Η Έμπε γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1928 σε μια εργατική συνοικία της Ενσενάδα, στην επαρχία του Μπουένος Άιρες. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη μιας οικογένειας της οποίας ο  πατέρας έβγαζε τα προς το ζην δουλεύοντας σε εργοστάσιο καπέλων. Ονειρευόταν να γίνει δασκάλα αλλά ούτε η μητέρα ούτε ο πατέρας της συμφωνούσαν. Την έστειλαν να μάθει να ράβει και συνέχισε με την υφαντική.

Γνώρισε τον Ουμπέρτο Μποναφίνι στη γειτονιά, ήταν εργάτης όπως ο πατέρας της. Παντρεύτηκαν το 1949. Λίγο αργότερα, γεννήθηκε ο Χόρχε, τρία χρόνια μετά ο Ραούλ και το 1965, γεννήθηκε η Αλεχάντρα.

Οι γιοι της κατάφεραν να σπουδάσουν και ως φοιτητές  στρατεύτηκαν σε επαναστατικά κινήματα. Τον Φεβρουάριο του 1977, ο Ραούλ της τηλεφώνησε και της είπε ότι είχαν συλλάβει τον Χόρχε. «Εκείνη την ημέρα άλλαξα για πάντα. Ξέχασα ποια ήμουν. Εγινα μια μητέρα-λέαινα-κυνηγός», έλεγε στον βιογράφο της Αλεχάνδρο Ντιάγκο.

Λίγο αργότερα, άρχισε η αναζήτηση: ο άνδρας της υπέβαλε στις αρμόδιες αρχές το χειρόγραφο habeas corpus, ενώ ξεκίνησαν και οι οι επισκέψεις στα αστυνομικά τμήματα, διαστήρια, νοσοκομεία και υπουργεία για να μάθει πού βρισκόταν ο μεγαλύτερος γιος της.
Εκεί, άλλες γυναίκες, απλές, απελπισμένες που κι αυτές αναζητούσαν τα παιδιά τους και 14 από αυτές αποφάσισαν να σταθούν στην Πλατεία του Μάη, απέναντι από το προεδρικό μέγαρο για να πιέσουν τον δικτάτορα Χόρχε Βιντέλα να παραλάβει το γράμμα διαμαρτυρίας τους. Ηταν 30 Απριλίου του 1977: η πρώτη από τις χιλιάδες πορείες τους που θα ακολουθούσαν κάθε Πέμπτη μεσημέρι ζητώντας να μάθουν την τύχη των 30.000 αγνοούμενων της δικτατορίας και την τιμωρία των ενόχων.

Στην αρχή κάθονταν και συζητούσαν αλλά, όταν κηρύχθηκε κατάσταση πολιορκίας, η αστυνομία τις έδιωξε από τον χώρο και, προκειμένου να αναγνωρίζονται ως ομάδα στις λιτανείες της κοντινής εκκλησίας, αποφάσισαν να φορέσουν το λευκό μαντήλι στο κεφάλι. Επέστρεψαν στην Πλατεία και επί ώρες επαναλάμβαναν μια σιωπηλή πορεία γύρω γύρω φορώντας τα λευκά μαντήλια τους. Εκεί τις συνάντησαν οι δημοσιογράφοι του Μουντιάλ Ποδοσφαίρου το 1978 και μέσω αυτών βγήκαν στο εξωτερικό οι καταγγελίες για τα εγκλήματα της δικτατορίας.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1977 στρατιωτικοί πήραν και τον δεύτερο γιο της, τον Ραούλ, ενώ προετοίμαζε με άλλες γυναίκες ψήφισμα που θα κατήγγειλε δημοσίως τα όσα υπέφεραν πολλές οικογένειες. Δύο ημέρες νωρίτερα είχαν απαγάγει δύο από τις συντρόφισσές της, την Μαρί Πόνσε ντε Μπιάνκο και την Έστερ Μπαγιεστρίνο ντε Καρεάγα. Η Ασουσένα Βιγιαφλόρ, μία από τις ιδρύτριες της ομάδας έπεισε την «Εμπε να προχωρήσουν και τελικά κατάφεραν την εφημερίδα La Nación να δημοσιεύσει το κείμενο στις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Την ίδια μέρα, μια συμμορία από τη Σχολή Μηχανικών του Πολεμικού Ναυτικού (ESMA) απήγαγε την Ασουσένα.
Οι απαγωγές των Μητέρων συνεχίστηκαν και οι οικογένειες των υπολοίπων ζητούσαν σταματήσουν. «Ήταν μια μάχη με τις ίδιες μας τις οικογένειες γιατί ο φόβος είναι μια φυλακή, αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε να εγκαταλείψουμε» δήλωσε η Έμπε. Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν. Το 1978, απήγαγαν τη νύφη της, Μαρία Ελένα Μπουνιόνε Σεπέδα, σύντροφο του Χόρχε.

Το 1979 η ομάδα απέκτησε και νομική μορφή και η Μποναφίνι μαζί με άλλα μέλη της κατέθεσαν στη Διαμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: οι μαρτυρίες και τα τεκμήρια που κατέθεσαν, μετά την πτώση της δικτατορίας ήταν η βάση για την πρώτη δίκη που έγινε το 1985 κατά της ηγεσίας των πραξικοπηματιών που καταδικάστηκαν σε πολυετή κάθειρξη οι περισσότεροι και σε ισόβια ο δικτάτορας Βιντέλα.

Το 1990, ο τότε πρόεδρος Κάρλος Μένεμ έδωσε αμνηστία στους πραξικοπηματίες και η Έμπε ξεσηκώθηκε και πάλι. «Την ημέρα της αμνηστίας νιώσαμε θυμό, αδυναμία, μίσος. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μισώ εκείνους που εξαφάνισαν περισσότερους από 30.000 ανθρώπους, που δολοφόνησαν, βίασαν και έκλεψαν τα παιδιά μας. Τους μισώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα συγχωρήσω και δεν θα ξεχάσω», είχε δηλώσει.

Σε συνέντευξή της στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρτίν (UNSaM) ρωτήθηκε πώς θα ήθελε να την θυμούνται. «Θέλω ο κόσμος να ξέρει ότι δεν είμαι η Σούπερ Γούμαν» απάντησε. Ήθελε να ξέρουν ότι ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα που βγήκε στους δρόμους για να αναζητήσει τα παιδιά της και στην πορεία έγινε η Μητέρα των 30.000 εξαφανισμένων, η Μητέρα του αγώνα. «Την ημέρα που θα πεθάνω, δεν χρειάζεται να κλαίνε», είπε σε μια άλλη συνέντευξη. «Πρέπει να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να κάνουν πάρτι στην Πλατεία του Μάη γιατί στη ζωή μου έκανα αυτό που ήθελα να κάνω, είπα αυτά που ήθελα να πω και πάλεψα με όλη μου τη δύναμη».

Με σύνθημα, «Υιοθέτησε! Μην αγοράζεις!»  θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 19 Νοεμβρίου στο 1ο Δημοτικό σχολείο Πεύκης από τις 11:00 μέχρι τις 15:00, γιορτή υιοθεσίας για αδέσποτα ζωάκια.
Θα συμμετέχουν η οργάνωση SAVE STRAY ANIMALS Λυκόβρυσης- Πεύκης με γατάκια και ο Φιλοζωικός Σύλλογος Αιγιάλειας,  "Τα Φιλαράκια" με κουταβάκια.

Η εκδήλωση, πέρα από τις υιοθεσίες που πιθανόν να προκύψουν, έχει ως σκοπό την ευαισθητοποίηση όλων, μικρών και μεγάλων.

Το σχολείο βρίσκεται στην Ανω Πεύκη κοντά στον ηλεκτρικό σταθμό ΚΑΤ.
Είσοδος από την οδό Κυζιρίδη. 

Οι επισκέπτες του κέντρου έχουν τη δυνατότητα να πατήσουν ένα από τα τρία κουμπιά του μηχανήματος και να πάρουν στα χέρια τους ένα σύντομο διήγημα, που στις περισσότερες περιπτώσεις θα μπορούν να διαβάσουν σε λιγότερο από πέντε λεπτά. 

Τις ιστορίες που κυκλοφορούν από τις αρχές Οκτώβρη έχει επιμεληθεί το προσωπικό του Center for Fiction, αντλώντας από την παγκόσμια βάση δεδομένων της εκδοτικής εταιρείας/δημιουργού Short Édition για τη λογοτεχνία και το έργο που έχει δημιουργηθεί από την κοινότητα των συνεργαζόμενων συγγραφέων του Κέντρου, των υποτρόφων νέων συγγραφέων, των νικητών και των υποψηφίων για βραβεία, των καθηγητών και των μαθητών.

Ένα από τα τρία κουμπιά θα είναι πάντα αφιερωμένο στις παιδικές ιστορίες, ενώ τα υπόλοιπα θα αλλάζουν θέματα κατά τη διάρκεια του έτους, ώστε οι αναγνώστες να έχουν πάντα μια φρέσκια και ποικίλη συλλογή ιστοριών, από κλασικά λαϊκά παραμύθια μέχρι σύγχρονες φωνές.

«Η ανάγνωση στο χαρτί είναι πιο ζωντανή και ενθαρρύνει τα όνειρα», αναφέρει η Short Édition, η οποία εμπνεύστηκε την ιδέα, προσθέτοντας: «Η ανάγνωση διηγημάτων αποτελεί συνεισφορά στον πολιτισμό. Η προώθηση της γνώσης και του πολιτισμού φέρνει χαρά στην κοινότητα. Η Short Édition προσφέρει μία φρέσκια, πνευματική στιγμή για όλα τα αναγνωστικά επίπεδα και όλες τις ηλικίες, ώστε να πάει την κοινωνία ένα βήμα πιο μπροστά».

Το ταξίδι των αυτόματων πωλητών που διανέμουν διηγήματα ξεκίνησε στη Γκρενόμπλ από ιδέα τοπικού εκδοτικού οίκου που ήθελε να κάνει τα διηγήματα πιο προσιτά στο κοινό και να τονώσει το δημόσιο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. 
​
Έτσι, η Short Edition, ξεκίνησε εγκαθιστώντας ένα πρωτότυπο μηχάνημα αυτόματης πώλησης στο δημαρχείο το 2015 και αργότερα την επέκτεινε σε σιδηροδρομικούς σταθμούς σε όλη τη Γαλλία.
Σήμερα, ο αυτόματος πωλητής έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 300 τέτοια σε όλο τον κόσμο, τα οποία έχουν διανείμει περισσότερες από 5,6 εκατομμύρια διηγήματα. 

Η Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης μελέτησε 138.374 είδη, από τα οποία τα 38.543 (περίπου το 28%) ταξινομούνται σε διάφορα επίπεδα «απειλής», ενώ οι ειδικοί προειδοποιούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια κατάρρευση της βιοποικιλότητας και ορισμένοι κάνουν λόγο για μια «έκτη μαζική εξαφάνιση ειδών».

Μεταξύ των εμβληματικών ειδών, οι δράκοι του Κόμοντο, οι μεγαλύτερες σαύρες του κόσμου, πέρασαν από το επίπεδο του «ευάλωτου» είδους, τη χαμηλότερη από τις κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, σ' αυτή του είδους που βρίσκεται «σε κίνδυνο».
Η IUCN προειδοποιεί κυρίως ότι, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, «η άνοδος των θερμοκρασιών και συνεπώς της στάθμης της θάλασσας αναμένεται να μειώσει το οικοσύστημά τους κατά τουλάχιστον 30% μέσα στα 45 επόμενα χρόνια». 

Άλλα θύματα των ανθρώπων είναι οι καρχαρίες και τα σαλάχια (που ανήκουν στην ίδια οικογένεια), από τα οποία το 37% ανήκει πλέον στις κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, έναντι 24% το 2014, όπως έδειξε η συνολική επανεκτίμηση της κατάστασης. 

Όλα τα είδη που βρίσκονται σ' αυτές τις κατηγορίες αντιμετωπίζουν την υπεραλίευση, 31% την επιδείνωση ή την απώλεια των οικοσυστημάτων τους και το 10% τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με την IUCN.

Αντιθέτως, η IUCN εκφράζει την ικανοποίησή της για το γεγονός οτι «τέσσερα είδη τόνου, που αλιεύονται εμπορικά, βρίσκονται στην οδό της ανάκαμψης χάρη στην εφαρμογή περιφερειακών ποσοστώσεων», τις οποίες επεξεργάσθηκαν εξειδικευμένοι οργανισμοί. Από τα επτά είδη που αλιεύονται περισσότερο, αυτά τα τέσσερα βρίσκονται τώρα πιο κάτω στον κατάλογο.
 
«Οι ειδήσεις για τον τόνο είναι καλές - δείχνουν τι μπορεί να γίνει», δήλωσε στο Ρόιτερς ο Κρεγκ Χίλτον-Τέιλορ, επικεφαλής της μονάδας της IUCN που είναι αρμόδια για τον Κόκκινο Κατάλογο.
 
Ωστόσο ο οργανισμός προειδοποιεί «πως παρά τη συνολική βελτίωση, πολλά περιφερειακά αποθέματα τόνου παραμένουν φτωχά».
 
 
 
εν λόγω είδους, που ζουν εκτος του φυσικού πάρκου που καλύπτει ένα μέρος των νησιών στην Ινδονησία στα οποία ζουν, βλέπουν εξάλλου το οικοσυστημά τους να απειλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
 
Άλλα θύματα των ανθρώπων είναι οι καρχαρίες και τα σαλάχια (που ανήκουν στην ίδια οικογένεια), από τα οποία το 37% ανήκει πλέον στις κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, έναντι 24% το 2014, όπως έδειξε η συνολική επανεκτίμηση της κατάστασης. Όλα τα είδη που βρίσκονται σ' αυτές τις κατηγορίες αντιμετωπίζουν την υπεραλίευση, 31% την επιδείνωση ή την απώλεια των οικοσυστημάτων τους και το 10% τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με την IUCN.
 
Αντιθέτως, η IUCN εκφράζει την ικανοποίησή της για το γεγονός οτι «τέσσερα είδη τόνου, που αλιεύονται εμπορικά, βρίσκονται στην οδό της ανάκαμψης χάρη στην εφαρμογή περιφερειακών ποσοστώσεων», τις οποίες επεξεργάσθηκαν εξειδικευμένοι οργανισμοί. Από τα επτά είδη που αλιεύονται περισσότερο, αυτά τα τέσσερα βρίσκονται τώρα πιο κάτω στον κατάλογο.

Κάθε χρόνο,  περίπου ένα δισεκατομμύρια ζώα σκοτώνονται για να παραχθούν προϊόντα από το δέρμα τους. Στην λίστα των ζώων που χάνουν την ζωή τους με βάναυσο τρόπο, για να καταλήξουν τελικά να μετατρέπονται σε πορτοφόλια, παπούτσια ή τσάντες, βρίσκονται τα τελευταία δέκα χρόνια τα γουρούνια, έπειτα τα πρόβατα, στη συνέχεια τα βοοειδή (αγελάδες και μοσχαράκια) και, τέλος, τα κατσικάκια.

Η κατάταξη αυτή δεν περιλαμβάνει όλα τα ζώα που βασανίζονται και θανατώνονται, καθώς στην τραγική αυτή λίστα ανήκουν επίσης, οι κροκόδειλοι, τα φίδια, τα καγκουρό, οι φώκιες καθώς και οι σκύλοι με τις γάτες.

Επίσης, το δέρμα για να μην αποσυντίθεται και σαπίζει  (αφού υφίσταται αμέσως τη φυσική διαδικασία αποσύνθεσης) επεξεργάζεται με τοξικά χημικά. Υπάρχουν 225 χημικά που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία βυρσοδεψίας, φορμαλδεΰδη, άλατα χρωμίου, μόλυβδος, κυάνιο, αρσενικό, αζωχρώματα, ανιλίνη και χλωροφαινόλες). Με αυτά τα χημικά το δέρμα δεν αποτελεί πια οργανική ύλη και έτσι δεν αποσυντίθεται.

Στα βυρσοδεψεία τα δέρματα υφίστανται διεργασίες που παράγουν τόνους αποβλήτων που μολύνουν το έδαφος, τον αέρα και το νερό.

Τα στοιχεία αυτά έχουν προκαλέσει μία αναζήτηση εναλλακτικών στο δέρμα και την πρωτοκαθεδρία στη βιομηχανία της μόδας, όσον αφορά στη χρήση του δέρματος, έχουν δύο κατηγορίες υλικών: Το ζωικό δέρμα και το λεγόμενο «συνθετικό δέρμα», το οποίο συνήθως είναι είτε πολυουθεράνη (PU) είτε πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC) – κοινώς, και τα δύο είναι προϊόντα του πλαστικού.
Όμως, αν και αυτά τα νέα συνθετικά δέρματα διαφημίζονται συχνά ως βιώσιμες εναλλακτικές, τα στοιχεία δείχνουν πως δε μπορούν να βιοδιασπαστούν, γεγονός που τα καθιστά εξίσου επικίνδυνα για το περιβάλλον.

Αρχικά, με τον όρο “συνθετικό” αναφερόμαστε στον πολυεστέρα, ο οποίος αποτελεί μια μορφή πλαστικού που δημιουργείται από ορυκτά καύσιμα και δεν ανακυκλώνεται, ενώ παράλληλα εκκρίνει τοξικές ίνες.. Μόνο το 2018, ο πολυεστέρας αποτέλεσε το 52% της παγκόσμιας παραγωγής ινών από τις οποίες κατασκευάζονται είδη ένδυσης, και όχι μόνο. Τα συνθετικά μπορεί να αποτελούν μια αναίμακτη λύση, ωστόσο είναι υπεύθυνα για την μόλυνση του περιβάλλοντος.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, υπάρχουν όλο και περισσότερες επιλογές για όποιον καταναλωτή θέλει να πει «αντίο» στο δέρμα. Οι εναλλακτικές του δέρματος ανήκουν σε τρεις κατηγορίες: Σε επαναχρησιμοποιημένα «άχρηστα» υλικά, σε υλικά φτιαγμένα σε εργαστήριο και σε upcycled προϊόντα. Για να ανταποκριθεί ένα «ψεύτικο» δέρμα στις ανάγκες του καταναλωτή, συχνά χρησιμοποιούνται πρώτες ύλες της φύσης – όπως μάνγκο, καρύδες, μήλα, κάκτοι.

Το υλικό όμως που φαίνεται να έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία, τόσο ως προς την ομοιότητά του με το ζωικό δέρμα, όσο και ως προς την ένταξή του στη βιομηχανία της μόδας, έχει τη βάση του στο μανιτάρι. Όσοι το έχουν δοκιμάσει, αναφέρουν πως το δέρμα φτιαγμένο από μανιτάρι προσομοιάζει περισσότερο από όλα τόσο στην υφή, όσο και στον τρόπο που φθείρεται το ζωικό δέρμα. Μάλιστα, η Hermès ανακοίνωσε ότι η τσάντα ταξιδιού «Victoria» θα αναδιαμορφωθεί και θα κατασκευαστεί με βάση το μανιτάρι, σε συνεργασία με το MycoWorks, μια εταιρεία με έδρα το Σαν Φρανσίσκο.
Επίσης, τον Οκτώβριο του 2020 εταιρείες όπως η Adidas και η Stella McCartney ανακοίνωσαν την αρχή μίας συνεργασίας με το brand Bolt Threads, προκειμένου να ενσωματώσουν το δέρμα από μανιτάρια στις συλλογές τους σε σταθερή βάση.

Το Reishi, ένα είδος μανιταριού, που έχει τις ρίζες του στην Ανατολή, αποτελεί την πιο αξιόλογη βιώσιμη εναλλακτική στο δέρμα, από όσες έχουν αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία.
 Ο τρόπος που φτιάχνεται είναι συγχρόνως απλός ως σύλληψη, αλλά και τρομερά εξελιγμένος ως τεχνογνωσία. Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του μυκηλίου, οι ειδικοί «κατευθύνουν» τα κύτταρά του, ώστε να μπλεχτούν μεταξύ τους και οι δεσμοί να σχηματίσουν το τελικό προϊόν. Με τη τεχνική αυτή παράγεται το «δέρμα» Reishi, το οποίο χαρακτηρίζεται και από την αντοχή του ως υλικό. Σε επόμενη φάση της διαδικασίας, το Reishi μπορεί να πάρει το απαραίτητο χρώμα με βαφές φτιαγμένες από λαχανικά. Όσον αφορά στην όψη, τη μυρωδιά και την υφή του, αυτές μοιάζουν εντυπωσιακά με εκείνες του δέρματος.