Όταν ένα παιδί παρεκτρέπεται, συχνά βρισκόμαστε σε αμηχανία, νιώθουμε ενοχές που ως γονείς δεν έχουμε καταφέρει να το μάθουμε να φέρεται «σωστά», θυμώνουμε, απελπιζόμαστε, στεναχωριόμαστε… Photo by Juliane Liebermann on Unsplash Συχνά η τιμωρία, η σύγκρουση και οι φωνές είναι η μόνη μας διέξοδος. Σκεφτόμαστε «αν δεν τιμωρηθεί πώς θα μάθει ότι δεν… (χτυπάμε, σκίζουμε, σπρώχνουμε, πετάμε το φαγητό κάτω);» ή «αν δεν φωνάξω/αντιδράσω έντονα πώς θα μάθει ότι είναι λάθος;» ή «αν δεν του πω ότι είναι λάθος, θα νομίζει ότι είναι αποδεκτό» κ.ο.κ. Κι όμως! Οποιοδήποτε παιδί (3χρονο και πάνω) κι αν ρωτήσουμε, θα μας πει ότι δεν είναι ωραίο να σπρώχνουμε, να χτυπάμε, να φωνάζουμε, να φτύνουμε, να βρίζουμε, να κοροϊδεύουμε, να είμαστε αμελής, ανεύθυνοι κλπ. Γνωρίζουν ήδη πολύ καλά, αυτό που εμείς προσπαθούμε να τους μάθουμε. Αφού όμως το γνωρίζουν γιατί δεν το κάνουν; Μα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τα χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά ζουν στο παρόν, δεν μπορούν να ελέγχουν καλά την κίνησή τους και δεν έχουν ωριμάσει ακόμα συναισθηματικά. Άσχετα από το τι γνωρίζουν και το τι δεν γνωρίζουν, όταν νιώθουν άσχημα τότε συμπεριφέρονται άσχημα. Όταν νιώθουν ανασφάλεια, ή όταν έχουν έλλειψη ορίων ή όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένα, τότε ξεσπάνε. Τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να σταματήσουν ένα έντονο συναίσθημα και να το εκλογικεύσουν ούτε μπορούν να σκεφτούν και να σχεδιάσουν την αντίδρασή τους, ούτε να μας εξηγήσουν αυτά που νιώθουν. Απλά αντιδρούν. Όταν το παιδί αντιμετωπίζει μία δυσκολία, η τιμωρία και οι νουθεσίες δεν θα το βοηθήσουν για πάρα πολλούς λόγους (βλ. άρθρο «Γιατί εμείς τι πάθαμε»). Οι τιμωρίες και οι νουθεσίες μπορούν μόνο να καθησυχάσουν εμάς, επειδή νιώθουμε ότι κάναμε το χρέος μας. Αντίθετα δεν βοηθούν τα παιδιά να λειτουργήσουν διαφορετικά στο μέλλον παρά τα κάνει να γίνονται είτε φοβικά είτε πονηρά (έτσι ώστε να μην ξαναπιαστούν). Όλοι σχεδόν οι ενήλικες γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό (διατροφή, συμπεριφορά, σχέση κλπ.), αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι μας το κάνουμε συνεχώς και ιδιαίτερα όταν είμαστε αναστατωμένοι. Ας φανταστούμε λοιπόν πόσο πιο δύσκολο είναι για ένα παιδί που ακόμα διαμορφώνεται. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει φυσικά και με τους έφηβους. Η ένταση των συναισθημάτων τους μπορεί να τους κατακλύσει και η αναζήτηση απαντήσεων στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής (ποιος είμαι, ποιο είναι το νόημα να ζω, πώς θα είναι η ζωή μου στο μέλλον, ποιους κοινωνικούς θεσμούς θα δεχτώ και ποιους θα απορρίψω κ.ά.) μπορεί να τους αποσυντονίζει. Όμως τα παιδιά γνωρίζουν! Κατά την διάρκεια της εξέλιξής τους μπορεί να φορτίζονται, να αντιστέκονται, να υποφέρουν όμως γνωρίζουν. Αυτές τις στιγμές έχουν ανάγκη την σύνδεση μαζί μας. Έχουν ανάγκη να τους δείξουμε, κατανόηση, συμπόνια, να τους δώσουμε χώρο και χρόνο. Μπορούμε να τους μιλήσουμε σταθερά, ψύχραιμα και ήρεμα. Να τους κάνουμε ερωτήσεις με ενσυναίσθηση και αληθινό ενδιαφέρον ή απλά να τα κρατήσουμε στην αγκαλιά μας εάν και αυτά το θέλουν, χωρίς καμία κριτική διάθεση, χωρίς κανένα δίδαγμα, καμία νουθεσία και φυσικά χωρίς καμία τιμωρία. Χρέος μας είναι να τα παρατηρούμε, να είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους και να τα ακούμε για να βρούμε τι βρίσκεται πίσω από την κάθε συμπεριφορά τους. Χρέος μας δεν είναι να ελέγχουμε την συμπεριφορά τους αλλά τη δική μας. Χρέος μας είναι να μην τα κρίνουμε και να θυμόμαστε ότι το καθένα κάνει αυτό που μπορεί σύμφωνα με τις δεξιότητες που έχει κατακτήσει. …Έτσι θα μάθουν! Τη Λιάνα Χαρίση μπορείτε να τη βρείτε στο www.facebook.com/lianaswonder Μην διστάσετε να μας στείλετε σχόλια ή ερωτήσεις για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινήσεις πάνω στο άρθρο
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
November 2020
Categories |