«Φανταστείτε ότι το πουκάμισό σας είναι ζωντανό» προτρέπει η Καναδό-Ιρανή σχεδιάστρια μόδας Ρόγια Ατζίζι τους καταναλωτές. Δεν μιλάει όμως για ταινία θρίλερ αλλά για την ελπίδα της να αναπτυχθεί μια πιο οικεία σχέση με τη μόδα - αντιμετωπίζοντας τα ρούχα ως ζωντανά όντα που χρειάζονται τη βοήθειά μας για να επιβιώσουν. «Δεν πρόκειται να ρίξετε τα ρούχα σας στη γωνία του ντουλαπιού σας ή στο πλυντήριο ρούχων, αλλά να αλλάξετε τον τρόπο που σκέφτεστε για τα ρούχα σας», τονίζει. Και ο τρόπος αυτός θα επιτευχθεί με τα… φύκια! Η σχεδιάστρια σε συνεργασία με ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας στον Καναδά (UBC), ανέπτυξαν ένα ζωντανό ύφασμα, το «Biogarmentry», από φύκια που φωτοσυνθέτει και καθαρίζει τον αέρα γύρω από αυτό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες του UBC, το «Biogarmentry είναι το πρώτο ζωντανό και φωτοσυνθετικό κλωστοϋφαντουργικό προϊόν που μοιάζει με μανδύα. Στο εργαστήριο, η Ατζίζι αναπτύσσει ένα ύφασμα με διαφορετικά σχέδια - οργανικά σχήματα, κηλίδες και ταινίες - καθώς τα φύκια μεγαλώνουν. Όταν τα ενδύματα που θα προκύψουν, διατεθούν στο μέλλον στο εμπόριο, η δημιουργός φαντάζεται τους ανθρώπους να φροντίζουν το δικό τους οργανικό μανδύα, ψεκάζοντας τον καθώς μετακινούνται στη δουλειά ώστε τα φύκια να καθαρίσουν τον αέρα και να αναπτύξουν ξεχωριστά, ξεχωριστά μοτίβα. «Δεν λέω ότι τα ρούχα σου πρέπει να είναι τα κατοικίδια σου», δηλώνει. «Θέλω να πω, για να είμαι ειλικρινής, κρυφά αυτό λέω!» Αν και τα τελευταία χρόνια, νεοσύστατες επιχειρήσεις έχουν προτείνει μια σειρά από εναλλακτικές φυσικές ίνες, καμία δεν επιτυγχάνει μηδενικές καθαρές εκπομπές κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής ενός ενδύματος. Τα φύκια ωστόσο φωτοσυνθέτουν υπό τον ήλιο χρησιμοποιώντας το διοξείδιο του άνθρακα και τα μικροφύκη μπορούν να συλλάβουν δέκα φορές περισσότερο ηλιακό φως από τα χερσαία φυτά και μεγαλώνουν γρήγορα – με ορισμένα είδη να μπορούν να διπλασιάσουν τη βιομάζα τους μέσα σε λίγες ώρες. Μπορούν να μετατραπούν σε σκόνη, προτού να μετατραπούν σε ίνες. Ωστόσο, σύμφωνα με την σχεδιάστρια μόδας κι ερευνήτρια Σαρλότ ΜαΚάρντι, το θέμα δεν είναι η δημιουργία πλαστικού από φύκια. «Το θέμα είναι να δεσμεύσουμε τον άνθρακα και έχει σημασία πώς το κάνουμε αυτό και πώς κλιμακώνονται αυτά τα συστήματα», τονίζει. Η ίδια, εξετάζοντας τις δυνατότητες των φυκιών και την ικανότητά τους να παγιδεύει άνθρακα, δημιούργησε ένα αδιάβροχο κατασκευασμένο από πλαστικό υλικό από θαλάσσια φύκια και άλλα βιοαποικοδομήσιμα συστατικά. Το αδιάβροχο, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο ενός έργου με τίτλο, "After Ancient Sunlight", παρουσιάστηκε πέρσι στο "Nature", την έκθεση σχεδίου στο μουσείο Cooper Hewitt. Πηγή έμπνευσης για την ΜαΚάρντι ήταν το γεγονός ότι το φως του ήλιου είναι υπεύθυνο τόσο για τη φωτοσυνθετική ενέργεια που παράγεται από τα φύκια όσο και για την ενέργεια των ορυκτών καυσίμων, όπως το πετρέλαιο ή ο άνθρακας, που προέρχεται από προϊστορικά φυτά και φύκια.
Όπως εξηγεί, μέρος του έργου ήθελε να καταδείξει ότι η κοινωνία πρωταρχικά ικανοποιούσε όλες τις ανάγκες της μέσω της ενέργειας του ήλιου. Στην συνέχεια όμως ο άνθρωπος εξαρτήθηκε από αυτό το αποθηκευμένο, αρχαίο υπερ-ενέργεια πυκνό ηλιακό φως. (Η πλειονότητα των πλαστικών κατασκευάζεται από ορυκτά καύσιμα ή από αποθέματα άνθρακα που δημιουργήθηκαν από το "αρχαίο φως του ήλιου", όπως σημείωσε η έκθεση του Cooper Hewitt.)
0 Comments
«Θέλω να ρίξω χρώματα πάνω από τις κακές αναμνήσεις του πολέμου στους τοίχους, και αν το κάνω αυτό θα σβήσω τον πόλεμο και από τα μυαλά των ανθρώπων. Θέλω να γίνει διάσημο το Αφγανιστάν για την τέχνη του, όχι για τους πολέμους». Αυτό είναι το όνειρο της Σαμσιά Χασανί, της πρώτης street artist στο Αφγανιστάν και δασκάλας στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Καμπούλ και φωνής των γυναικείων δικαιωμάτων στην χώρα της. Στα έργα της απεικονίζει δυναμικές γυναίκες με μπούρκα, μελαγχολικές φιγούρες με κλειστά μάτια που περιβάλλονται από ψάρια, φυσαλίδες και μουσικά όργανα. Στον δρόμο έρχεται συχνά αντιμέτωπη με συντηρητικές απόψεις και μισογυνισμό. Παρόλο που αισθάνεται ανασφάλεια να ζωγραφίσει μόνη της για παραπάνω από λίγα λεπτά, οι τοιχογραφίες της είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, με έμφαση στους χαρακτήρες και στη λεπτομέρεια. Πολλοί ενδιαφέρονται να μάθουν τι είναι αυτό που κάνει κι όπως λέει σε κάποιους/ες αρέσει, αλλά δεν ξέρουν τι είναι το γκράφιτι ή πώς λέγεται. Άλλοι/ες λένε «ζωγραφίζεις εικόνες, το Ισλάμ το απαγορεύει» ή «γιατί λερώνεις τους τοίχους;» Κάποιοι/ες νομίζουν ότι επειδή δεν έχω τι να κάνω με τον ελεύθερό μου χρόνο λερώνω τους τοίχους». Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις και φεστιβάλ σε διάφορα μέρη του κόσμου και ταξιδεύει για να γνωρίσει στον κόσμο την τέχνη που γεννιέται σιγά- σιγά στους δρόμους της Καμπούλ. «Το 2010 πραγματοποιήθηκε ένα εργαστήριο γκραφίτι στην Καμπούλ, το οποίο παρακολούθησα με εννέα συναδέλφους μου από την οργάνωση σύγχρονης τέχνης Berang. Στη διοργάνωση ήταν καλεσμένος ο καλλιτέχνης δρόμου CHU από το Ηνωμένο Βασίλειο. Έτσι ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με την τέχνη του γκραφίτι που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή, έμαθα να δουλεύω με σπρέι και να ζωγραφίζω έργα μεγάλης κλίμακας σε τοίχους», έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της. Το γκράφιτι έγινε στα χέρια της εργαλείο που είχε σκοπό να απομακρύνει τα σημάδια του πολέμου από τους τοίχους. «Τα χρώματα καλύπτουν τα απομεινάρια του πολέμου και οι άνθρωποι αντικρίζουν μια διαφορετική εικόνα στους δρόμους και όχι μόνο σημάδια από σφαίρες και ρωγμές». Η Χασανί γεννήθηκε στο Ιράν, όπου και ήθελε να σπουδάσει στο τμήμα Καλών Τεχνών, αλλά δεν ήταν δυνατό αφού ήταν πρόσφυγας. Τα πρώτα της έργα απεικόνιζαν μία δυναμική γυναίκα με μπλε μπούρκα. Χρησιμοποίησε έντονα σχήματα πιστεύοντας ότι θα προσδώσουν στη γυναικεία μορφή μια αίσθηση αισιοδοξίας και δύναμης. Για αυτό τον λόγο, πολλοί πίστεψαν ότι υποστηρίζει την μπούρκα. Δηλώνει όμως ότι δεν έχει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε αυτό το ζήτημα, απλώς χρησιμοποιεί την μπούρκα ως μοτίβο θεωρώντας ότι η κατάργησή της δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα. Κατά τη γνώμη της, μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ελλιπής πρόσβαση των γυναικών στην εκπαίδευση». Κάποια στιγμή, ωστόσο, αφαίρεσε από τα έργα της την μπούρκα και δημιούργησε έναν γυναικείο χαρακτήρα με κλειστά μάτια. Αντιπροσωπεύει τη γυναίκα που δεν αισθάνεται άνετα μέσα στην κοινωνία, που φοβάται να μιλήσει, που δεν έχει πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα ούτε νιώθει έτοιμη να πάρει αποφάσεις. Το στόμα της είναι κλειστό γιατί δεν την αφήνουν να πάρει θέση για σημαντικά ζητήματα που την αφορούν και δεν έχει ελευθερία λόγου. Τα μάτια της είναι κλειστά όχι επειδή είναι τυφλή, αλλά γιατί δεν μπορεί να ονειρευτεί τίποτε για το μέλλον της, δεν μπορεί να δει την αισιόδοξη όψη των πραγμάτων ούτε ελπίζει ότι θα της συμβεί κάτι θετικό. Αυτός ο χαρακτήρας φοράει στον λαιμό του ένα φουλάρι (έντονο στοιχείο της αφγανικής ενδυμασίας) και στέλνει στους ανθρώπους μηνύματα με τον τρόπο που θα το έκανε ένας ηθοποιός. Το μήνυμα απλό: «Πρόκειται για μία νέα γυναίκα, γεμάτη ενέργεια που φωνάζει με τον τρόπο της ότι θέλει να ζήσει». Σταδιακά, η Χασανί πρόσθεσε στα έργα της και άλλα σύμβολα, όπως ψάρια, νυχτερίδες, μουσικά όργανα, δρόμους και αυτοκίνητα. «Το μουσικό όργανο συμβολίζει τον εαυτό μου και τον χαρακτήρα μου, αντιπροσωπεύει τη φωνή μου και με βοηθάει να μιλάω πιο δυνατά και να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Τα ψάρια μου συνήθως βγάζουν φυσαλίδες από το στόμα τους, που συμβολίζουν τις λέξεις. Όταν δεν εκπνέουν φυσαλίδες σημαίνει ότι οι λέξεις έχουν κολλήσει μέσα τους και δεν μπορούν να βγουν». Το φωτογραφικό υλικό είναι από τους λογαριασμούς της Shamsia Hassani στο Facebook και στο Instagram Facebook: @Shamsia Hassani // Instagram: @shamsiahassani ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΡΑΓΑΤΣΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ // DISTAFF • ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ Τα σχολεία άνοιξαν και αποδείχτηκε ότι ουδέν ουσιαστικό μέτρο είχε ληφθεί για την προστασία παιδιών και εκπαιδευτικών. Κι όμως, η πανδημία ήταν μια ευκαιρία να γίνει καταγραφή, αξιολόγηση, βελτίωση υποδομών. Αντ’ αυτού για άλλη μια φορά αποκαλύφτηκαν οι χρόνιες αγκυλώσεις, αλλά και η κραυγαλέα ανεπάρκεια και ιδεοληψία της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ. Φωτογραφία από τα social media Κατ’ αρχάς ας μου επιτραπεί ένα γενικότερο σχόλιο ως προς την επικοινωνιακή – πολιτική διαχείριση της κρίσης. Κάθε φορά που στην Ελλάδα προκύπτει ένα πρόβλημα οιασδήποτε υφής εμφανίζονται διάφοροι ειδικοί και επιστήμονες που διαφωνούν μεταξύ τους. Το ίδιο συνέβη και με την πανδημία: γιατροί άσχετων ειδικοτήτων ή «εναλλακτικοί» άρχισαν να εμφανίζονται κυρίως στην τηλεόραση, αποσκοπώντας ενδεχομένως στην αναγνωρισιμότητα. Μην έχοντας γνώση των δεδομένων, εφόσον δεν είναι μέλη της αρμόδιας Επιτροπής, εκφράζουν απόψεις δήθεν αιρετικές, απευθυνόμενοι σε ανθρώπους αδαείς, οι οποίοι δεν κατανοούν ότι η επιστήμη στηρίζεται στην αμφισβήτηση και την αβεβαιότητα. Από την άλλη, και κάποια μέλη της Επιτροπής φάνηκε να προσαρμόζουν τα επιστημονικά δεδομένα στην πολιτική συγκυρία. Αυτές οι διαρκείς βόλτες στα κανάλια δημιουργούν σύγχυση και για αυτό έχουν τεράστια ευθύνη δημοσιογράφοι που νομιμοποιούν κάθε παραδοξολογία ή προσωπική ατζέντα.
Επίσης απ' όσο ξέρω οι επιστημονικές αντιρρήσεις εγείρονται στους οικείους συλλόγους, σε συνέδρια, στην αρμόδια Επιτροπή και όχι στα κανάλια. Δεδομένης δε της σοβαρότητας της κατάστασης, θα έπρεπε να υπάρχει σχετική σύσταση των Ιατρικών Συλλόγων. Ειδικότερα ως προς τα σχολεία, θα έπρεπε καταρχάς να ανακληθεί ή έστω να ανασταλεί άμεσα η διάταξη για 25άρια τμήματα που περιέχεται στον νέο νόμο της Κεραμέως για την Εκπαίδευση. Κατόπιν, αντί να μιλάει για Μ.Ο. παιδιών ανά τμήμα, το υπουργείο θα μπορούσε να έχει συλλέξει λεπτομερή στοιχεία για τα τμήματα σε όλη την επικράτεια, ανά διεύθυνση και περιφέρεια. Με τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες και το My School αυτό γίνεται τάχιστα. Κι έτσι σε συνεργασία με τα αρμόδια υπηρεσιακά συμβούλια θα προέκυπταν αριθμός μαθητών ανά τμήμα, κενά και ανάγκες σε υποδομές, εκπαιδευτικό προσωπικό και προσωπικό καθαριότητας. Στη συνέχεια θα έπρεπε να αναζητηθούν –κάπου θα υπάρχουν φαντάζομαι- και να επαναπροσδιοριστούν προδιαγραφές αιθουσών: πόσα τετραγωνικά για πόσους μαθητές, εξαερισμός, φυσικός φωτισμός κλπ. Αυτό επίσης θα μπορούσε να γίνει σε συνεργασία με Δήμους, Περιφερειακές Ενότητες και ό,τι έχει αντικαταταστήσει τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Και όταν πια θα είχαν καταγραφεί συγκεκριμένα οι συνθήκες, θα μπορούσαν να βρεθούν αίθουσες σε συνεννόηση με τους Δήμους και άλλους φορείς. Σε περίπτωση αδυναμίας εξεύρεσης αιθουσών το εκ περιτροπής μάθημα θα ήταν μία λύση. Τέλος, και αφού θα είχαν διερευνηθεί οι κτιριακές και εκπαιδευτικές ανάγκες που θα προέκυπταν λόγω της πανδημίας, το Υπουργείο θα μπορούσε να προχωρήσει σε στοχευμένες προσλήψεις αναπληρωτών/τριων. Εν ανάγκη θα μπορούσε να ζητήσει από αποσπασμένους/ες εκπαιδευτικούς σε γραφεία και υπηρεσίες να συμπληρώνουν ωράριο με μάθημα σε σχολεία, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου είναι απαραίτητο το σπάσιμο σε μικρότερα τμήματα. Βέβαια, όλα αυτά θα έπρεπε να συνδυαστούν με δωρεάν τεστ για τον κορονοϊό για εκπαιδευτικούς και παιδιά. Αντ’ αυτών επελέγη ένα γελοίο αλαλούμ χωρίς σπάσιμο τμημάτων, χωρίς προσλήψεις επιπλέον αναπληρωτών/τριων και με απολύσεις καθαριστριών από τους Δήμους, χωρίς αξιοποίηση καν των υπαρχουσών δομών και υπηρεσιών του Υπουργείου. Οι υπερμεγέθεις μάσκες ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι… Καλύτερα δε να μην μιλήσουμε για την παιδαγωγική και ψυχολογική διαχείριση του όλου θέματος. Αυτά δεν υπήρξαν καν ως σκέψη στο μυαλό της πολιτικής ηγεσίας. Όπως βλέπουμε η προετοιμασία δεν ήταν δύσκολη, ακριβή ή ιδιαίτερα χρονοβόρα, αλλά προϋπέθετε μια πολιτική επιλογή που το Υπουργείο δεν έκανε. Με αυτήν την κατάσταση, λοιπόν, θα πορευτούμε, εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά, ελπίζοντας να μην γίνει καμιά στραβή, γιατί θα είμαστε τελείως μόνοι. |
Archives
September 2023
Categories |