|
XΡΥΣΟΥΛΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ // DISTAFF • ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ Η συγγραφέας Κική Κωνσταντίνου ξεναγεί το Distaff στο μαγικό κόσμο της, αυτόν των βιβλίων, της ποίησης, της εξερεύνησης, του οραματισμού και της δημιουργίας  Κική θα μας συστηθείς; Πού γεννήθηκες, τι ήθελες να γίνεις όταν μεγάλωνες και πώς από τη διοίκηση των επιχειρήσεων βρέθηκες στον μαγικό κόσμο των βιβλίων; Πρωτίστως, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή και την χαρά της φιλοξενίας στο φιλόξενο και ζεστό σας χώρο. Επι ευκαιρίας να ευχηθώ και εγώ καλή αρχή, σε αυτή τη «χαρισματική» γωνιά. Να αγαπηθεί από τον κόσμο, όπως της αξίζει. Λοιπόν, είμαι η Κική Κωνσταντίνου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας, τη Στροφυλιά. Θυμάμαι σε αρκετά νεαρή ηλικία, να θέλω να γίνω νηπιαγωγός ή δασκάλα (κάτι που θέλουν τα περισσότερα κορίτσια σε εκείνη την ηλικία) αλλά στη συνέχεια, δεν έχω μνήμες γύρω από την επαγγελματική δραστηριότητα που θα ήθελα να ακολουθήσω. Ενστικτωδώς, ίσως να ήξερα πως τίποτα δεν θα με γέμιζε όσο η τέχνη, δηλαδή ο μαγικός κόσμος των βιβλίων όπως σωστά είπατε, ο μαγικός κόσμος της ποίησης, της εξερεύνησης, του οραματισμού και της δημιουργίας. Δίνεις πνοή σε κάτι ξέπνοο. Δίνεις ζωή σε κάτι που περίμενε να αναστηθεί και το οποίο, θα ζήσει για πάντα. Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά και πόσο δύσκολο ήταν να βρεθεί τελικά στα ράφια των βιβλιοπωλείων; Η πρώτη μου δουλειά, ήταν η ποιητική συλλογή σε ελεύθερο στίχο «Τα λάφυρα της ψυχής μου», η όποια κυκλοφόρησε το 2015 υπό την καθοδήγηση του mystory.gr. “Τα Λάφυρα της Ψυχής μου” είναι μία ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει 13 μοντέρνα, στοχαστικά, ανθρωποκεντρικά ποιήματα ποικίλης θεματολογίας που στρέφονται γύρω από τον άξονα των ανθρώπινων συναισθημάτων και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να συλλάβουν και να αποδώσουν το θαύμα και το μεγαλείο του Ανθρώπου και της Ζωής. Κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και ομολογώ πως έλαβε αστείρευτη αγάπη και αποδοχή, αν σκεφτεί κανείς πως επανεκδόθηκε τρις φορές, πως πήγε στο φεστιβάλ βιβλίου στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης και πως πρωταγωνίστησε τόσο στην θεατρική παράσταση «Λάφυρα εν Χορώ» της σχολής χορού 4Dance στη Χαλκίδα, όσο και στην θεατρική παράσταση «Αύρα Γυναικών» που φιλοξενήθηκε στο Εσωθέατρο στο Θησείο, σε ερμηνεία - σκηνοθεσία της ηθοποιού, Τζένης Σακοράφα. Οι δυσκολίες ήταν και είναι πολλές για εμένα, αν σκεφτεί κανείς πως μπήκα σε έναν χώρο που δεν γνώριζα τίποτα και δεν είχα κανέναν να με συμβουλέψει ή έστω να μου δώσει μία οδηγία, κατάφερα όμως να αγαπηθώ και να μπορώ να θεωρώ πως κατέχω μία αξιοπρεπέστατη θέση σε αυτόν τον αξιοπερίεργο και αξιοθαύμαστο κόσμο, που ανήκει σε όλους. Άργησα να κάνω παρουσίαση, άργησα να δω τα βιβλία μου στα βιβλιοπωλεία αλλά έχω μόνο ευχάριστες αναμνήσεις και το πιο μεγάλο δώρο από αυτήν τη διαδρομή, είναι οι ξεχωριστοί άνθρωποι που γνώρισα και έχω ακόμη κοντά μου.  Κικής Κωνσταντίνου Πού αντλείς τα θέματα σου; Ποια θεματολογία σε απασχολεί περισσότερο; Εμπνέομαι για τα πάντα. Εμπνέομαι από τα πάντα. Βιώνω έναν καταιγισμό σκέψεων, ιδεών, οραμάτων και οραματισμών. Το βιώνω συνεχώς, παντού, όλη την ώρα, δεν σταματάει, δεν στερεύει. Πραγματικά, αυτό που βιώνω είναι τόσο δυνατό, τόσο έντονο, που αν δεν έγραφα ή δεν έκανα τα όσα δημιουργικά κάνω, θα είχα «πνιγεί». Η γραφή είναι ζωή αλλά ταυτόχρονα είναι και διέξοδος – λύτρωση! Δεν χρειάζεται να αντλήσω τα θέματά μου από κάπου γιατί είναι τόσα πολλά, που απορώ και εγώ πολλές φορές, από πού αντλήθηκαν. Σίγουρα κάποιο ερέθισμα θα υπάρχει, αλλά δεν μπορώ να μπαίνω πάντα σε αυτή, τη μακρά και διαρκή αναζήτηση. Η θεματολογία που με απασχολεί περισσότερο είναι τα συναισθήματα. Ο συναισθηματικός και πνευματικός κόσμος του ανθρώπου, η ζωή και ο θάνατος. Κυρίως ο θάνατος. Με εμπνέει, με μαγνητίζει. Όσο τον φοβάμαι, τόσο με τραβά. Μάλιστα, δηλώνοντας περήφανη για το έργο που πρόσφατα ολοκλήρωσα, έναν ποιητικό θεατρικό μονόλογο με τίτλο η «Σονάτα του Θήτα», κοινώς η «Σονάτα του Θανάτου», τον οποίο θα χαρακτήριζα ύμνο από πλευράς μου, ανακάλυψα πολλούς από τους λόγους που με κεντρίζει τόσο έντονα. Δηλώνω μαγεμένη από όσα αντίκρισα και τα οποία δυστυχώς (ή ευτυχώς), δεν ξέρω αν θα μπορέσω να δείξω στους αναγνώστες μου. Όμως ναι, με σιγουριά και ευαισθησία, δηλώνω υπερήφανη., Πόσο δύσκολο είναι να αποτυπωθεί τελικά η αρχική ιδέα στο χαρτί; Για εμένα είναι πανεύκολο, αν σκεφτεί κανείς πως όλα τα βλέπω μπροστά μου σαν εικόνα, σαν όραμα, σαν πραγματικό δεδομένο. Αυτό που μου λείπει, είναι ο χρόνος που χρειάζομαι και η πνευματική υπόσταση για να του αφοσιωθώ πλήρως (εννοώντας πως δεν έχω την απαιτούμενη πνευματική ενέργεια λόγω κούρασης ή διαφόρων εξωτερικών ερεθισμάτων) αλλά πιστέψτε με, όταν προσηλωθώ, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου. Μόνο εκείνος ο κόσμος και εγώ. Εγώ, μέσα σε εκείνον τον κόσμο: Τον κόσμο μου! Έχεις αγαπημένες ώρες και γωνιές για να γράφεις; Όχι, μπορώ να γράφω παντού, κάθε ώρα και λεπτό. Δεν υπάρχει κάτι «αγαπημένο» σχετικά με τη συγγραφή, γιατί είναι η ίδια «η αγαπημένη» και όλα τα άλλα, είναι απλώς μικρολεπτομέρειες. Σαφέστατα ένα ωραίο τοπίο σου δίνει ή προδιαθέτει αν θες, μια θετική αύρα και ενέργεια, αλλά με την ίδια ευχαρίστηση και το ίδιο πάθος θα έγραφα, ακόμα κι αν καθόμουν πάνω σε λάσπες και δίπλα μου, αντί για λουλούδια έβλεπα σκουλήκια. Αν είχα επιλογή, θα επέλεγα, δεν έχω όμως. Γράφω ό,τι ώρα θέλει το μέσα μου να γράψω, όπου κι αν είμαι, ό,τι κι αν κάνω. Είναι μια διαδικασία μη ελεγχόμενη από πλευράς μου. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω πως η μόνη «αχίλλειος πτέρνα» μου, γύρω από τη συγγραφή, θεωρώντας τη ως κάτι αγαπημένο, αν μπορώ να το αναφέρω ως αγαπημένο κομμάτι (μιας και είναι κάτι πολύ παραπάνω, είναι σπουδαίο), είναι ό,τι σχετίζεται με τη λατρεμένη μου γιαγιά, που έχασα σχετικά πρόσφατα. Ναι, αυτή η αγαπημένη γωνιά, στη σκέψη και στη καρδιά μου, είναι ότι αφορά τη γιαγιά μου. Η μόνη που της έχω γράψει τόσα και της έχω αφιερώσει τόσα, πολλά και αμέτρητα. Η μόνη βαθιά ευαισθητοποιημένη μου, φλέβα. Όσο αβέβαιη είμαι στη ζωή μου, τόσο βέβαιη είμαι για τα γραφόμενα μου. Τόση δύναμη και σιγουριά έχω εκεί, κι επειδή χρειάζεται η ευαισθησία, έρχεται αυτό το κομμάτι και τα κάνει όλα, Αγάπη. Υπάρχουν στοιχεία της προσωπικότητας σου ή δικών σου βιωμάτων στα βιβλία σου; Δένεσαι με τους ήρωες σου; Θέλοντας και μη, ξεπηδούν στοιχεία και βιώματά μου, έτσι πιστεύω, όμως οι ήρωες μου, δεν είμαι εγώ. Παίρνουν ζωή από εμένα αλλά δεν είμαι εγώ. Ζουν τη δική τους ζωή, όχι τη δική μου. Δεν τους αντιμετωπίζω σαν κομμάτι μου, ούτε εμένα όμως σαν δικό τους κομμάτι. Έχω μια ιδιαίτερη και περίπλοκη σχέση με τους ήρωές μου. Αδιαμφισβήτητα τους αγαπώ, όλους, είτε είναι καλοί είτε κακοί. Είτε δίκαιοι, είτε άδικοι. Ωστόσο δεν τους βλέπω καθαρά, τους βλέπω συνήθως προφίλ, απομακρυσμένους, τους βλέπω θολά, έχουν γυρισμένο το κεφάλι τους από την αντίθετη κατεύθυνση που βρίσκομαι εγώ, δεν έχω ανακαλύψει γιατί συμβαίνει αυτό αλλά ομολογώ πως είναι άκρως γοητευτικό. Μπορώ πάντως να σας πω πως οι ήρωές μου δεν είναι πάντα άνθρωποι, είναι οντότητες, είναι υπάρξεις και πολλές φορές είναι αντικείμενα, κυρίως στα ποιήματά μου. Μάλιστα, σε ένα ποίημα που έχει αγαπήσει ο κόσμος, το «Καλπάζεις», που συναντά κανείς στα «Λάφυρα της Ψυχής μου», ο ήρωας που μας εξιστορεί την όλη ιστορία είναι ένα δέντρο. Μπορώ να συναινέσω πάντως σε αυτό που λένε οι περισσότεροι ομότεχνοι, πως οι ήρωες παίρνουν δική τους ζωή, είναι ατίθασοι και προσπαθούν πολλές φορές να αλλάξουν την ιστορία και να την καθοδηγήσουν εκεί όπου επιθυμούν οι ίδιοι. Σε μένα δεν τα καταφέρνουν, ωστόσο, υπήρχαν φορές που δέθηκα με κάποιους περισσότερο από όσο ήθελα, να είχα επιτρέψει. Στο τέλος όμως, γίνεται αυτό που θέλει η ιστορία να γίνει και όχι αυτό που θέλουν οι πρωταγωνιστές της. Ομολογώ πως αποχωρίζομαι πολύ εύκολα τους ήρωες, αφού στη συνέχεια πλάθω άλλους, δεν αποχωρίζομαι όμως εύκολα την ιστορία, τον σκοπό, αυτός για εμένα είναι πάνω από όλα.  Μίλησε μας για την «Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω», που ολοκληρώνει την «Τριλογία Αγάπης».
Η «Τριλογία Αγάπης» κάνει αναφορά σε τρία σημαντικά στάδια που μοιάζουν με αυτά των ανθρώπων και των ψυχών ως πνευματικές και όχι μόνο, υπάρξεις. Γέννηση, Θάνατος, Ανάσταση. Η Γέννηση, ήρθε μέσω ρομαντικών ιστοριών αγάπης που ήταν το έναυσμα, για μια αρχή γεμάτη οιωνούς και εύηχες μελωδίες. Ο Θάνατος, ήρθε μέσω ιστοριών που οδήγησαν στην δολοφονία της Αγάπης. Η Ανάσταση, ήρθε μέσω ιστοριών, με όραμα, διδαχή, προτροπή, εξάπλωση της Αγάπης. Και τώρα, θέλω να σας εξομολογηθώ, πως κατά τη διάρκεια της συγγραφής τούτου του βιβλίου, έχασα την λατρεμένη μου γιαγιά και το γεγονός αυτό, με έκανε να αποσυρθώ και να βρω καταφύγιο στους στίχους, στους παραλληλισμούς, στην Ποίηση. Άργησα να επιστρέψω στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αυτή τη στιγμή, και ακόμη και όταν το έκανα, δεν ήμουν σίγουρη πως αυτό ήθελα να κάνω. Τελικά, χρειάστηκαν μόνο λίγες γραμμές και έπειτα λίγες σελίδες, για να κατανοήσω πως οι ήρωες και οι ιστορίες τούτου του βιβλίου, είχε έρθει η ώρα να ξεδιπλωθούν. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ποιο θα ήθελα να είναι το κλείσιμό της. «Ένας Άγγελος» λοιπόν, για έναν Άγγελο, για μια «Τριλογία Αγάπης», που στο κλείσιμό της, «γλυκά» με παίδεψε. Θα μας μιλήσεις για το blog, ΕΚΦΡΑΣΟΥ; Πώς το ξεκίνησες και ποιοι οι στόχοι του; Σε αυτό το εκφραστικό ιστολόγιο, καθώς και στους εκφραστικούς μου φίλους, χρωστάω πολλά. Αυτός ο συνδυασμός με βοήθησε στο να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και πάντα θα τρέφω, βαθιά ευγνωμοσύνη. Δημιουργήθηκε και αυτό, ως μια βαθιά ανάγκη έκφρασης. Ξεκίνησα κάπως στα τυφλά, χωρίς να ξέρω τι θέλω ακόμη να κάνω, να πω, να δείξω. Σιγά σιγά βρήκα τον δρόμο του – και κατά συνέπεια – τον δρόμο μου. Άρχισα να γράφω, να συνομιλώ, να μοιράζομαι. Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που ανέβασα μια ιστορία σε συνέχειες, εκεί. Θυμάμαι την αποδοχή που είχε, την αγάπη του κόσμου, τη χαρά που μου έδωσε όλη αυτή η διαδικασία. Άρχισε να έρχεται κόσμος στο μπλοκ μου, να με διαβάζει, να με σχολιάζει, να μου δείχνει πως του αρέσουν τα όσα διαβάζει, πως τον αγγίζουν, περίμενε μάλιστα με ανυπομονησία, τη συνέχεια. Μου έστελναν e mails, μοιράζονταν μαζί μου προσωπικές τους ιστορίες, που τους θύμιζε τόσο πολύ ο ήρωας ή η ηρωίδα ή η ιστορία που έφτιαχνα. Εκεί κατάλαβα την δυναμική των όσων γράφω. Για να τα αγαπάνε, άξιζαν, διαφορετικά γιατί τόσο ενδιαφέρον; Και σίγουρα, το να φτάνουν σε σημείο να μου εκμυστηρεύονται δικές τους ιστορίες, μας έφερνε κοντά και μου έδειχνε πως όλο αυτό είναι βαθιά, ανεκτίμητο. Το blog μου δεν έχει στόχους, έχει μόνο όνειρα και τα όνειρά του είναι σχετίζονται με την έκφραση και την ελευθερία. Ευτυχώς τα συνεχίζει. Πολιτιστικός Σύλλογος Χαλκίδας "Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα". Προγραμματίζονται κάποιες δράσεις για το επόμενο διάστημα; Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φίλοι Γ. Σκαρίμπα ιδρύθηκε αμέσως μετά το θάνατο του Χαλκιδαίου λογοτέχνη, το 1984. Βασικοί στόχοι του η προβολή του έργου του Γιάννη Σκαρίμπα, η συγκέντρωση παντός είδους υλικού σχετικού με την εν γένει ζωή του, η δημιουργία Πολιτιστικού Κέντρου-Μουσείου στο όνομα του συγγραφέα, η συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Χαλκίδας και όχι μόνο. Χάρη στον αγαπημένο όλων μας, τον εξαίρετο επιστήμονα κύριο Κώστα Μπαϊρακτάρη, που είναι ο Πρόεδρός μας, γίνονται συνεχώς διάφορες εκδηλώσεις – γινόντουσαν τουλάχιστον – για τις οποίες ενημερώνεται ο κόσμος από μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προβάλουν τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας, Ποιητή. Όταν θα έχουμε σαφή πλάνο για τις εκδηλώσεις μας – όταν θα μπορούν να επιτραπούν δηλαδή με ασφάλεια – θα σταλούν τα δελτία τύπου σε όλους σας και φυσικά, πλήρη ενημέρωση στο σαιτ του συλλόγου: https://skarimpas.gr/
0 Comments
|
RSS Feed
