Το 2000, η Verónica Echenique Almeida, φτάνει στο λιμάνι των Χανίων στις 6 το πρωί «και μένει με το στόμα ανοιχτό». Σ’ ένα παγκάκι την πήρε ο ύπνος με ένα χαμόγελο στα χείλη. Είχε ερωτευτεί κι αποφάσισε να αγκυροβολήσει στα Χανιά και να ασχοληθεί με το κόσμημα και είκοσι χρόνια μετά, ξετυλίγει για το Distaff την ιστορία της. Lotte Neumann, Ελένη Κουκουλάκη και Verónica Echenique Almeida «Στην Ισπανία, οι γυναίκες ανέκαθεν κρατούσαν το επίθετό τους και μετά το γάμο. Έτσι, όλοι οι άνθρωποι εκεί έχουν δύο επίθετα, και του πατέρα και της μητέρας. ALMEIDA είναι το δεύτερο επίθετό μου, αυτό της μητέρας μου. Ονόμασα έτσι την επιχείρησή μου προς τιμήν του παππού μου, όπου κι εκείνος ήταν χειροτέχνης και είχε επίσης ονομάσει το μαγαζί του “ALMEIDA” στη Χώρα των Βάσκων», μας εξηγεί το πώς έδωσε το όνομα στο κατάστημα της. «Μητέρα ενός κοριτσιού 2 ετών και με κίνητρο την ανάγκη για δημιουργικότητα και οικονομική ανεξαρτησία, το 2006 άνοιξα το δικό μου μαγαζί κοσμημάτων στην οδό Θεοτοκοπούλου, της παλιάς πόλης των Χανίων, με τη βοήθεια του τότε συντρόφου μου. Τα χρόνια κοντά του μού μετέδωσαν το πάθος για το χρυσό, το ασήμι, τις πολύτιμες και ημιπολύτιμες πέτρες» Ωστόσο, η «δυσκολία του ωραρίου των καταστημάτων στην τουριστική περιοχή της πόλης και η φιλοσοφία της αποτελεσματικής ομαδικότητας», εξηγεί «με οδήγησαν στο να συνεργαστώ με άλλες δύο γυναίκες - μητέρες και καλλιτέχνιδες:
Ο τρόπος δουλειάς τους συνδυάζει τις προσωπικότητες τους και τις ανησυχίες τους όπως μας λέει η Verónica: «Αν και μικρή η ομάδα μας, αφιερώνουμε μια επιπλέον μέρα το μήνα, για να συζητήσουμε τυχόν ανησυχίες για διάφορα θέματα που μπορούν να προκύψουν με τους πελάτες ή για τη δημιουργία των κοσμημάτων μας και την επίτευξη των στόχων μας». «Τα ταξίδια από μόνα τους αποτελούν ευχαρίστηση! Για εμάς η επιτυχία είναι διπλή αφού μία φορά το χρόνο πηγαίνουμε σε μακρινές χώρες του κόσμου αλλά και σε διάφορες εκθέσεις στην Ευρώπη για να προμηθευτούμε την πρώτη ύλη μας». Κι εκτός από τα υλικά, τα ταξίδια αποτελούν και σπουδαία πηγή έμπνευσης: «Εκεί βρίσκουμε την έμπνευση για τις δημιουργίες μας. Οι πολύτιμες και ημιπολύτιμες πέτρες που αγοράζουμε, τα χρώματα των υφασμάτων «σάρι» στην Ινδία και «καπουλάνα» στην Αφρική, το χαμόγελο του κόσμου, ένας περίπατος στο βουνό ή μια επίσκεψη στην αίθουσα με τους νέους δημιουργούς της Ευρώπης στην έκθεση του Μονάχου και της Αθήνας, τρέφουν τη φαντασία μας και σαν ομάδα μας δένουν ακόμα περισσότερο». «Στα ταξίδια αυτά κινούμαστε μόνες μας σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, με αποτέλεσμα το συναίσθημα της γυναικείας αλληλεγγύης να μεγαλώνει. Στα εργοστάσια αλλά και στα σπίτια που πηγαίνουμε, ακόμα και σήμερα ο ρόλος της γυναίκας είναι περιορισμένος. Όπου κι αν πάμε, οι γυναίκες που περνάνε χάντρες, που σερβίρουν φαγητό και που χαμογελούν, μας δίνουν πολλή δύναμη και κουράγιο για να προχωρήσουμε το έργο μας». «Έμπνευση όμως παίρνουμε και από τους ίδιους τους πελάτες μας, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τις δικές τους προτάσεις πάνω στα σχέδιά μας, ώστε να προσθέσουν την προσωπική τους πινελιά». Όπως όμως τονίζει η Verónica, οι κόρες τους (πέντε στο σύνολο, από 7 έως 20 ετών), είναι η βασική τους κινητήρια δύναμη: «Εκτός όμως από την ευχαρίστηση αυτής της δουλειάς, της εξέλιξης της δημιουργικότητας μας και της οικονομικής ανεξαρτησίας μας, το μεγαλύτερο κίνητρο για να δουλεύουμε μ’ αυτόν τον τρόπο και μ’ αυτές τις αρχές, μας το δίνουν οι κόρες μας. Αυτές μας κρατούν ενήμερες για τις νέες τάσεις, μας προτείνουν κι άλλους συνδυασμούς χρωμάτων αλλά και ανανεώνουν τη λίστα με μουσική, που ακούγεται στο μαγαζί. Γι’ αυτές θέλουμε να σταθούμε ως παράδειγμα, ελπίζοντας ότι ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής όπου, αυτό που μετράει είναι η χαρά, η συνεργασία, η δικαιοσύνη, η υπευθυνότητα, η δημιουργικότητα και η αλληλεγγύη, κάποια στιγμή θα γίνουν επιτυχημένες γυναίκες.
1 Comment
|