Η ανακοίνωση του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών ότι προτίθεται να προβεί σε σύναψη σύμβασης με σύμπραξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, μετά από Διεθνή Διαγωνισμό, με αντικείμενο την «Διαχείριση – Λειτουργία και Συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος Αθήνας», άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Aν και τυπικά, δεν αφορά στην ιδιωτικοποίηση αυτού καθ’ εαυτού του νερού της ύδρευσης ως φυσικού πόρου, στην ουσία, η ιδιωτικοποίηση των υποδομών που συλλέγουν, αποθηκεύουν, μεταφέρουν και διανέμουν το νερό της ύδρευσης, δημιουργεί τους όρους για τον «έλεγχο» του νερού από τους ιδιώτες που θα αναλάβουν τη διαχείριση, λειτουργία και συντήρηση αυτών των υποδομών. Οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού δεν είναι τωρινό φαινόμενο καθώς ήταν εξαιρετικά δημοφιλής επιλογή τη δεκαετία του ‘90 και στις αρχές του 2000. Σύμφωνα με στοιχεία του Journal of Water Resources Planning and Management, ο αριθμός των ανθρώπων που εξυπηρετούνταν από ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης ανά την υφήλιο αυξήθηκε από 51 εκατομμύρια το 1990 σε σχεδόν 300 εκατομμύρια έως το 2002. Ωστόσο, μελέτη του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης που έγινε το 2010, έδειξε ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού σπάνια έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα καθώς η ποιότητα του νερού σε πολλές περιπτώσεις χειροτέρευσε ενώ παντού σημειώθηκαν σημαντικές αυξήσεις. Από τις πρώτες χώρες που προχώρησαν σε ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν η Μ. Βρετανία, με τη Μάργκαρετ Θάτσερ το 1989 να ιδιωτικοποιεί το δίκτυο ύδρευσης στην Αγγλία και την Ουαλία. Παρατηρήθηκε μεν βελτίωση στην ποιότητα του νερού αλλά ταυτόχρονα και μια γενναία αύξηση των τιμών σχεδόν κατά 50%. Το 2012, η μέση αύξηση άγγιξε το 5,7% γεγονός που εκτόξευσε τα κέρδη των εταιρειών. Η δραματική αυτή αύξηση έπληξε ιδιαίτερα τους συνταξιούχους και οδήγησε σε αύξηση ασθενειών, οι οποίες σχετίζονται με ελλιπή υγιεινή. Επίσης, χάνεται το 1/4 του πόσιμου νερού σε διαρροές λόγω της έλλειψης επενδύσεων στα δίκτυα. Πολύ νωρίτερα, το 1999, το Κοινοβούλιο, έπειτα από έντονες αντιδράσεις, ψήφισε νόμο που απαγόρευε τις διακοπές ύδρευσης με την αιτιολογία της μη πληρωμής του λογαριασμού. Στην ίδια κατεύθυνση, μεγάλο μέρος του κόστους του νερού επιδοτείται από το κράτος προκειμένου να είναι προσβάσιμο από όλους. Η Αργεντινή ήταν επίσης από τις πρώτες χώρες που ιδιωτικοποίησε το σύστημα ύδρευσής της. Το 1993 η τότε κυβέρνηση παρέδωσε τη δημοτική ύδρευση σε ένα consortium πολυεθνικών και τοπικών εταιρειών. Η Παγκόσμια Τράπεζα έσπευσε να συγχαρεί την κίνηση της Αργεντινής χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο ελπιδοφόρα επένδυση. Όμως η… χαρά δεν κράτησε πολύ. Οι εταιρείες τοποθέτησαν σε θέσεις -«κλειδιά» φίλους της κυβέρνησης με τεράστιους μισθούς ενώ για να αντεπεξέλθουν στο υψηλό κόστος, επέβαλαν αύξηση των τιμολογίων που έπληξαν εκατομμύρια φτωχά νοικοκυριά. Σε πολλές περιπτώσεις οι εταιρείες για να αυξήσουν τα κέρδη μείωσαν τα έξοδα συντήρησης ενώ δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των παλιών σωληνώσεων, με αποτέλεσμα το νερό να πλημμυρίζει τις φτωχότερες συνοικίες. Με την οικονομική κρίση που ακολούθησε, οι καταναλωτές δεν μπορούσαν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς νερού και το 2005 οι πολυεθνικές Suez and Aguas de Barcelona αποσύρθηκαν από το πρόγραμμα. Η κυβέρνηση «επανακρατικοποίησε» το δίκτυο, του οποίου όμως οι ζημιές ήταν τόσο μεγάλες, ώστε χρειάστηκε να το αποκαταστήσει από την αρχή. Η κυβέρνηση της Βολιβίας, το 1998 ύστερα από πιέσεις του ΔΝΤ, παραχώρησε το δίκτυο ύδρευσης σε μία κοινοπραξία εταιρειών με επικεφαλής την αμερικανική συμφερόντων εταιρεία Bechtel. Οι πολίτες υπέστησαν τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγιά τους, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και 200%, ενώ η εταιρεία αναμένονταν να έχει ετήσιο εισόδημα 58εκ. δολάρια. Σε μια χώρα που ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός είναι κάτω από 100δολάρια πολλές οικογένειες πλήρωναν λογαριασμούς άνω των 20 δολαρίων. Τον Απρίλιο του 2000, ξεσπά στην πόλη Κοτσαμπάμπα ο «πόλεμος» του νερού. Οι κινητοποιήσεις είχαν ξεκινήσει από τον Ιανουάριο, οπότε κι οργανώθηκε μια τετραήμερη απεργία για τις αυξήσεις των τιμολογίων του νερού που παρέλυσε την πόλη. Τον Φεβρουάριο η κεντρική κυβέρνηση κήρυξε παράνομες τις συνεχόμενες διαδηλώσεις και τις απαγόρευσε, ενώ επέβαλε στρατιωτικό πραξικόπημα στην πόλη. Στη διάρκεια των διαδηλώσεων και των απεργιών, ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του, 175 τραυματίστηκαν, ενώ δυο νεαροί τυφλώθηκαν. Τον Απρίλιο, κι ενώ οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν, η κυβέρνηση συμφώνησε να ακυρώσει το συμβόλαιο. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν ήταν τόσο απλά καθώς η Bechtel προσέφυγε το 2001 κατά της κυβέρνησης απαιτώντας 25εκ. δολάρια αποζημίωση. Μετά από έντονες αντιδράσεις σε διεθνές επίπεδο, η εταιρεία απέσυρε την προσφυγή. Το 2006 ύστερα από πιέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ η Γκάνα προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση του δικτύου από την Aqua Vitens Rand Ltd. Η εταιρεία στην προσπάθεια της να βελτιώσει την ποιότητα του νερού αύξησε την τιμή του μέχρι και κατά 80%, χωρίς να λάβει υπόψη τους κατοίκους πολλών παραγκουπόλεων. Το 2008 ξέσπασε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις νερού στην χώρα, με την εταιρεία να δηλώνει ότι η επένδυση ήταν ασύμφορη αφού πολλοί από τους κατοίκους δεν είχαν να πληρώσουν και κλέβανε νερό από τις διαρροές στις σωληνώσεις. Το 2011 το νερό επανακρατικοποιήθηκε, με χιλιάδες ανθρώπους χωρίς πρόσβαση στο νερό και με αρρώστιες που συνδέονταν με το νερό. Image by rawpixel.com Στη Νότια Αφρική, η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης είχε ως αποτέλεσμα μια από τις χειρότερες επιδημίες χολέρας στις φτωχές συνοικίες του Γιοχάνεσμπουργκ το 2000-2002. Η επιδημία ξεκίνησε όταν οι φτωχότεροι κάτοικοι των παραγκοπουπόλεων αποσυνδέθηκαν από το ιδιωτικό δίκτυο ύδρευσης επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς. Χωρίς ασφαλές αποχετευτικό σύστημα και χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πίνουν νερό από τα μολυσμένα ποτάμια της περιοχής. Η επιδημία χολέρας είχε ως αποτέλεσμα να αρρωστήσουν περισσότερα από 100,000 άτομα και τουλάχιστον 100 να πεθάνουν. Η κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά και υποχρέωσε τις ιδιωτικές εταιρείες να παρέχουν τουλάχιστον 25 λίτρα νερό σε κάθε κάτοικο καθημερινά κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Αν και οι εταιρείες διαμαρτυρήθηκαν έντονα συμμορφώθηκαν με την απόφαση αλλά εξακολούθησαν να αποσυνδέουν το νερό σε όσους δεν είχαν να πληρώσουν. Η αφρικανική Γουινέα έχει από το 1989 ιδιωτικό φορέα ύδρευσης (υπό τον έλεγχο κονσόρτσιουμ των εταιριών SAUR - VIVENDI). Όμως (λόγω «μη συμφέρουσας» οικονομικά συντήρησης και επέκτασης του δικτύου κλπ.), πρόσβαση στο νερό έχει λιγότερο από το 34% των κατοίκων της χώρας. Το 2008 στη Γαλλία, ο δήμος του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις εταιρείες Veolia και Suez που κατείχαν το δίκτυο από το 1985, αλλά να αναλάβει η δημοτική αρχή το σύστημα ύδρευσης. Το 2010 ιδρύεται η δημοτική εταιρεία Eau de Paris και ο δήμος καταφέρνει να εξοικονομήσει 35 εκατ. ευρώ τον χρόνο προχωρώντας παράλληλα σε μείωση των τιμολογίων κατά 8%. Με παράδειγμα το Παρίσι, 40 ακόμη γαλλικοί δήμοι αποφάσισαν επίσης να αναδιοργανώσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης στη βάση της «δημοτικοποίησής» τους, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων πόλεων όπως το Μπορντό. Το 1999, η πόλη του Βερολίνου προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, προκειμένου να ανταποκριθεί στα συσσωρευμένα χρέη, παρά τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις και την κείμενη νομοθεσία που καθιστούσε το νερό μη εμπορεύσιμο κληρονομημένο κοινωνικό αγαθό. Το 49,9% της εταιρείας παραχωρήθηκε σε μια σύμπραξη της γαλλικής Veolia με τη γερμανική πολυεθνική RWE, που ζήτησαν γραπτές εγγυήσεις για μεγάλα κέρδη. Το 2011, οι τιμές ανέβηκαν κατά 1/3 πάνω από τον πληθωρισμό, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις οι οποίες οδήγησαν στη διενέργεια δημοψηφίσματος με αίτημα τη δημοσιοποίηση του συμβολαίου. Τελικά 678.000 πολίτες τάχθηκαν υπέρ της δημοσιοποίησης του συμβολαίου. Το 2013, ο δήμος αποφάσισε να επαναγοράσει τις μετοχές της στην Berlinwasser. Στα βήματα της γερμανικής πρωτεύουσας βάδισαν πολύ γρήγορα ακόμη οκτώ πόλεις της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της Στουτγάρδης. Στις ΗΠΑ, από το 2000 έως το 2014, η ύδρευση επέστρεψε από τα ιδιωτικά χέρια σε εκείνα των τοπικών αρχών σε 59 αμερικανικές πόλεις. Σύμφωνα με στοιχεία της Food&Water Watch για τα 500 μεγαλύτερα δίκτυα ύδρευσης των ΗΠΑ, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις χρεώνουν κατά μέσο όρο 59% περισσότερο για τις υπηρεσίες τους απ’ ό,τι οι δημόσιες. Συγκεκριμένα, χρεώνουν κατά μέσο όρο 501 δολάρια ετησίως για κατανάλωση 60.000 γαλονιών νερού, δηλαδή 185 δολάρια περισσότερο από ό,τι οι τοπικές αρχές. Στην Πορτογαλία, μέχρι το 2014 και παρά τις μεγάλες αντιδράσεις της κοινής γνώμης 27 περιφέρειες είχαν προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του δικτύου υδροδότησης. Παρατηρήθηκαν κατακόρυφες αυξήσεις στους λογαριασμούς και ο δήμος της Μάφρα (80.000 κάτοικοι, 40 χλμ. βορειοδυτικά της Λισαβόνας), προχώρησε στην επανακρατικοποίηση της εταιρίας ύδρευσης. Από τον Σεπτέμβριο του 2019 το δίκτυο είναι και πάλι στα χέρια της τοπικής αυτοδιοίκησης ενώ το νερό έχει γίνει ήδη κατά 30% φθηνότερο. Σήμερα, οι περισσότεροι δήμοι επιχειρούν να ξαναγοράσουν τις επιχειρήσεις ή τουλάχιστον να συμμετέχουν σε αυτές ως μέτοχοι προκειμένου να ανακτήσουν εν μέρει τον έλεγχο των εταιριών και της τιμολογιακής τους πολιτικής. O «νόμος Galli» που ψηφίστηκε στην Ιταλία το 1994 ενθάρρυνε τη συμμετοχή ιδιωτικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα πολλοί δήμοι να επιλέξουν την ανάθεση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τον Αύγουστο του 2009, η τότε κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι δρομολόγησε την υποχρεωτική ιδιωτικοποίηση των οργανισμών ύδρευσης της χώρας. Κατόπιν κινητοποιήσεων, διενεργήθηκε σχετικό δημοψήφισμα τον Ιούνιο του 2011, στο οποίο συμμετείχε το 57% του εκλογικού σώματος, ποσοστό που θεωρήθηκε εξαιρετικά υψηλό για ένα τόσο εξειδικευμένο ζήτημα. Η αμφισβήτηση των επίμαχων διατάξεων για το νερό υπήρξε σχεδόν καθολική (95,5%). Παρόλα αυτά, οι ευρωπαϊκές αρχές ζήτησαν από την κυβέρνηση Μόντι να συμπεριλάβει την εταιρία ύδρευσης στο πακέτο ιδιωτικοποιήσεων.
1 Comment
«Σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει. Όποιος το πίνει πολεμάει και αντέχει. Δεν το αγοράζω, δεν πουλώ μα με κερνάς και στο κερνώ. Σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει», τραγουδάει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, στο κομμάτι του που εμπνεύστηκε από την Κρύα Βρύση ή αλλιώς το «Ιερό νερό», όπως πολλοί αποκαλούν, την πηγή που βρίσκεται στις Σταγιάτες Πηλίου. Photo from www.magnesianews.gr Ο τραγουδιστής τάσσεται στο πλευρό των κατοίκων του χωριού Σταγιάτες, οι οποίοι μετά από λαϊκή συνέλευση αποφάσισαν να διαχειρίζονται μόνοι τους την υδροδότηση του χωριού τους.
Αιτία αυτής της πρωτοφανούς απόφασης των κατοίκων αποτελεί –όπως αναγράφεται στο ψήφισμα- το γεγονός ότι το χωριό αποκόπηκε από την υδροδότησή του από την Κρύα Βρύση, «από την οποία παραδοσιακά υδρεύεται τους τελευταίους αιώνες... Η χωρίς προειδοποίηση και ενημέρωση, αυθαίρετη και παράλογη ενέργεια της Εταιρείας Ύδρευσης του Βόλου, ΔΕΥΑΜΒ βρίσκει αντίθετο το σύνολο των μόνιμων κατοίκων του χωριού, καθώς και των ετεροδημοτών». Σε επιστολή τους, εξηγούν ότι οι «Σταγιάτες πηγάζουν από την Κρύα Βρύση. Η μακραίωνη ιστορία τους είναι άρρηκτα δεμένη μαζί της. Χωρίς την πηγή αυτή, το χωριό μας δεν θα υπήρχε. Το καθαρό της νερό, γνωστό σε όλη την περιοχή του Πηλίου και του Βόλου, είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που προσφέρει ο τόπος μας. Οι παραδόσεις και η ιστορία μας γυρίζουν, αιώνες τώρα, γύρω από αυτή την πηγή. Όπως και η ζωή μας. Οι ίδιοι οι κάτοικοι, με δικά μας έξοδα και προσωπική εργασία, συντηρούμε και καθαρίζουμε εδώ και χρόνια το δίκτυο, αναλαμβάνοντας μάλιστα το κόστος χημικών μετρήσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα». Την περίοδο της καραντίνας και πιο συγκεκριμένα τη Μεγάλη Παρασκευή, όπως αναγράφουν οι κάτοικοι στην επιστολή, «η εταιρεία ύδρευσης του Βόλου απέκοψε την παροχή των σπιτιών μας από την πηγή, συνδέοντάς μας, μέσα από ένα εγκαταλελειμμένο χρόνια, σκουριασμένο, και αμφίβολης ποιότητας δίκτυο, με το νερό της Πορταριάς. Χωρίς καμία ενημέρωση, συζήτηση ή προειδοποίηση προς τους κατοίκους, απέκοψαν το χωριό από την πηγή και την ιστορία του». Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλά μέχρι οι κάτοικοι να οδηγηθούν στην τωρινή τους απόφαση. Το 2005 κατασκευάστηκε ένα εφεδρικό δίκτυο ύδρευσης του χωριού και έτσι «καταστράφηκε το εξαιρετικής ομορφιάς καλντερίμι που συνέδεε τις Σταγιάτες με την Πορταριά», καθώς και το κανάλι άρδευσης του χωριού. Το 2009, ο τότε δήμαρχος, Βασίλης Κοντορίζος, προσπάθησε επίμονα να «παραχωρήσει» την πηγή σε γνωστό βιομήχανο. Το Τοπικό Συμβούλιο, ευτυχώς, απέρριψε την πρόταση τρεις φορές. Το καλοκαίρι του 2011 ήρθε η χλωρίωση.». Και μετά «ήρθε ο Μπέος». Όχι μόνο σαν δήμαρχος, αλλά και σαν πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ, επιβάλλει τη χλωρίωση με δικαστική απόφαση και αστυνομική καταστολή. Τρεις κάτοικοι του χωριού σύρθηκαν στα δικαστήρια για ομηρία και στάση, για να αθωωθούν τελικά πέρσι. Σήμερα, φτάσαμε στην εφαρμογή ενός σχεδίου που μπαίνει στη τελική ευθεία της εκτέλεσής του. Λίγες εβδομάδες πριν, στις 23 Ιανουαρίου, ο νέος πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ, Γιώργος Τόρης δήλωνε στα τοπικά ΜΜΕ: «Γιατί λοιπόν να μην εκμεταλλευτούμε τις πηγές του ξακουστού σε όλον τον κόσμο Πηλίου και να μην εμφιαλώσουμε το άριστης ποιότητας νερό του, ώστε να πωλείται σε όλη την Ελλάδα;» «Είμαστε ένα μικρό χωριό. Θα συνεχίσουμε όμως να αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις στα σχέδια όσων θέλουν να εμπορευτούν την καρδιά της κοινότητάς μας, τη ζωή και την ιστορία μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα παλέψουμε όπως κάνουμε πάντα, ακούραστα, νηφάλια, αποφασιστικά και δυναμικά. Καλούμε όλους τους ενσυνείδητους ανθρώπους να μας συμπαρασταθούν σε αυτό τον αγώνα!», τελειώνει η επιστολή τους. Η μαχητική ιστορία του μικρού χωριού ξεκινά το 2009, όταν συγκροτήθηκε η ομάδα Α.Π.Ο.Δράσης. Αφορμή της δραστηριοποίησής τους ήταν, η αναγνώριση μιας σειράς φυσικών αγαθών της περιοχής που καθορίζουν, επηρεάζουν και έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα τους. Η αναγνώριση των κοινών αγαθών και η σχέση των κατοίκων του χωριού με αυτά, οδήγησε στην αναζήτηση πρακτικών που θα εξασφαλίζει τη δίκαιη πρόσβαση, χρήση και βιωσιμότητα τους. Τα μέλη μέσω των Συνελεύσεων εκφράζουν, αποφασίζουν και υλοποιούν από κοινού δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, την προάσπιση και δημοκρατική διαχείριση των κοινών αγαθών, την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό. Η πρώτη δράση της ομάδας ήταν το άνοιγμα μονοπατιών της περιοχής Σταγιατών. Την 1η Νοέμβρη 2009 ανοίχτηκε το μονοπάτι που οδηγεί από τις Σταγιάτες στη Μακρινίτσα που περνάει από το Μέγα Ρέμα, το οποίο είχε σταματήσει να χρησιμοποιείται από το 1945 περίπου, όταν ακόμη το χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της περιοχής για να μεταφέρουν αντιστασιακά μηνύματα. Το σημερινό μήνυμα αντίστασης αφορά στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος Κατά το διάστημα του καλοκαιριού η ομάδα οργανώνει πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων όπως: κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις , μουσικές συναυλίες. Κύρια δράση τους όμως είναι η προστασία της φυσικής πηγής της Κρύας Βρύσης. Αρχικά οι κάτοικοι μετέφεραν το νερό από την ανοιχτή πηγή στο χωριό, με μεταλλικούς σωλήνες, ενώ, με δικά τους έξοδα και προσωπική εργασία, συντηρούν και το δίκτυο, αναλαμβάνοντας το κόστος χημικών μετρήσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κάθε χρόνο την Άνοιξη, η ομάδα πραγματοποιεί τον καθαρισμό και τη συντήρηση των αυλακιών άρδευσης του χωριού για να ποτίσουν τα κτήματα και τους μπαξέδες XΡΥΣΟΥΛΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ // DISTAFF • MΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ Το «σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Το δοκιμάσαμε, μαύρες φάτσες σε υψηλές κάστες, πολύ συχνά οι μαύροι πολιτικοί, η τάξη των επαγγελματιών, η μεσαία τάξη, έγιναν πολύ εξυπηρετικοί στην κεφαλαιοκρατική αγορά, έγιναν πολύ εξυπηρετικοί στο στρατιωτικοποιημένο εθνικό κράτος, έγιναν πολύ εξυπηρετικοί στην κουλτούρα της ελεύθερης αγοράς. Και τι έγινε;… Οι φτωχοί εργάτες μαύροι, οι φτωχοί εργάτες καφέ, κόκκινοι, κίτρινοι, αυτοί είναι που είναι εκτός και νιώθουν ανίσχυροι, αβοήθητοι, ανέλπιδοι. Τότε έχεις εξέγερση. Φτάνουμε στο σημείο: Είτε μη βίαιη επανάσταση -με το μη βίαιη επανάσταση εννοώ αναδιανομή εξουσίας, πόρων, πλούτου, σεβασμού- είτε περισσότερη βία», σχολίασε μεταξύ άλλων στο CNN, ο δρ. Κορνέλ Γουέστ, καθηγητής Πρακτικής της Δημόσιας Φιλοσοφίας του Χάρβαρντ, ομότιμος καθηγητής Πρίνστον, μιλώντας για τις διαδηλώσεις που έχουν ξεσπάσει στις ΗΠΑ για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Photo from Facebook // @Riot Grrris Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ, του 46χρονου Αφροαμερικανού που βιντεοσκοπήθηκε να παρακαλά για τη ζωή του ενώ ένας λευκός αστυνομικός έχει γονατίσει στον λαιμό του, προκάλεσε διαδηλώσεις σε τουλάχιστον 140 πόλεις. Από το Λος Άντζελες ως το Μαϊάμι και το Σικάγο οι διαδηλώσεις με βασικό σύνθημα το «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» -τα τελευταία λόγια του Φλόιντ όταν βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος με το γόνατο του αστυνομικού στον λαιμό του-, ξεκίνησαν ειρηνικά, όμως στη συνέχεια ξέσπασαν επεισόδια με τους διαδηλωτές να κλείνουν δρόμους, να βάζουν φωτιές και να συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία κάνει χρήση βίας, δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών. Πέντε διαδηλωτές έχουν χάσει τη ζωή τους από αστυνομικά πυρά, δυνάμεις της Εθνοφρουράς έχουν αναπτυχθεί στις μισές σχεδόν Πολιτείες ενώ είχε επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας σε περισσότερες από σαράντα πόλεις. Οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας είναι οι περισσότερες που έχουν επιβληθεί από το 1968 στον απόηχο της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που επίσης είχαν συμπέσει με μια προεκλογική προεδρική εκστρατεία και εν μέσω αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Εκατοντάδες οι συλλήψεις διαδηλωτών με τον απολογισμό να κάνει λόγο για 4.000 συλλήψεις από την ημέρα που ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Ρατσισμός, αστυνομική βία, ανισότητες και ανεργία είναι τα συστατικά του εκρηκτικού κοκτέιλ τα οποία και πυροδότησαν τις διαμαρτυρίες. Και η πανδημία του κορονοϊού απλώς άμβλυνε την ανισότητα μεταξύ λευκών και μειονοτήτων:
Το αντίθετο μάλιστα: σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην λήξη της θητείας του πρώτου Αφροαμερικανού προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ, 61% των Αφροαμερικάνων και το 45% των Λευκών τις κρίνουν «μάλλον κακές», όταν εκατό ημέρες μετά την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα, το 59% των αφρο-αμερικανών και το 65% των Λευκών έκριναν «μάλλον καλές» τις σχέσεις μεταξύ τους. Όσο για τον νυν πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ, κάνει ό,τι μπορεί για να συνεχώς λάδι στη φωτιά. Χαρακτήρισε όσους διαμαρτύρονται «εγκληματίες που ατιμάζουν την μνήμη του Φλόιντ». Επιτέθηκε στον Δημοκρατικό δήμαρχο της Μινεάπολις, χαρακτηρίζοντάς τον «ριζοσπάστη αριστερό» και προειδοποίησε ότι θα χρησιμοποιηθούν πυροβόλα όπλα. Μέσω του Twitter ανακοίνωσε ότι θα χαρακτηρίσει το κίνημα "Antifa", το οποίο στηρίζει τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, τρομοκρατική οργάνωση. Επίσης, επέκρινε την απάντηση των Αμερικανών κυβερνητών στις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας μαζί τους, λέγοντά τους ότι θα πρέπει να υιοθετήσουν σκληρότερη στάση και ότι η τωρινή απάντησή τους τούς κάνει να φαίνονται αδύναμοι. «Πρέπει να επιβάλλεστε, αλλιώς χάνετε τον χρόνο σας. Θα σας πατήσουν, θα φαίνεστε σαν βλάκες. Πρέπει να επιβληθείτε», είπε ο Τραμπ, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες. |
Archives
September 2023
Categories |