Τι επιλέγεις «να δεις» από το παράθυρό σου;

XΡΥΣΟΥΛΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ // DISTAFF • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ

---

«Αυτό που μοιάζει με βαρετή επανάληψη μπορεί να οδηγήσει σε μία έκπληξη. Αυτό που μοιάζει ένα τίποτα, μπορεί να γίνει κάτι. Εκτός από την απλή ιδέα να μοιραζόμαστε τη θέα από τα παράθυρά μας ενός κόσμου σε καραντίνα, οι εικόνες αυτές, θα μπορούσε να αποτελέσουν ένα αποτύπωμα στη διαμόρφωση της συλλογικής μνήμης της περιόδου».  Πρόκειται για την ιδέα πίσω από την σελίδα/εφαρμογή, https://rewindowlapse.com που έστησε η Μελίνα Χαριτάτου με την βοήθεια του Γιώργου Καφκιά.

Όπως εξηγεί στο Distaff, η Μελίνα Χαριτάτου (με την οποία κάποτε, ένα  όχι τόσο μακρινό κάποτε καθόμασταν σε διπλανά γραφεία στο τμήμα των Διεθνών Ειδήσεων στην εφημερίδα «Εθνος»), πρόκειται για ένα «τρισδιάστατο» εγχείρημα.

Η «πρώτη διάσταση αφορά στο άτομο, είναι ψυχαναλυτική σχεδόν. 
​Είσαι κλεισμένος σπίτι, κι η επικοινωνία σου με τον έξω είναι όσα βλέπεις από το παράθυρό σου. Οι πρώτες σκέψεις που κάνεις είναι μάλλον απελπιστικές ως προς αυτό κι μόνο αυτό το κομμάτι που αφορά στη θέα που έχεις στον πρώτο κόσμο. Οι περισσότεροι θεωρούν  ότι δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον εκεί έξω, ότι είναι μονότονο και βαρετό. 

Όταν όμως κάτι σε παρακινεί να το κοιτάξεις και  να το ξανακοιτάξεις, αρχίζεις -ίσως- να παρατηρείς πράγματα που δεν είχες παρατηρήσει, αρχίζεις να βρίσκεις λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα σημεία, αρχίζεις να το παρατηρείς από διαφορετικές γωνίες και έτσι τελικά  ανακαλύπτεις νέες εικόνες σε κάτι που θεωρούσες μονότονο κι βαρετό. Αυτό είναι το πρώτο, το ατομικό επίπεδο».
 
«Μετά έρχεται το δεύτερο, το κοινωνικό», επισημαίνει η Μελίνα.  
«Πρόκειται για την ανάγκη συνδιαλλαγής μέσα από τον εγκλεισμό, η οποία βέβαια σήμερα καλύπτεται κατά πολύ από τα κοινωνικά δίκτυα. Ωστόσο, η συγκεκριμένη εφαρμογή επικεντρώνεται σε ένα κι μόνο πράγμα με αποτέλεσμα αυτό να αποκτά μεγαλύτερη δύναμη. 
Δεν χαώνεσαι σε μια απέραντη κι πολυμορφική -κατά τα άλλα ενδεχομένως ενδιαφέρουσα- συνδιαλλαγή. Δίνεις και παίρνεις ένα πράγμα: ένα μικρό η ένα μεγαλύτερο παράθυρο και, το σημαντικότερο, αυτό που σου επιτρέπει να δεις από τον έξω κόσμο. 
Τα μονότονα ή βαρετά του ενός γίνονται άγνωστα κι -ίσως- συναρπαστικά του άλλου.
​
Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να δούμε αντί για το τι γίνεται ΜΕΣΑ στα σπίτια του καθένα, το τι γίνεται ΕΞΩ από αυτά, να μπορεί κάποιος να ανοίξει το παράθυρο σαν να είναι την μια στιγμή στην Αθήνα, την άλλη στην Μαδρίτη, και την άλλη στο Σαν Φρανσίσκο, και κάπως έτσι να αποκτήσει ενδιαφέρον η θέα του καθενός».  

«Η τρίτη διάσταση αφορά στο μετά. Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον από εκεί ξεκίνησε η ιδέα, από το τέλος δηλαδή. 
Ο συνδυασμός τόσο της υπαρξιακής όσο και της κοινωνικής διάστασης, του πώς βιώνει κάποιος την ξαφνική ακινησία, το τι επιλέγει να παρατηρήσει κοιτάζοντας από το παράθυρό του, το πώς θα επέλεγε να το μεταφέρει -εάν του δινόταν η επιλογή- αλλά και το τι εξέλιξη θα υπάρχει σε αυτό, εάν παρατηρήσει εκ των υστέρων τις φωτογραφίες που έχει τραβήξει κατά την διάρκεια της καραντίνας, είναι για μένα το πλέον κρίσιμο αλλά κι άγνωστο», επισημαίνει.
​
«Ο κάθε χρήστης της εφαρμογής καλείται να ανεβάσει μία κι μόνο μία, φωτογραφία την ημέρα. 
Όταν λήξει ο συναγερμός, θα έχει δημιουργηθεί ένα προσωπικό «χρονικό» (timelapse) της περιόδου μέσω των φωτογραφιών του (εξου και το rewind). Εκεί μπορεί να μην βλέπεις τίποτα, μπορεί να βλέπεις και πολλά. 
Πάντως θα αποτελεί μια δεξαμενή που μπορεί εν δυνάμει να ερμηνευτεί κοινωνιολογικά. 
Σκοπός είναι να φανεί το υλικό χρήσιμο για την ανάλυση και ερμηνεία τη περιόδου από πλευράς διαμόρφωσης της κοινωνικής μνήμης».
 
«Για αυτό, εξάλλου, ο χρήστης δίνει την συγκατάθεσή του ώστε το υλικό να χρησιμοποιηθεί σε κοινωνιολογικά ή  κι άλλου είδους πρότζεκτ με τέτοιο σκοπό (μπορεί να είναι case study),  μπορεί να γίνει κάποιο λεύκωμα (φυσικά σεβόμενο τους δημιουργούς κι ιδιοκτήτες της  κάθε φωτογραφίας με το όνομα που αυτοί επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν στην εγγραφή). 
Επίσης, αυτό δεν σημαίνει ότι η εφαρμογή θα κλείσει μετά την καραντίνα, αλλά ίσως να αλλάξει η φύση της».