Οι επισκέπτες του κέντρου έχουν τη δυνατότητα να πατήσουν ένα από τα τρία κουμπιά του μηχανήματος και να πάρουν στα χέρια τους ένα σύντομο διήγημα, που στις περισσότερες περιπτώσεις θα μπορούν να διαβάσουν σε λιγότερο από πέντε λεπτά. 

Τις ιστορίες που κυκλοφορούν από τις αρχές Οκτώβρη έχει επιμεληθεί το προσωπικό του Center for Fiction, αντλώντας από την παγκόσμια βάση δεδομένων της εκδοτικής εταιρείας/δημιουργού Short Édition για τη λογοτεχνία και το έργο που έχει δημιουργηθεί από την κοινότητα των συνεργαζόμενων συγγραφέων του Κέντρου, των υποτρόφων νέων συγγραφέων, των νικητών και των υποψηφίων για βραβεία, των καθηγητών και των μαθητών.

Ένα από τα τρία κουμπιά θα είναι πάντα αφιερωμένο στις παιδικές ιστορίες, ενώ τα υπόλοιπα θα αλλάζουν θέματα κατά τη διάρκεια του έτους, ώστε οι αναγνώστες να έχουν πάντα μια φρέσκια και ποικίλη συλλογή ιστοριών, από κλασικά λαϊκά παραμύθια μέχρι σύγχρονες φωνές.

«Η ανάγνωση στο χαρτί είναι πιο ζωντανή και ενθαρρύνει τα όνειρα», αναφέρει η Short Édition, η οποία εμπνεύστηκε την ιδέα, προσθέτοντας: «Η ανάγνωση διηγημάτων αποτελεί συνεισφορά στον πολιτισμό. Η προώθηση της γνώσης και του πολιτισμού φέρνει χαρά στην κοινότητα. Η Short Édition προσφέρει μία φρέσκια, πνευματική στιγμή για όλα τα αναγνωστικά επίπεδα και όλες τις ηλικίες, ώστε να πάει την κοινωνία ένα βήμα πιο μπροστά».

Το ταξίδι των αυτόματων πωλητών που διανέμουν διηγήματα ξεκίνησε στη Γκρενόμπλ από ιδέα τοπικού εκδοτικού οίκου που ήθελε να κάνει τα διηγήματα πιο προσιτά στο κοινό και να τονώσει το δημόσιο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. 
​
Έτσι, η Short Edition, ξεκίνησε εγκαθιστώντας ένα πρωτότυπο μηχάνημα αυτόματης πώλησης στο δημαρχείο το 2015 και αργότερα την επέκτεινε σε σιδηροδρομικούς σταθμούς σε όλη τη Γαλλία.
Σήμερα, ο αυτόματος πωλητής έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 300 τέτοια σε όλο τον κόσμο, τα οποία έχουν διανείμει περισσότερες από 5,6 εκατομμύρια διηγήματα. 

Η Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης μελέτησε 138.374 είδη, από τα οποία τα 38.543 (περίπου το 28%) ταξινομούνται σε διάφορα επίπεδα «απειλής», ενώ οι ειδικοί προειδοποιούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια κατάρρευση της βιοποικιλότητας και ορισμένοι κάνουν λόγο για μια «έκτη μαζική εξαφάνιση ειδών».

Μεταξύ των εμβληματικών ειδών, οι δράκοι του Κόμοντο, οι μεγαλύτερες σαύρες του κόσμου, πέρασαν από το επίπεδο του «ευάλωτου» είδους, τη χαμηλότερη από τις κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, σ' αυτή του είδους που βρίσκεται «σε κίνδυνο».
Η IUCN προειδοποιεί κυρίως ότι, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, «η άνοδος των θερμοκρασιών και συνεπώς της στάθμης της θάλασσας αναμένεται να μειώσει το οικοσύστημά τους κατά τουλάχιστον 30% μέσα στα 45 επόμενα χρόνια». 

Άλλα θύματα των ανθρώπων είναι οι καρχαρίες και τα σαλάχια (που ανήκουν στην ίδια οικογένεια), από τα οποία το 37% ανήκει πλέον στις κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, έναντι 24% το 2014, όπως έδειξε η συνολική επανεκτίμηση της κατάστασης. 

Όλα τα είδη που βρίσκονται σ' αυτές τις κατηγορίες αντιμετωπίζουν την υπεραλίευση, 31% την επιδείνωση ή την απώλεια των οικοσυστημάτων τους και το 10% τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με την IUCN.

Αντιθέτως, η IUCN εκφράζει την ικανοποίησή της για το γεγονός οτι «τέσσερα είδη τόνου, που αλιεύονται εμπορικά, βρίσκονται στην οδό της ανάκαμψης χάρη στην εφαρμογή περιφερειακών ποσοστώσεων», τις οποίες επεξεργάσθηκαν εξειδικευμένοι οργανισμοί. Από τα επτά είδη που αλιεύονται περισσότερο, αυτά τα τέσσερα βρίσκονται τώρα πιο κάτω στον κατάλογο.
 
«Οι ειδήσεις για τον τόνο είναι καλές - δείχνουν τι μπορεί να γίνει», δήλωσε στο Ρόιτερς ο Κρεγκ Χίλτον-Τέιλορ, επικεφαλής της μονάδας της IUCN που είναι αρμόδια για τον Κόκκινο Κατάλογο.
 
Ωστόσο ο οργανισμός προειδοποιεί «πως παρά τη συνολική βελτίωση, πολλά περιφερειακά αποθέματα τόνου παραμένουν φτωχά».
 
 
 
εν λόγω είδους, που ζουν εκτος του φυσικού πάρκου που καλύπτει ένα μέρος των νησιών στην Ινδονησία στα οποία ζουν, βλέπουν εξάλλου το οικοσυστημά τους να απειλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
 
Άλλα θύματα των ανθρώπων είναι οι καρχαρίες και τα σαλάχια (που ανήκουν στην ίδια οικογένεια), από τα οποία το 37% ανήκει πλέον στις κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, έναντι 24% το 2014, όπως έδειξε η συνολική επανεκτίμηση της κατάστασης. Όλα τα είδη που βρίσκονται σ' αυτές τις κατηγορίες αντιμετωπίζουν την υπεραλίευση, 31% την επιδείνωση ή την απώλεια των οικοσυστημάτων τους και το 10% τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με την IUCN.
 
Αντιθέτως, η IUCN εκφράζει την ικανοποίησή της για το γεγονός οτι «τέσσερα είδη τόνου, που αλιεύονται εμπορικά, βρίσκονται στην οδό της ανάκαμψης χάρη στην εφαρμογή περιφερειακών ποσοστώσεων», τις οποίες επεξεργάσθηκαν εξειδικευμένοι οργανισμοί. Από τα επτά είδη που αλιεύονται περισσότερο, αυτά τα τέσσερα βρίσκονται τώρα πιο κάτω στον κατάλογο.

Κάθε χρόνο,  περίπου ένα δισεκατομμύρια ζώα σκοτώνονται για να παραχθούν προϊόντα από το δέρμα τους. Στην λίστα των ζώων που χάνουν την ζωή τους με βάναυσο τρόπο, για να καταλήξουν τελικά να μετατρέπονται σε πορτοφόλια, παπούτσια ή τσάντες, βρίσκονται τα τελευταία δέκα χρόνια τα γουρούνια, έπειτα τα πρόβατα, στη συνέχεια τα βοοειδή (αγελάδες και μοσχαράκια) και, τέλος, τα κατσικάκια.

Η κατάταξη αυτή δεν περιλαμβάνει όλα τα ζώα που βασανίζονται και θανατώνονται, καθώς στην τραγική αυτή λίστα ανήκουν επίσης, οι κροκόδειλοι, τα φίδια, τα καγκουρό, οι φώκιες καθώς και οι σκύλοι με τις γάτες.

Επίσης, το δέρμα για να μην αποσυντίθεται και σαπίζει  (αφού υφίσταται αμέσως τη φυσική διαδικασία αποσύνθεσης) επεξεργάζεται με τοξικά χημικά. Υπάρχουν 225 χημικά που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία βυρσοδεψίας, φορμαλδεΰδη, άλατα χρωμίου, μόλυβδος, κυάνιο, αρσενικό, αζωχρώματα, ανιλίνη και χλωροφαινόλες). Με αυτά τα χημικά το δέρμα δεν αποτελεί πια οργανική ύλη και έτσι δεν αποσυντίθεται.

Στα βυρσοδεψεία τα δέρματα υφίστανται διεργασίες που παράγουν τόνους αποβλήτων που μολύνουν το έδαφος, τον αέρα και το νερό.

Τα στοιχεία αυτά έχουν προκαλέσει μία αναζήτηση εναλλακτικών στο δέρμα και την πρωτοκαθεδρία στη βιομηχανία της μόδας, όσον αφορά στη χρήση του δέρματος, έχουν δύο κατηγορίες υλικών: Το ζωικό δέρμα και το λεγόμενο «συνθετικό δέρμα», το οποίο συνήθως είναι είτε πολυουθεράνη (PU) είτε πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC) – κοινώς, και τα δύο είναι προϊόντα του πλαστικού.
Όμως, αν και αυτά τα νέα συνθετικά δέρματα διαφημίζονται συχνά ως βιώσιμες εναλλακτικές, τα στοιχεία δείχνουν πως δε μπορούν να βιοδιασπαστούν, γεγονός που τα καθιστά εξίσου επικίνδυνα για το περιβάλλον.

Αρχικά, με τον όρο “συνθετικό” αναφερόμαστε στον πολυεστέρα, ο οποίος αποτελεί μια μορφή πλαστικού που δημιουργείται από ορυκτά καύσιμα και δεν ανακυκλώνεται, ενώ παράλληλα εκκρίνει τοξικές ίνες.. Μόνο το 2018, ο πολυεστέρας αποτέλεσε το 52% της παγκόσμιας παραγωγής ινών από τις οποίες κατασκευάζονται είδη ένδυσης, και όχι μόνο. Τα συνθετικά μπορεί να αποτελούν μια αναίμακτη λύση, ωστόσο είναι υπεύθυνα για την μόλυνση του περιβάλλοντος.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, υπάρχουν όλο και περισσότερες επιλογές για όποιον καταναλωτή θέλει να πει «αντίο» στο δέρμα. Οι εναλλακτικές του δέρματος ανήκουν σε τρεις κατηγορίες: Σε επαναχρησιμοποιημένα «άχρηστα» υλικά, σε υλικά φτιαγμένα σε εργαστήριο και σε upcycled προϊόντα. Για να ανταποκριθεί ένα «ψεύτικο» δέρμα στις ανάγκες του καταναλωτή, συχνά χρησιμοποιούνται πρώτες ύλες της φύσης – όπως μάνγκο, καρύδες, μήλα, κάκτοι.

Το υλικό όμως που φαίνεται να έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία, τόσο ως προς την ομοιότητά του με το ζωικό δέρμα, όσο και ως προς την ένταξή του στη βιομηχανία της μόδας, έχει τη βάση του στο μανιτάρι. Όσοι το έχουν δοκιμάσει, αναφέρουν πως το δέρμα φτιαγμένο από μανιτάρι προσομοιάζει περισσότερο από όλα τόσο στην υφή, όσο και στον τρόπο που φθείρεται το ζωικό δέρμα. Μάλιστα, η Hermès ανακοίνωσε ότι η τσάντα ταξιδιού «Victoria» θα αναδιαμορφωθεί και θα κατασκευαστεί με βάση το μανιτάρι, σε συνεργασία με το MycoWorks, μια εταιρεία με έδρα το Σαν Φρανσίσκο.
Επίσης, τον Οκτώβριο του 2020 εταιρείες όπως η Adidas και η Stella McCartney ανακοίνωσαν την αρχή μίας συνεργασίας με το brand Bolt Threads, προκειμένου να ενσωματώσουν το δέρμα από μανιτάρια στις συλλογές τους σε σταθερή βάση.

Το Reishi, ένα είδος μανιταριού, που έχει τις ρίζες του στην Ανατολή, αποτελεί την πιο αξιόλογη βιώσιμη εναλλακτική στο δέρμα, από όσες έχουν αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία.
 Ο τρόπος που φτιάχνεται είναι συγχρόνως απλός ως σύλληψη, αλλά και τρομερά εξελιγμένος ως τεχνογνωσία. Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του μυκηλίου, οι ειδικοί «κατευθύνουν» τα κύτταρά του, ώστε να μπλεχτούν μεταξύ τους και οι δεσμοί να σχηματίσουν το τελικό προϊόν. Με τη τεχνική αυτή παράγεται το «δέρμα» Reishi, το οποίο χαρακτηρίζεται και από την αντοχή του ως υλικό. Σε επόμενη φάση της διαδικασίας, το Reishi μπορεί να πάρει το απαραίτητο χρώμα με βαφές φτιαγμένες από λαχανικά. Όσον αφορά στην όψη, τη μυρωδιά και την υφή του, αυτές μοιάζουν εντυπωσιακά με εκείνες του δέρματος.

​Στο πλαίσιο του προγράμματος,  εθελοντικές ομάδες πολιτών «υιοθετούν» μια παραλία και καταγράφουν τα απορρίμματα που εντοπίζουν, συλλέγοντας πολύτιμα στοιχεία για την πλαστική ρύπανση στις ακτές μας. 

Τα στοιχεία είναι πράγματι τρομακτικά: ως το 2050 θα υπάρχουν περισσότερα πλαστικά στη θάλασσα απ’ ότι ψάρια. Κάθε χρόνο καταλήγουν στους ωκεανούς 8.000.000 τόνοι πλαστικών. 
Στην Ελλάδα κάθε ένας από εμάς παράγει 68 κιλά πλαστικά απορρίμματα, από τα οποία μόλις το 10% οδηγείται στην ανακύκλωση. Τα υπόλοιπα καταλήγουν κυρίως σε χωματερές, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι πλαστικών σκουπιδιών διαρρέει στο φυσικό περιβάλλον ρυπαίνοντας τα χερσαία οικοσυστήματα και φυσικά τις θάλασσές μας, στις οποίες ταξιδεύουν κάθε χρόνο σχεδόν 11.500 τόνοι πλαστικών. Είναι σαν να πετάμε ημερησίως πάνω από 1.000.000 άδεια πλαστικά μπουκάλια στη θάλασσα!

Η WWF μας καλεί λοιπόν να δημιουργήσουμε μία ομάδα υιοθεσίας κι αφού δηλώσουμε συμμετοχή στο πρόγραμμα, υιοθετούμε την παραλία, καταμετρούμε και καταγράφουμε τα απορρίμματα της κι επαναλαμβάνουμε τη δράση αυτή 2 με 4 φορές τον χρόνο.
​
Στον ιστότοπο της οργάνωσης, https://adoptabeach.wwf.gr/yio8ethse-mia-paralia μπορείτε να βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες και να παρακολουθήσετε  το διαδικτυακό σεμινάριο (webinar) και τα εκπαιδευτικά βίντεο. Επίσης, μπορείτε να πάρετε μέρος στα ζωντανά σεμινάρια που θα πραγματοποιηθούν σε ορισμένα σημεία της Ελλάδας (προαιρετικά).

Από το Νοέμβριο του 2015 που ξεκίνησε πιλοτικά το πρόγραμμα «Μπορούμε στη Λαϊκή», οι εκατοντάδες εθελοντές του «Μπορούμε» και των κοινωφελών φορέων,  επισκέπτονται σε εβδομαδιαία βάση τις συνεργαζόμενες λαϊκές αγορές στο τέλος της εργάσιμης ημέρας τους και συγκεντρώνουν τα αδιάθετα, αξιοποιήσιμα φρούτα και λαχανικά που οι πωλητές επιλέγουν να προσφέρουν σε κοινωφελείς φορείς αντί να τα πετάξουν.

Στις περισσότερες από 2.600 δράσεις που έχουν πραγματοποιηθεί από την έναρξη του προγράμματος, οι πωλητές των 30 λαϊκών αγορών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχουν προσφέρει πάνω από 500.000 κιλά φρούτα και λαχανικά σε τοπικούς φορείς, επιδεικνύοντας σε βάθος χρόνου αίσθημα αλληλεγγύης και υποστήριξης προς αυτούς που έχουν ανάγκη, καθώς και περιβαλλοντική ευαισθησία αφού τα αξιοποιήσιμα αυτά τρόφιμα δε φτάνουν στις χωματερές. 
Ακόμα και σε πολύ δύσκολες περιόδους, όπως αυτή της πανδημίας, οι πωλητές των λαϊκών αγορών, οι εθελοντές του Μπορούμε και οι κοινωφελείς φορείς συνεχίζουν με αμείωτη διάθεση το κοινωνικό τους έργο για τη στήριξη αυτών που έχουν ανάγκη, με οργανωμένο και αξιοπρεπή τρόπο.

Αυτή η αλυσίδα διάσωσης και προσφοράς τροφίμων του προγράμματος «Μπορούμε στη Λαϊκή» στηρίζεται ανελλιπώς εδώ και 5 χρόνια από την Ελληνική Πρωτοβουλία Αυστραλίας (The HellenicInitiative Australia).

Η υπεύθυνη του προγράμματος «Μπορούμε στη Λαϊκή», Άννα Καμπουροπούλου, είπε σε συνέντευξη της: «Η σπατάλη των τροφίμων είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, στη χώρα μας το ποσοστό των τροφίμων που σπαταλάμε κάθε χρόνο είναι υπερδιπλάσιο σε σύγκριση με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ τα φρούτα και τα λαχανικά αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό της σπατάλης. Μέσω του προγράμματος «Μπορούμε στη Λαϊκή» προσπαθούμε κάθε μέρα με οργανωμένο τρόπο να συμβάλλουμε στη διάσωση αυτών των τροφίμων που πολλοί χρειάζονται, αλλά δυσκολεύονται να προμηθευτούν. Στην προσπάθεια μας αυτή έχουμε βρει ενθουσιώδεις αρωγούς τις λαϊκές αγορές, οι οποίες, ακόμα και στη δύσκολη περίοδο της πανδημίας επιδεικνύουν την κοινωνική αλληλεγγύη τους και περιβαλλοντική συνείδηση», τονίζει.