάβαζαν άνθρωποι από όλον τον κόσμο: την Αφρική, την Ινδία, την Φιλανδία, την Χιλή κι όλη τη Βόρεια Αμερική. Είχα συνεργασία με υπέροχους επαγγελματίες, δούλευα με έναν εκπληκτικό γραφίστα και για ένα διάστημα είχα σύμβουλο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μου έμαθε πολλά. 
 
Γιατί αποφασίσατε να το κλείσετε; 
Γιατί χωρίς να το καταλάβω δούλευα πάλι στο marketing και είχα παραμελήσει το γράψιμο. Όμως το γράψιμο είναι πλέον η ζωή μου. Πήρα με μεγάλη δυσκολία την απόφαση αυτή αλλά ήταν η καλύτερη για μένα και την οικογένεια μου. Τελικά το site σταμάτησε στις 31 Δεκεμβρίου του 2019.

Ποιες είναι ο δυσκολίες του ελληνοαμερικάνικου Τύπου; Έχει απήχηση μεταξύ μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς; 
Το τοπίο στα Μέσα αλλάζει συνεχώς. Οι μικρότερες εκδόσεις και δη οι εθνικές έχουν δυσκολίες επιβίωσης. Βασίζονταν για χρόνια σε διαφημίσεις και συνδρομές οι οποίες όμως μειώνονται χρόνο με τον χρόνο. Όμως χωρίς την υποστήριξη των ομογενών, όσες εκδόσεις υπάρχουν θα σταματήσουν. Και πρέπει να τα διατηρήσουμε γιατί έτσι κρατάμε την κληρονομιά μας ζωντανή.  
 
Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα αρκετές φορές.  Παρατηρείτε διαφορές μεταξύ των Ελλήνων της Ελλάδας κ αυτών των ΗΠΑ; 
Έχουμε διαφορές ναι. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι είστε πιο «μοντέρνοι», πιο Ευρωπαίοι ενώ εμείς, μεγαλώνουμε με τις παραδόσεις, τον τρόπο ζωής ακόμα και την γλώσσα που έφεραν οι παππούδες μας και οι γονείς μας μαζί τους όταν μετανάστευσαν. Εξάλλου κι εσείς πιστεύετε ότι είμαστε παλιομοδίτες και παραδοσιακοί. 
 
Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Σικάγο από Έλληνες γονείς- μετανάστες. Άκουγα διάφορες εκφράσεις όλη μου τη ζωή. Για παράδειγμα, ήμουν στην Ελλάδα και προσπαθούσα να βρω την μητέρα μου. Όταν τη βρήκα την ρώτησα «Που γυρίζεις, γυρίστρω;» Με άκουσε μια θεία μου κι άρχισε να γελάει. «Πού την άκουσες αυτήν την λέξη; Έχω να την ακούσω χρόνια!» Η μητέρα μου την έλεγε συνέχεια, την είχε μάθει από τους γονείς της. 
Ο πατέρας μου ήρθε στις ΗΠΑ την δεκαετία του '60, οπότε είχε τις δικές του εκφράσεις και τα βιώματα του ήταν εντελώς διαφορετικά, έχοντας μεγαλώσει στον Β’ Παγκόμσιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο.  

Πώς μας βλέπουν οι Ελληνοαμερικανοί; Με νοσταλγία, ή κάπως κλισέ; (ήλιος, θάλασσα και κρασί;) 
Βλέπουν την Ελλάδα ως τον Παράδεισο επί της Γης. Ερχόμαστε για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, να δούμε συγγενείς μας κα φίλους, να διασκεδάσουμε, να ρουφήξουμε όσο περισσότερη πατρίδα μπορούμε. Εδώ έχουμε ωκεανούς και λίμνες, που είναι κρύες. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ζεστή θάλασσα που σε αγκαλιάζει και σε αναζωογονεί. Και το φαγητό! Ο,τι τρώμε στις ΗΠΑ μοιάζει γεμάτο χημικά. Υπάρχει σίγουρα κάτι το διαφορετικό στο έδαφος και τον αέρα της Ελλάδας και το φαγητό είναι νοστιμότερο. 
(τελικά ο ήλιος, η θάλασσα, το κρασί και το φαγητό πρωταγωνιστούν στο πώς μας βλέπουν οι ομογενείς…)
 
Και εμείς πώς σας βλέπουμε; 
Δεν είμαι σίγουρη, ίσως σαν τρελούς που δουλεύουμε όλη την ώρα, τουλάχιστον αυτό μου έχουν πει πολλοί. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα απέγινε τελικά το βιβλίο που αράχνιαζε στο ράφι; 
Το ξεκίνησα το 2012. Μετά μπήκε στη ζωή μου το WindyCity Greek που με απορρόφησε. Όταν η μητέρα μου πέθανε το 2017, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το τελειώσω. Ένα χρόνο αργότερα, το είχα καταφέρει και το 2019, άρχισα τις διορθώσεις. Όμως να γράφεις μυθιστόρημα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την δημοσιογραφία και λίγο πελάγωσα. Ήξερα ότι δεν ήταν έτοιμο να εκδοθεί, οπότε άρχισα να παρακολουθώ ένα μάθημα γραφής ώστε να το τελειώσω. Το σχέδιο μου είναι να τελειώσει αυτόν τον χρόνο και να αρχίσω μετά να αναζητάω εκδότη. 
 
Πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα που ξεκινάει στα τέλη του 1950, με ηρωίδα μία νεαρή γυναίκα, την Ελευθερία, κόρη Ελλήνων μεταναστών που ζούσαν στην αυθεντική  Greektown, γνωστή ως Δέλτα. Κοντεύει τα 30, όλο την λένε γεροντοκόρη και ο πατέρας της, της κάνει διάφορα προξενιά, εκείνη όμως θέλει να παντρευτεί από έρωτα.  Η ζωή όμως της παίζει σκληρά παιχνίδια… την συνέχεια ελπίζω να την διαβάσετε κάποια στιγμή! 

Από μηχανικός αυτοματισμού στα βότανα. Πώς έγινε αυτή μετάβαση; Πόσο δύσκολη ήταν;
Πολύ πίσω πάμε. Όλα οφείλονται σε έναν φωτισμένο δάσκαλο που βρέθηκε στο δρόμο μου. Αυτός διέκρινε μια κλίση σε μένα και μου έδωσε την κατεύθυνση αυτή. Σωστό η λάθος, το υποστήριξα, το αγάπησα και η πορεία με δικαίωσε. Μετάβαση δεν έγινε ποτέ, ακόμα έχω την εταιρεία μου που ασχολείται με το κομμάτι της τεχνολογίας. Τα βότανα προέκυψαν σαν μια εναλλακτική δραστηριότητα, ετερόκλητη και βασισμένη στην πρωτογενή παραγωγή - τη μόνη κατά τη γνώμη μου αληθινή παραγωγή. Η σκέψη γεννήθηκε μέσα στην κρίση που μας έφερε αντιμέτωπους με διλήμματα που κακώς ή καλώς δεν είχαμε πριν. Φαίνεται ότι πολλοί από τη γενιά μας ανακαλύψαμε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε τότε. Από τη στιγμή που με τους συνεργάτες μου το αποφασίσαμε, η υλοποίηση της ιδέας δεν μπορώ να πω ότι ήταν δύσκολη. Λόγω της δουλειάς μας, μηχανικοί όλοι, υπήρχαν δεξιότητες όπως η μεθοδικότητα στην διαχείριση ενός έργου, η κατανόηση βασικών αρχών για την ίδρυση μιας εταιρείας και άλλα ανάλογα χρήσιμα στοιχεία που βοήθησαν πολύ. 
 
Γιατί η Λακωνία; Και γιατί βότανα;
Ένα μέλος της ομάδας είχε την τύχη να βρει από την οικογένειά του μια έκταση εκεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Όταν πήγαμε να τη δούμε ήταν συγκλονιστικό. Η γη ήταν άγρια κι όμως έβρισκες περπατώντας τρομερή ποικιλία σε αυτοφυή αρωματικά φυτά. Στην αρχή σκεφτόμασταν διάφορες εναλλακτικές καλλιέργειες αλλά ήταν πολύ ξεκάθαρη η κατεύθυνση που μας έδωσε ο τόπος. Τα βότανα είχαν βρει εκεί τον χώρο τους. Εμείς δεν είχαμε παρά να διαχειριστούμε αυτόν τον θησαυρό.

Πείτε μας για τα προϊόντα σας. Σε τι διαφέρουν απ’ άλλα brands και ποιες είναι οι πρώτες ύλες;
Δημιουργήσαμε μια γκάμα προϊόντων προσανατολισμένοι αρχικά στην μαγειρική και έπειτα στα αφεψήματα. Σε όλα χρησιμοποιούμε σαν πρώτες ύλες βότανα παραγωγής μας και κάποια αυτοφυή, όλα από τη Λακωνία. Αποξηραμένα στις εγκαταστάσεις μας με φυσικό τρόπο και χωρίς τεχνητά μέσα, υπερέχουν σαφώς σε γεύση και άρωμα από οτιδήποτε βιομηχανοποιημένο υπάρχει στην αγορά. 
Εδώ θέλω να πω ότι οι υπάρχουν τα τελευταία χρόνια αρκετές προσπάθειες παραγωγής και τυποποίησης Αρωματικών Φυτών σαν τη δική μας ανά την Ελλάδα και όλοι οι παραγωγοί είναι αξιέπαινοι όπως και τα προϊόντα τους. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον και πιστεύω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το επιθυμητό. 
Προσωπικά ξεχωρίζω τα πολύ πετυχημένα μαγειρικά μας μείγματα δυο βοτάνων για την απλότητα στη γεύση τους καθώς και τη σειρά με Τσάι του βουνού και αποξηραμένα φρούτα. 

Ποιες είναι οι δυσκολίες ενός παραγωγού την εποχή της κρίσης; 
Δεν ξέρω αν η κρίση δυσκόλεψε την κατάσταση, δεν ήμουν και παραγωγός πριν από αυτήν οπότε δεν θα ήταν ολοκληρωμένη η άποψή μου ακόμα και να είχα. Αυτό που είναι δύσκολο είναι να βρεις κόσμο που να θέλει να ασχοληθεί με τη γη σοβαρά. Αυτό το έχω δει και μπορώ να το υπογραμμίσω. Επομένως χρειάζεται προσωπική εργασία αν θες να παράγεις με τους δικούς σου όρους. Έτσι ο παραγωγός πρέπει να είναι και επιχειρηματίας και εμπορικά προσανατολισμένος και εξωστρεφής και γενικά με υπερδυνάμεις. 

Είναι πιο εύκολο πλέον να βρεθείτε κι εκτός Ελλάδας;
Όλες  οι μικρές εταιρείες έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο ζήτημα, πως θα φτάσουν εκεί που θέλουν και με ποιο κόστος. Είναι μια εξίσωση με δύσκολη λύση. Για να είμαι ειλικρινής, αν γύριζα το χρόνο πίσω θα είχα επενδύσει περισσότερο στην διαδρομή αυτή παρά στο να δημιουργήσω μια πολύ ισχυρή βάση παραγωγής και επεξεργασίας. Είχα μάθει να χτίζω πρώτα γερά θεμέλια σε κάθε project, αλλά εδώ η πρόκληση ήταν αλλού. Lesson learned λοιπόν.

Είναι τα ελληνικά βότανα γνωστά στο εξωτερικό; 
Θα ακουστεί περίεργο αλλά τα βότανα έχουν τρομερή απήχηση στο εξωτερικό και δεν είναι trend. Οι ευρωπαίοι ειδικά έχουν άποψη για αυτά και βαθιά γνώση για το πόσο ευεργετικά είναι. Το κανάλι διανομής είναι μια υπόθεση και θέλει πολύ δουλειά αλλά έδαφος υπάρχει και μάλιστα πλούσιο. 
 
Για τις γυναίκες είναι πιο δύσκολο να καθιερωθούν στον παραγωγικό-αγροτικό  τομέα;
Γιατί σε ποιον τομέα είναι εύκολο να καθιερωθούν οι γυναίκες; Αυτό για μένα είναι η ιστορία της ζωής μου. Στην καριέρα μου σαν Μηχανικός Αυτοματισμού έχω συναντήσει γυναίκες λιγότερες από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Κλείνω αισίως σε λίγο εικοσαετία στον χώρο και ακόμη αντιμετωπίζω σκεπτικισμό. Το ίδιο ισχύει και στον τομέα της παραγωγής. Θα έλεγα μάλιστα ότι εκεί είναι και λίγο καλύτερα τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, μια δραστήρια γυναίκα αποκλείεται να αποτύχει όσες δυσκολίες και να βρει. Είμαι βέβαιη και κάθετη.   

Ποιο το όραμα της Laconian Herb Society;
H Περιοχή της Λακωνίας έχει ένα τεράστιο φυσικό πλούτο που χρειάζεται άμεσα να ενεργοποιήσει. Τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά είναι ένας παραγωγικός κλάδος για τον οποίο η Λακωνία εφόσον αναδείξει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα (κλίμα, γεωγραφική θέση, χέρσες εκτάσεις) μπορεί να ισχυριστεί σημαντική υπεροχή και να επιτύχει σημαντικούς στόχους Εξωστρέφειας. Ήδη από το παρελθόν (1800) έχουν γίνει αναφορές σε μελέτες και έρευνες για την βιοποικιλότητα της περιοχής, κάτι που είναι αναγνωρισμένο και στην Ευρώπη.  
Το όραμα είναι να συγκεντρώσουμε παραγωγούς της περιοχής στους οποίους θα επικοινωνείτε η έννοια του «φυσικού» προϊόντος που πέρα από τις βιολογικές πιστοποιήσεις και την εναρμόνιση με όλα τα ευρωπαϊκά πρότυπα που διαθέτει η μονάδα μας (ISO9001, ISO22000, ORGANIC PRODUCTS), αφορά στην ελαχιστοποίηση της μηχανικής επέμβασης σε οποιοδήποτε στάδιο διαχείρισης του πρωτογενούς υλικού. Με οδηγό μας αυτή την συνέπεια θέλουμε να πετύχουμε τον στόχο μιας διαφορετικής και σύγχρονης προσέγγισης στην ολοκληρωμένη αλυσίδα παραγωγής, επεξεργασίας και διακίνησης του τελικού προϊόντος. 
Η εμπλοκή μας σε όλα τα στάδια θα διασφαλίσει βιολογικές περιορισμένες παραγωγές, υγιείς, βιώσιμες και μη βιομηχανοποιημένες, οι οποίες ευελπιστούμε να μας τοποθετήσουν σε ένα επίπεδο υψηλό, και το υλικό που θα φτάσει στον καταναλωτή να μας δικαιώσει εν τέλει όλους, εμάς - τα καταστήματα που θα μας εμπιστευθούν - το κοινό που θα μας αγοράσει. 
Έτσι η περιοχή θα αποκτήσει μια νέα γενιά παραγωγών με σύγχρονες τεχνικές και προσανατολισμό οι οποίοι θα οδηγήσουν και τις εξελίξεις στο μέλλον ακόμη και σε τομείς που έχουν αποκλειστεί από τις κλασσικές καλλιέργειες (φυσική αποξήρανση φρούτων, εξαιρετικών βατικιώτικων κρεμμυδιών και τόσα άλλα). 
Εύχομαι να προλάβουμε να δούμε κάποιους από αυτούς να διαπρέπουν.

Λοιπόν Μαρία τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Δεν είχα ιδέα. Ήξερα ότι δεν ήθελα να αναλάβω το εργοστάσιο καλτσών του πατέρα μου και ήξερα ότι αγαπούσα την μουσική. Εξάλλου, από τα 14 μου έμαθα μόνη μου να παίζω κιθάρα, ενώ δοκίμαζα και πνευστά, κυρίως φλογέρες.

Πιάνο, γαλλικά και μπαλέτο δηλαδή;
Ακριβώς το τρίπτυχο συν τα καλά σχολεία, ως την Τρίτη Γυμνασίου Αρσάκειο και μετά στα Εκπαιδευτήρια Δούκα. Εκείνα τα χρόνια, έκανα πολύ παρέα τα καλοκαίρια με τον Δημήτρη Μπουζάνη (διευθυντής της Χορωδίας του ΟΤΕ), τον Νίκο Πλατύραχο (συνθέτης) και άλλους. Περνούσαμε τα βράδια μας παίζοντας και τραγουδώντας Beetles, Τζάνις Τσόπλιν, ζούσαμε με τη μουσική. Στο Λύκειο, δοκίμασα τη σκηνή, συμμετέχοντας στο μουσικό μαθητικό διαγωνισμό «Άμιλλα» που διοργάνωναν τα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη. Με την Ελευθερία Ρήγου (την γνωστή ηθοποιό) που έκανε ντουέτο με τον συμμαθητή μας, Δημήτρη Πολυδωρόπουλο, του οποίου η φωνή είχε τη βελούδινη χροιά του Χούλιο Ιγκλέζιας και μένα στους στίχους και την μουσική, κερδίσαμε το δεύτερο βραβείο. To έπαθλο, ένα αρμόνιο και μία υποτροφία σε ωδείο.

Άρα η μουσική είχε αρχίσει να σε συνεπαίρνει
Βέβαια, όχι όμως και τους γονείς μου!  Δεν ήθελαν να ασχοληθώ επαγγελματικά με την μουσική. Πέρασα στο ΤΕΙ Λογιστικής, στο οποίο γράφτηκα αλλά δεν πάτησα ποτέ. Αντιθέτως άρχισα να δουλεύω για να μαζέψω λεφτά να σπουδάσω ψυχολογία στο Deree.

​Ψυχολογία;  
Ναι, διάλεξα την ψυχολογία γιατί θεωρούσα ότι είναι ενδιαφέρουσα επιστήμη. 

Και τι γίνεται με την μουσική; 
Κυριαρχεί για τα καλά στη ζωή μου καθώς μπαίνω στο συγκρότημα «Στίγμα 90», ένα  punk rock συγκρότημα, με τον ρόλο της τραγουδίστριας και στα keybords σε ορισμένες συνθέσεις. Η ιδιαιτερότητα του ήταν ότι συμμετείχαν στο σχήμα  τέσσερις γυναίκες κι ένας άνδρας (στην αρχική του μορφή) ενώ σήμερα παραμένει μόνο μία γυναίκα, η Βιβή Βούρου και τρεις άνδρες.  Ήταν ουσιαστικά μία «συμβίωση», καθώς περνούσαμε μαζί πολλές ώρες. Κάναμε πολλές περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, δώσαμε συναυλίες και έκανα μαζί τους έναν δίσκο, το «Φεύγω Γεια» σε παραγωγή του Δημήτρη Δημητράκα των Panx Romana από τη Wipe Out Records. Μαζί τους συμμετείχα και σε τρεις συλλογές. 

Και με τις σπουδές;
Τις ολοκληρώνω και παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη μουσικοθεραπεία, δεν μπορούσα να αφήσω την μουσική. Έκανα την πρακτική μου στο Νταού Πεντέλης και για επτά χρόνια δούλεψα στην Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου- ΕΨΥΠΕ. Ήταν ο μοναδικός οργανισμός που είχε την άδεια από το υπουργείο Παιδείας να παρεμβαίνει στα σχολεία και να ασχολείται με θέματα που άπτονται της ψυχικής υγείας.

Και η μουσική πώς συνδυάζεται; 
Προσπαθούσα να προσεγγίσω τους εφήβους μέσω της μουσικής. Σ΄ ένα σχολείο, όπου δρούσε μια παρέα παιδιών, κυριολεκτικά συμμορία, οργάνωσα ένα εργαστήριο χιπ χοπ. Αρχικά τα παιδιά ήταν αρνητικά, έμπαιναν μέσα φορώντας κουκούλες και κάθονταν με γυρισμένη την πλάτη. Όμως σταδιακά άλλαξαν στάση και μάλιστα συμμετείχαν στο Μαθητικό Διαγωνισμό Καλλισπέρεια  στο 2012 στη Ρεματιά Χαλανδρίου. Κέρδισαν το 1ο βραβείο με το τραγούδι «Μία Βόλτα στη ζωή» που δημιουργήθηκε μέσα από το εργαστήριο. 
Και βέβαια συνεχίζω να συνθέτω, γράφω μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο, για παραμύθια, διαφημίσεις και έκανα ραδιοφωνικές εκπομπές στο ραδιόφωνο.
 
Συμμετείχα επίσης στο άλμπουμ " Psychograph " με το συγκρότημα Speed Razor σε μουσική, ενορχήστρωση και  παραγωγή του Nicholas Stavropoulos των Abbey Road Studios, γράφοντας στίχους και μουσική και φωνητικά στο τραγούδι "Underwater". Ο δίσκος μελετάει το πώς η ψυχική ασθένεια αποδομεί κα πώς η μουσική μπορεί να αναδομήσει την ψυχή. Η δουλειά αυτή παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ της Βιέννης το 2007. 
 
Επίσης, τραγούδησα με τον Νάσο Λαχανά στην διάλεκτο Κέτσουα των Ινδιάνων της Βολιβίας  το τραγούδι "Achankara Pancarita" σε παραγωγή- ενορχήστρωση Nick Stavropoulos.

Και σήμερα;
Εργάζομαι στην Πλοήγηση, μία Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία που απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους και νέους με Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή, δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων με βασικό στόχο την ένταξη και την ενσωμάτωση στο κοινωνικό σύνολο. Το πρόγραμμά μας πραγματοποιείται μέσα από ατομικές και ομαδικές δραστηριότητες, καθώς και μέσα από μικτές ομάδες, στις οποίες συμμετέχουν παιδιά και νέοι από την κοινότητα.
Επίσης διδάσκω φωνητική σε σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια. Μου αρέσει να γίνονται πράγματα στα σχολεία εκτός των κλασσικών, να δίνονται ευκαιρίες στα παιδιά να εκφράζονται. 
 
Ενδιάμεσα όμως περιπλανιέσαι στον… Λαβύρινθο της Αγάπης…
Ένα μεγάλο ταξίδι που ξεκινάει στην Αθήνα, παίρνει σάρκα και οστά στη Μύκονο και συνεχίζει. Το 1995 είναι μία χρονιά ορόσημο για μένα. Αποφασίζω να παρακολουθήσω μαθήματα φωνητικής κι εκείνη την εποχή δύο ήταν τα εργαστήρια, της Τζούλι Μασίνο και της Κάρεν Σόλομον. Αρχίζω μαθήματα με την Κάρεν που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από μένα: ήρεμη, πράη, spiritual. Εγώ πάλι αεικίνητη, έντονη. Ωστόσο ταιριάξαμε και σιγά- σιγά ένιωσα την ανάγκη να γράψω τραγούδια για την φωνή της.
Ένα βράδυ ήμουν στο στούντιο του Γιώργου Θεοδωράκη (γιου του Μίκη) στο Κουκάκι και έχοντας έμπνευση, την πήρα τηλέφωνο και της είπα να έρθει αμέσως. Ήταν δύο τη νύχτα κα μέχρι τις δέκα το πρωί  έγραφα μανιωδώς. 
Όλα όμως ξεκίνησαν από την Μύκονο. Με την Κάρεν δουλεύαμε τα καλοκαίρια σε μπαρ ξενοδοχείων και μπαρ, όμως εκεί ρουφούσαμε την ομορφιά της φύσης, κόντρα στους ξέφρενους κα κοσμοπολίτικους ρυθμούς, βρίσκαμε την εσωτερική μας γαλήνη. Εκεί δημιουργήσαμε! Εκεί γνώρισα και την Βάνα Βερούτη που έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Μίκη Θεοδωράκη, Βαγγέλη Παπαθανασίου 

Και η Αμερική; 
Μας καλούν στο διεθνές φεστιβάλ Fringe της Νέας Υόρκης όπου κάθε χρόνο κάνουν αίτηση συμμετοχής εκατοντάδες καλλιτέχνες και δέχονται ελάχιστους. Ήταν το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Παρουσιάσαμε το Labyrinth of Love σε 7 Off-Broadway παραστάσεις.
Αποφασίσαμε να κατέβουμε στον Νότο, στη Λουιζιάνα όπου ζούσαν οι γονείς της Κάρεν και με το αυτοκίνητο της που είχε ως νεαρή και ήταν διατηρημένο τέλεια κα βέβαια περάσαμε από  τη Νέα Ορλεάνη, το Οστιν στο Τέξας, Ντάλας. Στην επιστροφή, σταματήσαμε στο Λονδίνο. Καταφέραμε να παρακολουθήσουμε σεμινάριο φωνητικής στο διάσημο εργαστήριο του Ρόμπερτ Μπίκνελ στο στούντιο Pineapple,  όπου λίγοι γίνονταν δεκτοί. Μας βοήθησε ο Ρομπ Ράιαν Μπέιλι, που ασχολείται με το editing σε μιούζικαλς. Περνάει κι αυτός τα καλοκαίρια του στη Μύκονο.
 
Το άλμπουμ έμεινε στο συρτάρι και αισθανθήκαμε την ανάγκη να το κυκλοφορήσουμε- αρχικά κυκλοφόρησε μόνο στην Αυστραλία- καθώς  είναι η σύνοψη του ποιοι είμαστε. Οι στίχοι των περισσότερων τραγουδιών είναι εμπνευσμένοι από την ελληνική μυθολογία, πρόκειται για ένα αφήγημα ψυχής με την Ελλάδα στον κέντρο, ποιοι είμαστε, πώς σκεφτόμαστε.
 
Η ενορχήστρωση είναι πιο μοντέρνα και νομίζω πως κλείνει ένας κύκλος, πώς συνδέονται πια όλα τα κομμάτια που συνθέτουν την ως τώρα  μουσική μας ύπαρξη.