Μικρές, μεγάλες, πλακοστρωμένες, με πλατάνια, με φοίνικες, αυτές είναι μερικές από τις πιο όμορφες πλατείες της Ελλάδας με τις οποίες το Distaff συνεχίζει το αφιέρωμά του στις πλατείες. Όμορφες πλατείες της ΕλλάδαςΠλατεία Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη // Photo from JFKennedy // commons.wikimedia.org Η Πλατεία Αριστοτέλους είναι η κεντρική και η πιο γνωστή πλατεία στην Θεσσαλονίκη. Ξεκινά από τα ημικυκλικά κτίρια στα βόρεια της οδού Μητροπόλεως, η οποία την διασχίζει στο σημείο αυτό, και συνεχίζεται μέχρι την λεωφόρο Νίκης, στην θάλασσα. Μετά την πυρκαγιά του 1917, η ανοικοδόμηση της πόλης ανατέθηκε στη «Διεθνή Επιτροπή Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης» της οποίας επικεφαλής ήταν ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ερνέστ Εμπράρ. Ο Εμπράρ οραματίστηκε έναν μνημειακό άξονα που θα ξεκινούσε από το νότιο τμήμα της πλατείας, μπροστά στη θάλασσα και θα έφτανε μέχρι την πλατεία Βενιζέλου και τη Ρωμαϊκή Αγορά. Εμπνεύστηκε από τη δυτική αρχιτεκτονική, τα ευρωπαϊκά, αποικιακά, αραβικά και νεοβυζαντινά πρότυπα, προκειμένου να τονίσει τη σχέση της πόλης με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Επιπλέον, στο κέντρο της πλατείας θα τοποθετούνταν και άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ωστόσο τα πρώτα σχέδια του Εμπράρ το 1918 για την πλατεία Αριστοτέλους απλοποιήθηκαν σημαντικά. Αντί του αρχικών περίτεχνα σχεδιασμένων προσόψεων, οι τελικές προσόψεις που χτίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1950, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας εκείνης της περιόδου, ήταν πολύ πιο απλές. Το ξενοδοχείο«Ηλέκτρα» και απέναντί του, το «Ολύμπιον», τα «δίδυμα» και σίγουρα πιο αναγνωρίσιμα κτήρια της πλατείας χτίστηκαν τις δεκαετίες ’50 και ’60 αντίστοιχα. Πολλά άλλα κτήρια γύρω από την κεντρική πλατεία στο πέρασμα του χρόνου υπέστησαν ζημιές και έχουν ανακαινιστεί. Τα δώδεκα συνολικά κτήρια που απαρτίζουν την πλατεία Αριστοτέλους έχουν κριθεί διατηρητέα από το 1950. Η «Πλατεία Γεωργίου Α΄» στην Πάτρα δημιουργήθηκε επί Καποδίστρια, βασισμένη σε σχέδιο που απέβλεπε στη δημιουργία της Πάτρας από την αρχή, αφού η πόλη είχε καταστραφεί εξ ολοκλήρου κατά την επανάσταση. Κατά καιρούς έχει αλλάξει πολλές ονομασίες. Ξεκίνησε ως Δημοκρατίας, άλλαξε σε Καλαμογδάρτη, προς τιμή του Περικλή Καλαμογδάρτη, ο οποίος το 1843 ανέγνωσε σε αυτήν το 1ο σύνταγμα της Ελλάδος. Στη συνέχεια ονομάστηκε Όθωνος, Κεντρική, Θωμόπουλου, Εθνική, Παλλιγενεσίας, ενώ στο τωρινό όνομα κατέληξε το 1863 προς τιμήν του βασιλιά Γεωργίου Α'. Στην πλατεία ξεχωρίζει το Θέατρο Απόλλων του Τσίλε, που χτίστηκε με τα ακριβότερα υλικά: Πέτρα από την Τεργέστη, κάγκελα από την Αγγλία, αγάλματα από την Βιέννη, μάρμαρα από το Λιβόρνο, πέτρα από τον Αστακό και διάφορα άλλα. Είναι πιστό αντίγραφο της σκάλας του Μιλάνου. Ξεχωρίζουν επίσης τα δύο σιντριβάνια με τα λιοντάρια. Τοποθετήθηκαν το 1875, επί δημαρχίας Γεωργίου Ρούφου. Τα έφερε από τη Γαλλία η Γαλλική εταιρεία που είχε αναλάβει τα υδραυλικά έργα στην πλατεία και στοίχισαν συνολικά 70.000 δρχ. ποσό υπέρογκο για τις οικονομικές δυνατότητες της τότε Ελλάδας. Το κάθε σιντριβάνι κοσμείται από τέσσερα μπρούτζινα φτερωτά λιοντάρια, ενώ στην κορυφή του μεν «κάτω» σιντριβανιού στέκεται μια υδροχόος, του δε «πάνω», ένας αυλητής. Η Πλατεία Συντάγματος, η ιστορικότερη πλατεία του Ναυπλίου, ήταν κι είναι η βασική πλατεία της πόλης σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Περιβάλλεται από σημαντικά κτήρια, όπως το τζαμί που έγινε η πρώτη Βουλή των Ελλήνων, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το ανάκτορο του Καποδίστρια. Η πλατεία, έχει συμπεριληφθεί στη «Χάρτα των Ευρωπαϊκών Πλατειών» και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πλατείες παγκοσμίως. Η «Πλατεία Μιαούλη» στην Ερμούπολη της Σύρου ονομάζονταν αρχικά «πλατεία Όθωνος», προς τιμή του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας. Η σημερινή ονομασία δόθηκε το 1889, όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Ανδρέα Μιαούλη. Στην πλατεία - σημείο συνάντησης όλων των Συριανών, όλων των ταξιδιωτών και τόπος εκδήλωσης όλης της κοινωνικής ζωής της Σύρου - δεσπόζει το Δημαρχείο, έργο Τσίλερ, ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας. Η πλατεία «Λεόντων» με τα λιοντάρια να στολίζουν την Κρήνη του Μοροζίνι, απέναντι από τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου στο κέντρο του Ηρακλείου της Κρήτης, είναι το σήμα κατατεθέν και το σημείο συνάντησης των ντόπιων. Από τα ωραιότερα ενετικά μνημεία, διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και ο λόγος της κατασκευής ήταν καθαρά πρακτικός καθώς εδώ έφτανε η παροχή νερού στην πόλη από το βουνό Γιούχτας. Η Πλατεία Ιπποκράτους» στην Παλιά πόλη της Ρόδου είναι το απόλυτο σημείο συνάντησης, στο κέντρο της Παλιάς Πόλης, με το διάσημο σιντριβάνι, που κατασκευάστηκε στα χρόνια της Ιταλοκρατίας. Μπαίνοντας στην Παλιά Πόλη από τη Θαλασσινή Πύλη, ο επισκέπτης συναντάει την πλατεία Ιπποκράτους, απ' όπου ξεκινάνε δύο από τους κεντρικότερους δρόμους της Παλιάς Πόλης: η οδός Αριστοτέλους, που οδηγεί στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων και η οδός Σωκράτους, ο πολυσύχναστος δρόμος της παλιάς αγοράς. Η «Σπιανάδα» είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Κέρκυρας, της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Το όνομα της προέρχεται από το ιταλικό “spianare” που σημαίνει ισοπεδώνω και αυτό γιατί δημιουργήθηκε κατά τον 16ο-17ο αιώνα, όταν οι Βενετοί αποφάσισαν να γκρεμίσουν τα κτήρια που βρίσκονταν περιμετρικά του Φρουρίου ώστε να αυξηθεί η ορατότητα αλλά και να υπάρχει μεγάλο πεδίο βολής για τους αμυνόμενους. Η διαμόρφωση του χώρου ξεκίνησε από το 1537, ενώ το 1628 τα όρια επεκτάθηκαν και ξεκίνησε η κατεδάφιση των κτιρίων. Έτσι η Σπιανάδα ανοίχθηκε μπροστά από το Παλιό Φρούριο μέσα σε 2,5 χρόνια, με την ισοπέδωση περίπου 2.500 σπιτιών και έγινε επίπεδη (spianata). Η πόλη κτίστηκε αμφιθεατρικά, στο χώρο που επέμεινε, μεταξύ των δύο Φρουρίων της Κέρκυρας και τα καντούνια που οδηγούσαν στην Πλατεία διαμορφώθηκαν κάθετα προς αυτή για λόγους αμυντικούς επίσης. Μεταξύ 1807 με 1814 έγινε από τους Γάλλους Αυτοκρατορικούς η ανέγερση των πολυώροφων κτιρίων στο Λιστόν όπου έμελλε να γίνει το κέντρο της κοινωνικής ζωής της Κέρκυρας και κοσμικότερο σημείο συνάντησης. Κατά την εποχή της βρετανικής κυριαρχίας, μεταξύ 1818-1824, έγινε η ανέγερση του Παλατιού Μιχαήλ και Γεωργίου, στη βόρεια πλευρά της πλατείας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως κατοικία του Άγγλου αρμοστή Maitland αλλά και ως βρετανικό διοικητικό κέντρο. Με την δενδροφύτευση της περιοχής, η Σπιανάδα άρχισε σιγά σιγά να παίρνει την οριστική της μορφή. Τέσσερις διαδοχικές πλατείες, που μαζί με το Κάστρο, συνθέτουν το απόλυτο κινηματογραφικό σκηνικό στη χώρα της Φολεγάνδρου. Η Πούντα, που σε καλοσωρίζει στη Χώρα, η πλατεία Ντούναβη (αστείο των Φολεγάνδριων που διακωμωδούσαν μ' αυτό το όνομα την λειψυδρία στο νησί) ή πλατεία του Ιταλού, η πλατεία Κονταρίνη ή Πιάτσα και του Κρητικού είναι μία από τις ωραιότερες πλατείες όπου μπορεί κανείς να απολαύσει το ρακόμελό του. Η πλατεία στην Μακρινίτσα του Πηλίου, είναι από τις πιο γραφικές πλατείες μας. Μεγάλη, πλακοστρωμένη, με γραφικά καφενεδάκια και με απίθανη θέα προς τον Βόλο και τον Παγασητικό. Η Μακρινίτσα είναι χτισμένη στις πλαγιές του Πηλίου κι απέχει μόλις 17 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Χτίστηκε το 1204 ενώ 730 χρόνια αργότερα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος την ονόμασε «μπαλκόνι του Πηλίου». ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
0 Comments
|