Λοιπόν ας αρχίσουμε από την αρχή: Ο σκοπός της οργάνωσης -τα προγράμματα σας.
Μέσα από τις δράσεις και τα προγράμματά μας προσπαθούμε να βοηθάμε τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας προσφέροντας πρακτικές γνώσεις αλλά και έγκυρη πληροφόρηση για όλα τα θέματα που τους απασχολούν όπως η ψηφιακή ενδυνάμωση, η απασχόληση στις μεγαλύτερες ηλικίες, πώς μπορεί κανείς να παραμείνει ενεργός και υγιής, η ασφάλεια και η προστασία από απάτες στην καθημερινότητα αλλά και στον ψηφιακό κόσμο κ.α. 
 
Συγχρόνως η επιστημονική ομάδα της 50και Ελλάς εργάζεται ως ομάδα συνηγορίας προκειμένου να ασκήσει πίεση σε πολιτικό επίπεδο για πιο δίκαιες πολιτικές απέναντι σε όλες τις ηλικίες και ειδικά των ατόμων 50και άνω για καλύτερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, στην απασχόληση και στην κατάρτιση, σε διαμόρφωση περιβαλλόντων φιλικών προς τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ώστε να ενισχύεται η συμμετοχή τους και η προσφορά τους στην κοινωνία.  
 
Τα τρέχοντα προγράμματά μας αφορούν στην προστασία από τις ψευδείς ειδήσεις (Πρόγραμμα DIGITOL), τον ασημένιο και προσβάσιμο τουρισμό (Πρόγραμμα SILVER GUIDE), την πρόσβαση στην Ψηφιακή Υγεία και Φροντίδα (Πρόγραμμα COST) καθώς και τις ημερίδες και φεστιβάλ STAY ACTIVE (Μείνε ενεργός!) σε διάφορους Δήμους της χώρας.
 
Θα μας εξηγήσετε τη φύση του επαγγέλματος σας- γηραγωγός 
Ο σκοπός ενός γηραγωγού βασίζεται στις έννοιες "γήρας" + "άγω"και κατά την αρχαία έννοια όπως παιδαγωγός (αυτός που συνοδεύει και εκπαιδεύει παιδιά) ο γηραγωγός είναι αυτός που συνοδεύει άτομα μεγαλύτερης ηλικίας προκειμένου να τους εκπαιδεύσει για να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις της γηραιότερης ζωής.

Πόσο δύσκολο είναι να εκπαιδεύετε στις νέες τεχνολογίες τους μεγαλύτερους;
Η εκπαίδευση ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας στις τεχνολογίες είναι πολύ εύκολη αν κάποιος έχει εκπαιδευτεί ο ίδιος στις μεθόδους της γηραγωγικής διδασκαλίας. 
Η 50και Ελλάς προκειμένου να επιτύχει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα στα προγράμματα εκμάθησης νέων τεχνολογιών, φροντίζει όλοι οι εκπαιδευτές της να συμμετέχουν σε μια βιωματική και διαδραστική εκπαίδευση γηραγωγικών μεθόδων. Έτσι, οι εκπαιδευτές μπορούν να καταλάβουν πολύ πιο γρήγορα τις δυσκολίες που συχνά αντιμετωπίζουν οι "μεγάλοι" μαθητές τους, την ψυχολογία που μπορεί να φέρουν αλλά και τις κοινωνικές προεκτάσεις της συμμετοχής σε τέτοιου είδους μαθήματα. 
 
Το μεγαλύτερο λάθος που συνεχίζεται στην Ελλάδα είναι να δημιουργούνται "Μαθήματα τεχνολογιών ενηλίκων" στα οποία η διδακτέα ύλη είναι η ίδια για τον 35χρονο και τον 65χρονο μαθητή, ξεχνώντας πως οι ανάγκες τους για τη χρήση των τεχνολογικών μέσων είναι τελείως διαφορετικές. Η 50και Ελλάς από το 2011 μέχρι και σήμερα έχει εκπαιδεύσει πάνω από 11.000 άτομα άνω των 50ετών, με στόχο την διευκόλυνση της καθημερινότητας, την επικοινωνία αλλά και την πληροφόρηση και ψυχαγωγία τους. Πάντα με το κατάλληλο υλικό, τα κατάλληλα εργαλεία και το εκπαιδευμένο προσωπικό στις μεθόδους γηραγωγικής.  
 
Έχετε κάποια προγράμματα σχετικά με την εποχή που ζούμε; δηλαδή κάποια e-classes
Η 50και Ελλάς ανασυντάσσει την ιστοσελίδα της ώστε να μπορεί κανείς να βρει εκπαιδευτικό υλικό από όλες τις δράσεις που έχουμε υλοποιήσει, αλλά και σε πολύ λίγο διάστημα θα υπάρχουν και βιντεο-μαθήματα προς παρακολούθηση για όλα τα μέλη της 50και Ελλάς.
 
Ποια είναι η συμμετοχή- ανταπόκριση στα προγράμματα σας; 
Από το 2005 έως και σήμερα τα άτομα που συμμετείχαν και ωφελήθηκαν από τις δράσεις μας ξεπερνούν τις 12.100 και συνεχίζουμε με νέα προγράμματα.

Τι πιστεύετε πως θα αλλάξει μετά την πανδημία; Θα γίνει περισσότερο ξεκάθαρη η αναγκαιότητα της ψηφιακής εκπαίδευσης; 
Αν και μας λυπεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας βρίσκονται κατά πολύ πιο απομονωμένοι και εγκλωβισμένοι λόγω της καραντίνας και της αδυναμίας τους να έχουν πρόσβαση στις ψηφιακές υπηρεσίες και πληροφορίες, θεωρούμε πως με αυτήν την αφορμή θα δοθεί πολύ μεγαλύτερη προσοχή στην εκπαίδευση ΟΛΩΝ στα ψηφιακά μέσα, κάτι για το οποίο η 50και Ελλάς πιέζει τους πολιτικούς εδώ και πολλά χρόνια. Εμείς συνεχίζουμε να λέμε πως σε μια ψηφιακή εποχή όποιος επιλέγει να μην ασχολείται με τις τεχνολογίες επιλέγει να είναι εξαρτημένος από τρίτους στο μέλλον. Αλλά και μια κυβέρνηση η οποία δε στηρίζει δράσεις ψηφιακής ενδυνάμωσης, οδηγεί την κοινωνία και την οικονομία της σε μια κοινωνία εξαρτημένων ηλικιωμένων, υπερφορτωμένων νεότερων και δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα χάσματα μεταξύ των γενεών. Επιπρόσθετα τις ανάγκες των εξαρτημένων ατόμων καλούνται να καλύψουν το εθνικό σύστημα υγείας, οι Δήμοι με τα λιγοστά προγράμματα φροντίδας που ούτως ή άλλως στη χώρα μας είναι πολύ υποδεέστερα σε σχέση με τις ανάγκες.
 
Αυτή η δύσκολη κατάσταση ελπίζουμε να γίνει μάθημα σε όλους μας να προχωράμε μπροστά, να μαθαίνουμε και να προσπαθούμε να ακολουθούμε τις εξελίξεις ώστε να μην απομονωθούμε ψηφιακά αλλά και ουσιαστικά. 
 
Σε αυτό είναι σημαντικό να βοηθούν όλοι, νέοι και μεγάλοι με την αλληλεγγύη που δείχνουμε στον διπλανό μας, είτε είναι γιος και κόρη, είτε πατέρας και μητέρα, είτε ο γείτονάς μας που χρειάζεται στήριξη σε μια δύσκολη στιγμή. 
 
Ο κορωναϊός ήρθε να μας θυμίσει τις πραγματικές μας αξίες. Ελπίζουμε μετά από αυτήν την περιπέτεια να μην τις ξαναξεχάσουμε. 
Αν έχετε κάποιον ηλικιωμένο στην πολυκατοικία ή στη γειτονιά σας ρωτήστε τον αν χρειάζεται τη βοήθειά σας σε πρακτικά ζητήματα π.χ.ψώνια, φάρμακα, πληρωμή λογαριασμών και ότι άλλο μπορούν να κάνουν οι νεότεροι μέσω της τεχνολογίας, αλλά πάνω από το 80% των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας αδυνατεί να κάνει ή το κάνει με μεγάλη δυσκολία και εκτίθεται σε ψηφιακές απάτες.  

Η Αρετή Μαρία Ζαφειροπούλου, όπως είναι κανονικά το όνομά της γεννήθηκε στο Φορντ Λόντερντεϊλ στη Φλόριντα, έχει σπουδάσει ιστορία της τέχνης και studio art ενώ έχει συνεργαστεί με τους οίκους Norma Kamali και Esprit.
​
Χρωστά την καριέρα της στους γονείς της. Όταν ήταν επτά χρόνων, άνοιξαν ένα κατάστημα ρούχων στη Φλόριντα, όπου είχαν μεταναστεύσει μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολύ πριν βρει το δρόμο της σε σπουδές Ιστορία της Τέχνης, πέρασε τα παιδικά της χρόνια αλωνίζοντας ανάμεσα σε φορέματα, πατρόν και αξεσουάρ. Δεν δίσταζε να κάνει στιλιστικές προτάσεις στους πελάτες, ενώ το αγαπημένο της παιχνίδι ήταν- τι άλλο- να ράβει τα δικά της ρούχα για τις κούκλες, όπως μας είπε. 

Πως ξεκινήσατε την καριέρα σας;
«Η καλύτερη μου φίλη δούλευε ως λογίστρια σε ένα φιλμ και με ρώτησε αν ήθελα να δουλέψω στον τομέα των κοστουμιών. Η ταινία ήταν το «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» του Όλιβερ Στόουν με τον Τομ Κρουζ. Δεν μπορούσα  να πω όχι, κι ας μην είχα ιδέα αν θα πληρωνόμουν. Ήμουν όμως χαρούμενη που θα δούλευα μ’ έναν σκηνοθέτη που ήξερα».

Και ποιος ήταν ο ρόλος σας;
 «Η σκηνογράφος της ταινίας, Τζούντι Ράσκιν μου ζήτησε να ξεχωρίσω και να οργανώσω τα ρούχα ανά δεκαετίες: '50s, '60s and '70s. Το έκανα με ενθουσιασμό και πολύ γρήγορα κι όταν είδε όλα τα ρούχα κρεμασμένα με ρώτησε αν μπορούσα να αρχίσω δουλειά. Ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, η αλήθεια είναι όμως ότι δεν με ενθουσίαζε η ιδέα των κοστουμιών. Μου φαινόταν παρόμοια με την καριέρα μου ως πωλήτριας στο μαγαζί των γονιών μου. Ωστόσο ένιωσα τόση σιγουριά με εκείνη την πρώτη δουλειά, που άλλοι θα την χαρακτήριζαν αγγαρεία, που κατάλαβα ότι τελικά αυτό ήθελα να κάνω, να γίνω σχεδιάστρια κοστουμιών. 

Τελικά πληρώθηκε για την ταινία, 200 δολάρια την εβδομάδα και η Ράσκιν της ζήτησε και στην επόμενη ταινία που ανέλαβε. Συνεργάστηκαν σε τρεις ταινίες. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Λος Αντζελες και δούλεψε για τον σχεδιαστή Ρίτσαρντ Χόρνουνγκ σε τρεις ταινίες, μεταξύ των οποίων «Ο Κύριος Χούλα Χουπ» των αδελφών Κοέν (1994). Όταν ο Χόρνουνγκ αρρώστησε και δεν μπορούσε να δουλέψει στην ταινία των Κοέν, «Fargo», ανέλαβε η Ζόφρις κι έτσι… γεννήθηκε μία όμορφη φιλία. 

Είστε η ενδυματολόγος  σε όλες  τις ταινίες των Κοέν από το 1994. Σε τι οφείλεται αυτή η μακροχρόνια συνεργασία;
«Όταν ανέλαβα το «Fargo»,το μπάτζετ ήταν πολύ χαμηλό κι ακόμα χαμηλότερο για τα κοστούμια. Είχα μόλις 30 χιλιάδες δολάρια στη διάθεση μου και αυτό που κατάφερα να κάνω άρεσε πολύ στον Τζόελ και τον Ιθαν κι έτσι μου ζήτησαν να συνεργαστώ και πάλι μαζί τους. Ημουν θαυμάστρια τους από πριν κα μόνο που δεν χοροπήδησα από την χαρά μου όταν μου πρότειναν να συνεχίσουμε την συνεργασία μας. Μου αρέσουν πολύ τα σενάριά τους, τα βρίσκω πολύ ξεχωριστά με όσα έχω διαβάσει τόσα χρόνια. Έχουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ασχολούνται με πολλά διαφορετικά είδη κινηματογράφου. Θεωρώ ότι τους αρέσει να κουβεντιάζουν μαζί μου το σενάριο και πάντα τους ρωτάω αν ετοιμάζουν κάτι, πριν δεσμευτώ με άλλη ταινία. Δεν το θεωρώ όμως δεδομένο ότι με θέλουν κάθε φορά για αυτό και κάθε φορά προσπαθώ σκληρά να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις τους. Αν πάντως αποσυρθούν από τον κινηματογράφο, ίσως το κάνω κι εγώ!»
 
Πώς προετοιμάζεστε για την κάθε σας ταινία;
«Με πολύ διάβασμα! Μελετώ ζωγραφιές και φωτογραφίες της εποχής στην οποία αναφέρεται η ταινία, ενώ διαβάζω και για την ιστορία των υλικών. Για παράδειγμα, για το «Αληθινό Θράσος», έκανα πολύ έρευνα: ξεκίνησα από φωτογραφίες της εποχής, που είναι συνήθως στημένα πορτρέτα. Οι περισσότεροι είχαν βγάλει μία φωτογραφία σε όλη τη ζωή τους, και συχνά με δανεικά ρούχα ή με τα "καλά" τους. Έτσι, αναγκάστηκα να διαβάσω πολύ. Με βοήθησαν αποσπάσματα από ημερολόγια, όπου περιέγραφαν τα υλικά από τα οποία έφτιαχναν τα φορέματα ή πώς στέγνωναν τις μπότες μετά τη βροχή». 
​
Επίσης, συζητάω με τον σκηνοθέτη, για το τι ακριβώς θέλει από τα ρούχα: να είναι λειτουργικά, να συμπληρώνουν την ταινία, να μεταμορφώνουν τους ηθοποιούς, ενώ πάντα φροντίζω να μαθαίνω για τα καταστήματα απ’ όπου θα μπορούσα να αγοράσω ό,τι θέλω». 

Είχατε δυσάρεστες εμπειρίες με ηθοποιούς που ντύσατε;
«Οι εμπειρίες μου είναι στην πλειοψηφία τους πολύ ευχάριστες γιατί κι εγώ φροντίζω να μιλώ με τους ηθοποιούς, να τους ρωτώ τι τους κάνει να αισθάνονται άνετα, τι θα ήθελαν να αποφύγουν και τα λοιπά. Υπάρχει κάποιος, ωστόσο, που δεν θα ήθελα να συνεργαστώ ποτέ ξανά μαζί του, επιτρέψτε μου όμως να μην σας αποκαλύψω το όνομά του». 

​Η σχέση σας με την Ελλάδα;
«Τη λατρεύω. Είναι όμορφη χώρα, με συναρπαστική κουλτούρα. Έχω έρθει στα Ιωάννινα, απ' όπου κατάγεται ο πατέρας μου, πολλές φορές. Έχει αλλάξει πολύ το μέρος. Η οικογένεια της μητέρας μου είναι από το Μπάρι και την Ακουα Βίνα της Ιταλίας, αλλά η ίδια γεννήθηκε στην Αμερική. Έχω αμέτρητες ελληνικές αναμνήσεις. Μέναμε στο Φορντ Λόντερντεϊλ, στη Φλόριντα, όπου έχει μεγάλη ελληνική κοινότητα. Μεγάλωσα με ελληνική εκκλησία, ελληνικό σχολείο, χορούς, φαΐ, παραδόσεις και... προκαταλήψεις. Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Δυστυχώς όμως μιλάω πολύ λίγα ελληνικά, σταμάτησα να τα μιλάω όταν πέθανε η προγιαγιά μου». 

Πρώτα να μας συστηθείτε!
Το γράψιμο, που λάτρευα από παιδί, είναι στην πραγματικότητα η δεύτερη καριέρα μου. Μου έλεγαν πάντα να πάρω πτυχίο που θα μου εξασφαλίσει καλό επάγγελμα με λεφτά κ έτσι πήρα πτυχίο και μεταπτυχιακό στο Marketing. Δούλεψα σε αυτόν τον χώρο για 15 χρόνια, αλλά όταν το 2001, η οικονομία άρχισε να γνωρίζει ύφεση, ο χώρος του marketing ήταν από τους πρώτους που δέχτηκε βαρύ πλήγμα. Σε τέσσερα χρόνια, έχασα τέσσερις δουλειές οπότε αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να αλλάξω καριέρα, χωρίς όμως να ξέρω πού  να στραφώ. 
 
Άρχισα λοιπόν να γράφω σε ένα τετραμηναίο περιοδικό, το GreekCircle.
Το εξέδιδε μία κυρία που είχα γνωρίσει στην εκκλησία και μια μέρα βρήκα το θάρρος να την ρωτήσω αν μπορούσα να γράψω κάτι. Μου είπε ναι και έγραφα για το περιοδικό ως το 2015, οπότε κι έκλεισε.  Και ναι, το γράψιμο μου έφερε τελικά λεφτά! 
Στην συνέχεια, ο συνιδρυτής του Greek Media Club of Chicago, ο οποίος δούλευε και στην εφημερίδα Greek Star newspaper μου πρότεινε να γράφω μία στήλη για πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στο ελληνικό Σικάγο αφού «ήξερα τα πάντα». Έτσι ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου καριέρα  τον Ιούνιο του 2005 με την στήλη αυτή που δημοσιευόταν 2 φορές το μήνα. 
 
Τον Δεκέμβριο του 2005,  είχα μία εκπληκτική πρόταση από την Greek Star. Μου πρότειναν να γράφω ό,τι ήθελα αρκεί να είχε σχέση με την Ελλάδα. Θα με πλήρωναν part-time, αλλά δεν με ένοιαζε πολύ καθώς προετοίμαζα τον γάμο μου και με τον άνδρα μου θέλαμε να αποκτήσουμε παιδιά όσο τον δυνατόν γρηγορότερα.  Δούλεψα γι' αυτούς ως το 2015, οπότε κι έκλεισε. 
 
Εκείνη την περίοδο ήμουν επίσης ο ανταποκριτής του Σικάγο για την εφημερίδα Herald της Νέας Υόρκης και μπλόγκερ για το GreekReporter.com. 

Πώς σκεφτήκατε να δημιουργήσετε το  WindyCity Greek; Έλειπε κάτι παρόμοιο στον χώρο του ελληνοαμερικάνικου Τύπου; 
Όπως είπα το 2015 έκλεισαν δύο ελληνοαμερικάνικα έντυπα, το  GreekCircle και το  Greek Star. Σκέφτηκα τότε να αφοσιωθώ στην οικογένεια μου (έχει δύο κόρες, την Αγγελική και την Ελένη) και να συνεχίσω το μυθιστόρημά μου που αράχνιαζε στο ράφι. Όμως, κι ενώ ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω στην Ελλάδα το καλοκαίρι, διάβαζα όλο και περισσότερα δημοσιεύματα για την χώρα και τους Έλληνες. Κι όταν άκουσα κάποιον να λέει, «οι Έλληνες έχτισαν τον Παρθενώνα και μετά άραξαν», θύμωσα. Ένιωσα ότι πρέπει να κάνω κάτι. Αν και δεν σκόπευα να ξεκινήσω ένα μέσο ενημέρωσης, είχα θυμώσει τόσο πολύ, που εγένετο το WindyCity Greek. 
 
Βγήκε στον αέρα τον Σεπτέμβριο του 2015, τονίζοντας τα θαυμαστά έργα των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο με κάποια στοιχεία ιστορίας, πολιτισμού και κληρονομιάς. Ηταν μια γιορτή για όλα τα ελληνικά πράγματα. 

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε, τι απήχηση είχε;
Δεν είχα επενδυτές, το χρηματοδότησα με δικά μου χρήματα και με την συμπαράσταση της ελληνικής κοινότητας. Δεν υπήρχαν λεφτά για ευρύ διαφημιστικό πακέτο στο 
Facebook κα τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χτίσαμε την φήμη μας στόμα με στόμα και η απήχηση του ήταν τεράστια. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι τον διάβαζαν άνθρωποι από όλον τον κόσμο: την Αφρική, την Ινδία, την Φιλανδία, την Χιλή κι όλη τη Βόρεια Αμερική. Είχα συνεργασία με υπέροχους επαγγελματίες, δούλευα με έναν εκπληκτικό γραφίστα και για ένα διάστημα είχα σύμβουλο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μου έμαθε πολλά. 
 
Γιατί αποφασίσατε να το κλείσετε; 
Γιατί χωρίς να το καταλάβω δούλευα πάλι στο marketing και είχα παραμελήσει το γράψιμο. Όμως το γράψιμο είναι πλέον η ζωή μου. Πήρα με μεγάλη δυσκολία την απόφαση αυτή αλλά ήταν η καλύτερη για μένα και την οικογένεια μου. Τελικά το site σταμάτησε στις 31 Δεκεμβρίου του 2019.

Ποιες είναι ο δυσκολίες του ελληνοαμερικάνικου Τύπου; Έχει απήχηση μεταξύ μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς; 
Το τοπίο στα Μέσα αλλάζει συνεχώς. Οι μικρότερες εκδόσεις και δη οι εθνικές έχουν δυσκολίες επιβίωσης. Βασίζονταν για χρόνια σε διαφημίσεις και συνδρομές οι οποίες όμως μειώνονται χρόνο με τον χρόνο. Όμως χωρίς την υποστήριξη των ομογενών, όσες εκδόσεις υπάρχουν θα σταματήσουν. Και πρέπει να τα διατηρήσουμε γιατί έτσι κρατάμε την κληρονομιά μας ζωντανή.  
 
Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα αρκετές φορές.  Παρατηρείτε διαφορές μεταξύ των Ελλήνων της Ελλάδας κ αυτών των ΗΠΑ; 
Έχουμε διαφορές ναι. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι είστε πιο «μοντέρνοι», πιο Ευρωπαίοι ενώ εμείς, μεγαλώνουμε με τις παραδόσεις, τον τρόπο ζωής ακόμα και την γλώσσα που έφεραν οι παππούδες μας και οι γονείς μας μαζί τους όταν μετανάστευσαν. Εξάλλου κι εσείς πιστεύετε ότι είμαστε παλιομοδίτες και παραδοσιακοί. 
 
Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Σικάγο από Έλληνες γονείς- μετανάστες. Άκουγα διάφορες εκφράσεις όλη μου τη ζωή. Για παράδειγμα, ήμουν στην Ελλάδα και προσπαθούσα να βρω την μητέρα μου. Όταν τη βρήκα την ρώτησα «Που γυρίζεις, γυρίστρω;» Με άκουσε μια θεία μου κι άρχισε να γελάει. «Πού την άκουσες αυτήν την λέξη; Έχω να την ακούσω χρόνια!» Η μητέρα μου την έλεγε συνέχεια, την είχε μάθει από τους γονείς της. 
Ο πατέρας μου ήρθε στις ΗΠΑ την δεκαετία του '60, οπότε είχε τις δικές του εκφράσεις και τα βιώματα του ήταν εντελώς διαφορετικά, έχοντας μεγαλώσει στον Β’ Παγκόμσιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο.  

Πώς μας βλέπουν οι Ελληνοαμερικανοί; Με νοσταλγία, ή κάπως κλισέ; (ήλιος, θάλασσα και κρασί;) 
Βλέπουν την Ελλάδα ως τον Παράδεισο επί της Γης. Ερχόμαστε για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, να δούμε συγγενείς μας κα φίλους, να διασκεδάσουμε, να ρουφήξουμε όσο περισσότερη πατρίδα μπορούμε. Εδώ έχουμε ωκεανούς και λίμνες, που είναι κρύες. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ζεστή θάλασσα που σε αγκαλιάζει και σε αναζωογονεί. Και το φαγητό! Ο,τι τρώμε στις ΗΠΑ μοιάζει γεμάτο χημικά. Υπάρχει σίγουρα κάτι το διαφορετικό στο έδαφος και τον αέρα της Ελλάδας και το φαγητό είναι νοστιμότερο. 
(τελικά ο ήλιος, η θάλασσα, το κρασί και το φαγητό πρωταγωνιστούν στο πώς μας βλέπουν οι ομογενείς…)
 
Και εμείς πώς σας βλέπουμε; 
Δεν είμαι σίγουρη, ίσως σαν τρελούς που δουλεύουμε όλη την ώρα, τουλάχιστον αυτό μου έχουν πει πολλοί. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα απέγινε τελικά το βιβλίο που αράχνιαζε στο ράφι; 
Το ξεκίνησα το 2012. Μετά μπήκε στη ζωή μου το WindyCity Greek που με απορρόφησε. Όταν η μητέρα μου πέθανε το 2017, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το τελειώσω. Ένα χρόνο αργότερα, το είχα καταφέρει και το 2019, άρχισα τις διορθώσεις. Όμως να γράφεις μυθιστόρημα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την δημοσιογραφία και λίγο πελάγωσα. Ήξερα ότι δεν ήταν έτοιμο να εκδοθεί, οπότε άρχισα να παρακολουθώ ένα μάθημα γραφής ώστε να το τελειώσω. Το σχέδιο μου είναι να τελειώσει αυτόν τον χρόνο και να αρχίσω μετά να αναζητάω εκδότη. 
 
Πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα που ξεκινάει στα τέλη του 1950, με ηρωίδα μία νεαρή γυναίκα, την Ελευθερία, κόρη Ελλήνων μεταναστών που ζούσαν στην αυθεντική  Greektown, γνωστή ως Δέλτα. Κοντεύει τα 30, όλο την λένε γεροντοκόρη και ο πατέρας της, της κάνει διάφορα προξενιά, εκείνη όμως θέλει να παντρευτεί από έρωτα.  Η ζωή όμως της παίζει σκληρά παιχνίδια… την συνέχεια ελπίζω να την διαβάσετε κάποια στιγμή!