Από τη δημοσιογραφία στη συγγραφή. Πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος και τι σε έκανε να αλλάξεις επαγγελματική ρότα;
Δεν ξέρω καν αν είναι αλλαγή δρόμου. Θα έλεγα ότι είναι απλώς διαφορετική λωρίδα. Είναι σίγουρα διαφορετικά είδη λόγου. Στην δημοσιογραφία κάνεις καταγραφή. Κοφτή, χωρίς φιοριτούρες περιγραφή της είδησης. Χωρίς ερμηνείες. Η δημοσιογραφία δεν είναι ερμηνευτικό εργαλείο, σε πρώτη ανάγνωση. Όμως κάθε καταγραφή συστηματική, οδηγεί μοιραία σε ερμηνείες. Συμπεριφορών, τάσεων, στάσεων απέναντι σε κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά ζητήματα, ζητήματα σχέσεων. Στην συγγραφή η καταγραφή γίνεται με άλλη διαδικασία. Δεν καταγράφεις την είδηση, αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή «παράγεται». Είσαι ένας παρατηρητής. Φτιάχνεις το κάδρο εξ αρχής. Επινοείς κόσμους. Φτιάχνεις ήρωες και τους κινείς προς εκεί που θέλεις να πάνε. 


Και η δημοσιογραφία και η συγγραφή αφηγούνται ιστορίες. Η πρώτη καθημερινότητας η δεύτερη  τεχνητής καθημερινότητας. Όταν εργαζόμουν ως δημοσιογράφος, ένας παλιός συνάδελφος, πεπειραμένος και πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος που έγραφε εξαιρετικά, μου είχε πει ότι «οι αποτυχημένοι λογοτέχνες γίνονται δημοσιογράφοι». Δεν ξέρω αν έχει δίκιο. Εννοούσε φαντάζομαι τον καημό να πεις μια ιστορία με τρόπο που να έχει σημασία για τον αναγνώστη. Αυτό όμως συμβαίνει και στους δύο χώρους. Επίσης, πρέπει να πω ότι χάρη στην δημοσιογραφική μου θητεία απέκτησα και μια σημαντική εμπειρία στα ερευνητικά εργαλεία που είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Το να ξέρεις πώς να ψάξεις για οποιοδήποτε θέμα, πως να αναζητήσεις την πληροφορία, είτε μέσα από τους θεσμικούς δρόμους, είτε από την έρευνα δρόμου, είναι σημαντική γνώση και με έχει βοηθήσει σημαντικά.


Διδασκαλία και συγγραφή. Συνδέονται με κάποιο τρόπο;
Και πάλι θα πω ότι υπάρχουν κοινά σημεία. Και στην διδασκαλία έχεις ένα ακροατήριο. Ειδικά στο νηπιαγωγείο. Στο δημοτικό και στις άλλες βαθμίδες είναι διαφορετική η προσέγγιση αλλά στο νηπιαγωγείο είναι ακόμη πολύ έντονη στα παιδιά  η καταφυγή σε φανταστικούς κόσμους. Είτε για να αντιμετωπίσουν τα άγχη τους και να πετύχουν την ισορροπία που τους καθησυχάζει, είτε γιατί νιώθουν πιο όμορφα σε αυτούς αλλά πάντως και γιατί δεν έχει ακόμη ξεκινήσει η διαδικασία της δημιουργικής «δολοφονίας» που πολλές φορές συντελείται στην σχολική ζωή. Ο τρόπος διδασκαλίας στο νηπιαγωγείο είναι παιγνιώδης, είναι συμμετοχικός. Ιστορίες φτιάχνουμε, κόσμους φτιάχνουμε , ήρωες φτιάχνουμε, αλλάζουμε το τέλος των ιστοριών, επινοούμε πολλαπλούς τρόπους ανάγνωσης ακόμη και τον πιο μικρών και ασήμαντων πραγμάτων. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι μάστορες στο να φτιάχνουν ιστορίες. Άρα, αν κάτι έχω να πω για την σχέση διδασκαλίας και συγγραφής είναι ότι διδάσκομαι συγγραφικά και ζηλεύω αφόρητα την φαντασία και την ελευθερία στην σκέψη τους. 


Ως μαμά μαθητών δευτεροβάθμιας πλέον, έχω παρατηρήσει πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ενθαρρύνει καθόλου τη δημιουργική γραφή, εσύ ως εκπαιδευτικός πώς θα ήθελες να διδάσκεται η γραφή στα σχολεία;
Εκείνο που είναι εντυπωσιακό και ως νηπιαγωγός το έχω δει πολλές φορές είναι η τεράστια αγάπη που έχουν τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες για το βιβλίο. Μια αγάπη η οποία «πεθαίνει» με το που μπαίνουν στην πιο τυπική διαδικασία της πρώτης σχολικής βαθμίδας. Φυσικά γενικεύω αυτή τη στιγμή γιατί υπάρχουν και πολλά παιδιά που αγαπούν το διάβασμα και συνεχίζουν να διαβάζουν. 
Και μόνο η διάκριση σε σχολικά και εξωσχολικά βιβλία θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Αυτομάτως δημιουργεί μια αντίθεση. Ότι δηλαδή το βιβλίο που δεν είναι στην σχολική ύλη, το λογοτεχνικό δηλαδή, είναι κάτι που δεν χωρά στο σχολείο. Πρόκειται για ένα βασικό λάθος στρατηγικής και προσέγγισης στο πως περνούμε στα παιδιά την ιδέα της αναγνωστικής διαδικασίας. Τα βάζουμε στο πνιγηρό δίπολο του χρήσιμου και μη χρήσιμου διαβάσματος. Αυτό που πρέπει να δουλεύουμε είναι η αγάπη για την ανάγνωση. Η γραφή έρχεται μετά για όσα παιδιά θα θελήσουν, θα νιώσουν την ανάγκη να αποτυπώσουν τις σκέψεις τους. Αλλά η καλλιέργεια αναγνωστικών συνηθειών και η αγάπη για την λογοτεχνία απαιτεί μια άλλη προσέγγιση. Και προϋποθέτει ένα σχολείο που δεν θα ετοιμάζει υποψηφίους για τις Πανελλαδικές αλλά δημιουργικούς ανθρώπους. 

Πώς βρέθηκες στην Σάμο;
Με δύο λέξεις, είμαι «ερωτικός μετανάστης»!

Πού αντλείς τα θέματα σου; Ποια θεματολογία  σε απασχολεί περισσότερο; 
Από γύρω μου. Άλλοτε από ζητήματα που απασχολούν εμένα ως άνθρωπο, άλλοτε μπορεί να γίνει αφορμή κάτι πολύ μικρό, σχεδόν ασήμαντο, μια ανθρώπινη χειρονομία, η έκφραση ενός προσώπου, ένα σκηνικό στον δρόμο την ώρα που περπατώ. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Συνηθίζω να φτιάχνω υποθετικές ιστορίες για τις ζωές τους. Αυτό το χούι το έχω από μικρή. Επίσης -και εδώ ίσως έρχεται και η επιρροή της δημοσιογραφίας - παρακολουθώ και με εμμονική προσήλωση την επικαιρότητα. Η ανάγνωση εφημερίδων και η καθημερινή ενημέρωση παραμένουν βασικές ανάγκες και ρουτίνες μου. Επομένως μέσα από αυτή την καταγραφή, ειδικά στους καιρούς μας, αντλώ θέματα. Θα πρέπει, ωστόσο,  μέσα στον κυκεώνα των ειδήσεων, να υπάρξει αυτή που θα μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Και το κουβάρι αρχίζει να τυλίγεται ή να ξετυλίγεται…


Υπάρχει κάποιο βιβλίο σου που σε δυσκόλεψε περισσότερο στην έρευνα και στην αποτύπωση;
Ναι. «Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα». Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με θέμα την παιδική πορνογραφία. Ήταν πραγματικά μια διαδικασία, τόσο της έρευνας όσο και της συγγραφής, εξαιρετικά ψυχοφθόρα η οποία μου άφησε και σωματικά προβλήματα από την ένταση και την στενοχώρια όσων βίωσα. Στην έρευνα χρειάστηκε να διαβάσω ιατροδικαστικές εκθέσεις κακοποιημένων παιδιών, να μιλήσω με θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από τους γονείς τους, να μιλήσω με ανθρώπους που έχουν έρθει κοντά σε κακοποιημένα παιδιά, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους κτλ. Όλη αυτή η ερεβώδης πραγματικότητα την έκταση της οποίας δεν φανταζόμουν καν όταν ξεκινούσα, ήρθε κάποια στιγμή και κόντεψε να με καταπιεί. Γιατί αδυνατεί το μυαλό σου να συλλάβει και να κατανοήσει το μέγεθος της ανθρώπινης κτηνωδίας. Αλλά και στην συγγραφή ήταν δύσκολο για μένα να φορέσω τα «παπούτσια» ενός παιδεραστή. Να μιλήσω μέσα από τους ήρωες μου σαν παιδεραστής, σήμαινε να μπω στο μυαλό του. Πώς το κάνεις αυτό όμως; 

Πόσο δύσκολο είναι να αποτυπωθεί τελικά η αρχική ιδέα στο χαρτί; 
Είναι μια διαδικασία εξελικτική που έχει παγίδες, είναι γεμάτη γωνιές που δεν ξέρεις που θα σε βγάλουν μόλις αποφασίσεις να στρίψεις, οι εκπλήξεις είναι περισσότερες από τα δεδομένα, και οι κακοτοπιές καραδοκούν εάν δεν προσέξεις. Δεν είναι εύκολη η συγγραφή. Υπάρχει μια αντίληψη, την συναντώ σε συζητήσεις που κάνω με αναγνώστες  ότι η δημιουργικότητα της όλης διαδικασίας αρκεί από μόνη της για να την  μετατρέψει σε κάτι μαγικό. Αυτή είναι μια αντίληψη που μάλλον έχει καλλιεργηθεί από παθιασμένους αναγνώστες και από ρομαντικές κινηματογραφικές σκηνές. Ο συγγραφέας δεν έχει, τουλάχιστον στην χώρα μας, την πολυτέλεια της επιβίωσης από την συγγραφή. Στριμώχνει λοιπόν τον χρόνο του για να κάνει αυτό που αγαπά. Αυτό επηρεάζει και την ίδια την διαδικασία. 

Σε ό,τι αφορά τώρα την αποτύπωση της αρχικής ιδέας – και μιλώ για τον τρόπο που λειτουργεί σε μένα- σπανίως η αρχική ιδέα καταλήγει με την αρχική προσέγγισή της στο τέλος του βιβλίου. Υπάρχει μια νεφελώδης, αρχικά, προσέγγιση που έχει να κάνει με το γιατί θέλω να πω μια ιστορία. Καθ` οδόν όμως σχεδόν όλα, ή εν πάσει περιπτώσει πολλά θα ανατραπούν, θα καούν ή θα αναγεννηθούν, θα προβοκάρουν τον εαυτό τους, θα αναιρεθούν. Μαζί τους κι εγώ ως σιωπηλός μαριονετίστας που χάνει τον έλεγχο των κινήσεων. Όλο αυτό είναι στ`αλήθεια εξαιρετικά , απίθανα διεγερτικό, εγκεφαλικά, ψυχολογικά και τελικά και συγγραφικά. 

Έχεις αγαπημένες ώρες και γωνιές για να γράφεις;
Δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου και του τόπου. Εννοώ πώς η καθημερινότητα δεν επιτρέπει επιλεκτικές συνήθειες κατά πώς βολεύει, αλλά κατά πώς «περισσεύει». Γράφω οπουδήποτε και οποιαδήποτε ώρα. Κυρίως βραδινές. Αφενός γιατί τότε υπάρχει χρόνος και αφετέρου γιατί είμαι κατεξοχήν βραδινός τύπος. Λειτουργώ καλύτερα μεταμεσονύκτια. Πρακτικά αυτό είναι βάσανο γιατί το ξυπνητήρι δεν αστειεύεται. Κάπως όμως βρίσκεται ο τρόπος να γίνει και αυτό. Όπως συμβαίνει πάντα με ό,τι αγαπάς. 

Μίλησε μας για το τελευταίο σου βιβλίο, την «Κλίμακα F». Πώς θα το περιέγραφες;
Μάλλον θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ  με στοιχεία αστυνομικής πλοκής. Υπάρχει ένας φόνος που αποτελεί το σημείο εκκίνησης για μια έρευνα που όμως ξεπερνά την δολοφονία και επεκτείνεται σε ένα πολιτικό σκηνικό που καταρρέει. Η Κλίμακα F,  μιλά στην ουσία για δύο θέματα. Πρώτον για την διαδικασία με την οποία μια κοινωνία, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει σε ακραίες συμπεριφορές, και δεύτερον για τους μηχανισμούς χειραγώγησης που η εξουσία, πολιτική, οικονομική, η εκάστοτε ελίτ χρησιμοποιεί. Μηχανισμοί που σήμερα έχουν γίνει πιο περίπλοκοι, σκιώδεις και άρα πιο επικίνδυνοι γιατί κάποιες φορές είναι σχεδόν αδύνατος ο εντοπισμός τους. 

Το βιβλίο αναδεικνύει και το πώς η  χρήση των μέσων δικτύωσης και  του διαδικτύου  χειραγωγεί  την κοινή γνώμη. Πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να το διαχειριστούμε αυτό; Ποιος ο ρόλος της δημοσιογραφίας σήμερα; Πολλοί κατηγορούν τους δημοσιογράφους επίσης για χειραγώγηση, συμφωνείς;
Πάντα η γνώση είναι το αντίδοτο στην χειραγώγηση. Η λογική και διεισδυτική ματιά πάνω σε ό,τι συμβαίνει. Η αποφυγή εύκολων συμπερασμάτων. Να μην καταφεύγουμε με τέτοια ευκολία – επικίνδυνη ευκολία- σε συνωμοσιολογικά σενάρια, να αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε σε ένα κόσμο που δεν περνά την καλύτερη εποχή του και μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα μοιραία αυξάνονται οι λύκοι που χαίρονται. Όλα αυτά τα ζητήματα θίγονται μέσα στο βιβλίο. Και βέβαια ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όχι σε μια προσπάθεια δαιμονοποίησής τους, αλλά επισήμανσης ότι μπορούν να αποτελέσουν και αποτελούν οδούς διοχέτευσης πληροφορίας που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου «αθώα» και πάντως επιχειρεί να διαμορφώσει μια συλλογική αντίδραση ή στάση απέναντι σε σημαντικά θέματα. Θα πρέπει να έχουμε έναν εγκεφαλικό συναγερμό σε ετοιμότητα. Να υπερνικήσουμε την καλοκάγαθη αφέλεια που καμιά φορά μας χαρακτηρίζει. 

Σε ό,τι αφορά την δημοσιογραφία, έναν χώρο που αγαπώ ιδιαίτερα, θα πω ότι η κριτική που δέχεται είναι συντριπτικά άδικη πολλές φορές. Το τσουβάλιασμα που γίνεται αδικεί πολλούς και πολύ καλούς δημοσιογράφους. Είναι όμως θύμα των καιρών και αυτή. Των καιρών που έχουν αποσύρει την ψήφο εμπιστοσύνης από τους θεσμούς. Την πολιτική, την δημοσιογραφία, το κράτος εν γένει. Εδώ η ζημιά που έχει γίνει είναι μεγάλη και πάει σε βάθος χρόνου πίσω και σε μέγεθος ζημίας πολύ μπροστά. Θα πρέπει να βρούμε τρόπο να επουλώσουμε τις πληγές και να ξαναχτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης από την αρχή. Είναι αναγκαίο αυτό για την ζωή μας και κυρίως για την ίδια την δημοκρατία. 

Έχεις κάποιο αγαπημένο βιβλίο  ή αγαπάς εξίσου «όλα σου τα παιδιά;»
Πολλές φορές όταν θέλω να πειράξω την μαμά μου, την ρωτώ ποιο από τα τρία παιδία της αγαπά πιο πολύ. Πάντα μου λέει «παιδί μου όποιο δάχτυλο και να κόψεις από το χέρι, το ίδιο θα πονέσει». Την αγαπώ αυτή την απόκρισή της. Είναι δύσκολο για κάποιον που γράφει να πει ότι προτιμά ένα βιβλίο του, ένα παιδί του τελικά. Μα έχω μια ιδιαίτερη συναισθηματική σχέση, που αφορά περισσότερο την έρευνα και τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησα σε αυτήν, με τις «Καταραμένες Πολιτείες», ένα βιβλίο που έχει βέβαια αναφορά και στον τόπο που ζω, την Σάμο. 

Το  αναγνωστικό κοινό μειώνεται όλο και περισσότερο. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό; Αισιοδοξείς για το μέλλον;
Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος επομένως ναι, αισιοδοξώ και για το θέμα της φιλαναγνωσίας. Κοιτάξτε, το αναγνωστικό κοινό ήταν πάντα ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας. Όμως αναγνωστικό κοινό δεν μπορεί να θεωρείται μόνο το κομμάτι που διαβάζει λογοτεχνία. Ξέρω πολλούς που διαβάζουν ιστορία για παράδειγμα, ή πολιτικά δοκίμια ή εφημερίδες. Όλοι αυτοί αποτελούν τον ευρύ πυρήνα των αναγνωστών που μπορεί να έχουν παγιωμένες προτιμήσεις ή να αλλάζουν προτιμήσεις όσο ωριμάζουν αναγνωστικά. Επίσης, την περίοδο του εγκλεισμού, από το δικό μου, μικρό έστω δείγμα του κοινωνικού μου περίγυρου, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που επανήλθαν στο διάβασμα ή το ξεκίνησαν. Εκείνο που πρέπει κυρίαρχα να αναζητούμε είναι γιατί δεν διαβάζουν οι άνθρωποι και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι` αυτό. 

Ετοιμάζεις κάτι νέο αυτήν την εποχή; Υπάρχει κάποιο είδος με το οποίο θα ήθελες να ασχοληθείς; 
Ο τελευταίος χρόνος ήταν χρόνος συγγραφικών πειραματισμών για μένα. Δοκίμασα τον εαυτό μου και τις συγγραφικές μου αντοχές σε διάφορα είδη και ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα. Από όλη αυτή την διαδικασία έχει προκύψει μια νουβέλα που είναι στον προγραμματισμό για έκδοση τον Νοέμβριο και αρκετά άλλα γραπτά που είναι σε αναμονή να πάρουν τον δρόμο τους ή να μείνουν στα ηλεκτρονικά τους συρτάρια. Μεταξύ αυτών, απόλαυσα πραγματικά την συγγραφή ενός παιδικού παραμυθιού. Ένα είδος με το οποίο θέλω πολύ να ασχοληθώ. 

Τι είναι το Reconstruction;
...είναι μια μέθοδος που εμπνεύστηκα και υλοποίησα, αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εμπειρίας μου στον χώρο της άσκησης μα και της πολύπλευρης έρευνας που αφορά ''την πνευματική διαχείριση ενός ατόμου στην ιεράρχηση των καθημερινών αναγκών του μέσα από το πρίσμα ενός υγιούς σώματος'' ....
 
Ο συνδυασμός της Ζωτικής Ενέργειάς μας και της διανοητικής μας ισορροπίας με τις εξειδικευμένες θεραπευτικές ισομετρικές ασκήσεις αποτελούνε την οριστική λύση στις ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες. 
 
Αποτελεί την βάση για την σωστή λειτουργία όλων των ζωτικών μας οργάνων καθώς εκτινάσσει στα ύψη την οξυγόνωση και την πολύτιμη αναδόμηση όλων των κυττάρων στο σώμα μας. Η μέθοδος επιτυγχάνει την βαθύτερη κατανόηση των δυνατοτήτων των μυϊκών ομάδων αποκαθιστώντας την σωστή λειτουργία του μυοσκελετικού μας συστήματος.

Το Reconstruction δίνει έμφαση στην Εντοπισμένη Θεραπευτική Εκγύμναση του σώματος και του νου καταργώντας την κόπωση και την εξάντληση των πολλών λανθασμένων τεχνικών άσκησης που επικρατούν μέχρι και σήμερα.

Πολλοί άνθρωποι έχουν μικρούς ή μεγάλους μυϊκούς τραυματισμούς, που έχουν παραμεληθεί στο πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα, οι τραυματισμοί αυτοί να υποβόσκουν και κάποιες φορές να δυσκολεύουν τις σωστές κινησιολογικές ανάγκες τους, ενώ πολλές φορές μεταλλάσουν την αρνητική μυϊκή τους δραστηριότητα σε ψυχολογικές μεταπτώσεις δίνοντας την εντύπωση πως πρόκειται για ψυχολογικές διαταραχές. 

Τα περισσότερα θέματα της μοντέρνας ζωής, όπως χαμηλή ενέργεια, ανασφάλεια, κατάπτωση, θυμός, στρες δημιουργούν ένα σκεπτικό και δυσκίνητο άνθρωπο που νοσταλγεί την χαρούμενη και δημιουργική του φύση.

Το Reconstruction αποτελεί ένα όμορφο μονοπάτι άσκησης και προσωπικής ανάπτυξης, ανοιχτό για τους ανθρώπους κάθε ηλικίας και κάθε αθλητικού προσανατολισμού.

Τι πιστεύετε ότι αναζητάει πλέον ο άνθρωπος στη γυμναστική του; 
Ο σύγχρονος αθλούμενος εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για την εξωτερική εμφάνιση του, και παράλληλα έχει συνειδητοποιήσει τη σημασία μιας ισορροπημένης εσωτερικής «βάσης» που τον βοηθάει στις καταστάσεις της σύγχρονης καθημερινότητας, αναζητώντας πλέον δραστηριότητες ολιστικής άσκησης, που συνδυάζουν πολλαπλά οφέλη, όπως Φυσική ευεξία δύναμη & αντοχή, Ψυχική & συναισθηματική υγεία. 
 
Η σύγχρονη μορφή άσκησης τείνει πλέον προς μια θεραπευτική αλλά και αναζωογονητική κατεύθυνση, καθώς και σε δραστηριότητες στη φύση, που τόσο λείπουν από την καθημερινότητα μας. Η πολυμορφική άσκηση είναι ιδανική για να έχουμε συνολική υγεία.​

Ποιους βοηθάει ένας personal trainer;
Τους αθλούμενους όλων των ηλικιών που θέλουν: 
Να μειώσουν το σωματικό τους βάρος ή το σωματικό τους λίπος

• Να αυξήσουν τη μυϊκή τους μάζα
• Να αυξήσουν τη δύναμή τους
• Να αυξήσουν την απόδοσή τους για να συμμετέχουν σε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός
• Να βελτιώσουν τη στάση του σώματός τους
• Να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα τα προβλήματα από χρόνιες παθήσεις
• Να αποκαταστήσουν μυοσκελετικές κακώσεις
• Να γυμναστούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης
• Να επανακτήσουν το συντομότερο δυνατό το προηγούμενο σωματικό τους βάρος και σχήμα, μετά τον τοκετό.

Επίσης οι μικρές ομάδες είναι πολύ αποτελεσματικές για κάθε επίπεδο αθλουμένου στα ειδικά μηχανήματα-κρεβάτια του Pilates.

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στην μουσική; Μίλησέ μας για την μουσική σου πορεία και σύστησε μας τη Δάφνη.
Μέσα από τις παρέες των εφηβικών μου χρόνων δημιουργήθηκαν οι Alive She Died, το πρώτο μου συγκρότημα. Στίχους έγραφα ήδη από τα δεκατέσσερα, οπότε όταν σχηματίστηκαν οι Alive She Died, υπήρχε ήδη αρκετό στιχουργικό υλικό έτοιμο. Τα πράγματα εξελίχθηκαν σχετικά γρήγορα και χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσουμε βρεθήκαμε να κάνουμε το πρώτο μας live στον Πήγασο, το ιστορικό μπαράκι που στεγαζόταν στο ισόγειο ενός παλιού νεοκλασικού των Εξαρχείων. Μετά ήρθε το Viva Voce, με ήχο “ minimal synth, post-punk”, μία κασέτα ανεξάρτητης παραγωγής που τυπώθηκε σε 300 αντίτυπα. Σήμερα, κοιτώντας προς τα πίσω, θα έλεγα ότι το μουσικό μου ταξίδι άρχισε μάλλον λίγο αντίστροφα. Πρώτα ήρθε η εμπειρία των live και των ηχογραφήσεων και πολύ αργότερα κάποια μαθήματα μουσικής παιδείας. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική, υπάρχει και το θέμα του βιοπορισμού στη μέση. Ποτέ δεν ζούσα μόνο από τη μουσική, πάντα είχα και κάποιο άλλο επάγγελμα. Η τέχνη όμως ήταν πάντα μία πηγή ζωτικής και καθοριστικής δύναμης για μένα, που σε δύσκολους καιρούς κατάφερνε να στηρίζει τον κόσμο μέσα μου.
 
Από τους Alive She Died των 80s έως σήμερα εκτός από τον χρόνο τι άλλο έχει περάσει κι έχει αλλάξει καλλιτεχνικά στη ζωή σου;
Τους Alive She Died διαδέχθηκαν οι Trespass με ήχο “new wave with minor progressive rock deviations”. Κυκλοφορούμε το LP Strange Times και παίζουμε στο θρυλικό Ρόδον στην οδό Μάρνη. Οι Trespass ήταν ουσιαστικά η δεύτερη περίοδος των Alive She Died, και προβλήθηκαν πολύ από τις μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές της εποχής εκείνης. Τότε ήρθε μία πρόταση από το MTV Europe, για να γυρίσουμε ένα δοκιμαστικό video για το τραγούδι “Strange Times”. Κάναμε το δοκιμαστικό, το στείλαμε, και σύντομα ήρθε η απάντηση για να προχωρήσουμε στο γύρισμα ενός ολοκληρωμένου video-clip. Τελικά το video του “Strange Times” έμελλε να γίνει το πρώτο αγγλόφωνο video-clip ελληνικού συγκροτήματος που μεταδόθηκε από το MTV Europe, το οποίο συνοδευόταν και από μία συνέντευξη μας στον Chris Salewicz μπροστά στο Ηρώδειο. Όταν – λόγω εσωτερικών διαφωνιών – οι Trespass διαλύθηκαν οριστικά, εγώ έφυγα για τέσσερα χρόνια στη Νέα Υόρκη για θεατρικές σπουδές, με την απόφαση να μην ξανακάνω μουσική. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνεχίζω τις θεατρικές σπουδές στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και δεν ασχολούμαι πια καθόλου με τη μουσική. 

Γύρω στο 2000 ξαναβρίσκομαι με τον Ηρακλή Αναστασιάδη (που έπαιζε κιθάρα στους Trespass), ο οποίος είχε γράψει κάποια κομμάτια και μου ζήτησε στίχους. Υπέκυψα κι έτσι φτιάχνουμε τους Atria, ένα minimal ηλεκτρονικό ντουέτο. Κάνουμε πολλά live, κυκλοφορούμε ένα LP και δύο EP’s, και συμμετέχουμε σε αρκετές συλλογές – σε μία από αυτές με διασκευή του “Photographic” των Depeche Mode. Το επόμενο σχήμα ήταν οι Atria the Project, με alternative rock ήχο. Στο διάστημα 2009-2012, κάνουμε live και κυκλοφορούμε πέντε digital singles – μεταξύ των οποίων και μία λίγο punk εκδοχή στο πολυδιασκευασμένο Bang Bang – και διαλυόμαστε λόγω μετανάστευσης δύο μελών αυτή τη φορά...
​
Το 2016 με βρίσκει με την απόφαση να κλείσω τον κύκλο “συγκροτήματα” και όλα τα συναισθήματα που τον τυλίγουν και να προχωρήσω σε ένα solo μουσικό ταξίδι, το οποίο αισθητικά θα έλεγα ότι κινείται σε ένα ύφος που το ονομάζω “Urban Romantic” ή αλλιώς αστικό/ρομαντικό/εναλλακτικό rock.

Το 2015 προέκυψε μια συνεργασία των Alive She Died για την καμπάνια του οίκου Gucci. Πώς προέκυψε όλο αυτό και ποια ήταν η αντίδραση σας μετά από τόσα χρόνια;  
Η κασέτα Viva Voce των Alive She Died περιείχε τη διασκευή του “She’s Lost Control” των Joy Division.

Τον Αύγουστο του 2015, η νομική εκπρόσωπος της Gucci επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά για τα δικαιώματα της διασκευής αυτής. Βρήκε τα στοιχεία μου μέσω της ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικών Δικαιωμάτων) και της Universal Music, και ζήτησε την άδεια για να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη διασκευή στη διαφημιστική καμπάνια Gucci Cruise 2016.

Δεν ξέρω πως ανακάλυψαν την συγκεκριμένη διασκευή… Ίσως ένα από τα 300 αντίτυπα με κάποιο μαγικό τρόπο είχε φτάσει στη Gucci ή ίσως απλά ο άνθρωπος που έψαχνε, βρήκε τη διασκευή στο YouTube ανεβασμένη το 2009 από έναν Γάλλο χρήστη. 
​
Ήταν μία συγκινητική και λίγο ρομαντική έκπληξη το να επιλέγεται ένα κομμάτι σου μετά από πολλά χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία, για να χρησιμοποιηθεί από έναν τόσο μεγάλο οίκο μόδας. Όταν η διασκευή του “She’s Lost Control” ξαναήρθε πάλι στο προσκήνιο, το έγκυρο μουσικό site sputnikmusic.com την συμπεριέλαβε στη λίστα με τις δέκα κορυφαίες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ σε τραγούδια των Joy Division, στην έβδομη θέση. Επίσης, το discogs.com (το μεγαλύτερο site πωλήσεων βινυλίου στο κόσμο), συμπεριέλαβε το Viva Voce στις 100 κυκλοφορίες όλων των εποχών που χρήζουν επανακυκλοφορίας. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια – πριν ο οίκος Gucci χρησιμοποιήσει τη διασκευή του “She’s Lost Control” για την καμπάνια του – υπήρχε ήδη μεγάλο ενδιαφέρον από δισκογραφικές εταιρείες της Ελλάδας και του εξωτερικού για επανακυκλοφορία του υλικού των Alive She Died. Το 2010 είχε ήδη κυκλοφορήσει  το "The First Night" (ένα άλλο από τα κομμάτια της τότε κασέτας) στη συλλογή Genotypes της γερμανικής ανεξάρτητης εταιρείας Genetic Music. Οπότε, ανεξάρτητα από τη δημοσιότητα που πήραμε μέσω του πολύ ωραίου clip του σκηνοθέτη Glen Luchford, το υλικό του Viva Voce είχε δρομολογηθεί να επανεκδοθεί, κάτι που τελικά συνέβη τον Μάρτιο του 2017. Όλο το υλικό της κασέτας συν κάποια ανέκδοτα κομμάτια κυκλοφόρησαν σε βινύλιο από την Geheimnis Records, σε 700 αριθμημένα στο χέρι αντίτυπα. 

Τελικά ισχύει ότι στη ζωή πάντα στο τέλος θα έρθει αυτό που πρόκειται να έρθει έστω και με χρονική καθυστέρηση;
Αυτό που νιώθω ότι ισχύει για τη ζωή είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα φέρει… Μπορούμε μόνο να ζούμε μην εγκαταλείποντας ποτέ ότι είναι πολύτιμο για μας, να θυμόμαστε ότι τα σκληρότερα μαθήματα μας είναι ίσως και τα πιο σημαντικά, και κυρίως να ζούμε την διαδρομή… Πολλές φορές μπορεί να νομίζουμε ότι έχουμε κάνει κάποια λάθος επιλογή που όμως αποδεικνύεται ότι τελικά μας οδήγησε στο σωστό μέρος, γιατί όπως λέει και ένα από τα αγαπημένα μου ρητά, “Things fall apart, so other things can fall together”.
 
Ποια η σχέση σου με τον χρόνο;
Παρελθόν – παρόν – μέλλον… Κινούμενη μέσα σε αυτές τις τρεις διαστάσεις που ορίζουν τη μοναδική ζωή που έχουμε να ζήσουμε, ο χρόνος για μένα κυλά πάντα βασανιστικά γρήγορα… νιώθω ότι μια ζωή δεν φτάνει. Γι αυτό από πολύ μικρή ζω κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία. Προσπαθώ να μην κινούμαι σε μία “αυτοματοποιημένη” πραγματικότητα, κάτι πολύ δύσκολο για όλους μας μέσα στους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς των καθημερινών απαιτήσεων. Κάθε μέρα ξυπνάω με τον στόχο να διατηρήσω ζωντανό κάποιο από τα μικρά μονοπάτια που έχω φτιάξει από τα δικά μου όνειρα και “θέλω” και που θα με φέρει πιο κοντά σε αυτό που επιθυμώ να είμαι αύριο. Και δεν ξεχνάω να είμαι  ευγνώμων για κάθε πολύτιμη τέτοια στιγμή…
 
Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καλλιτεχνική σου πορεία ως σήμερα;
Όλα τα τραγούδια, τα live, οι πρόβες, και τα ξενύχτια στο studio είναι κομμάτια της ιστορίας μου, μιας ιστορίας που άλλες φορές χρωματιζόταν από τη χαρά της δημιουργίας και της έκφρασης και άλλες από ανταγωνισμούς και πάθη – αλλά σε κάθε περίπτωση, μιας ιστορίας που αγαπάω.
Νομίζω ότι σαν πιο σημαντική στιγμή θα χαρακτήριζα αυτήν της πρώτης μου εμφάνισης, όταν οι Alive She Died ανέβηκαν για πρώτη φορά στη σκηνή του Πήγασου, σε μία sold-out συναυλία. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και υπήρχε κόσμος απ’ έξω που δεν κατάφερε να μπει. Ένιωθα πολύ αμήχανα και είχα πολύ αγωνία – ήταν η πρώτη φορά… Αλλά μόλις ανέβηκα στη σκηνή, όλα αυτά εξαφανίστηκαν και πια ένιωθα μόνο τα τραγούδια...
 
Support... πόσες και ποιες ήταν οι σημαντικότερες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών που έχεις ανοίξει κατά καιρούς;
Το πρώτο μου και συγκινητικότερο support – ίσως επειδή ήμουνα πολύ μικρή – ήταν αυτό στον Nick Cave στο Ρόδον, με τους Trespass. Οι Trespass έκαναν ένα επίσης σημαντικό support στους Fall, στο Πεδίον του Άρεως. Με τους Atria, ήμασταν πολύ τυχεροί που ζήσαμε την εμπειρία να ανοίγεις  για  ονόματα όπως Pet Shop Boys, Hooverphonic, Mark Almond, Scissor Sisters, Anne Clark και Stereo Mc's… ειλικρινά δεν υπάρχουν τα λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα…
 
Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Είναι πολλές!! Από τις τελευταίες, αυτήν του Nick Cave στις 16-11-2017 στο γήπεδο Tae Kwon Do, και σίγουρα αυτήν των Sistersof Mercy στις 21-9-2019 στο Roundhouse του Λονδίνου.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που σ' έχει επηρεάσει σημαντικά και αν ναι, με ποιό τρόπο;
Στα δεκατέσσερα άκουσα τελείως συμπτωματικά το L.A Woman των Doors και είπα μέσα μου, “όταν μεγαλώσω, θα κάνω συγκρότημα”. Τελικά έκανα τέσσερα συγκροτήματα και τώρα ακολουθώ ένα solo μουσικό ταξίδι… Νομίζω ότι αυτή η αυθόρμητη απόφαση, όπως επίσης και η επιγραφή “Kατά τον Δαίμονα Εαυτού” που είδα αργότερα να αναγράφεται στα ελληνικά στον τάφο του Jim Morrison στο Παρίσι, υπήρξαν καθοριστικά για την πορεία των γεγονότων της ζωής μου.
 
Όταν είσαι σπίτι, τι μουσική ακούς;
Ακούω τραγούδια που έχουν μία τάση προς το βιωματικό και το αυθεντικό. 
Κάποια από τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό (αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτά) είναι David Bowie, Nick Cave, Sistersof Mercy, System Of A Down, Iggy Pop, Clash, Massive Attack, Amy Winehouse, Nine Inch Nails, Kovacs, Arctic Monkeys, PeterMurphy, John Cale, Leonard Cohen, Madrugada, Covenant, UNKLE, Skunk Anansie, Placebo, κάποια αγαπημένα soundtrack, και πολύ Beethoven!
 
Γράφεις στίχους, είσαι διαρκώς σε μια καλλιτεχνική εγρήγορση και κίνηση, δημιουργείς project κλπ. Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για όλα αυτά που κάνεις ;
Μια άσβεστη φλόγα που τρέφεται από το πάθος, τον θαυμασμό και την έκσταση που νιώθω για την ζωή, τον έρωτα, τον πόνο, την υπέρβαση.  Και την ανθρώπινη δύναμη να τα αντέξεις όλα αυτά…
 
Σε όλα όσα κάνεις αισθάνομαι ότι συνεχίζει να υπάρχει κάπου η Δάφνη των 80s… ισχύει αυτό;
Ωωωω ναι! Ότι ήταν αυτό που ενέπνευσε την καλλιτεχνική δημιουργία μέσα μου, συνεχίζει το ίδιο και απαράλλαχτο… νιώθω τα πάντα τόσο δυνατά και ρομαντικά όπως και τότε και πάντα…
 
Τι σημαίνει μουσική για σένα;
Η μουσική για μένα είναι το καθαρό καύσιμο της καρδιάς μου. 
Είναι επίσης στάση ζωής, επιλογή, φιλοσοφία, ελευθερία, έκφραση, αυθεντικότητα, δάκρυα, έρωτας, αλήθεια, όνειρα, αγώνας, ρομαντισμός…
 
Οι στίχοι σου συνήθως, κρύβουν μια μελαγχολία και μια αντίδραση. Είσαι έτσι και σαν άνθρωπος;
Ναι, νομίζω ότι έτσι είμαι και σαν άνθρωπος… Οι στίχοι  μου μιλάνε για τις ατέλειες και την εύθραυστη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, το σκοτάδι και το φως, την αγάπη και τα τραύματα που αφήνει, τον φόβο και την πίστη… αλλά όλα αυτά καλύπτονται από μια αίσθηση μελαγχολικής νίκης επάνω τους. 

Κάπου διάβασα ότι “όταν είμαστε ευτυχισμένοι απολαμβάνουμε τη μουσική. Όταν είμαστε θλιμμένοι κατανοούμε τους στίχους”… 
 
Η εξαιρετική αγαπημένη μου διασκευή του Bang Bang πως προέκυψε;
Το  Bang Bang είναι ένα κομμάτι που μου άρεσε πάντα πολύ και κυρίως στιχουργικά, για την σκληρή ιστορία αγάπης που εξιστορεί ανάμεσα σε μια λευκή κοπέλα και ένα έγχρωμο αγόρι. 
Για όσους δεν το ξέρουν, το κομμάτι κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1966 από την Chér. Έγινε όμως κυρίως γνωστό από την εκτέλεση της Nancy Sinatra, η οποία το διασκεύασε την ίδια χρονιά με την αρχική του κυκλοφορία. Αυτό που έγινε είναι, ότι μια μέρα απλώς άκουσα στο ραδιόφωνο την “Nancy Sinatra εκτέλεση” (που είναι αυτή που αγαπάω περισσότερο) και μου έκανε κλικ ότι ήταν ένα κομμάτι που θα ήθελα να πω… Επειδή από το 1966 μέχρι και σήμερα το κομμάτι έχει διασκευαστεί σε δεκάδες εκδοχές κάθε μουσικού στυλ, είχαμε την πρόθεση να το κάνουμε διαφορετικό από ότι είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Έτσι βγήκε μία λίγο punk εκδοχή από την κιθάρα του Άρη Ζαρακά, που νομίζω ότι ταιριάζει συγκινητικά με τον στοιχειωμένο πόνο της ερωτικής προδοσίας. 

Κι ας έρθουμε στο σήμερα... πώς έχει επηρεαστεί ο καλλιτεχνικός κόσμος μέσα απ΄ όλη αυτή την περιπέτεια του Covid-19;
Σίγουρα ο χώρος της τέχνης είναι από αυτούς που δέχτηκαν τεράστιο πλήγμα αυτό το διάστημα και αντιμετωπίζει μία εξαιρετικά αόριστη μελλοντική πραγματικότητα. Όχι ότι πριν την πανδημία η κατάσταση ήταν εύκολη, μια και τουλάχιστον στην Ελλάδα, η τέχνη και οι άνθρωποι της ποτέ δεν έχρηζαν κάποιας ιδιαίτερης αξίωσης. Αλλά η αναστολή των πάντων, ήρθε να προσθέσει μία ακόμα πληγή στο ήδη σοβαρό πρόβλημα της καλλιτεχνικής επιβίωσης. Oι καλλιτέχνες ήταν αυτοί που πρώτοι ανταποκρίθηκαν, όταν μετέφεραν όλων των ειδών τις τέχνες στις ψηφιακές αρένες. Ειλικρινά όμως δεν ξέρω πόσοι από τους συνανθρώπους μας εκτίμησαν την αξία αυτής της καλλιτεχνικής προσφοράς, αυτής της πνευματικής συναλλαγής. Πόσοι μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν πόσοι μήνες προβών και σκληρής δουλειάς (που συνήθως δεν καλύπτονται από κανέναν εργοδότη) χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί κάθε μία από τις παραστάσεις ή συναυλίες που παρακολούθησαν. 
​
Σχετικά με τη μουσική βιομηχανία, ο τρόπος που “καταναλώνουμε” μουσική έχει αλλάξει έτσι κι αλλιώς σταδιακά την τελευταία δεκαπενταετία. Το internet έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Περάσαμε από τα βινύλια και τα CD, στα MP3 και το streaming, με τα social media να είναι πια ο κύριος τρόπος  προβολής της δουλειάς μας.  Ο Covid-19 περιορισμός έδωσε μία νέα ώθηση και ένα είδος ευρηματικότητας σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Οι καλλιτέχνες, προσπαθώντας να ανακαλύψουν νέους τρόπους επαφής με το κοινό τους, προχώρησαν σε live-stream performances, virtual dj sets, home-made video-clip και ηχογραφήσεις. Λαμβάνοντας αυτό υπ’ όψιν, φαντάζομαι ότι τα έσοδα του Spotify και άλλων υπηρεσιών “streaming” αυξήθηκαν κατά πολύ αυτήν την περίοδο. Αλλά αυτό λίγο αφορά τους ίδιους τους καλλιτέχνες… Σε προσωπικό επίπεδο, η περίοδος του #μένουμεσπίτι και η αναγκαστική παύση της καθημερινότητας αποδείχθηκε δημιουργική. Εκτός από  κάποια Covid-19 / radio-jingles που έκανα, είχα το χρόνο να γράψω καινούργια τραγούδια και να προχωρήσω κάποια που ήταν ήδη στα σκαριά. Και να μαγειρέψω πολύ!!

Πώς βλέπεις κατά τη γνώμη σου να εξελίσσονται τα καλλιτεχνικά πράγματα;
Ελπίζω κατά την επιστροφή μας από την καραντίνα, να μην ξεχάσουμε την πολύτιμη συνεισφορά-βάλσαμο των καλλιτεχνών σε ένα καιρό αγωνίας. Νομίζω ότι αν δεν υπάρξει κάποια πρόνοια ή υποστήριξη από τους κρατικούς φορείς, η επόμενη μέρα θα αποδειχθεί εφιαλτική για όλους τους ανθρώπους που βιοπορίζονται με οποιονδήποτε τρόπο από την τέχνη, και που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στον αέρα. Και αφού η τέχνη αποδείχθηκε ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο σε δύσκολους καιρούς, είναι αναγκαίο να υποστηριχθεί, για να υπάρχει και την επόμενη μέρα. 

Επίσης, μπορεί το διαδίκτυο να έγινε η μουσική σκηνή των καλλιτεχνών με την επιβολή των μέτρων, αλλά σίγουρα η παρακολούθηση μίας συναυλίας μέσα από μία οθόνη δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει τον παλμό της live εμπειρίας που θα μοιραστείς με χιλιάδες κόσμου δίπλα σου. Ίσως η ανάγκη για αλλαγή της ψυχολογίας μετά έναν μακρόχρονο εγκλεισμό μας οδηγήσει σε αναζήτηση του αυθεντικού προϊόντος μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Αν αναζητήσουμε με περισσότερη δίψα οτιδήποτε “ζωντανό”, θα βοηθήσουμε τον καλλιτεχνικό κόσμο και όσους εργάζονται γύρω από αυτόν να επιβιώσουν. 

Χρειάζομαι να πιστεύω ότι η δύναμη της τέχνης θα ξεπεράσει οποιαδήποτε δυσκολία… Αυτό βέβαια είναι μέσα από τα μάτια ενός καλλιτέχνη, που βλέπει τα πράγματα με μία ρομαντική διάθεση… αλλά πραγματικά ελπίζω να είναι έτσι…
 
Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Σήμερα βρίσκομαι στο στούντιο και ηχογραφώ καινούργια κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν από την Ammos Music, σε παραγωγή του Γιώργου Μπουσούνη και του Γιώργου Γκίνη. Στη μουσική ομάδα των ηχογραφήσεων ανήκουν οι: Vinzenz Benjamin (bass),  Phil G (drums) και Andy Vickery (guitars) – τρεις μουσικοί από την Αγγλία που έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως Mike and the Mechanics, ABC, Holly Johnson, Go West, Paul Young, Amy McDonald, και η Χρύσα Τσαλταμπάση στα φωνητικά.

Το δύο πρώτα δείγματα αυτού του album είναι το “Dry Your Eyes”, ένα τραγούδι για το πως όταν όλα καταρρέουν, τότε σκουπίζεις τα δάκρυα σου και ξαναρχίζεις, και το “Never Look Back” που μιλάει για τις εποχές που ευχόμαστε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά… μπορούμε όμως να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας και να θεραπεύσουμε τις αναμνήσεις μας ή χρειάζεται απλώς να φύγουμε χωρίς να κοιτάξουμε ποτέ πίσω? 

Το καινούργιο single που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες έχει τίτλο “As My Love”, και είναι γραμμένο για τους “once in a lifetime” έρωτες μας…
​
Όλα τα κομμάτια κυκλοφορούν σαν digital singles στα μεγάλα διαδικτυακά music stores (iTunes/Apple Music, Amazon, GooglePlay, Spotify κλπ.) από την Ammos Music. 

Τι εύχεσαι για την “επόμενη μέρα”;
Με πρωτοβουλία της Γαλλίδας ηθοποιού Ζυλιέτ Μπινός και του Γάλλου αστροφυσικού Ορελιέν Μπαρό συντάχθηκε ένα κείμενο-μανιφέστο με τίτλο “Όχι σε επιστροφή στην (παλιά) κανονικότητα”, το οποίο συνυπέγραψαν 200 καλλιτέχνες και επιστήμονες από όλον τον κόσμο. Με αυτό το κείμενο καλούν επισήμως τους ηγέτες και τους πολίτες “να αλλάξουν ριζικά τρόπο ζωής, κατανάλωσης και οικονομίας”. Η επόμενη μέρα σίγουρα δεν μπορεί να είναι ίδια. Όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, ποτέ δεν μπορείς να επιστρέψεις σε μια προηγούμενη κατάσταση. Σίγουρα η καινούργια εποχή θα είναι δυσκολότερη σε παγκόσμιο επίπεδο, από άποψη οικονομικής επιβίωσης. Ίσως όμως τώρα που πήραμε μία γεύση διαφορετικής εκδοχής της ζωής μας, και με την συνειδητοποίηση ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι σε οποιαδήποτε είδους παγκόσμια απειλή, να νοσταλγήσουμε και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο με πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Εξάλλου ο “χωρίς σύνορα” Covid-19 μας έμαθε να κρατάμε αποστάσεις από την τοξικότητα. Ελπίζω κάθε είδους τοξικότητα…