Η σοβιετική μόδα εμπνεύστηκε από τον τόνο που έδινε το πρώτο επίσημο γυναικείο περιοδική της ΕΣΣΔ, Rabotnitsa. Ήταν προϊόν έμπνευσης του ίδιου του Λένιν και μιας ομάδας γυναικών που ήθελαν να δώσουν ταυτότητα στην θηλυκότητα της σοβιετικής γυναίκας. Η μόδα που παρουσίαζε το περιοδικό ήταν πρακτική:  Μπότες, μακριές φούστες, φορέματα, και κασκόλ.
​
Οι πρώτοι σχεδιαστές, τη δεκαετία του 20, επηρεάστηκαν από τον μοντερνισμό και το φουτουρισμό. Σχεδιάστριες όπως η Βαρβάρα Στεπανόβα και ο Λιούμποφ Ποπόβα, ήθελαν να αναδείξουν την τέχνη τους. 

Με τις δημιουργίες τους, υπήρξε μια αυξανόμενη ώθηση για κάτι φωτεινό, τολμηρό  και ο Στάλιν αποφάσισε να μην το αγνοήσει. Δημιούργησε λοιπόν το Dom Modelei στον μοντέρνο δρόμο Kuznetsky Most στη Μόσχα. Τα μοτίβα με κομψά λουλούδια με παραδοσιακά ρωσικά στοιχεία (λουλούδια, φούντες) άρχισαν να κυκλοφορούν στη δεκαετία του 1920.

Εκείνη την περίοδο, προσκλήθηκε στη Μόσχα η Ελσα Σκιαπαρέλι, επονομαζόμενη Βασίλισσα της Μόδας. «Ήμουν της άποψης ότι τα ρούχα των εργαζομένων θα έπρεπε να ήταν απλά και πρακτικά», έγραψε στην αυτοβιογραφία της. Δεν πήρε ρίσκα στη μίνι συλλογή που σχεδίασε. Αποτελούνταν απ’ ένα κόκκινο παλτό, ένα μαύρο φόρεμα και ένα μπερέ. Η νομενκλατούρα όμως την βρήκε απλοϊκή και ποτέ δεν κυκλοφόρησε.

Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο χώρος της μόδας άλλαξε δραματικά. Η  μέθη της νίκης δημιούργησε την άποψη ότι ο σοβιετικός πολίτης μπορούσε και έπρεπε να είναι μοδάτος. Το νέο σοβιετικό ρούχο έπρεπε να είναι όμορφο αλλά και σχετικά φτηνό, να ράβεται εύκολα και γρήγορα. Πολλές σχεδιάστριες και σχεδιαστές στρέφονται στο μοντερνιστικό ρούχο ή στην παραγωγή και σχεδίαση μοτίβων υφασμάτων. 

Το 1944 ήδη πριν τελειώσει ο πόλεμος, λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση του Λένινγκραντ, διοργανώνεται στην πόλη η πρώτη επίδειξη μόδας και ανοίγει το πρώτο κέντρο επιδείξεων. Στην Μόσχα το 45 θα ανοίξει ανάλογο κέντρο. Τα κέντρα αυτά ήταν χρηματοδοτούμενα από την σοβιετική κυβέρνηση, και σκοπός τους ήταν να “σχεδιάσουν” μια μόδα που να μην είναι πολεμική. Η επιστροφή στην σοβιετική ομαλότητα υπαγόρευε και μια σχετική ελευθερία στον καθημερινό τρόπο προσωπικής έκφρασης, αλλά κυρίως στις δυνατότητες της ΕΣΣΔ να συγκριθεί και να αναμετρηθεί σε όλα τα επίπεδα-και στυλιστικά- με την Δύση. 
​
Την περίοδο 1950-1960, η οικονομία γνώρισε πτώση και υπήρχε έλλειψη σε ύφασμα. Αυτό οδήγησε στην εκτεταμένη μάθηση ακόμα και από τα παιδιά, να ράβουν τα δικά τους ρούχα, και να μεταποιούν τα παλιά. 

Τις δεκαετίες του 60 και του 70, οι  σχεδιάστριες άρχισαν να ασχολούνται εντατικά με το καθημερινό ρούχο, κι εκείνη την περίοδο εμφανίζονται τα μεγάλα ονόματα, όπως  η Ναντέζντα Μακάροβα, η Φέκλα Γκορελένκοβα, Αλλά Λεσάποβα, Βέρα Αράλοβα και Αλεξάντρ Ιγκμάτ. 
 
Η Μακάροβα έμαθε να ράβει στο πλάι της Χαντέζντα Λαμάνοβα, που ήταν ράφτρα του τσάρου. Στην αρχή, οι πρώτες της δουλειές ήταν επηρεασμένες από το παλαιό αστικό στυλ, στην συνέχεια όμως, κατά την δεκαετία του ‘30, πιάνοντας δουλειά σε θέατρο, πειραματίστηκε με νέες μορφές ραψίματος και υφασμάτων. Αν και για μαζική παραγωγή σχεδίασε μόνο παλτό, τα θεατρικά της ρούχα αποτέλεσαν το πρότυπο των επόμενων σχεδιαστικών γενεών.
 
Η  Γκορελένκοβα, επίσης ξεκίνησε στο πλάι της Λαμάνοβα. Υπήρξε η πρώτη που προσπάθησε να σχεδιάσει μαζικά ρούχα, καθώς η πρώτη της δουλειά ήταν σχεδιάστρια σε εργοστάσιο. Θεωρείται ως αυτή που επινόησε το λεγόμενο “ρωσικό μοτίβο”, έναν συνδυασμό παραδοσιακών ρωσικών λαϊκών σχεδίων ταυτόχρονα με μοντερνιστικό σχέδιο. Σκοπός του ραψίματος της, ήταν το ρούχο να είναι “λαϊκό”, να μπορεί δηλαδή να ραφτεί γρήγορα, από ένα μόνο ύφασμα και να μπορεί να φορεθεί από πολλούς διαφορετικούς σωματότυπους.
 
Η Λεσάποβα ήταν η πρώτη που προσπάθησε να φτιάξει μαζικά ρούχα για την καθημερινή ζωή έξω από το εργοστάσιο. Ξεκίνησε να δουλεύει ράβοντας κοστούμια για τα θέατρα στην Μόσχα την περίοδο του πολέμου. Το ‘50 ξεκινάει την μαζική παραγωγή και σχεδίαση ρούχων, κατά κύριο λόγο γυναικείων για την καθημερινή ζωή σε συνεργασία με τους κρατικούς οίκους μόδας του Λένινγκραντ και της Μόσχας. Το 1962 με απόφαση του υπουργείου εσωτερικών θα ανοίξει ξεχωριστό γραφείο, το SXKB και θα δουλέψει ως υπεύθυνη για την σχεδίαση άνετων-και δυτικότροπων- ρούχων για τους σοβιετικούς πολίτες. Το ‘65 θα συναντηθεί με τον Yves Saint-Laurent και θα υπογράψει συμφωνία να την προμηθεύει με γαλλικά υφάσματα και νέες τεχνοτροπίες.

Η εταιρεία συνεργάστηκε με 20 σχεδιαστές και οίκους, όπως τη Stella McCartney, Ganni, Off White, Bella Freud, Rosie Assoulin και Chloe, για να λανσάρει 20 μοναδικά σχέδια σε T-shirts. Κάθε ένα απ' αυτά αποτελεί και ένα προσωπικό μήνυμα, μία προσωπική εμπειρία του σχεδιαστή ή του οίκου  που το υπογράφει σχετικά με τη γυναικεία δύναμη. 
 
Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν στον οργανισμό Women for Women International, ο οποίος εδώ και 25 χρόνια έχει βοηθήσει πάνω από 462.000 που ζουν σε περιοχές που έχουν πληγεί από πολέμους και άλλες καταστροφές, προκειμένου να αρχίσουν και πάλι τη ζωή τους. Τ
Είναι η τρίτη χρονιά που το Net-a-porter ενώνει τις δυνάμεις του με τον οργανισμό.  
 
Από όλους τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να εκφράσουν μέσα από το T-shirt που θα σχεδιάσουν τη γυναικεία δύναμη. Το σχέδιο της συνεργασίας Net-a-porter με την Ninety Percent, για παράδειγμα, λέγεται "Incredible Women", αυτό του The Attico, "Let your Hair Down" και εμπνέει τις γυναίκες να νιώθουν άνετα με τον εαυτό τους. Η Stella McCartney χρησιμοποιεί την ιδέα του sisterhood και χρησιμοποιεί σχέδιο από την φετινή χειμερινή  συλλογή της, όπου οι γυναίκες ενώνονται και δείχνουν την αγάπη τους για τη γη. 

Οι τιμές των T-shirts καθορίστηκαν αποκλειστικά από τους συμμετέχοντες δημιουργούς , καθώς όλοι ανέλαβαν όχι μόνο να τα σχεδιάσουν αλλά και να τα φτιάξουν κι έτσι το κόστος, το οποίο εξαρτάται από τα υλικά και τη διαδικασία παραγωγής της κάθε μπλούζας. 
 
"Αυτή η καμπάνια σημαίνει πολλά για μας" δήλωσε στον Τύπο, η Αλισον Λοένις πρόεδρος των Net-a-porter. "Είναι μεγάλη τιμή το να συγκεντρώνουμε χρήματα για το Women for Women International και μάλιστα ενώνοντας τόσες δημιουργικές γυναίκες από τη βιομηχανία μας."

«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στα Πατήσια. Η σχέση μου με τη μόδα δεν είχε ποτέ βλέψεις επαγγελματικές. Η πρώτη μου επιλογή ήταν η Καλών Τεχνών αλλά τελικά αποφοίτησα από την Βακαλό σαν γραφίστας θεωρώντας ότι πάντρευα έτσι την ανάγκη μου για καλλιτεχνική δημιουργία μ’ ένα επάγγελμα βιοποριστικό.  
 
Όπως έγραφα και στα λευκώματα όταν ήμουν μικρή , εγώ όταν μεγαλώσω θα ζωγραφίζω, θα ταξιδεύω και θα χορεύω. Και τελικά αυτό έκανα.

Δούλεψα βέβαια κάποια χρόνια σαν γραφίστας, αλλά μετά πέρασα στο χώρο των παιδιών, όπου εκεί παρέμεινα κάνοντας μαθήματα ζωγραφικής σε παιδιά δημοτικού.
 
Η μόδα για μένα είναι τρόπος έκφρασης και άποψης για την ίδια τη ζωή. Θεωρώ πως ό,τι φοράμε, μας προσδιορίζει σαν οντότητα και σαν φιλοσοφία. 
​
Το 2017 δημιουργήθηκε το H5 Open Art Gallery, ένας χώρος που σκοπός και στόχος του ήταν να φιλοξενεί οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Τότε άρχισα να πειραματίζομαι  κι εγώ με διαφορά υλικά που θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να δώσουν κι ένα μήνυμα.
 
Έτσι λοιπόν συνάντησα τις κάψουλες καφέ, οι οποίες είχαν τρομερό ενδιαφέρον γιατί είναι ένα υλικό χρησιμοποιημένο, εύκολο στη διαχείριση του που όμως έχει  αρκετά μεγάλη γκάμα χρωμάτων και δυνατοτήτων.
 
Άρχισα να κάνω κοσμήματα, τα οποία στην διαδρομή είδα ότι έκαναν και κάποιοι άλλοι με το ίδιο υλικό (αν και όχι με τον ίδιο τρόπο). Έτσι στράφηκα στην κατασκευή της τσάντας από ανάγκη να κάνω κάτι μοναδικό πρωτότυπο και με κάποιο μήνυμα. 

Κι εκεί εμφανίστηκε και το recycle mad. Γιατί το ανακυκλωμένο υλικό για να γίνει ένα μικρό έργο τέχνης θέλει λίγη τρέλα. Γιατί το σκουπίδι για να φορεθεί θέλει λίγη τρέλα.

Το πιο δύσκολο είναι να πείσουμε τον καταναλωτή ότι κάποια υλικά-αντικείμενα μπορούν να αλλάξουν ρόλο. Δηλαδή,  η κάψουλα καφέ να γίνει μια μοναδική, συλλεκτική pop up τσάντα. 

Όταν κάνουμε όνειρα κάποιος γελάει, κι επειδή είμαι σε ηλικία τέτοια που τα πάντα ανατρέπονται ανά πάσα στιγμή, το μοναδικό όνειρο είναι ο κόσμος να αγαπήσει το recycle mad και να το υποστηρίξει. 
 
Το μήνυμα του brand είναι  ότι σ’ όλα τα πράγματα υπάρχει και μια άλλη οπτική, ένας άλλος ρόλος. Ακόμη και σ’ αυτά που κάποιοι αποκαλούν σκουπίδια.

Θα ήθελα το H5 Open Art Gallery να μπορεί βιοπορίζεται χωρίς παράπλευρη βοήθεια και να έχει την δυνατότητα να υποστηρίζει νέους δημιουργούς και το recycle mad να είναι αναγνωρίσιμο στον κόσμο της μόδας.

Στα μεγάλα μου όνειρα (εδώ γελάει πάλι κάποιος είπαμε) να γίνουμε γνωστοί  και παγκοσμίως !!!»

Μιλώντας στο Distaff για αυτήν την κολεξιόν με τίτλο Flame, τόνισε την δύναμη της φλόγας ενώ όλα τα γράμματα αντιπροσωπεύουν κάτι: «Θηλυκή (Feminine), γεμάτη αγάπη (Loving), καλλιτεχνική (Artistic), μοντέρνα (Modern) και …σικάτη (Elegant)».

Η κολεξιόν που παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο στο φιλόξενο και ζεστό χώρο της οργάνωσης Action for Women, στην Κυψέλη μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα μέσω του crowdfunding, στην οποία είχε  δώσει τον τίτλο «My first collection»

Κάτι δικό μου... Από μικρή αυτό ήθελα. Δεν ήξερα ακριβώς τι, αλλά ήξερα ότι ήθελα να φτιάξω τη δική μου δουλειά. Η ανάγκη για δημιουργία και για αυτονομία ήταν πάρα πολύ μεγάλη, αλλά η πίεση του ευρύτερου περιβάλλοντος, όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσω να δουλεύω μετά τις σπουδές, αποδείχτηκε δυστυχώς μεγαλύτερη.

Τα πήγα καλά, απέκτησα υψηλόβαθμες και καλόπληρωμένες θέσεις. Θα μπορούσα άνετα να συνεχίσω, μέχρι την ώρα της σύνταξης. Μέσα μου όμως δεν ήμουν καλά και πολλές φορές η θλίψη άγγιζε τα όρια της κατάθλιψης. Μέχρι που τα βρόντηξα στην κυριολεξία μία μέρα και είπα ‘ξεκινάω τώρα ξανά’. Το να κοιτάξω πίσω τη ζωή μου σε μεγάλη ηλικία και να αισθανθώ πλήρης και περήφανη, είχε για μένα μεγαλύτερη σημασία, από την προσωρινή έννοια της ΄σιγουριάς’ του μισθού. Ασε που ήμουν και είμαι σιγουρη, ότι δεν υπάρχει κάτι πιο επισφαλές από το να δουλεύεις για κάποιον άλλο. Σήμερα είσαι, αύριο αντε γειά, χωρίς πολλά πολλά...Δεν θέλω να πω ότι όλοι πρέπει να δουλεύουμε μόνοι μας, δε γίνεται αυτό. Απλά, πρέπει να περνάμε από στάδιο σε στάδιο, να παίρνουμε τα καλύτερα και να εξελισσόμαστε. Και το κυριότερο; Να έχουμε πάντα έναbackup plan!

Πολλές προσπάθειες, δοκιμές, λάθη, επιτυχίες, αποτυχίες αργότερα, σήμερα αυτό που δηλώνει το όνομα του brand μου, έχει γίνει πραγματικότητα. Δουλεύω σε κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, από το σπίτι μου κυρίως, σε ώρες που με βολεύουν και με το ρυθμό που επιλέγω. Φυσικά υπάρχουν δυσκολίες και άγχος, αλλά όταν η δουλειά σου είναι συμβατή με τις αξίες σου, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Και το κυριότερο; Από μένα εξαρτάται πόσα χρήματα θα βγάλω. Υπάρχουν τόσες ευκαιρίες στον κόσμο του internet που δεν τίθεται θέμα αν γίνεται, αλλά τι θα επιλέξω να πρωτοκάνω!

Το Internet είναι το μέλλον. Και οι ευκαιρίες που μας δίνει άπειρες! Όλοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό, απλά χρειάζεται να το πάρεις απόφαση και να σου δείξει κάποιος το δρόμο, με τα σωστά εργαλεία και να έχεις και τη σωστή καθοδήγηση.

Ολα όσα έμαθα στην πράξη, τα διδάσκω. Η εμπειρία μου έχει μετατραπεί σε online εκπαιδευτικά προγράμματα και coaching για να δείξω και στους άλλους πώς να το καταφέρουν αυτό. Και όταν έχεις καθοδήγηση, γνώση, υποστήριξη και ομάδα...απλά προχωράς προς το μέλλον σου με τη σιγουριά ότι μπορείς κι εσύ –αν πραγματικά το θέλεις- να γίνεις ...your own boss!