|
ΛΙΑΝΑ ΧΑΡΙΣΗ // DISTAFF • ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙΑ Τα παιδιά νιώθουν τα πάντα! Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να τα συμπεριλαμβάνουμε, όσο μικρά κι αν είναι, σε ότι συμβαίνει γύρω μας. Ακόμα κι αν τα αποκόβουμε από καταστάσεις που τις θεωρούμε στενάχωρες, εκείνα πάντα επηρεάζονται αφού όσο κι αν κρυβόμαστε, συναισθάνονται τη δική μας αγωνία. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να συζητάμε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και ας δούμε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις σαν μία ουσιαστική ευκαιρία να συνδεθούμε και να εκφράσουμε τις σκέψεις, τους προβληματισμούς αλλά κυρίως να μιλήσουμε για τις αρχές και τις αξίες μας.  Photo by Andrea Piacquadio from Pexels Στις δύσκολες στιγμές χρειάζονται συνειδητές δράσεις και συζητήσεις έτσι ώστε τα παιδιά να βιώσουν ένα υγιές μοντέλο για το πώς αντιμετωπίζονται οι δυσκολίες. Μία ειλικρινής συζήτηση μαζί τους θα τα βοηθήσει:
Μια τέτοια στιγμή είναι και αυτή. Τα παιδιά αλλάξανε τις καθημερινές τους ρουτίνες, δεν μπορούν να πάνε στους φίλους τους, στην παιδική χαρά, βλέπουν ανθρώπους με μάσκες και γάντια στον δρόμο, δεν μπορούν να αγκαλιάσουν τη γιαγιά, η μαμά και ο μπαμπάς είναι στο σπίτι και βλέπουν συνέχεια ειδήσεις, όλοι μοιάζουν αγχωμένοι και συζητούνε για κάποιο κορονοϊό. Όλα αυτά σίγουρα είναι μία τεράστια αλλαγή (ίσως και δυσκολία) για τα παιδιά. Ας δούμε πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε το θέμα του κορονοϊού μαζί τους. Φροντίζουμε τον εαυτό μας. Εάν εμείς οι ίδιοι έχουμε κατακλυστεί από άγχος ή πανικό τότε δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε με τα παιδιά μας. Καλό θα είναι να βρούμε τρόπους να φροντίσουμε πρώτα τον εαυτό μας μιλώντας σε έναν φίλο, σε έναν ειδικό, κάνοντας γιόγκα, τραγουδώντας, ζωγραφίζοντας ή ότι άλλο νομίζουμε, ή αλλιώς να αναθέσουμε την συζήτηση σε κάποιον άλλον πιο ψύχραιμο από εμάς. Να είμαστε καλοί με τον εαυτό μας και να μην «αυτομαστιγωνόμαστε». Όλοι έχουμε τις καλές και τις κακές μας μέρες, καθένας έχει το δικό του ρυθμό και τις δικές του αντοχές. Ας το δεχτούμε αυτό και για εμάς και για τα παιδιά μας κι ας κάνουμε όσα μπορούμε, εάν μπορούμε και όποτε μπορούμε. Καλούμε το παιδί για να μιλήσουμε, σε ένα όμορφο και ήρεμο περιβάλλον. Συζητάμε το τί έχει ακούσει, τί σκέφτεται, πώς νιώθει. Έτσι θα έχουμε αρκετές πληροφορίες για το πού θα επικεντρωθούμε. Θα είναι τελείως διαφορετική η συζήτηση αν μας πει π.χ. «είμαι πολύ θυμωμένος που δεν πάω στην παιδική χαρά» ή «νομίζω είμαι κι εγώ άρρωστος» ή «ο Γιώργος στο σχολικό μου είπε οτι θα πεθάνουμε όλοι» κλπ. Απαντάμε πάντα με αλήθεια. Χρειάζεται να έχουμε σκεφτεί από νωρίτερα το πώς θέλουμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα και όταν είμαστε προετοιμασμένοι είναι πιο εύκολο από ότι μοιάζει. Για παράδειγμα μπορεί να μας ρωτήσει το 4χρονο παιδί μας «κι εσύ θα πεθάνεις από κορονοϊό;». Εάν αφήσουμε τους φόβους μας και τα συναισθήματά μας να μας κατακλύσουν, το πιθανότερο είναι να πούμε «όχι ποτέ δεν θα πεθάνω», πράγμα σίγουρα αναληθές. Εάν με ψυχραιμία πούμε την αλήθεια «ελπίζω όχι για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Εξάλλου πεθαίνουν μόνον όσοι είναι πάρα, μα πάρα πολύ άρρωστοι», τότε και λέμε την αλήθεια και καθησυχάζουμε το παιδί. Καλό είναι ποτέ να μην υποβαθμίζουμε τους φόβους των παιδιών λέγοντας π.χ. «άντε βρε δεν είναι τίποτα» ή «πώς κάνεις έτσι» αλλά να δείχνουμε κατανόηση π.χ. «βλέπω οτι σε έχει αναστατώσει αυτό» κλπ. Πάντα παίρνουμε υπόψη την ηλικία του παιδιού. Δεν λέμε τα ίδια πράγματα σε όλες τις ηλικίες. Αν έχουμε παιδιά σε διαφορετικές ηλικίες μπορούμε να συζητήσουμε όλοι μαζί αυτά που μπορεί να ακούσει και το μικρότερο παιδί και μετά με καθένα ξεχωριστά να συζητήσουμε και άλλες πληροφορίες. Σε καμία ηλικία δεν προσπαθούμε να τρομάξουμε τα παιδιά. Δεν λέμε ποτέ π.χ. «αν δεν πλύνεις τα χέρια σου θα πας στο νοσοκομείο και θα κάνεις ένεση» ή σε ένα μεγαλύτερο παιδί «δες πόσοι πεθαίνουνε κι εσύ θες να δεις τους φίλους σου» και άλλα αντίστοιχα. Θέλουμε να δώσουμε ακριβείς πληροφορίες που θα βοηθήσουν τα παιδιά να συμμετέχουν με υπευθυνότητα και όχι με φόβο. Στα μικρά παιδιά έως 6 περίπου χρόνων, Δίνουμε λίγες μόνο πληροφορίες που έχουν σχέση με την καθημερινότητά τους. Φροντίζουμε πάντα με θετικό τρόπο να τονίζουμε το τί θα κάνουμε κι όχι να αναφέρουμε σαν απαγόρευση το τί δεν πρέπει να κάνουμε π.χ. «αυτές τις μέρες θα παίζουμε στο σπίτι» ή «έλα να σου δείξω πώς βήχουμε» ή «εδώ μπορείς να αφήνεις τα παπούτσια σου» ή «έτσι φοράμε τη μάσκα» κλπ. Φροντίζουμε να τους δίνουμε συνέχεια επιλογές για πράγματα που μπορούν να κάνουν π.χ. «θέλεις να παίξουμε στο σαλόνι ή στην κουζίνα;» και όχι «πού θες να παίξουμε;» (γιατί τότε η απάντηση μπορεί να είναι «στην παιδική χαρά») ή «θέλεις να φτιάξεις μία κάρτα στη γιαγιά ή να την πάρουμε τηλέφωνο;» κλπ. Μπορούμε να τους μιλήσουμε με απλά λόγια για τους ιούς αφού σίγουρα έχουν παλιότερα δει κάποιον άρρωστο π.χ. με πονόκοιλο ή βήχα. Μπορούμε να τους πούμε οτι κάποιοι αρρωσταίνουν πιο βαριά από αυτόν τον ιό και τότε τους φροντίζουν οι ειδικοί και οτι οι πιο πολλοί θα γίνουν τελείως καλά. Στα μεγαλύτερα παιδιά, πάντα με θετικό τρόπο και δίνοντας επιλογές, μπορούμε να επεξεργαστούμε κι άλλες πληροφορίες π.χ να βρούμε φωτογραφίες από μικροσκόπιο, να μάθουμε για την απολύμανση, την αποστείρωση, για το τί σημαίνει σχεδιάγραμμα, ποσοστά, εθελοντισμός, ανοσία, καραντίνα, επιδημία, να μιλήσουμε για αντίστοιχες ιστορικές στιγμές (π.χ. ισπανική γρίπη), τί έγινε στην συνέχεια στις κοινωνίες κλπ. Πάντα προσέχουμε να μην τρομάζουμε, να μην κάνουμε κύρηγμα, οι πληροφορίες μας να είναι λιτές, να έχουν σχέση με τις απορίες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών και να μην μακρυγορούμε  Δίνουμε απλές οδηγίες για το πώς θα προστατευτούμε. Τα μικρά παιδιά λατρεύουν να μαθαίνουν νέες κινήσεις. Τα βοηθάμε δείχνοντάς τους αργά και βήμα βήμα κάθε διαδικασία. Δείχνουμε τους κανόνες υγιεινής που θα προστατέψουν εμάς και τους γύρω μας π.χ. πώς καλύπτω το στόμα μου, πώς πλένω τα χέρια μου, πώς φοράω τα γάντια, τη μάσκα, πού ακουμπάω τα παπούτσια μου κλπ. Ένα, ένα κάθε φορά. Μπορούμε να το κάνουμε μέσα από παιχνίδια ρόλων, παίρνουμε το χρόνο μας, το απολαμβάνουμε, επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά, κάνουμε παιχνίδια (βρες ποιός είναι πίσω από τη μάσκα, νιώσε κάτι κρύο με το γάντι, κάτι τραχύ, έλα να τραγουδήσουμε δύο φορές το happy birthday γιατί τόση ώρα χρειάζεται να πλένουμε τα χέρια μας). Αυτοσχεδιάζουμε! Έτσι αυτά θα γίνουν γνώριμα στα παιδιά, χωρίς το άγχος που τα συνοδεύει. Τα μεγαλύτερα παιδιά αγαπάνε να εξερευνούν και να καταγράφουν. Δίνουμε ξεκάθαρες οδηγίες για τα θέματα υγιεινής και για το πώς θα προφυλάσσονται. Στη συνέχεια τα εμπνέουμε να διαλέξουν αρμοδιότητες και υπευθυνότητες π.χ. μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί να γράψει τη λίστα με τα εβδομαδιαία ψώνια, να κάνει μια έρευνα για τους τρόπους μετάδοσης των ιών, να κράτησει ημερολόγιο, να ρωτήσει οικογενειακούς γνωστούς που μπορεί να έχουν ειδικές γνώσεις πάνω στο θέμα κλπ. Αποφασίζουμε πώς θα δράσουμε. Πάντα μπορούμε να βρούμε δράσεις είτε σε οικογενειακό είτε σε κοινωνικό επίπεδο, που να μας βοηθήσουν να ανταπεξέλθουμε στη δυσκολία. Τα μικρά παιδιά λατρεύουν το να κάνουν τα πράγματα να μοιάζουν πιο επίσημα, να μοιάζουν σαν τελετουργία. Μπορούμε π.χ. να τρώμε όλοι μαζί, να ανάβουμε ένα κεράκι, να λέμε μία ευχή για όσους δυσκολεύονται κλπ. Κι εδώ χωράνε πολλοί αυτοσχεδιασμοί, μπορούμε να ζωγραφίσουμε το μενού τις ημέρας, προσκλήσεις για το δείπνο, κάρτες για περαστικά κλπ. Φροντίζουμε όμως πάντα να κρατάμε μία σταθερή ρουτίνα ειδικά για τα μικρότερα παιδιά. Μπορούμε σαν οικογένεια να σκεφτούμε πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε π.χ θα αφήνω το πρωί μία ζωγραφιά κάτω από το χαλάκι της γιαγιάς, ή θα φτιάξω ένα τραγούδι, ή θα ψωνίζω για τον κύριο απέναντι κ.ά. Τονίζουμε τα θετικά. Μπορούμε να μιλήσουμε για συμπεριφορές που αναδεικνύουν θετικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Στα μικρότερα παιδιά μπορούμε να μιλήσουμε για το πόσο πολύ μπορούν να βοηθήσουν αφού π.χ. όταν πλένουν καλά τα χέρια τους ή όταν φτερνίζονται στον αγκώνα τους, ή όταν αφήνουν έξω τα παπούτσια τους κλπ. φροντίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους να παραμείνουν υγιείς. Μιλάμε στα μεγαλύτερα παιδιά για τις χώρες που συνεργάζονται για το εμβόλιο, τους γιατρούς που ξενυχτάνε, τους άνθρωπους που φροντίζουν τους μοναχικούς ηλικιωμένους. Με αυτόν τον τρόπο εμπνέουμε τα παιδιά να αποκτήσουν μία στάση υπευθυνότητας και προσφοράς αλλά και τους δείχνουμε οτι υπάρχει γύρω μας κι άλλος κόσμος που βοηθάει. Είναι επίσης χρήσιμο να πούμε στα παιδιά ότι όποτε το θελήσουν μπορούμε να ξαναμιλήσουμε για όλα αυτά, ότι θα τα ενημερώνουμε για τις εξελίξεις που τα αφορούν και κυρίως ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο να παραμένουμε αγαπημένοι και υγιείς. Όλα αυτά δεν θα γίνουν σε μία μόνο συζήτηση. Είναι σημαντικό όμως να έχουμε στο μυαλό μας τη δυναμική και τη διάσταση που θέλουμε να δώσουμε στο θέμα. Η διαφορά μιας δυσλειτουργικής οικογένειας με μία λειτουργική οικογένεια είναι οτι την πρώτη (δυσλειτουργική) θα την τσακίσουν οι δυσκολίες ενώ την δεύτερη (λειτουργική) θα την δυναμώσουν. Ας δούμε λοιπόν τις νέες δυσκολίες σαν αφορμή να βρούμε νέες λύσεις, νέες δυνάμεις και να αναπροσδιορίσουμε τις αρχές μας στην καθημερινότητά μας. Ας επιλέξουμε όλοι να ζούμε σε μία υγιή οικογένεια στην οποία οι δυσκολίες θα μας κάνουν να νιώθουμε πιο συνδεδεμένοι, αγαπημένοι και δυνατοί. Λιάνα Χαρίση Η Λιάνα Χαρίση ξεκίνησε την καριέρα της ως αρχιτέκτων διατηρώντας για 15 χρόνια το δικό της γραφείο. Στη συνέχεια την κέρδισε η ενασχόληση με τα παιδιά αφού με αφορμή την γέννηση του γιού της βρήκε την ευκαιρία να ανακαλύψει και να γνωρίσει την αληθινή φύση των παιδιών. Τα τελευταία 10 χρόνια έχει ασχοληθεί με εκατοντάδες παιδιά και τις οικογένειές τους, εκπαιδεύοντας και συμβουλεύοντάς τους με βάση τις αρχές της Μαρίας Μοντεσσόρι. Η βασικότερη πεποίθησή της είναι ότι τα παιδιά μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι (εάν τους το επιτρέψουμε). Στις μέρες που περνάμε έφτιαξε τη σελίδα wonder-Λιάνα Χαρίση www.facebook.com/lianaswonder για να ενδυναμώσει με όποιο τρόπο μπορεί τις οικογένειές μας.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
November 2020
Categories |
RSS Feed