Τα φυτά των Χριστουγέννων

Tο αλεξανδρινό, γνωστό και ως ποϊνσέτια ή «αστέρι της Βηθλεέμ», συμβολίζει την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων και μαζί με το γκι και το ου ομορφαίνουν τα σπίτια μας.

Photo by Terri Cnudde from Pixabay  

---

Το αλεξανδρινό  ήταν πολύ δημοφιλές φυτό για τους Αζτέκους από τον 14ο έως 16ο αιώνα. Στη γλώσσα τους σήμαινε το «λουλούδι που μαραίνεται στην αγνότητα του». Γι’ αυτούς, το έντονο κόκκινο χρώμα του, είχε δοθεί από τους Θεούς ως υπενθύμιση των θυσιών τους. Διακοσμούσαν τα παλάτια τους με άπειρα αλεξανδρινά και από τα κόκκινα φύλλα του φυτού έπαιρναν την χρωστική ουσία και έφτιαχναν κατακόκκινες βαφές για τα ρούχα τους. Τον γαλακτώδη χυμό που βγαίνει από το κλωνάρια, τον χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο για την θεραπεία του πυρετού.
​
Υπάρχουν πολλοί μύθοι όσον αφορά το Αλεξανδρινό. Ένας από αυτούς και ο πιο γνωστός αναφέρεται σε ένα φτωχό κορίτσι από το Μεξικό, την Πεπίτα, που δεν είχε καθόλου χρήματα για να αγοράσει δώρο για τον μικρό Ιησού. Βλέποντάς την με δάκρυα στα μάτια, ένας άγγελος της εμφανίστηκε  και της είπε  να μαζέψει αγριόχορτα. Καθώς τα μάζευε, τα δάκρυα της έπεσαν επάνω τους και αυτά άρχισαν να ανθίζουν και να μετατρέπονται σε όμορφα αλεξανδρινά. Από εκείνη την στιγμή, τα λαμπερά κόκκινα λουλούδια ήταν γνωστά ως «Flores de Noche Buena», ή «Λουλούδια της Άγιας Νύχτας». Τα κόκκινα φύλλα του συμβολίζουν το αίμα του Χριστού και τα λευκά αντιπροσωπεύουν την αγνότητά του.

Το 1828, ο Τζόελ Ρόμπερτ Ποινσέτ (ο πρώτος πρέσβης των ΗΠΑ στο Μεξικό και επίσης αμερικανός ιατρός και διπλωμάτης) ενώ είχε επισκεφθεί την πόλη Τάθκο στο Μεξικό, είδε τα κατακόκκινα φυτά και γοητευμένος από το λαμπερό κόκκινο χρώμα τους, έστειλε μερικά μοσχεύματα στο Τσάρλεστον στην πατρίδα του την Νότια Καρολίνα. Έτσι άρχισε η καλλιέργεια και η εξάπλωσή του φυτού.
​
Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, στο Σαν Ντιέγκο, μια οικογένεια χρησιμοποίησε την ποϊνσέτια ως φρέσκο κομμένο άνθος σε στολισμούς, Λόγω της μοναδικής της ομορφιάς, υιοθετήθηκε σύντομα ως «The Christmas Plant»,  το φυτό των Χριστουγέννων.

Photo by vtolmachev69 from Pixabay 

---

Τοποθέτηση
Το Αλεξανδρινό είναι φυτό εσωτερικού χώρου, επομένως προσέχουμε ώστε να μην δέχεται απευθείας τις ακτίνες του ήλιου. Το άμεσο ηλιακό φως μπορεί να ξεθωριάσει ή να κάψει τα φύλλα.
Φροντίζουμε παράλληλα να μην το τοποθετήσουμε σε σκιερό μέρος, γιατί τα φύλλα του δεν θα είναι αρκετά κόκκινα.
​
Φυτό ευαίσθητο και στη ζέστη και στο κρύο, δεν το βάζουμε ούτε κοντά στα καλοριφέρ ούτε κοντά σε παράθυρα από όπου μπαίνει κρύο.

ΠότισμαΠοτίζουμε το φυτό μας με μέτρο, καθώς είναι ευαίσθητο στη συγκέντρωση νερού στις ρίζες του. Είναι καλύτερα να το ποτίζουμε μόνο όταν το χώμα του είναι στεγνό, δηλαδή κάθε 4 με 5 μέρες κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Για να διατηρήσουμε το αλεξανδρινό μας όλο το χρόνο ποτίζουμε την άνοιξη και το φθινόπωρο 2 φορές την εβδομάδα και το καλοκαίρι κάθε 2 μέρες.
​
Αν παρατηρήσουμε ότι πέφτουν τα φύλλα, καλό είναι να σταματήσουμε να ποτίζουμε για μερικές μέρες, γιατί κατά πάσα πιθανότητα αυτό οφείλεται στο πολύ νερό που ρίξαμε.

Κλάδεμα
Μετά την ανθοφορία (τα λουλούδια και τα φύλλα μαραίνονται), μπορούμε να κλαδέψουμε το φυτό  και να την τοποθετήσουμε σε εξωτερικό χώρο. Στο κλάδεμα πρέπει να φοράμε γάντια, γιατί οι βλαστοί του περιέχουν έναν γαλακτώδη χυμό, ο οποίος μπορεί να προκαλέσει φαγούρα και ερεθισμούς.

Photo by vtolmachev69 from Pixabay

---

Ου ή Ίληξ
Με τα αγκαθωτά πράσινα φυλλαράκια και τους κόκκινους σφαιρικούς καρπούς, αποτελεί κλασικό διακοσμητικό στοιχείο. 

Οι καρποί του είναι τοξικοί, όπως του γκι, και τα φύλλα του περιέχουν τεράστιες ποσότητες καφεΐνης, ιδιαίτερα σε κάποια από τα 600 είδη του. 
Φυτό ξεχωριστής σημασίας για τους Δρυίδες, όπως και το γκι, αντιπροσώπευε με τους κόκκινους καρπούς του το ιερό αίμα της θεάς τους.

Στη χριστιανική παράδοση οι καρποί του συμβολίζουν το αίμα του Ιησού και πιστεύεται ότι φύτρωνε σε κάθε πατημασιά του. Λέγεται μάλιστα ότι ένας θάμνος από το φυτό ου έκρυψε τον Ιωσήφ, τη Μαρία και το Θείο Βρέφος στη φυγή τους προς την Αίγυπτο. Γι’ αυτό και η Παναγία το ευλόγησε να είναι πάντα καταπράσινο και να συμβολίζει την αθανασία. 

Γκι ή Ιξός 
Ξεχωρίζει για τους μικρούς διαφανείς στρογγυλούς καρπούς του που μοιάζουν με μαργαριτοφόρα όστρακα του βυθού των θαλασσών και συχνά το συγχέομαι με το ου. 

Τα Χριστούγεννα οι ερωτευμένοι σπεύδουν να φιληθούν κάτω από τα κλαδιά του, για να εξασφαλίσουν αιώνια ευτυχία και γονιμότητα. Οι Άγγλοι, οι Βορειοευρωπαίοι και οι Αμερικανοί το θεωρούν γούρι και το κρεμούν έξω από τις πόρτες τους, για να διώξει την κακοδαιμονία και να τους φέρει τύχη.
​
Οι μάγοι των Γαλατών Δρυίδων το έβραζαν σε χύτρες για να φτιάξουν το μαγικό τους φίλτρο, οι μάγισσες του Μεσαίωνα το χρησιμοποιούσαν για τα ξόρκια τους, ενώ αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι το θεωρούσαν σχεδόν πανάκεια.