|
Photos by Christos Petropoulos // Artwork by Dimitra Diamanti Από τους «Alive She Died» της δεκαετίας του 80 μέχρι τους «Atria the Project» και τη σόλο πορεία της, η Δάφνη Γερογιάννη «ταξιδεύει» με ανοιχτό εισιτήριο μέσα από στίχους, μουσικές και συγκροτήματα. Τραγούδησε στην σκηνή του θρυλικού Ρόδον, άνοιξε τη συναυλία του Nick Cave, συνεργάστηκε με τον οίκο Gucci και είδε μαζί με το συγκρότημά της, τους Trespass τότε, το τραγούδι τους «Strange Times» να γίνεται το πρώτο αγγλόφωνο video-clip ελληνικού συγκροτήματος που μεταδόθηκε από το MTV Europe. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο της single As my Love, μία νοσταλγική, μελαγχολική μπαλάντα αφιερωμένη στους «once in a lifetime» έρωτες μας… Μια ιστορία ξεδιπλώνεται στο Distaff και πάντα οι ιστορίες έχουν λόγο να τις διαβάσεις γιατί κάτι όμορφο έχουν να σου πουν!  Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στην μουσική; Μίλησέ μας για την μουσική σου πορεία και σύστησε μας τη Δάφνη. Μέσα από τις παρέες των εφηβικών μου χρόνων δημιουργήθηκαν οι Alive She Died, το πρώτο μου συγκρότημα. Στίχους έγραφα ήδη από τα δεκατέσσερα, οπότε όταν σχηματίστηκαν οι Alive She Died, υπήρχε ήδη αρκετό στιχουργικό υλικό έτοιμο. Τα πράγματα εξελίχθηκαν σχετικά γρήγορα και χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσουμε βρεθήκαμε να κάνουμε το πρώτο μας live στον Πήγασο, το ιστορικό μπαράκι που στεγαζόταν στο ισόγειο ενός παλιού νεοκλασικού των Εξαρχείων. Μετά ήρθε το Viva Voce, με ήχο “ minimal synth, post-punk”, μία κασέτα ανεξάρτητης παραγωγής που τυπώθηκε σε 300 αντίτυπα. Σήμερα, κοιτώντας προς τα πίσω, θα έλεγα ότι το μουσικό μου ταξίδι άρχισε μάλλον λίγο αντίστροφα. Πρώτα ήρθε η εμπειρία των live και των ηχογραφήσεων και πολύ αργότερα κάποια μαθήματα μουσικής παιδείας. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική, υπάρχει και το θέμα του βιοπορισμού στη μέση. Ποτέ δεν ζούσα μόνο από τη μουσική, πάντα είχα και κάποιο άλλο επάγγελμα. Η τέχνη όμως ήταν πάντα μία πηγή ζωτικής και καθοριστικής δύναμης για μένα, που σε δύσκολους καιρούς κατάφερνε να στηρίζει τον κόσμο μέσα μου. Από τους Alive She Died των 80s έως σήμερα εκτός από τον χρόνο τι άλλο έχει περάσει κι έχει αλλάξει καλλιτεχνικά στη ζωή σου; Τους Alive She Died διαδέχθηκαν οι Trespass με ήχο “new wave with minor progressive rock deviations”. Κυκλοφορούμε το LP Strange Times και παίζουμε στο θρυλικό Ρόδον στην οδό Μάρνη. Οι Trespass ήταν ουσιαστικά η δεύτερη περίοδος των Alive She Died, και προβλήθηκαν πολύ από τις μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές της εποχής εκείνης. Τότε ήρθε μία πρόταση από το MTV Europe, για να γυρίσουμε ένα δοκιμαστικό video για το τραγούδι “Strange Times”. Κάναμε το δοκιμαστικό, το στείλαμε, και σύντομα ήρθε η απάντηση για να προχωρήσουμε στο γύρισμα ενός ολοκληρωμένου video-clip. Τελικά το video του “Strange Times” έμελλε να γίνει το πρώτο αγγλόφωνο video-clip ελληνικού συγκροτήματος που μεταδόθηκε από το MTV Europe, το οποίο συνοδευόταν και από μία συνέντευξη μας στον Chris Salewicz μπροστά στο Ηρώδειο. Όταν – λόγω εσωτερικών διαφωνιών – οι Trespass διαλύθηκαν οριστικά, εγώ έφυγα για τέσσερα χρόνια στη Νέα Υόρκη για θεατρικές σπουδές, με την απόφαση να μην ξανακάνω μουσική. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνεχίζω τις θεατρικές σπουδές στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και δεν ασχολούμαι πια καθόλου με τη μουσική. Γύρω στο 2000 ξαναβρίσκομαι με τον Ηρακλή Αναστασιάδη (που έπαιζε κιθάρα στους Trespass), ο οποίος είχε γράψει κάποια κομμάτια και μου ζήτησε στίχους. Υπέκυψα κι έτσι φτιάχνουμε τους Atria, ένα minimal ηλεκτρονικό ντουέτο. Κάνουμε πολλά live, κυκλοφορούμε ένα LP και δύο EP’s, και συμμετέχουμε σε αρκετές συλλογές – σε μία από αυτές με διασκευή του “Photographic” των Depeche Mode. Το επόμενο σχήμα ήταν οι Atria the Project, με alternative rock ήχο. Στο διάστημα 2009-2012, κάνουμε live και κυκλοφορούμε πέντε digital singles – μεταξύ των οποίων και μία λίγο punk εκδοχή στο πολυδιασκευασμένο Bang Bang – και διαλυόμαστε λόγω μετανάστευσης δύο μελών αυτή τη φορά... Το 2016 με βρίσκει με την απόφαση να κλείσω τον κύκλο “συγκροτήματα” και όλα τα συναισθήματα που τον τυλίγουν και να προχωρήσω σε ένα solo μουσικό ταξίδι, το οποίο αισθητικά θα έλεγα ότι κινείται σε ένα ύφος που το ονομάζω “Urban Romantic” ή αλλιώς αστικό/ρομαντικό/εναλλακτικό rock.  Το 2015 προέκυψε μια συνεργασία των Alive She Died για την καμπάνια του οίκου Gucci. Πώς προέκυψε όλο αυτό και ποια ήταν η αντίδραση σας μετά από τόσα χρόνια; Η κασέτα Viva Voce των Alive She Died περιείχε τη διασκευή του “She’s Lost Control” των Joy Division. Τον Αύγουστο του 2015, η νομική εκπρόσωπος της Gucci επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά για τα δικαιώματα της διασκευής αυτής. Βρήκε τα στοιχεία μου μέσω της ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικών Δικαιωμάτων) και της Universal Music, και ζήτησε την άδεια για να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη διασκευή στη διαφημιστική καμπάνια Gucci Cruise 2016. Δεν ξέρω πως ανακάλυψαν την συγκεκριμένη διασκευή… Ίσως ένα από τα 300 αντίτυπα με κάποιο μαγικό τρόπο είχε φτάσει στη Gucci ή ίσως απλά ο άνθρωπος που έψαχνε, βρήκε τη διασκευή στο YouTube ανεβασμένη το 2009 από έναν Γάλλο χρήστη. Ήταν μία συγκινητική και λίγο ρομαντική έκπληξη το να επιλέγεται ένα κομμάτι σου μετά από πολλά χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία, για να χρησιμοποιηθεί από έναν τόσο μεγάλο οίκο μόδας. Όταν η διασκευή του “She’s Lost Control” ξαναήρθε πάλι στο προσκήνιο, το έγκυρο μουσικό site sputnikmusic.com την συμπεριέλαβε στη λίστα με τις δέκα κορυφαίες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ σε τραγούδια των Joy Division, στην έβδομη θέση. Επίσης, το discogs.com (το μεγαλύτερο site πωλήσεων βινυλίου στο κόσμο), συμπεριέλαβε το Viva Voce στις 100 κυκλοφορίες όλων των εποχών που χρήζουν επανακυκλοφορίας. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια – πριν ο οίκος Gucci χρησιμοποιήσει τη διασκευή του “She’s Lost Control” για την καμπάνια του – υπήρχε ήδη μεγάλο ενδιαφέρον από δισκογραφικές εταιρείες της Ελλάδας και του εξωτερικού για επανακυκλοφορία του υλικού των Alive She Died. Το 2010 είχε ήδη κυκλοφορήσει το "The First Night" (ένα άλλο από τα κομμάτια της τότε κασέτας) στη συλλογή Genotypes της γερμανικής ανεξάρτητης εταιρείας Genetic Music. Οπότε, ανεξάρτητα από τη δημοσιότητα που πήραμε μέσω του πολύ ωραίου clip του σκηνοθέτη Glen Luchford, το υλικό του Viva Voce είχε δρομολογηθεί να επανεκδοθεί, κάτι που τελικά συνέβη τον Μάρτιο του 2017. Όλο το υλικό της κασέτας συν κάποια ανέκδοτα κομμάτια κυκλοφόρησαν σε βινύλιο από την Geheimnis Records, σε 700 αριθμημένα στο χέρι αντίτυπα.  Τελικά ισχύει ότι στη ζωή πάντα στο τέλος θα έρθει αυτό που πρόκειται να έρθει έστω και με χρονική καθυστέρηση; Αυτό που νιώθω ότι ισχύει για τη ζωή είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα φέρει… Μπορούμε μόνο να ζούμε μην εγκαταλείποντας ποτέ ότι είναι πολύτιμο για μας, να θυμόμαστε ότι τα σκληρότερα μαθήματα μας είναι ίσως και τα πιο σημαντικά, και κυρίως να ζούμε την διαδρομή… Πολλές φορές μπορεί να νομίζουμε ότι έχουμε κάνει κάποια λάθος επιλογή που όμως αποδεικνύεται ότι τελικά μας οδήγησε στο σωστό μέρος, γιατί όπως λέει και ένα από τα αγαπημένα μου ρητά, “Things fall apart, so other things can fall together”. Ποια η σχέση σου με τον χρόνο; Παρελθόν – παρόν – μέλλον… Κινούμενη μέσα σε αυτές τις τρεις διαστάσεις που ορίζουν τη μοναδική ζωή που έχουμε να ζήσουμε, ο χρόνος για μένα κυλά πάντα βασανιστικά γρήγορα… νιώθω ότι μια ζωή δεν φτάνει. Γι αυτό από πολύ μικρή ζω κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία. Προσπαθώ να μην κινούμαι σε μία “αυτοματοποιημένη” πραγματικότητα, κάτι πολύ δύσκολο για όλους μας μέσα στους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς των καθημερινών απαιτήσεων. Κάθε μέρα ξυπνάω με τον στόχο να διατηρήσω ζωντανό κάποιο από τα μικρά μονοπάτια που έχω φτιάξει από τα δικά μου όνειρα και “θέλω” και που θα με φέρει πιο κοντά σε αυτό που επιθυμώ να είμαι αύριο. Και δεν ξεχνάω να είμαι ευγνώμων για κάθε πολύτιμη τέτοια στιγμή… Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καλλιτεχνική σου πορεία ως σήμερα; Όλα τα τραγούδια, τα live, οι πρόβες, και τα ξενύχτια στο studio είναι κομμάτια της ιστορίας μου, μιας ιστορίας που άλλες φορές χρωματιζόταν από τη χαρά της δημιουργίας και της έκφρασης και άλλες από ανταγωνισμούς και πάθη – αλλά σε κάθε περίπτωση, μιας ιστορίας που αγαπάω. Νομίζω ότι σαν πιο σημαντική στιγμή θα χαρακτήριζα αυτήν της πρώτης μου εμφάνισης, όταν οι Alive She Died ανέβηκαν για πρώτη φορά στη σκηνή του Πήγασου, σε μία sold-out συναυλία. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και υπήρχε κόσμος απ’ έξω που δεν κατάφερε να μπει. Ένιωθα πολύ αμήχανα και είχα πολύ αγωνία – ήταν η πρώτη φορά… Αλλά μόλις ανέβηκα στη σκηνή, όλα αυτά εξαφανίστηκαν και πια ένιωθα μόνο τα τραγούδια... Support... πόσες και ποιες ήταν οι σημαντικότερες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών που έχεις ανοίξει κατά καιρούς; Το πρώτο μου και συγκινητικότερο support – ίσως επειδή ήμουνα πολύ μικρή – ήταν αυτό στον Nick Cave στο Ρόδον, με τους Trespass. Οι Trespass έκαναν ένα επίσης σημαντικό support στους Fall, στο Πεδίον του Άρεως. Με τους Atria, ήμασταν πολύ τυχεροί που ζήσαμε την εμπειρία να ανοίγεις για ονόματα όπως Pet Shop Boys, Hooverphonic, Mark Almond, Scissor Sisters, Anne Clark και Stereo Mc's… ειλικρινά δεν υπάρχουν τα λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα… Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Είναι πολλές!! Από τις τελευταίες, αυτήν του Nick Cave στις 16-11-2017 στο γήπεδο Tae Kwon Do, και σίγουρα αυτήν των Sistersof Mercy στις 21-9-2019 στο Roundhouse του Λονδίνου.  Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που σ' έχει επηρεάσει σημαντικά και αν ναι, με ποιό τρόπο; Στα δεκατέσσερα άκουσα τελείως συμπτωματικά το L.A Woman των Doors και είπα μέσα μου, “όταν μεγαλώσω, θα κάνω συγκρότημα”. Τελικά έκανα τέσσερα συγκροτήματα και τώρα ακολουθώ ένα solo μουσικό ταξίδι… Νομίζω ότι αυτή η αυθόρμητη απόφαση, όπως επίσης και η επιγραφή “Kατά τον Δαίμονα Εαυτού” που είδα αργότερα να αναγράφεται στα ελληνικά στον τάφο του Jim Morrison στο Παρίσι, υπήρξαν καθοριστικά για την πορεία των γεγονότων της ζωής μου. Όταν είσαι σπίτι, τι μουσική ακούς; Ακούω τραγούδια που έχουν μία τάση προς το βιωματικό και το αυθεντικό. Κάποια από τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό (αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτά) είναι David Bowie, Nick Cave, Sistersof Mercy, System Of A Down, Iggy Pop, Clash, Massive Attack, Amy Winehouse, Nine Inch Nails, Kovacs, Arctic Monkeys, PeterMurphy, John Cale, Leonard Cohen, Madrugada, Covenant, UNKLE, Skunk Anansie, Placebo, κάποια αγαπημένα soundtrack, και πολύ Beethoven! Γράφεις στίχους, είσαι διαρκώς σε μια καλλιτεχνική εγρήγορση και κίνηση, δημιουργείς project κλπ. Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για όλα αυτά που κάνεις ; Μια άσβεστη φλόγα που τρέφεται από το πάθος, τον θαυμασμό και την έκσταση που νιώθω για την ζωή, τον έρωτα, τον πόνο, την υπέρβαση. Και την ανθρώπινη δύναμη να τα αντέξεις όλα αυτά… Σε όλα όσα κάνεις αισθάνομαι ότι συνεχίζει να υπάρχει κάπου η Δάφνη των 80s… ισχύει αυτό; Ωωωω ναι! Ότι ήταν αυτό που ενέπνευσε την καλλιτεχνική δημιουργία μέσα μου, συνεχίζει το ίδιο και απαράλλαχτο… νιώθω τα πάντα τόσο δυνατά και ρομαντικά όπως και τότε και πάντα… Τι σημαίνει μουσική για σένα; Η μουσική για μένα είναι το καθαρό καύσιμο της καρδιάς μου. Είναι επίσης στάση ζωής, επιλογή, φιλοσοφία, ελευθερία, έκφραση, αυθεντικότητα, δάκρυα, έρωτας, αλήθεια, όνειρα, αγώνας, ρομαντισμός… Οι στίχοι σου συνήθως, κρύβουν μια μελαγχολία και μια αντίδραση. Είσαι έτσι και σαν άνθρωπος; Ναι, νομίζω ότι έτσι είμαι και σαν άνθρωπος… Οι στίχοι μου μιλάνε για τις ατέλειες και την εύθραυστη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, το σκοτάδι και το φως, την αγάπη και τα τραύματα που αφήνει, τον φόβο και την πίστη… αλλά όλα αυτά καλύπτονται από μια αίσθηση μελαγχολικής νίκης επάνω τους. Κάπου διάβασα ότι “όταν είμαστε ευτυχισμένοι απολαμβάνουμε τη μουσική. Όταν είμαστε θλιμμένοι κατανοούμε τους στίχους”… Η εξαιρετική αγαπημένη μου διασκευή του Bang Bang πως προέκυψε; Το Bang Bang είναι ένα κομμάτι που μου άρεσε πάντα πολύ και κυρίως στιχουργικά, για την σκληρή ιστορία αγάπης που εξιστορεί ανάμεσα σε μια λευκή κοπέλα και ένα έγχρωμο αγόρι. Για όσους δεν το ξέρουν, το κομμάτι κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1966 από την Chér. Έγινε όμως κυρίως γνωστό από την εκτέλεση της Nancy Sinatra, η οποία το διασκεύασε την ίδια χρονιά με την αρχική του κυκλοφορία. Αυτό που έγινε είναι, ότι μια μέρα απλώς άκουσα στο ραδιόφωνο την “Nancy Sinatra εκτέλεση” (που είναι αυτή που αγαπάω περισσότερο) και μου έκανε κλικ ότι ήταν ένα κομμάτι που θα ήθελα να πω… Επειδή από το 1966 μέχρι και σήμερα το κομμάτι έχει διασκευαστεί σε δεκάδες εκδοχές κάθε μουσικού στυλ, είχαμε την πρόθεση να το κάνουμε διαφορετικό από ότι είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Έτσι βγήκε μία λίγο punk εκδοχή από την κιθάρα του Άρη Ζαρακά, που νομίζω ότι ταιριάζει συγκινητικά με τον στοιχειωμένο πόνο της ερωτικής προδοσίας.  Κι ας έρθουμε στο σήμερα... πώς έχει επηρεαστεί ο καλλιτεχνικός κόσμος μέσα απ΄ όλη αυτή την περιπέτεια του Covid-19; Σίγουρα ο χώρος της τέχνης είναι από αυτούς που δέχτηκαν τεράστιο πλήγμα αυτό το διάστημα και αντιμετωπίζει μία εξαιρετικά αόριστη μελλοντική πραγματικότητα. Όχι ότι πριν την πανδημία η κατάσταση ήταν εύκολη, μια και τουλάχιστον στην Ελλάδα, η τέχνη και οι άνθρωποι της ποτέ δεν έχρηζαν κάποιας ιδιαίτερης αξίωσης. Αλλά η αναστολή των πάντων, ήρθε να προσθέσει μία ακόμα πληγή στο ήδη σοβαρό πρόβλημα της καλλιτεχνικής επιβίωσης. Oι καλλιτέχνες ήταν αυτοί που πρώτοι ανταποκρίθηκαν, όταν μετέφεραν όλων των ειδών τις τέχνες στις ψηφιακές αρένες. Ειλικρινά όμως δεν ξέρω πόσοι από τους συνανθρώπους μας εκτίμησαν την αξία αυτής της καλλιτεχνικής προσφοράς, αυτής της πνευματικής συναλλαγής. Πόσοι μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν πόσοι μήνες προβών και σκληρής δουλειάς (που συνήθως δεν καλύπτονται από κανέναν εργοδότη) χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί κάθε μία από τις παραστάσεις ή συναυλίες που παρακολούθησαν. Σχετικά με τη μουσική βιομηχανία, ο τρόπος που “καταναλώνουμε” μουσική έχει αλλάξει έτσι κι αλλιώς σταδιακά την τελευταία δεκαπενταετία. Το internet έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Περάσαμε από τα βινύλια και τα CD, στα MP3 και το streaming, με τα social media να είναι πια ο κύριος τρόπος προβολής της δουλειάς μας. Ο Covid-19 περιορισμός έδωσε μία νέα ώθηση και ένα είδος ευρηματικότητας σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Οι καλλιτέχνες, προσπαθώντας να ανακαλύψουν νέους τρόπους επαφής με το κοινό τους, προχώρησαν σε live-stream performances, virtual dj sets, home-made video-clip και ηχογραφήσεις. Λαμβάνοντας αυτό υπ’ όψιν, φαντάζομαι ότι τα έσοδα του Spotify και άλλων υπηρεσιών “streaming” αυξήθηκαν κατά πολύ αυτήν την περίοδο. Αλλά αυτό λίγο αφορά τους ίδιους τους καλλιτέχνες… Σε προσωπικό επίπεδο, η περίοδος του #μένουμεσπίτι και η αναγκαστική παύση της καθημερινότητας αποδείχθηκε δημιουργική. Εκτός από κάποια Covid-19 / radio-jingles που έκανα, είχα το χρόνο να γράψω καινούργια τραγούδια και να προχωρήσω κάποια που ήταν ήδη στα σκαριά. Και να μαγειρέψω πολύ!!  Πώς βλέπεις κατά τη γνώμη σου να εξελίσσονται τα καλλιτεχνικά πράγματα; Ελπίζω κατά την επιστροφή μας από την καραντίνα, να μην ξεχάσουμε την πολύτιμη συνεισφορά-βάλσαμο των καλλιτεχνών σε ένα καιρό αγωνίας. Νομίζω ότι αν δεν υπάρξει κάποια πρόνοια ή υποστήριξη από τους κρατικούς φορείς, η επόμενη μέρα θα αποδειχθεί εφιαλτική για όλους τους ανθρώπους που βιοπορίζονται με οποιονδήποτε τρόπο από την τέχνη, και που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στον αέρα. Και αφού η τέχνη αποδείχθηκε ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο σε δύσκολους καιρούς, είναι αναγκαίο να υποστηριχθεί, για να υπάρχει και την επόμενη μέρα. Επίσης, μπορεί το διαδίκτυο να έγινε η μουσική σκηνή των καλλιτεχνών με την επιβολή των μέτρων, αλλά σίγουρα η παρακολούθηση μίας συναυλίας μέσα από μία οθόνη δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει τον παλμό της live εμπειρίας που θα μοιραστείς με χιλιάδες κόσμου δίπλα σου. Ίσως η ανάγκη για αλλαγή της ψυχολογίας μετά έναν μακρόχρονο εγκλεισμό μας οδηγήσει σε αναζήτηση του αυθεντικού προϊόντος μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Αν αναζητήσουμε με περισσότερη δίψα οτιδήποτε “ζωντανό”, θα βοηθήσουμε τον καλλιτεχνικό κόσμο και όσους εργάζονται γύρω από αυτόν να επιβιώσουν. Χρειάζομαι να πιστεύω ότι η δύναμη της τέχνης θα ξεπεράσει οποιαδήποτε δυσκολία… Αυτό βέβαια είναι μέσα από τα μάτια ενός καλλιτέχνη, που βλέπει τα πράγματα με μία ρομαντική διάθεση… αλλά πραγματικά ελπίζω να είναι έτσι… Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο; Σήμερα βρίσκομαι στο στούντιο και ηχογραφώ καινούργια κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν από την Ammos Music, σε παραγωγή του Γιώργου Μπουσούνη και του Γιώργου Γκίνη. Στη μουσική ομάδα των ηχογραφήσεων ανήκουν οι: Vinzenz Benjamin (bass), Phil G (drums) και Andy Vickery (guitars) – τρεις μουσικοί από την Αγγλία που έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως Mike and the Mechanics, ABC, Holly Johnson, Go West, Paul Young, Amy McDonald, και η Χρύσα Τσαλταμπάση στα φωνητικά. Το δύο πρώτα δείγματα αυτού του album είναι το “Dry Your Eyes”, ένα τραγούδι για το πως όταν όλα καταρρέουν, τότε σκουπίζεις τα δάκρυα σου και ξαναρχίζεις, και το “Never Look Back” που μιλάει για τις εποχές που ευχόμαστε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά… μπορούμε όμως να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας και να θεραπεύσουμε τις αναμνήσεις μας ή χρειάζεται απλώς να φύγουμε χωρίς να κοιτάξουμε ποτέ πίσω? Το καινούργιο single που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες έχει τίτλο “As My Love”, και είναι γραμμένο για τους “once in a lifetime” έρωτες μας… Όλα τα κομμάτια κυκλοφορούν σαν digital singles στα μεγάλα διαδικτυακά music stores (iTunes/Apple Music, Amazon, GooglePlay, Spotify κλπ.) από την Ammos Music.  Τι εύχεσαι για την “επόμενη μέρα”; Με πρωτοβουλία της Γαλλίδας ηθοποιού Ζυλιέτ Μπινός και του Γάλλου αστροφυσικού Ορελιέν Μπαρό συντάχθηκε ένα κείμενο-μανιφέστο με τίτλο “Όχι σε επιστροφή στην (παλιά) κανονικότητα”, το οποίο συνυπέγραψαν 200 καλλιτέχνες και επιστήμονες από όλον τον κόσμο. Με αυτό το κείμενο καλούν επισήμως τους ηγέτες και τους πολίτες “να αλλάξουν ριζικά τρόπο ζωής, κατανάλωσης και οικονομίας”. Η επόμενη μέρα σίγουρα δεν μπορεί να είναι ίδια. Όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, ποτέ δεν μπορείς να επιστρέψεις σε μια προηγούμενη κατάσταση. Σίγουρα η καινούργια εποχή θα είναι δυσκολότερη σε παγκόσμιο επίπεδο, από άποψη οικονομικής επιβίωσης. Ίσως όμως τώρα που πήραμε μία γεύση διαφορετικής εκδοχής της ζωής μας, και με την συνειδητοποίηση ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι σε οποιαδήποτε είδους παγκόσμια απειλή, να νοσταλγήσουμε και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο με πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Εξάλλου ο “χωρίς σύνορα” Covid-19 μας έμαθε να κρατάμε αποστάσεις από την τοξικότητα. Ελπίζω κάθε είδους τοξικότητα… Links: https://www.daphnegerogianni.com/ https://www.youtube.com/c/DaphneGerogianni https://www.facebook.com/aboutdaphne https://soundcloud.com/daphnegerogianni https://www.instagram.com/daphnegerogianni/ https://twitter.com/aboutdaphne https://open.spotify.com/artist/5pLabIMsPHOV9vZRenDTc7 https://music.apple.com/us/artist/daphne-gerogianni/1057156341 https://play.google.com/store/music/artist?id=Agrjwmq5qof3beieju4yrk2uvqu “As My Love” Youtube Link: 
0 Comments
Leave a Reply. |
RSS Feed
