Ταχρίρ, Ταξίμ, Πλατεία Ιταλίας, Πουέρτα ντελ Σολ, Τιενανμέν είναι μερικές από τις πλατείες που ταυτίστηκαν με αγώνες, διαμαρτυρίες, εξεγέρσεις κι επαναστάσεις κι έχουν καθορίσει την ιστορία της ανθρωπότητας. Πλατείες γεμάτες «με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές», εκεί όπου «η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά». Πλατείες της επανάστασηςΠλατεία Ταχρίρ, Κάιρο 25 Ιανουαρίου 2011. Ο κόσμος είχε κατακλύσει την πλατεία Ταχρίρ, το κεντρικότερο σημείο στο Κάιρο, ζητώντας να εγκαταλείψει τον προεδρικό θώκο ύστερα από 30 χρόνια ο Χόσνι Μουμπάρακ.800 και πλέον άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στους αγώνες των 18 ημερών που διήρκησε η αιγυπτιακή εξέγερση η οποία και οδήγησε στην πτώση του Μουμπάρακ. Πουέρτα ντελ Σολ, Μαδρίτη Μερικοί μπλόγκερς αποφάσισαν να γράψουν ένα μανιφέστο με τίτλο «Πραγματική δημοκρατία τώρα» και κάλεσαν σε διαδήλωση. Κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό στις 15 Μαΐου του 2011, χιλιάδες Ισπανοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και συνέρρευσαν στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης όπου κατασκήνωσαν επί εβδομάδες και αρνούνταν να αποχωρήσουν. Ήταν οι «Αγανακτισμένοι». «Η Πουέρτα ντελ Σολ έγινε μια αγορά, ένας χώρος ανταλλαγής απόψεων για όλους, για την αγορά εργασίας, το περιβάλλον, την εκπαίδευση» λέει η Σοφία ντε Ρόα που συμμετείχε στις διαδηλώσεις τότε. «Τις αποφάσεις τις παίρναμε όλοι μαζί.» Ταξίμ, Κωνσταντινούπολη Η κατάληψη της πλατείας Ταξίμ, του πάρκου Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη ξεκίνησε 28 Μαρτίου 2013, με αφορμή ένα έργο κατεδάφισης, που είχε τεθεί σε εφαρμογή για να δημιουργηθεί ένα εμπορικό κέντρο, καταστρέφοντας το πάρκο, ένα από τα λίγα σημεία πράσινου της Πόλης. Στην αρχή ήταν μια σχετικά μικρή συνέλευση, η οποία δυνάμωσε με το πέρασμα των ημερών, βοηθώντας να μοιραστούν πληροφορίες σχετικά με την κρατική διαπλοκή στο ζήτημα αυτό. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που αστυνομία αποφάσισε να επιτεθεί. Ήταν Δευτέρα 27 Μαΐου. Το κίνημα άγγιξε και αγκαλιάστηκε από τους πολίτες. Κάθε επίθεση από την αστυνομία, κάθε νέος τραυματισμός, διόγκωνε την οργή των ανθρώπων που αντιμετώπιζαν την αδικία με δριμύ και βάρβαρο τρόπο. Έτσι αποφάσισαν να οργανωθούν. Καταλήψεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, πορείες . Η απάντηση ήρθε το πρωί της Παρασκευής 30 Μαΐου, με μια νέα, βίαιη αστυνομική επίθεση. Πλατεία Ανεξαρτησίας (Maidan), Κίεβο To 2013 η τότε ηγεσία της Ουκρανίας αποφάσισε, υπό την προεδρία του Βίκτορ Γιανούκοβιτς, να αποχωρήσει από τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενδυναμώνοντας τους δεσμούς με τη Μόσχα. Η απόφαση αυτή πυροδότησε άμεσα συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι οποίες εξελίχθηκαν σε κίνημα (Euromaidan). Οι διαδηλώσεις πήραν διαστάσεις επανάστασης εναντίον της διεφθαρμένης, αυταρχικής και φιλορωσικής ηγεσίας της χώρας, η οποία τελικά ανατράπηκε τέλη Φεβρουαρίου, αποχωρώντας για τη Ρωσία. Μερικές ημέρες πριν, από τις 18 έως τις 23 Φεβρουαρίου, τα επεισόδια κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κλιμακώθηκαν και οδήγησαν στον θάνατο 127 ανθρώπων στην πλατεία (Maidan) Ανεξαρτησίας στο Κίεβο. Οι περισσότεροι απ' αυτούς σκοτώθηκαν από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Πλατεία Ιταλίας, Σαντιάγο Οι κινητοποιήσεις εναντίον της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου του μετρό στο Σαντιάγο, την οποία αναγκάστηκε να ακυρώσει ο πρόεδρος της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα, μετατράπηκαν σε τεράστιο κίνημα διαμαρτυρίας από τη 18η Οκτωβρίου του 2019. Οι συμμετέχοντες στις διαδηλώσεις ζητούσαν υψηλότερους μισθούς και συντάξεις, καλύτερο σύστημα υγείας κι υψηλότερους φόρους για τους πολίτες με τα μεγαλύτερα εισοδήματα. Η Πλατεία Ιταλίας έγινε το έμβλημα των διαμαρτυριών και οι διαδηλωτές την μετονόμασαν σε Plaza Dignidad, Πλατεία Αξιοπρέπειας. Στους τρεις μήνες των διαδηλώσεων, έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 29 άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον πέντε σε επεμβάσεις των δυνάμεων επιβολής της τάξης, ενώ έχουν τραυματιστεί άλλοι 2.000 και πλέον, ανάμεσά τους 350 που υπέστησαν σοβαρούς τραυματισμούς στα μάτια. Η πανδημία του κορονοϊού κατάφερε να αδειάσει την πλατεία και τους δρόμους ωστόσο ο αγώνας συνεχίζεται καθώς οι ομάδες έχουν μεταφέρει τις δράσεις τους στις γειτονιές που ζουν. Τα μέτωπα τώρα είναι δύο: «αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση και στήριξη του λαού στον αγώνα ενάντια στον κορονοϊό στις γειτονιές», σύμφωνα με μέλη του Συντονιστικού Τοπικών Συνελεύσεων. Πλατεία Τιενανμέν, Πεκίνο Όλα ξεκίνησαν στις 15 Απριλίου του 1989 στη μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου. Στην «πύλη της ουράνιας Γαλήνης», την πλατεία Τιενανμέν. Χιλιάδες φοιτητές έχουν καταλάβει τη πλατεία. Στόχοι τους, η πολιτική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα μεσάνυχτα, 4 Ιουνίου, δίνεται η διαταγή για επέμβαση. Οι φοιτητές πιασμένοι σε αλυσίδες τραγουδούν τον ύμνο της "Τρίτης Διεθνούς" μπροστά από φλεγόμενα λεωφορεία και αυτοκίνητα που έχουν στηθεί για οδοφράγματα. Ο στρατός ρίχνει προς όλες τις κατευθύνσεις προκαλώντας το χάος. Κάποιοι διαδηλωτές οπλισμένοι με ό,τι βρίσκουν μπροστά τους πέτρες, ξύλα, σίδερα προσπαθούν να απαντήσουν, άλλοι τρέχουν να σωθούν και οι υπόλοιποι με αυτοσχέδια φορεία μαζεύουν τα πρώτα θύματα της τραγωδίας. Χιλιάδες θα συλληφθούν, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των νεκρών. Ο Ερυθρός Σταυρός της Κίνας κάνει λόγο για 2.400 νεκρούς, ενώ οι επίσημες αρχές αναφέρουν 241. Εκείνο το βράδυ το καθεστώς βάζει τέλος στα όνειρα των φοιτητών για εκδημοκρατισμό. Πάρα πολλοί διαδηλωτές καταδικάστηκαν σε βαρύτατες ποινές φυλάκισης. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, κάποιες λίγες δεκάδες διαδηλωτών της Τιεν Αν Μεν εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να κρατούνται στις κινέζικες φυλακές. Στην Τιενανμέν όμως είχε εκδηλωθεί κι άλλη εξέγερση, 13 χρόνια πριν. Στις 15 Απριλίου του 1976, περίπου 200.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι φοιτητές, γιόρτασαν την "Ημέρα των νεκρών" με μια μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία της "Ουράνιας Γαλήνης", προς τιμήν του πρωθυπουργού Τσου Εν Λάι, που είχε πεθάνει τον Γενάρη. Η συγκέντρωση εξελίχθηκε γρήγορα σε διαδήλωση διαμαρτυρίας, όταν φοιτητές του Πανεπιστημίου Ξένων Γλωσσών του Πεκίνου άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα και να αφήνουν ποιήματα με "αντεπαναστατικό" περιεχόμενο και έντονη κριτική κατά της συζύγου του προέδρου Μάο. Επενέβη η αστυνομία, το πλήθος διαλύθηκε, χιλιάδες μηνύματα καταστράφηκαν, όμως πολλά διασώθηκαν και εκδόθηκαν σε μπροσούρες που κυκλοφόρησαν παράνομα από χέρι σε χέρι. Έμειναν στην ιστορία ως τα "Ποιήματα της Τιενανμέν". Πλατεία Ελευθερίας- Azadi - Τεχεράνη Η πλατεία Ελευθερίας της Τεχεράνης φιλοξένησε δύο τεράστιες διαδηλώσεις. Το 1979, χιλιάδες Ιρανοί κατέκλυσαν την Azadi διαμαρτυρόμενοι για τη διακυβέρνηση του Σάχη, γεγονός που οδήγησε τελικά στην ανατροπή του. Τριάντα χρόνια αργότερα, μια άλλη γενιά Ιρανών θα ξαναμαζευόταν στη φημισμένη πλατεία για να ξεκινήσει την επανάσταση κατά του άλλοτε επαναστατικού καθεστώτος, που πλέον είχε μετατραπεί σε θεοκρατική απολυταρχία. Η ιρανική κυβέρνηση κατέστειλε βίαια την εξέγερση. Plaza de las Tres Culturas - Πόλη του Μεξικού Έπειτα από μήνες διαδηλώσεων και κοινωνικής αναταραχής και 10 μέρες μόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968, η Αστυνομία άνοιξε πυρ ενάντια σε μια ομάδα άοπλων φοιτητών που διαδήλωναν ειρηνικά στην πλατεία. Χιλιάδες διαδηλωτές έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν, την ώρα που άρματα μάχης εφορμούσαν στην πλατεία. Γενικευμένη συμφωνία δεν υπάρχει ακόμη για τον αριθμό των θυμάτων της ματωμένης εκείνης μέρας, που το ημερολόγιο έδειχνε 2 Οκτωβρίου, ήταν ωστόσο μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης μεξικανικής ιστορίας. Decembrists' Square - Πετρούπολη Η κεντρική πλατεία της Αγίας Πετρούπολης, που μετονομάστηκε σε «Δεκεμβριανή» μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων το 1917, έγινε το θέατρο δράσης μια πρόωρης επανάστασης: της εξέγερσης μέρους του λαού ενάντια στην τυραννία του τσάρου Νικόλαου Α’ Επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, ευγενείς κι αξιωματικοί συγκρότησαν μυστικές οργανώσεις, που μιλούσαν για επανάσταση. Και όταν ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α" πέθανε το Νοέμβριο του 1825, αποφάσισαν να ξεκινήσουν την εξέγερση τον Δεκέμβριο. Την 14η Δεκεμβρίου του 1825, η ομάδα των νέων επαναστατών αξιωματικών βάδισαν προς στην πλατεία της Γερουσίας στην Αγία Πετρούπολη. Η σύγκρουση των επαναστατών και των δυνάμεων που παρέμεναν πιστές στο νέο τσάρου Νικολάο Α’ διήρκεσε όλη την ημέρα, αλλά οι κυβερνητικές δυνάμεις κατέπνιξαν γρήγορα την εξέγερση. Ακολούθησαν πολυάριθμες συλλήψεις και πολλοί κατηγορούμενοι οδηγήθηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Πέντε απ΄αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό και εκατοντάδες σε καταναγκαστικά έργα στην Ανατολική Σιβηρία, κυρίως μέσα και γύρω από τις πόλεις Ιρκούτσκ και Τσιτά. Πλατεία Τραφάλγκαρ, Λονδίνο
Στις 13 Νοεμβρίου 1887, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί διοργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση στο Λονδίνο για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στο Ιρλανδικό και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Συντηρητικών. Οι 10.000 διαδηλωτές έφθασαν στην Πλατεία Τραφάλγκαρ με πορείες από διάφορα σημεία του εργατικού Ανατολικού Λονδίνου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η μορφή του διάσημου ιρλανδού συγγραφέα και ακτιβιστή Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Οι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με 2.000 αστυνομικούς και 400 στρατιώτες, που ήταν αποφασισμένοι να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν την πλατεία. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τρεις διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και 200 χρειάστηκαν νοσηλεία σε νοσοκομείο. Οι επικεφαλής συνδικαλιστές της πορείας συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες. Η «Ματωμένη Κυριακή» του 1887 αφύπνισε τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις της Μεγάλη Βρετανίας, οι οποίες απέσυραν την υποστήριξή τους στο Κόμμα των Φιλελευθέρων και προχώρησαν στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος στις 27 Φεβρουαρίου 1900.
0 Comments
|