Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το Bobos Family Radio; Που στοχεύει;
Η ιδέα ενός οικογενειακού ραδιοφώνου ήταν κάτι που μας είχε απασχολήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, δεν μας είχε όμως δοθεί ποτέ η ευκαιρία να το υλοποιήσουμε. Εν μέσω πανδημίας και ενώ αναζητούσαμε τρόπους να έρθουμε σε επαφή με το κοινό μας, ο φίλος και συνεργάτης του Bobos ArtsFestival, Δημήτρης Μπασλάμ μας πρότεινε την από κοινού δημιουργία ενός τέτοιου ραδιοφώνου και έτσι αποφασίσαμε παρέα να το προχωρήσουμε. 
 
Σκεφτήκαμε λοιπόν να φτιάξουμε ένα ραδιόφωνο με ψυχαγωγικό αλλά ταυτόχρονα εκπαιδευτικό χαρακτήρα, που θα κρατά συντροφιά σε όλη την οικογένεια, με ευχάριστη, ποιοτική μουσική και πρωτότυπες εκπομπές. Ένα ραδιόφωνο που θα θυμίσει στους μεγαλύτερους αλλά και θα μυήσει τους μικρότερους στη χαρά της ακρόασης.

Μιλήστε μας για το πρόγραμμα του σταθμού
Η επιλογή τόσο της μουσικής όσο και των εκπομπών του προγράμματος γίνεται με κριτήριο το γούστο της ομάδας του Bobos Radiο. Με παρεΐστικη και εξωστρεφή διάθεση προσπαθούμε να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ποιοτικές - κατά τη δική μας άποψη- επιλογές, με μουσική που να απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Ούτε αποκλειστικά παιδική, ούτε αποκλειστικά για μεγάλους, ούτε αποκλειστικά κλασική ούτε όμως και hard rock, αλλά όλα αυτά μαζί. Γιατί πιστεύουμε ότι σε όλα τα μουσικά είδη υπάρχει κάτι για όλους. 
Την επιμέλεια του μουσικού προγράμματος έχει ο Κωνσταντίνος Πολίτης. 
 
Στο κομμάτι των εκπομπών έχουμε την τύχη να συμμετέχει στην ομάδα μας ένας από τους μεγαλύτερους "παραμυθάδες" της εποχής μας, ο εξαιρετικός μουσικός και συγγραφέας Δημήτρη Μπασλάμ, ο οποίος έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια των εκπομπών ενώ έχει και ο ίδιος δημιουργήσει δύο πρωτότυπες εκπομπές, ειδικά σχεδιασμένες για το σταθμό: 

• Τον κύριο Καρό (Ο κύριος Καρό & λοιπές ιστορίες), έναν ενθουσιώδη χαρακτήρα, με τον οποίο παρέα επιλέγουν τη μουσική, διηγούνται ιστορίες, φτιάχνουν γρίφους και μας μαθαίνουν διάφορα, μικρά αλλά και μεγάλα πράγματα. 

• Την Φρίντα που κοιτάζει τα αστέρια και μας παρουσιάζει μια μικρή εκπομπή για το διάστημα και την επιστήμη, με σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες για τους πλανήτες, τον καιρό στο διάστημα, τα νέα των αστροναυτών, ανάμεσα σε disco τραγούδια και χορευτική διάθεση. Την επιστημονική επιμέλεια της εκπομπής έχει ο Δρ. Γεώργιος Νικολάου, ερευνητής στο εργαστήριο διαστημικής επιστήμης Mullard του University College London. 

Ταυτόχρονα το πρόγραμμα συνεχώς εμπλουτίζεται με νέους, αξιόλογους συνεργάτες και θεματικές, όπως είναι:

•  Η ταξιδιωτική εκπομπή της ηθοποιού και ηχολήπτριας Καλλιόπης Τακάκη "Βόλτα με την Κίκα", η οποία μας ταξιδεύει σε νέους τόπους, άλλες φορές εξωτικούς και άλλες μυστήριους. 
• Μια πολυσυλλεκτική εκπομπή με αφορμή το παιδικό βιβλίο, με γρίφους, γλωσσοδέτες, συνταγές, παιχνίδια και μυστικά ευεξίας από το ηλεκτρονικό περιοδικό Elniplex.

• Η επιτυχημένη σειρά Small Talk του κωμικού Λάμπρου Φισφή, την όποια έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο ραδίοφωνό μας.

 
Εδώ μπορείτε να βρείτε αναλυτικές πληροφορίες για το πρόγραμμα. 

Πιστεύετε ότι τα σημερινά παιδιά έχουν εξοικείωση με το ραδιόφωνο; Γιατί επιλέξατε να "στήσετε" ένα web radio;
Τα παιδιά εύκολα εξοικειώνονται με νέα πράγματα, σημασία έχει τι θα τους δώσεις και εάν φυσικά αυτό που θα τους δώσεις έχει κάτι να τους προσφέρει. Στην προκειμένη περίπτωση θεωρούμε ότι ένα ραδιόφωνο έχει πολλά να προσφέρει στα σημερινά παιδιά. 
 
Ζούμε στην εποχή της οθόνης στην οποία καθημερινά βομβαρδιζόμαστε -μικροί και μεγάλοι- με χιλιάδες εικόνες, πράγμα που συχνά δεν αφήνει μεγάλο περιθώριο στη φαντασία. Στόχος μας είναι να δώσουμε λίγο χώρο στον ήχο και τη φαντασία και να αφήσουμε τους ακροατές να πλάσουν τις δικέςτους εικόνες, μέσα από τις μουσικές και τις εκπομπές του σταθμού μας. 
 
Μιλήστε μας για το φεστιβάλ. Πότε ξεκίνησε, οι εμπνευστές του, κάποιες από τις πετυχημένες εκδηλώσεις του.
Tο Bobos Arts Festival & Events είναι η σειρά παιδικών πολιτιστικών δράσεων της εταιρείας παραγωγής The HUB Events, η οποία στόχο έχει να φέρει τα παιδιά σε επαφή με τις τέχνες και να προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία σε ολόκληρη την οικογένεια. 
 
Είναι μια «οικογενειακή» κατά κάποιο τρόπο ιδέα, την οποία εμπνευστήκαμε ο σύζυγός μου Κωνσταντίνος Πολίτης και εγώ όταν γίναμε και οι ίδιοι γονείς και διαπιστώσαμε την ανάγκη για μια τέτοιου είδους διοργάνωση. 
Από το 2016 έχουμε διοργανώσει μια μεγάλη σειρά μεμονωμένων παιδικών παραστάσεων και δράσεων ενώ έχουμε παρουσιάσει τέσσερα ολοήμερα παιδικά φεστιβάλ.
 
Το φεστιβάλ μας πραγματοποιείται μία φορά το χρόνο σε επιλεγμένους open air χώρους. Τα δύο προηγούμενα χρόνια πραγματοποιήθηκε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής ενώ φέτος τον Ιούνιο επρόκειτο να μεταφερθεί στο Ble Azure, έναν πανέμορφο παραθαλάσσιο χώρο στον Άλιμο. 
 
Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει μια σειρά παιδικών παραστάσεων και δράσεων, τις οποίες επιλέγουμε με προσοχή μέσα στο χρόνο, ανάμεσα από τις πολλές και αξιόλογες που συμβαίνουν στην χώρα μας, για να τις παρουσιάζουμε συγκεντρωμένες σε ένα τόπο και χρόνο. 

Στόχος μας είναι κάθε φεστιβάλ να είναι μια ωραία, πολύχρωμη γιορτή για το παιδί, τον πολιτισμό και τις τέχνες!

Ποιο το μέλλον μέσα στην πανδημία;
Ακυρώσατε κάποιες εκδηλώσεις, θα πραγματοποιήσετε κάποιες; Κι αν ναι ποιες;
Λόγω της πανδημίας αναγκαστήκαμε να αναβάλουμε ή ακόμα και να ακυρώσουμε διάφορες εκδηλώσεις και συνεργασίες που ήταν στα σκαριά και δυστυχώς θα χρειαστεί και να αναβάλουμε και το φεστιβάλ του Ιουνίου, για το οποίο πραγματικά ανυπομονούσαμε. 
 
Το πιο δύσκολο σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση είναι ότι το μέλλον είναι αβέβαιο και δεν γνωρίζουμε με σιγουριά πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα για να μπορέσουμε να κάνουμε κάποιο πλάνο. Προς το παρόν είμαστε σε αναμονή, μαζεύοντας νέες ιδέες και δύναμη για να επιστρέψουμε δριμύτεροι όταν με το καλό μας το επιτρέπουν οι καταστάσεις. 

Λίγα λόγια για σας, που γεννηθήκατε, πώς ασχοληθήκατε με τον χορό, οι σπουδές σας.
Γεννήθηκα στη Λάρισα και ξεκίνησα το χορό σε ηλικία 10 ετών. Ηταν απόφαση του πατέρα μου να πάω στη σχολή και από την πρώτη μέρα που πήγα αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με το χορό επαγγελματικά.
 
Στην Αθήνα ήρθα για να σπουδάσω χορό με την βοήθεια και την προτροπή των γονιών μου. Αργότερα εφυγα για το Λονδίνο για να συνεχίσω τις σπουδές μου με την αμέριστη βοήθειά τους. Οφείλω σε αυτούς την πολύ καλή εκπαίδευση που έλαβα καθώς και την προσήλωσή μου σε έναν στόχο. 
 
Τι σας προσέλκυσε στον Laban- θα μας πείτε λίγα λόγια για αυτόν και τη μέθοδο του.
Το σύστημα του Laban το γνώρισα όταν άρχισα τις σπουδές μου στο Laban Centre. Πρόκειται για ένα σύστημα ανάλυσης της εκφραστικής κίνησης του ανθρώπου με εφαρμογές σε όλες τις παραστατικές τέχνες αλλά και σε άλλους τομείς, φυσιολογία της κίνησης, φυσιοθεραπεία, χοροθεραπεία. 

O Rudolph Laban, Αυστροούγγρος γεννήθηκε το 1879 και πέθανε το 1958 στο Λονδίνο. Δούλεψε στη Γερμανία του μεσοπολέμου, υπήρξε ένας σπουδαίος θεωρητικός και ερευνητής της κίνησης και του χορού και θεωρείται ο θεμελιωτής του σύχγρονου ευρωπαϊκού χορού. 
 
Ποιο είναι το κέντρο της δουλειάς σας; Που εστιάζετε;
Η έρευνα μου εστιάζει σε νέους τρόπους εκπαίδευσης των ηθοποιών και των performers γενικότερα. Για μένα η τοποθέτηση του Laban για τον ηθοποιό - χορευτή με εκφράζει απόλυτα.
 
Ταυτόχρονα ασχολούμαι και εργάζομαι για τη δημιουργία μιας διεθνούς πλατφόρμας καλλιτεχνών του θεάτρου και του χορού κυρίως που θα συζητά ζητήματα εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Την έχουμε συστήσει ήδη με έλληνες και ξένους συναδέλφους με το όνομα The Makings of the Actor.

Πώς βοηθάει τους ηθοποιούς;
Θεωρώ ότι η μεθοδολογία που έχω αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια βασισμένη στη μεθοδο του Laban και με φιλοσοφικό υπόβαθρο την Αριστοτελική Ποιητική, προσφέρει ένα ολοκληρωμένο σύστημα κατανόησης και εκπαίδευσης στην προετοιμασία της υποκριτικής τέχνης. Με απλά λόγια η μεθοδολογία μου συνοψίζεται στο εξής: How to become an actor before acting.

Ποια θεωρείτε τη σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα σας, τι δυσκολίες συναντήσατε ;
Πολλές στιγμές! Εχω ζήσει πολλές σημαντικές στιγμές. Δεν θυμάμαι δυσκολίες, έχω περάσει ωραία! 
 
Πώς είναι η συνεργασία σας με ξένους και Έλληνες;
Είμαι πολύ τυχερή! Συνάντησα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό! Συνεργαζόμαστε άψογα! Με τους ανθρώπους αυτούς μοιραζόμαστε πολλά κοινά! Σεβασμός και αποδοχή στην δουλειά του άλλου.  
 
Τι πιστεύετε πώς πρέπει να γίνει στην Ελλάδα για να αναπτυχθεί ο χορός και το θέατρο;
Τα προβλήματα είναι παντού τα ίδια απλά σε διαφορετικές αναλογίες. Με  ενδιαφέρει να ασχολούμαι με την τέχνη σε διεθνές επίπεδο. Η τέχνη δεν εχει τοπικό χαρακτήρα.
 
Πώς επηρέασε η πανδημία τα σχέδια σας; 
Είναι μια κατάσταση που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με υπομονή και σοβαρότητα. Ανησυχώ για την υγεία όλων μας πρώτα . Όταν λυθεί θα κάνουμε και τις παραστάσεις μας
 
Το συνέδριο που προετοίμαζα για τον Ιούλιο, θα γίνει τον Σεπτέμβριο, 1-11 Σεπτεμβρίου. Θεωρήσαμε καλύτερο να το μεταφέρουμε για την ασφάλεια όλων μας. Ελπίζουμε ότι το Σεπτέμβρη θα είναι όλα καλύτερα!
 
Σε ό,τι αφορά στα αιτήματα των καλλιτεχνών;
Ελπίζω ότι θα εισακουστούν τα αιτήματα μας. Θέλω να πιστεύω ότι ο κλάδος μας θα καταφέρει να λύσει τα προβλήματά του και να αρχίσουμε πάλι σε πιο υγιείς βάσεις τις δραστηριότητες μας. ​

«Για να έρθω στην συνάντηση μας, βαφόμουν στον καθρέφτη και μου ήρθε η εικόνα της προετοιμασίας μου στο θέατρο, όταν είμαι στο καμαρίνι μου κι ετοιμάζομαι να βγω για την παράσταση. Είναι αυτή η στιγμή που έχεις τον χρόνο σου να διαγράψεις τα όσα ζεις μέχρι εκείνη την ώρα για να μπεις στη διαδικασία για το ρόλο. Νοστάλγησα πολύ αυτή ακριβώς τη στιγμή, βαφόμουν και συγκινήθηκα πολύ. Γιατί δεν ξέρουμε πότε θα μπούμε στην πλειοψηφία μας οι ηθοποιοί σε όλους τους χώρους εργασίας μας», μας λέει η Άντρια κατορθώνοντας από τα… καμαρίνια ακόμα να μας συγκινήσει και να μας μεταφέρει τόσο εύγλωττα την ανυπομονησία  του ηθοποιού να ξαναβρεθεί στο φυσικό του χώρο, τη σκηνή. 
 
Πώς το βλέπεις το μέλλον για την μετά-κορονοϊού εποχή ;
«Δεν ξέρουμε τίποτα, ούτε πότε, ούτε πώς θα λειτουργήσουν οι σκηνές μεγάλες και μικρές. Οι μικρές σκηνές είναι αυτές που βγάζουν ηθοποιούς και τροφοδοτούν αργότερα τις μεγάλες σκηνές. Κι όχι μόνο στον χώρο μας αλλά και στα εικαστικά, παραδείγματος χάρη, μια μικρή γκαλερί  είναι πιο προσιτή σε νέους καλλιτέχνες, στον αθλητισμό, μικροί όμιλοι μεγάλες ομάδες κ.λπ. 
 
Πώς θα λειτουργήσουν επομένως αυτοί οι χώροι την επόμενη ημέρα; 
Αν μας πουν, ότι οι θεατές θα πρέπει να είναι ανά δύο θέσεις, σε ένα θέατρο που χωρά 50, πόσοι θα είναι 20; Άρα εκεί πρέπει να φροντίσει η πολιτεία και θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα για πολλούς τέτοιους χώρους. Δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν μόνοι τους. Υπάρχουν λειτουργικά έξοδα που τρέχουν έτσι κι αλλιώς. Οι επιχορηγήσεις λοιπόν, θα πρέπει να αναθερμανθούν σα θεσμός, πιο σοβαρά αυτή τη φορά.
 
Δεν μπορείς επίσης να υπολογίσεις ως ίδιο το ρίσκο του μεγάλου παραγωγού και του μικρού. Αυτός που βάζει πέντε χιλιάδες κι αυτός που βάζει πενήντα έχουν το ίδιο ρίσκο, γιατί κι ο ένας κι ο άλλος, πρέπει να γεμίσουν το θέατρο για να καλύψουν το κόστος και να έχουν και κέρδος. 
 
Άρα λοιπόν το μετά, όποιος λέει ότι το ξέρει, νομίζω απλώς φτιάχνει ένα σενάριο αμφίβολο».

Μα έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε ακούσει τίποτα για το πώς θα λειτουργήσουν θέατρα κι άλλοι χώροι. Θα υπάρξουν παραστάσεις το καλοκαίρι;  Στην Επίδαυρο;
«Απ’ ότι ξέρω, όλα είναι παγωμένα. Για το Φεστιβάλ Αθηνών, ίσως γίνουν παραστάσεις πιο αργά το καλοκαίρι, τον Αύγουστο για παράδειγμα». (σημ.: Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών, Κατερίνα Ευαγγελάτου έχει δηλώσει πάντως ότι «κάνουν τα πάντα για να γίνει»). Τουλάχιστον στην Ελλάδα, είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε αρκετά ανοιχτά θέατρα σε πολλές πόλεις οπότε ίσως μπορέσουν να ανέβουν κάποιες παραστάσεις. 
 
Ούτε με την τηλεόραση ξέρουμε τι θα γίνει. Αν θα γίνουν όλα όσα έχουν σχεδιαστεί. Παρόλο που τα κανάλια πήραν λεφτά, που θα τα διοχετεύσουν; Θα κάνουν εσωτερικές παραγωγές και θα επενδύσουν στη μυθοπλασία;
 
Όσο αχαρτογράφητος είναι τελικά ο ιός, τόσο αχαρτογράφητο είναι και το μέλλον μας. Είμαστε ένα υποσύνολο σε ένα γενικό σύνολο. Ασφαλώς βάλλονται πολλοί χώροι όπως, η εστίαση, ο τουρισμός, ο αθλητισμός. Χτύπησε ο ιός την συνάθροιση αλλά ενώ υπάρχουν κάποιες σκέψεις για το πώς θα προστατευτούν όσοι δουλεύουν σε αυτούς τους χώρους, με μας τι γίνεται; Ερχόμαστε σε επαφή μεταξύ μας. Πόσα έργα υπάρχουν που ο ένας κάθεται εκεί κι ο άλλος δύο μέτρα μακριά χωρίς να πλησιάζονται;»
 
Κι εδώ τίθεται ένα ακόμα ερώτημα. Τι είδους έργα θα παιχτούν στη μετά-κορονοιό εποχή; 
«Πράγματι. Πώς θα απευθυνθούμε στο κοινό; Θα είναι κάτι σχετικό με όσα περάσαμε; Το κοινό θα θέλει να δει κάτι σχετικό με όσα πέρασε; Θα γίνουν αναγωγές με τα όσα πέρασε η ανθρωπότητα. Θέλει το κοινό να κλάψει, να γελάσει, να ξορκίσει; Θέλει τι; Η θεματολογία είναι ένα ρίσκο που πάντα το παίρναμε, αλλά πόσο μάλλον τώρα. Αφού ζούμε μία πανδημία, δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε και να πούμε «Πάμε».

Γίνεται πολύς λόγος για τις online παραστάσεις που προσφέρουν δωρεάν τα θέατρα και για το αν μπορεί να αποτελέσουν μια λύση σε περίπτωση που ο ιός επανακάμψει το φθινόπωρο; Τι πιστεύεις; Θα το ωφελήσει το θέατρο ή θα το απειλήσει;
«Όντως έχει ανοίξει μια κουβέντα για το αν η τεχνολογία βοηθά στην παρούσα κατάσταση ή αν ήρθε το online για να μείνει κι αν κινδυνεύει η ουσία του θεάτρου. Δεν νομίζω ότι το θέατρο κινδυνεύει, έχει περάσει στο DNA των ανθρώπων. Δεν απειλείται. 
 
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο θεατής στις online παραστάσεις, είναι αυτά που στη σκηνή δεν λέγονται. Δηλαδή οι σιωπές, τα ενδιάμεσα των κειμένων, οι ματιές, μία ανάσα από κάτω, μια ανάσα δικιά σου, όλα αυτά τα ρομαντικά που όμως αυτά αποτελούν την ουσία μιας παράστασης. Αυτό είναι το θέατρο».
 
«Είναι μια τελετουργία από μόνο του, θα ετοιμαστεί κάποιος να πάει, θα συναντήσει άλλους ανθρώπους, θα περιμένει να ανοίξει η κουρτίνα ή τα φώτα, θα ησυχάσει, θα περιμένει την πρώτη ατάκα. Όλο αυτό από μόνο του είναι μια τελετή. Τίποτα δεν μπορεί να την υποκαταστήσει.
 
Το θέατρο σαν ορισμός έχει να κάνει με τη συνδιαλλαγή όχι μόνο του ηθοποιού με το κοινό αλλά και μεταξύ των θεατών. Ίσως σας έχει τύχει να παρακολουθήσετε μια κωμωδία όπου μαζί με τους υπόλοιπους θεατές να ξεκαρδίζεστε και μετά να δείτε την ίδια παράσταση στην τηλεόραση κι απλώς να χαμογελάτε, γιατί λείπει αυτή ακριβώς η αλληλοεπίδραση.
 
Είδα την Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή του 2007 με τον ίδιο τον Βογιατζή να παίζει τον Κρέοντα. Την είδα ξανά τώρα που την έβγαλαν online. Υπάρχει μια στιγμή στη πρώτη σύγκρουση του Κρέοντα με την Αντιγόνη που του λέει: «Δεν γεννήθηκα για να είμαι με το μίσος, γεννήθηκα για να ενωθώ με την αγάπη». Το θέατρο σύσσωμο αντέδρασε και έπεσε χειροκρότημα. Μετά από αυτό είμαι σίγουρη ότι έπαιξαν εντελώς διαφορετικά την επόμενη ατάκα, επειδή ακριβώς εισέπραξαν αυτό το χειροκρότημα. Αυτός ο παλμός δεν μεταφέρεται από την οθόνη στον καναπέ». 
 
«Το θέατρο έχει το προσόν να μεγεθύνει το πρώτο σήμα που στέλνει ο ηθοποιός (αν πιάσει τόπο) και μέσα από τα σώματα- τους θεατές- ο τελευταίος δέκτης να το εισπράξει τόσο δυνατά, που να το επιστρέψει στον ίδιο τον ηθοποιό που το έστειλε. Είναι μια συνεχής συνομιλία.
 
Ίσως βέβαια σε ένα χρόνο όλα αυτά να ακούγονται μακρινά, να τα θυμόμαστε ως μία παύση. Το ερώτημα είναι τι από αυτά που  θα εισχωρήσουν προσωρινώς, θα γίνουν μόνιμα και θα αποκτήσουν υπόσταση. Ή εμείς τι υπόσταση θα τους δώσουμε. Πώς θα ωφεληθούμε και πώς θα επαναπροσδιορίσουμε τις φόρμες;  Είναι κάποιοι από τους προβληματισμούς μου αλλά και πολλών συναδέλφων».
 
Η Πολιτεία καθυστέρησε πολύ να εντάξει τους καλλιτέχνες στο επίδομα των 800 ευρώ…
«Πράγματι και υπήρξαν πολλές αντιδράσεις κι από σωματεία αλλά και οι ηθοποιοί με συλλογική αντίδραση μέσα από τα μίντια, με βιντεάκια, επικοινωνήθηκε ότι μας άφησαν τελευταίους. Αισθανθήκαμε αόρατοι όλοι οι καλλιτέχνες. Εμείς ξαφνικά τι; Δεν έχουμε να πληρώσουμε λογαριασμούς, δεν έχουμε παιδιά; Δεν έχουμε δάνεια;»
 
Ποια είναι η καθημερινότητα σου στην εποχή του κορονοϊού;
«Το θέμα μου δεν είναι να τακτοποιήσω την ντουλάπα μου. Το θέμα μου είναι τα ντουλαπάκια μέσα μου, που δεν είναι εύκολο να ανοίγουν όποτε αυτά θέλουν, πρέπει λίγο να τα οδηγώ πώς θα ανοίξουν για να μην με ρουφήξουν σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, γιατί μπορεί να μην βρεθώ στη χώρα των Θαυμάτων… Άρα κάθε μέρα μάχομαι με τη διάθεση μου και τη διαθεσιμότητα μου. 
 
Να απασχοληθείς δημιουργικά να μην μένεις άεργη (γιατί άνεργοι μείναμε) ναι, αλλά μην μετατραπεί όλο αυτό σε ενέσιμο Άρλεκιν! Με ενοχλεί ότι πάνε να επιβάλλουν μια συγκεκριμένη στάση. Να αισθάνομαι ενοχή γιατί δεν τακτοποίησα τα ντουλάπια ή δεν ανέβηκα στα πατάρια». 
 
Μεταγλώττιση, μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα σου…
«Είμαι στο χώρο από το 1991, όταν τελείωσα τη σχολή την αγαπώ πολύ, καταρχάς επειδή με κρατάει νέα. Κάνω φωνές σε καρτούν, προϊόν για παιδιά και είναι τόσο αναζωογονητικό. Δεν την αντιμετώπισα ποτέ ως πάρεργο. Και δεν φτάνει να είσαι καλός ηθοποιός, πρέπει να σου ταιριάζει και η τεχνική, οπότε μπορεί ένας ηθοποιός να μην μπορεί να ταιριάξει με τη συγκεκριμένη τεχνική. Ωστόσο, πρέπει να είσαι πολύ καλός ηθοποιός για να κάνεις μεταγλώττιση. 
 
Τώρα καλούμαστε να μπούμε ξανά στο στούντιο. Εμείς πιέσαμε ώστε να προετοιμαστούν κατάλληλα, να εξοπλιστούν για τις καινούργιες, πρωτόγνωρες συνθήκες. Σύντομα θα μπούμε στα στούντιο, οπότε είμαστε λίγο πιο τυχεροί απ’ όλους συναδέλφους». 
 
Αγαπώ όμως και τον άλλο μου ρόλο, τον εκπαιδευτικό. Εργάζομαι με θεατρικές ομάδες παιδιών Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου και ενηλίκων. Στον καιρό της καραντίνας κρατάω επαφή με τις ομάδες μέσω διαδικτύου. Το μάθημα φυσικά δεν γίνεται να αντικατασταθεί, ούτε οι πρόβες μας, αλλά ικανοποιεί την ανάγκη των παιδιών να μην χάσουν την επαφή με την ομάδα τους. Κάνουμε καινούργια πράγματα. Δημιουργική γραφή για παράδειγμα. Τους έβαλα να γράψουν σκέψεις για το πώς βιώνουν την καραντίνα και τους έχω ξεκαθαρίσει πως τα έργα που ετοιμάζαμε, θα τα ανεβάσουμε τον Σεπτέμβριο!