Η Ελένη κατάγεται από ένα ορεινό χωριό της Λέσβου, τη Φίλια, στο οποίο πέρασε όλη την παιδική και εφηβική της ηλικία. Κι αν και στα 19 της χρόνια έφυγε για σπουδές και εργασία στην Αθήνα, είχε πάντα στο μυαλό της τις αφηγήσεις της γιαγιάς της Βαγγελιώς, μέσα από τις οποίες είχε μάθει για την αξία του μαγιάτικου τριαντάφυλλου από τα ροδοπέταλα του οποίου, μέσω μιας σχετικά απλής διαδικασίας, παράγεται το ροδόσταγμα.

Τον Φεβρουάριο του 2014, με στόχο τη δημιουργία της δικής της καλλιέργειας τριαντάφυλλου και στη συνέχεια ενός εργαστηρίου μεταποίησης απ’ όπου θα μπορεί να φτιάχνει το ροδόσταγμα, επέστρεψε στο νησί της και με συνοδοιπόρο το σύζυγό της, καλλιεργεί ενδημικές ποικιλίες τριαντάφυλλου, σύκου και αμπέλου, από τις οποίες παράγει προϊόντα όπως το ροδόσταγμα, το ξύδι με τριαντάφυλλο (συνταγή χαμένη για τουλάχιστον 2 γενιές), το πετιμέζι σταφυλιού με εκχύλισμα αρμπαρόριζας και το πετιμέζι σύκου με εκχύλισμα αρμπαρόριζας.

«Στόχος μου εξαρχής ήταν και παραμένει το να μπορέσω να επικοινωνήσω στον κόσμο τα μοναδικά αυτά τοπικά προϊόντα, όπως το ροδόσταγμα ή το πετιμέζι, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού και της κουλτούρας της Λέσβου», αναφέρει  η Ελένη. Έτσι, στοχεύει στη δημιουργία της δικής της επισκέψιμης οικοτεχνίας ενώ παράλληλα οραματίζεται και τη δημιουργία μιας συλλογικής προσπάθειας παραγωγών, οι οποίοι θα μπορέσουν να βάλουν τη Φίλια Λέσβου στον χάρτη, ως τόπο παραγωγής του ροδοστάγματος, αναδεικνύοντας τη μοναδικότητά του και τις αρχαίες του καταβολές.

Πολλές γνώσεις, πόροι και συνταγές χάθηκαν στην πορεία των χρόνων και έτσι η Ελένη  κλήθηκε να ξεκινήσει ουσιαστικά από το μηδέν, με γνώμονα μόνο τις μαρτυρίες της γιαγιάς της, τα δικά της βιώματα αλλά και τη συνεχή δίψα της για γνώση, μέσω σεμιναρίων και προγραμμάτων.
Θέλοντας να αναπτύξει και να εξελίξει το όραμά της για τη δημιουργία της δικής της οικοτεχνίας, η παραγωγός  αποφάσισε να συμπληρώσει αίτηση συμμετοχής στο πρόγραμμα επιτάχυνσης «Αγροανέλιξη» του οργανισμού «Νέα Γεωργία Νέα Γενιά», όπου και τελικά επιλέχθηκε ανάμεσα στους 15 συμμετέχοντες.

Ο στόχος που έχει τεθεί μέσα από κατ’ ιδίαν συναντήσεις της Ελένης με εξειδικευμένους μέντορες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα «Αγροανέλιξη», είναι η δημιουργία και παράλληλα ο εκσυγχρονισμός του εργαστηρίου μεταποίησης, με στόχο την μακροημέρευση και τη βιωσιμότητα της οικοτεχνίας της, κάτι το οποίο θα επιβλέπει η ομάδα του οργανισμού «Νέα Γεωργία Νέα Γενιά» για πολλούς ακόμη μήνες και μετά τη λήξη του προγράμματος.

Ένας ακόμα  μεγάλος στόχος για την Ελένη, είναι η δημιουργία μιας οικοτεχνίας ανοιχτής για τον κόσμο και προσβάσιμης σε όλους.  

Πρόθεσή της είναι ο επισκέπτης να έχει μια ολοκληρωμένη εμπειρία, από την διαδικασία συλλογής, μέχρι τη μεταποίηση αλλά και τη διαμονή σε έναν παραδοσιακό ξενώνα. Έτσι, θα μπορεί να έρθει σε επαφή με την λαϊκή κουλτούρα της Λέσβου αλλά και να αναβιώσει τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν οι κάτοικοι της υπαίθρου.

Μίλησέ μας για το έργο σου, που σου έφερε την νίκη. Είχες ξαναδουλέψει πάνω στο ίδιο θέμα; Σε είχε απασχολήσει κι άλλη φορά “Ο Χρόνος” ή ήταν μια καλή αφορμή ο διαγωνισμός;
 
Να πω την αλήθεια, ο χρόνος πάντα με απασχολούσε καθώς από μικρή ηλικία ένιωθα ότι περνάει πολύ πιο γρήγορα από ότι θα ήθελα. Συγχρόνως, γι’ αυτόν τον λόγο κυρίως βρήκα και την ιδέα να δώσω αυτό το μήνυμα και αυτήν την ‘’υπενθύμιση’’ ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε τον χρόνο μας άσκοπα διότι δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω, θλιβερό αλλά είναι η αλήθεια.. Δεν είχα ξανά ασχοληθεί με αυτό το θέμα προηγουμένως στα έργα μου, οπότε αυτή ήταν μία καλή ευκαιρία να δοκιμάσω.
 
Τι υλικό χρησιμοποίησες για το έργο σου; Και με ποιο υλικό σου αρέσει να δουλεύεις;
 
Τα υλικά που χρησιμοποίησα για την ζωγραφιά μου ήταν ένα απλό μολύβι, τέμπερες κι έναν μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει κάποιο υλικό που να μην προτιμώ να χρησιμοποιώ στην ζωγραφική, αλλά άμα μιλάμε για “traditional’’ ζωγραφική, τότε ομολογώ ότι λατρεύω τις τέμπερες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα υλικά. Ωστόσο, άμα μιλάμε για “digital’’ ζωγραφική, τότε δεν έχω αγαπημένο.
 
Ήταν εύκολο να πάρεις μέρος στο διαγωνισμό; Σε υποστήριξε κάποιο πρόσωπο ή σε παρότρυνε; Η διαδικασία ήταν εύκολη;
 
Ναι, ήταν εύκολο και παρόλο που ο “χρόνος’’ μου ήταν περιορισμένος, πρόλαβα να συμματάσχω και τελικά να στείλω την ζωγραφιά. Ταυτόχρονα, με υποστήριξαν και φίλοι και οικογένεια σε όλη την διαδικασία προετοιμασίας του έργου αλλά και αφότου το παρέδωσα. Ακόμη, η διαδικασία δεν ήταν δύσκολη, ούτε με άγχωσε!.
 
Παίρνοντας μέρος στον θεματικό διαγωνισμό ένιωθες να χάνεις τον
αυθορμητισμό σου ή σε άγχωσε καθόλου η συμμετοχή;
 
Υπήρχαν όντως κάποιες στιγμές που τίποτα δεν με παρακινούσε να συνεχίσω επειδή γενικά είμαι ένα άτομο που προτιμά να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα παρά ένα, οπότε είχα κάποιες υποχρεώσεις στον μυαλό μου που με αποσυντόνιζαν από την ολοκλήρωση της ζωγραφιάς. Παρ’ όλα αυτά, όχι, δεν ένιωθα να χάνω τον αυθορμητισμό μου τόσο έντονα όσο το φανταζόμουν και δεν αγχώθηκα καθόλου.
 
Ένιωσες ποτέ να γίνεται εμπόδιο στη μελέτη σου η αγάπη σου για τη ζωγραφική ή αντίθετα ήταν αυτή που σε στήριζε και που σε βοηθούσε να πας παρακάτω (παραπάνω μάλλον); Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι με την ενασχόλησή μας με την Τέχνη;
 
Η ζωγραφική δεν μου μπήκε τόσο εμπόδιο στην μελέτη μου, καθώς είχα αφοσιωθεί πρώτα στα διαβάσματα μου και ύστερα με την ζωγραφική.  Όμως, μην νομίζετε ότι τα είχα παρατήσει. Στην πραγματικότητα, έψαχνα οποιαδήποτε ευκαιρία για να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ, κι ας ήταν στα διαλλείματα του σχολείο, ή στο σπίτι μετά από μία δύσκολη ημέρας προπόνησης του αθλήματος μου, και συνεχίζεται… Επιπλέον, η τέχνη όντως με βοήθησε και στην μελέτη μου στο σχολείο καθώς μου αρέσει να διακοσμώ τα τετράδια και τις σημειώσεις μου με μικρά σχεδιάκια που και που, πράγμα που έκανε την μελέτη τους πιο διασκεδαστική κατά την γνώμη μου!. Δεν πιστεύω ότι μία δραστηριότητα μπορεί να μας αλλάξει τραγικά (υπερβολικά) τον χαρακτήρα μας αλλά σίγουρα τον αλλάζει (είτε προς το χειρότερο, είτε προς το καλύτερο!), κατά την δικιά μου γνώμη, οι τέχνες είναι ένα σημαντικό κομμάτι στην ζωή του ανθρώπου ακόμη κι αν μερικοί δεν το έχουν καταλάβει. Από την μουσική που ακούμε στο ραδιόφωνο, μέχρι τις χρωματιστές εικόνες στα παραμύθια που δείχνουμε στα μικρά παιδιά για να πάρουν μια ιδέα για τον κόσμο και τους χαρακτήρες που τους εξιστορούμε. Οπότε θεωρώ ότι όντως γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι όταν ασχολούμαστε με τουλάχιστον ένα είδος τέχνης!.
 
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για ένα παιδί γυμνασίου/δημοτικού να ασχοληθεί με την τέχνη που το ενδιαφέρει; Υπάρχουν δομές από την Πολιτεία/Δήμο που μπορεί να στραφεί και να καλλιεργήσει το ταλέντο του; Ή αργά ή γρήγορα αναγκάζεται να το εγκαταλείψει ή ακόμα χειρότερα να μην το ανακαλύψει ποτέ;
 
Όπως είπα και πιο πριν, εγώ δεν παράτησα την ζωγραφική παρά τις δύσκολες συνθήκες που είχαν σχέση με το σχολείο, την γυμναστική κτλ. Γι’ αυτό και πάντα ενθαρρύνω νέους ζωγράφους αλλά και καλλιτέχνες άλλου τομέα τέχνης να μην ακούν ποτέ αρνητικά και αποθαρρυντικά σχόλια και γνώμες από άλλους, και να μην παρατήσουν αυτό για το οποίο παθιάζονται τόσο διότι δεν έχουν αρκετό ‘’χρόνο’’ για να ασχοληθούν, τον χρόνο μας τον φτιάχνουμε εμείς και πρέπει να τον αξιοποιούμε όπως εμείς το βρίσκουμε σωστό. 
 
Δεν θα πω ψέματα, δεν με βοήθησε κανένας Δήμος, έμαθα όλα τα βασικά μόνη μου, δεν υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί οργανισμοί στο τομέα της τέχνης που όντως βοηθάνε και διδάσκουν χρήσιμες πληροφορίες σε παιδιά και να έρχονται σε λογική τιμή. Επίσης, δεν είναι μόνο το πρόβλημα ότι δεν υπάρχουν αρκετά εργαστήρια  που να διδάσκουν σωστά τις τέχνες,  δεν υπάρχουν και εργαστήρια που να μπορούν να παρέχουν την οικονομική δυνατότητα για κάποιες οικογένειες που θα ήθελαν να στείλουν τα παιδιά τους εκεί. Δυστυχώς, αυτό το πρόβλημα έχει ως αποτέλεσμα να αναγκάζει άτομα να εγκαταλείπουν την αγάπη τους για την τέχνη από πολύ μικρή ηλικία ή και να μην ανακαλύπτουν ποτέ τα ταλέντα που μπορεί να κρύβουν στο φάσμα αυτό.
 
Θα ήθελες να συνεχίσεις τις σπουδές σου όταν τελειώσεις το Λύκειο, στο φάσμα των Τεχνών ή ακόμα είναι νωρίς για την τελική σου απόφαση;
 
Δεν έχω πάρει ακόμα την τελευταία μου απόφαση αλλά έχω αφοσιωθεί πάρα πολύ στον τομέα της τέχνης και κυρίως της ζωγραφικής και σίγουρα είναι μέσα στις επιλογές μου για τις μελλοντικές σπουδές μου.
 
Σε άλλαξε το 1ο Βραβείο που απέσπασες; Σε έκανε να νιώσεις μεγαλύτερη σιγουριά, επιβεβαίωση ή κάτι άλλο;
 
Το πρώτο βραβείο όντως με έκανε να νιώσω λιγότερο ανασφαλής για τα έργα μου, με βοήθησε να αισθανθώ μεγαλύτερη σιγουριά και με ενθάρρυνε λίγο περισσότερο για να συνεχίσω και για μεγαλύτερα μελλοντικά έργα !!!.
 
Και μια ερώτηση που θα θέλαμε να μας κάνουν την τιμή να απαντήσουν οι γονείς σου:
 
Πώς νιώσατε με την απόφαση του παιδιού σας να πάρει μέρος στο διαγωνισμό και μετά, με την υπέροχη νίκη της; Και πως σας φάνηκε ότι επέδρασε στο ψυχισμό του παιδιού τόσο η συμμετοχή, όσο και η νίκη;
 
Σε ότι αφορά τα γράμματα και τις τέχνες, η Έλενα μας έχει αποδείξει πώς ξέρει να κάνει το κουμάντο της. Ποτέ δεν σταθήκαμε εμπόδιο στις καλλιτεχνικές ανησυχίες της και της δώσαμε τον χώρο να ασχοληθεί. Μακάρι να είχαμε την δυνατότητα να τις προσφέρουμε περισσότερα στην καλλιτεχνική εκπαίδευση της. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να την στηρίζουμε, να ενθαρρύνουμε και να την αγαπάμε. Φυσικά και ξετρελαθήκαμε με το αποτέλεσμα. Και πιο πολύ με τη χαρά που πήρε η ίδια. Αυτό έχει σημασία για εμάς. Να πετυχαίνει σε αυτό που τη χαροποιεί!.

Κική θα μας συστηθείς; Πού γεννήθηκες, τι ήθελες να γίνεις όταν μεγάλωνες και πώς από τη διοίκηση των επιχειρήσεων βρέθηκες στον μαγικό κόσμο των βιβλίων;
Πρωτίστως, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή και την χαρά της φιλοξενίας στο φιλόξενο και ζεστό σας χώρο. Επι ευκαιρίας να ευχηθώ και εγώ καλή αρχή, σε αυτή τη  «χαρισματική» γωνιά. Να αγαπηθεί από τον κόσμο, όπως της αξίζει.

Λοιπόν, είμαι η Κική Κωνσταντίνου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας, τη Στροφυλιά. Θυμάμαι σε αρκετά νεαρή ηλικία, να θέλω να γίνω νηπιαγωγός ή δασκάλα (κάτι που θέλουν  τα περισσότερα κορίτσια σε εκείνη την ηλικία) αλλά στη συνέχεια, δεν έχω μνήμες γύρω από την επαγγελματική δραστηριότητα που θα ήθελα να ακολουθήσω. Ενστικτωδώς, ίσως να ήξερα πως τίποτα δεν θα με γέμιζε όσο η τέχνη, δηλαδή ο μαγικός κόσμος των βιβλίων όπως σωστά είπατε, ο μαγικός κόσμος της ποίησης, της εξερεύνησης, του οραματισμού και της δημιουργίας. Δίνεις πνοή σε κάτι ξέπνοο. Δίνεις ζωή σε κάτι που περίμενε να αναστηθεί και το οποίο, θα ζήσει για πάντα. 

Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά και πόσο δύσκολο ήταν να βρεθεί τελικά στα ράφια των βιβλιοπωλείων; 
Η πρώτη μου δουλειά, ήταν η ποιητική συλλογή  σε ελεύθερο στίχο «Τα λάφυρα της ψυχής μου», η όποια κυκλοφόρησε το 2015 υπό την καθοδήγηση του mystory.gr. 

“Τα Λάφυρα της Ψυχής μου” είναι μία ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει 13 μοντέρνα, στοχαστικά, ανθρωποκεντρικά ποιήματα ποικίλης θεματολογίας που στρέφονται γύρω από τον άξονα των ανθρώπινων συναισθημάτων και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να συλλάβουν και να αποδώσουν το θαύμα και το μεγαλείο του Ανθρώπου και της Ζωής.

Κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και ομολογώ πως έλαβε αστείρευτη αγάπη και αποδοχή, αν σκεφτεί κανείς πως επανεκδόθηκε τρις φορές, πως πήγε στο φεστιβάλ βιβλίου στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης και πως πρωταγωνίστησε τόσο στην θεατρική παράσταση «Λάφυρα εν Χορώ» της σχολής χορού 4Dance στη Χαλκίδα, όσο και στην θεατρική παράσταση «Αύρα Γυναικών» που φιλοξενήθηκε στο Εσωθέατρο στο Θησείο, σε ερμηνεία - σκηνοθεσία της ηθοποιού, Τζένης Σακοράφα. 

Οι δυσκολίες ήταν και είναι πολλές για εμένα, αν σκεφτεί κανείς πως μπήκα σε έναν χώρο που δεν γνώριζα τίποτα και δεν είχα κανέναν να με συμβουλέψει ή έστω να μου δώσει μία οδηγία, κατάφερα όμως να αγαπηθώ και να μπορώ να θεωρώ πως κατέχω μία αξιοπρεπέστατη θέση σε αυτόν τον αξιοπερίεργο και αξιοθαύμαστο κόσμο, που ανήκει σε όλους. 
​
Άργησα να κάνω παρουσίαση, άργησα να δω τα βιβλία μου στα βιβλιοπωλεία αλλά έχω μόνο ευχάριστες αναμνήσεις και το πιο μεγάλο δώρο από αυτήν τη διαδρομή, είναι οι ξεχωριστοί άνθρωποι που γνώρισα και έχω ακόμη κοντά μου.

Πού αντλείς τα θέματα σου; Ποια θεματολογία  σε απασχολεί περισσότερο;
Εμπνέομαι για τα πάντα. Εμπνέομαι από τα πάντα. Βιώνω έναν καταιγισμό σκέψεων, ιδεών, οραμάτων και οραματισμών. Το βιώνω συνεχώς, παντού, όλη την ώρα, δεν σταματάει, δεν στερεύει. Πραγματικά, αυτό που βιώνω είναι τόσο δυνατό, τόσο έντονο, που αν δεν έγραφα ή δεν έκανα τα όσα δημιουργικά κάνω, θα είχα «πνιγεί». Η γραφή είναι ζωή αλλά ταυτόχρονα είναι και διέξοδος – λύτρωση!

Δεν χρειάζεται να αντλήσω τα θέματά μου από κάπου γιατί είναι τόσα πολλά, που απορώ και εγώ πολλές φορές, από πού αντλήθηκαν. Σίγουρα κάποιο ερέθισμα θα υπάρχει, αλλά δεν μπορώ να μπαίνω πάντα σε αυτή, τη μακρά και διαρκή αναζήτηση. 

Η θεματολογία που με απασχολεί περισσότερο είναι τα συναισθήματα. Ο συναισθηματικός  και πνευματικός κόσμος του ανθρώπου, η ζωή και ο θάνατος. Κυρίως ο θάνατος. Με εμπνέει, με μαγνητίζει. Όσο τον φοβάμαι, τόσο με τραβά. Μάλιστα, δηλώνοντας περήφανη για το έργο που πρόσφατα ολοκλήρωσα, έναν ποιητικό θεατρικό μονόλογο με τίτλο η «Σονάτα του Θήτα», κοινώς η «Σονάτα του Θανάτου», τον οποίο θα χαρακτήριζα ύμνο από πλευράς μου, ανακάλυψα πολλούς από τους λόγους που με κεντρίζει τόσο έντονα. Δηλώνω μαγεμένη από όσα αντίκρισα και τα οποία δυστυχώς (ή ευτυχώς), δεν ξέρω αν θα μπορέσω να δείξω στους αναγνώστες μου. Όμως ναι, με σιγουριά και ευαισθησία, δηλώνω υπερήφανη.,
 
Πόσο δύσκολο είναι να αποτυπωθεί τελικά η αρχική ιδέα στο χαρτί;
Για εμένα είναι πανεύκολο, αν σκεφτεί κανείς πως όλα τα βλέπω μπροστά μου σαν εικόνα, σαν όραμα, σαν πραγματικό δεδομένο. 
​
Αυτό που μου λείπει, είναι ο χρόνος που χρειάζομαι και η πνευματική υπόσταση για να του αφοσιωθώ πλήρως (εννοώντας πως δεν έχω την απαιτούμενη πνευματική ενέργεια λόγω κούρασης ή διαφόρων εξωτερικών ερεθισμάτων) αλλά πιστέψτε με, όταν προσηλωθώ, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου.  Μόνο εκείνος ο κόσμος και εγώ. Εγώ, μέσα σε εκείνον τον κόσμο: Τον κόσμο μου!

Έχεις αγαπημένες ώρες και γωνιές για να γράφεις;
Όχι,  μπορώ να γράφω παντού, κάθε ώρα και λεπτό. Δεν υπάρχει κάτι «αγαπημένο» σχετικά με τη συγγραφή, γιατί είναι η ίδια «η αγαπημένη» και όλα τα άλλα, είναι απλώς μικρολεπτομέρειες. 
Σαφέστατα ένα ωραίο τοπίο σου δίνει ή προδιαθέτει αν θες, μια θετική αύρα και ενέργεια, αλλά με την ίδια ευχαρίστηση και το ίδιο πάθος θα έγραφα, ακόμα κι αν καθόμουν πάνω σε λάσπες και δίπλα μου, αντί για λουλούδια έβλεπα σκουλήκια. 

Αν είχα επιλογή, θα επέλεγα, δεν έχω όμως. Γράφω ό,τι ώρα θέλει το μέσα μου να γράψω, όπου κι αν είμαι, ό,τι κι αν κάνω. Είναι μια διαδικασία μη ελεγχόμενη από πλευράς μου.
​
Ωστόσο, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω πως η μόνη «αχίλλειος πτέρνα» μου, γύρω από τη συγγραφή, θεωρώντας τη ως κάτι αγαπημένο, αν μπορώ να το αναφέρω ως αγαπημένο κομμάτι (μιας και είναι κάτι πολύ παραπάνω, είναι σπουδαίο), είναι ό,τι σχετίζεται με τη λατρεμένη μου γιαγιά, που έχασα σχετικά πρόσφατα. Ναι, αυτή η αγαπημένη γωνιά, στη σκέψη και στη καρδιά μου, είναι ότι αφορά τη γιαγιά μου. Η μόνη που της έχω γράψει τόσα και της έχω αφιερώσει τόσα, πολλά και αμέτρητα. Η μόνη βαθιά ευαισθητοποιημένη μου, φλέβα. Όσο αβέβαιη είμαι στη ζωή μου, τόσο βέβαιη είμαι για τα γραφόμενα μου. Τόση δύναμη  και σιγουριά έχω εκεί, κι επειδή χρειάζεται η ευαισθησία, έρχεται αυτό το κομμάτι και τα κάνει όλα, Αγάπη. 
 
Υπάρχουν στοιχεία της προσωπικότητας σου ή δικών σου βιωμάτων στα βιβλία σου;  Δένεσαι με τους ήρωες σου; 
Θέλοντας και μη, ξεπηδούν στοιχεία και βιώματά μου, έτσι πιστεύω, όμως οι ήρωες μου, δεν είμαι εγώ. Παίρνουν ζωή από εμένα αλλά δεν είμαι εγώ.  Ζουν τη δική τους ζωή, όχι τη δική μου. Δεν τους αντιμετωπίζω σαν κομμάτι μου, ούτε εμένα όμως σαν δικό τους κομμάτι. Έχω μια ιδιαίτερη και περίπλοκη σχέση με τους ήρωές μου. Αδιαμφισβήτητα τους αγαπώ, όλους, είτε είναι καλοί είτε κακοί. Είτε δίκαιοι, είτε άδικοι. Ωστόσο δεν τους βλέπω καθαρά, τους βλέπω συνήθως προφίλ, απομακρυσμένους, τους βλέπω θολά, έχουν γυρισμένο το κεφάλι τους από την αντίθετη κατεύθυνση που βρίσκομαι εγώ, δεν  έχω ανακαλύψει γιατί συμβαίνει αυτό αλλά ομολογώ πως είναι άκρως γοητευτικό. Μπορώ πάντως να σας πω πως οι ήρωές μου δεν είναι πάντα άνθρωποι, είναι οντότητες, είναι υπάρξεις και πολλές φορές είναι αντικείμενα, κυρίως στα ποιήματά μου. Μάλιστα, σε ένα ποίημα που έχει αγαπήσει ο κόσμος, το «Καλπάζεις», που συναντά κανείς στα «Λάφυρα της Ψυχής μου», ο ήρωας που μας εξιστορεί την όλη ιστορία είναι ένα δέντρο.  

Μπορώ να συναινέσω πάντως σε αυτό που λένε οι περισσότεροι ομότεχνοι, πως οι ήρωες παίρνουν δική τους ζωή, είναι ατίθασοι και προσπαθούν πολλές φορές να αλλάξουν την ιστορία και να την καθοδηγήσουν εκεί όπου επιθυμούν οι ίδιοι. Σε μένα δεν τα καταφέρνουν, ωστόσο, υπήρχαν φορές που δέθηκα με κάποιους περισσότερο από όσο ήθελα, να είχα επιτρέψει. Στο τέλος όμως, γίνεται αυτό που θέλει η ιστορία να γίνει και όχι αυτό που θέλουν οι πρωταγωνιστές της.
​
Ομολογώ πως αποχωρίζομαι πολύ εύκολα τους ήρωες, αφού στη συνέχεια πλάθω άλλους, δεν αποχωρίζομαι όμως εύκολα την ιστορία, τον σκοπό, αυτός για εμένα είναι πάνω από όλα. 

Μίλησε μας για την «Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω», που ολοκληρώνει την «Τριλογία Αγάπης».
Η «Τριλογία Αγάπης» κάνει αναφορά σε τρία σημαντικά στάδια που μοιάζουν με αυτά των ανθρώπων και των ψυχών ως πνευματικές και όχι μόνο, υπάρξεις.
            Γέννηση, Θάνατος, Ανάσταση.
            Η Γέννηση, ήρθε μέσω ρομαντικών ιστοριών αγάπης που ήταν το έναυσμα, για μια αρχή γεμάτη οιωνούς και εύηχες μελωδίες.
            Ο Θάνατος, ήρθε μέσω ιστοριών που οδήγησαν στην δολοφονία της Αγάπης. 
            Η Ανάσταση, ήρθε μέσω ιστοριών, με όραμα, διδαχή, προτροπή, εξάπλωση της Αγάπης.
 
Και τώρα, θέλω να σας εξομολογηθώ, πως κατά τη διάρκεια της συγγραφής τούτου του βιβλίου, έχασα την λατρεμένη μου γιαγιά και το γεγονός αυτό, με έκανε να αποσυρθώ και να βρω καταφύγιο στους στίχους, στους παραλληλισμούς, στην Ποίηση. Άργησα να επιστρέψω στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αυτή τη στιγμή, και ακόμη και όταν το έκανα, δεν ήμουν σίγουρη πως αυτό ήθελα να κάνω. Τελικά, χρειάστηκαν μόνο λίγες γραμμές και έπειτα λίγες σελίδες, για να κατανοήσω πως οι ήρωες και οι ιστορίες τούτου του βιβλίου, είχε έρθει η ώρα να ξεδιπλωθούν. 
 Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ποιο θα ήθελα να είναι το κλείσιμό της.

            «Ένας Άγγελος» λοιπόν, για έναν Άγγελο, για μια «Τριλογία Αγάπης», που στο κλείσιμό της, «γλυκά» με παίδεψε.

Θα μας μιλήσεις για το blog, ΕΚΦΡΑΣΟΥ; Πώς το ξεκίνησες και ποιοι οι στόχοι του;
Σε αυτό το εκφραστικό ιστολόγιο, καθώς και στους εκφραστικούς μου φίλους, χρωστάω  πολλά. Αυτός ο συνδυασμός με βοήθησε στο να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και πάντα θα τρέφω, βαθιά ευγνωμοσύνη.

Δημιουργήθηκε και αυτό, ως μια βαθιά ανάγκη έκφρασης. Ξεκίνησα κάπως στα τυφλά, χωρίς να ξέρω τι θέλω ακόμη να κάνω, να πω, να δείξω. Σιγά σιγά βρήκα τον δρόμο του – και κατά συνέπεια – τον δρόμο μου. Άρχισα να γράφω, να συνομιλώ, να μοιράζομαι.

Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που ανέβασα μια ιστορία σε συνέχειες, εκεί. Θυμάμαι την αποδοχή που είχε, την αγάπη του κόσμου, τη χαρά που μου έδωσε όλη αυτή η διαδικασία. Άρχισε να έρχεται κόσμος στο μπλοκ μου, να με διαβάζει, να με σχολιάζει, να μου δείχνει πως του αρέσουν τα όσα διαβάζει, πως τον αγγίζουν, περίμενε μάλιστα με ανυπομονησία, τη συνέχεια. Μου έστελναν e mails, μοιράζονταν μαζί μου προσωπικές τους ιστορίες, που τους θύμιζε τόσο πολύ ο ήρωας ή η ηρωίδα ή η ιστορία που έφτιαχνα. Εκεί κατάλαβα την δυναμική των όσων γράφω. Για να τα αγαπάνε, άξιζαν, διαφορετικά γιατί τόσο ενδιαφέρον; Και σίγουρα, το να φτάνουν σε σημείο να μου εκμυστηρεύονται δικές τους ιστορίες, μας έφερνε κοντά και μου έδειχνε πως όλο αυτό είναι βαθιά, ανεκτίμητο.

Το blog μου δεν έχει στόχους, έχει μόνο όνειρα και τα όνειρά του είναι σχετίζονται με την έκφραση και την ελευθερία. Ευτυχώς τα συνεχίζει. 

Πολιτιστικός Σύλλογος Χαλκίδας "Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα". Προγραμματίζονται κάποιες δράσεις για το επόμενο διάστημα; 
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φίλοι Γ. Σκαρίμπα ιδρύθηκε αμέσως μετά το θάνατο του Χαλκιδαίου λογοτέχνη, το 1984.
            
Βασικοί στόχοι του η προβολή του έργου του Γιάννη Σκαρίμπα, η συγκέντρωση παντός είδους υλικού σχετικού με την εν γένει ζωή του, η δημιουργία Πολιτιστικού Κέντρου-Μουσείου στο όνομα του συγγραφέα, η συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Χαλκίδας και όχι μόνο.
            
Χάρη στον αγαπημένο όλων μας,  τον εξαίρετο επιστήμονα κύριο Κώστα Μπαϊρακτάρη, που είναι ο Πρόεδρός μας, γίνονται συνεχώς διάφορες εκδηλώσεις – γινόντουσαν τουλάχιστον – για τις οποίες ενημερώνεται ο κόσμος από μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προβάλουν τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας, Ποιητή.
Όταν θα έχουμε σαφή πλάνο για τις εκδηλώσεις μας – όταν θα μπορούν να επιτραπούν δηλαδή με ασφάλεια – θα σταλούν τα δελτία τύπου σε όλους σας και φυσικά, πλήρη ενημέρωση στο σαιτ του συλλόγου: https://skarimpas.gr/