Ένα ψεύτικο ηλεκτρονικό κατάστημα καλλυντικών για να προσφέρει βοήθεια στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, δημιούργησε η Krystyna Paszko, μαθήτρια Γυμνασίου από την Πολωνία, ιδέα που ανταμείφτηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 10.000 ευρώ. Η Krystyna Paszko έμαθε για την αύξηση των περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας καθώς και για μια γαλλική πρωτοβουλία, όπου οι γυναίκες μπορούν να απευθυνθούν στα φαρμακεία και να καταγγείλουν κακοποίηση, χρησιμοποιώντας λέξεις «κλειδιά».
Έτσι τον περασμένο Απρίλιο η 17χρονη δημιούργησε το ψεύτικο ηλεκτρονικό κατάστημα «Camomiles and Pansies». Το θύμα μπορεί να αποκρύψει το αίτημα για βοήθεια από τον άνθρωπο που το κακοποιεί, προσποιούμενο ότι ψωνίζει στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα, εάν ζητήσει να αγοράσει μια κρέμα, αντί για έναν πωλητή ή μια πωλήτρια, του απαντά ένας/μια ψυχολόγος κάνοντας του ερωτήσεις σχετικά με τα δερματικά του προβλήματα. Εάν ένα άτομο παραγγείλει καλλυντικά και αφήσει μια διεύθυνση, αυτό σημαίνει ότι ζητά από τις αρχές να επισκεφθούν το σπίτι του. «Νόμιζα ότι θα ήταν μόνο για τους φίλους μου και τους φίλους τους. Σκέφτηκα ότι θα βοηθούσα ίσως ένα ή δύο άτομα, αλλά η ανάρτησή μου στο Facebook είχε μεγάλη απήχηση και έγινε πραγματικά δημοφιλής», είπε στο BBC. Η Krystyna ήρθε σε επαφή με το Κέντρο Δικαιωμάτων των Γυναικών, μια πολωνική ΜΚΟ η οποία της παρείχε ψυχολόγους και δικηγόρους που συνεργάζονται με τον ιστότοπο. Από την κυκλοφορία του, περισσότερα από 350 άτομα έχουν επικοινωνήσει με τον ιστότοπο. Τα περισσότερα από τα θύματα είναι νεαρά, κάτω των 40 ετών και περίπου το 10% είναι άνδρες. Σύμφωνα με την Krystyna οι περισσότερες νεαρές γυναίκες προτιμούν να γράψουν στο Facebook από το να τηλεφωνήσουν. Οι περισσότεροι από τους άνδρες που επικοινωνούν με τον ιστότοπο είναι έφηβοι. Η πρόεδρος του Κέντρου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, Urszula Nowakowska, είπε ότι «εντυπωσιάστηκε πολύ» από το έργο της Krystyna. Αν και τα επίσημα στοιχεία της πολωνικής αστυνομίας δεν δείχνουν αύξηση στα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, οι κλήσεις στην τηλεφωνική γραμμή του οργανισμού της κατά τους πρώτους μήνες των περιοριστικών μέτρων αυξήθηκαν κατά περίπου 50% σε σύγκριση με το 2019. Τον Ιούλιο, ο υπουργός Δικαιοσύνης της Πολωνίας Zbigniew Ziobro επικρίθηκε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, όταν είπε ότι η Πολωνία πρέπει να αρχίσει να προετοιμάζεται να αποσυρθεί από τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, επειδή η «ιδεολογική» φύση της απειλούσε το παραδοσιακό οικογενειακό μοντέλο. Ο πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki ζήτησε στη συνέχεια από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πολωνίας να αποφασίσει για το ζήτημα. Τον περασμένο Νοέμβριο, το υπουργείο Δικαιοσύνης προώθησε νομικές τροποποιήσεις επιτρέποντας στην αστυνομία να απομακρύνει τους κακοποιητές από το σπίτι. «Ωστόσο, δεν υπάρχει ακόμα τρόπος να τους εμποδίσουμε να προσεγγίζουν τα θύματά τους έξω από το σπίτι, στο χώρο εργασίας τους ή αλλού», εξηγεί η Nowakowska. «Αυτό που έχω παρατηρήσει τα τελευταία 15 χρόνια είναι ότι οι άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας ως οικογενειακές συγκρούσεις και όχι ως έγκλημα», είπε στο BBC. Είπε επίσης ότι υπάρχουν περίπου 70.000 υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας ετησίως στην Πολωνία, εκ των οποίων μόνο μεταξύ 13-14.000 αντιμετωπίζονται ως εγκλήματα.
0 Comments
Η ανασφάλεια είναι μία συναισθηματική μας αντίδραση, του εσωτερικού μας κόσμου, σε μία ζωή ιδιαίτερα προβλέψιμη. Αυτό συμβαίνει γιατί κυριαρχούν οι πεποιθήσεις μας που βασίζονται σε ψεύτικες βεβαιώσεις. Για παράδειγμα, σε κάποιους η ανασφάλεια εμφανίζεται με τη μορφή συνεχούς αίσθησης κατωτερότητας και ανεπάρκειας σε σχέση με τους άλλους, σαν να είναι οι άλλοι αλάνθαστοι και άψογοι και οι ίδιοι δυνητικά συνεχώς υποψήφιοι στο να κάνουν λάθος. Σε άλλους η ανασφάλεια προκαλεί φόβο, ότι θα αποκλειστούν από μία ομάδα και έτσι αναπτύσσουν μία συμπεριφορά δουλοπρεπή για την οποία όμως ντρέπονται. Photo by Kyle Broad on Unsplash Συχνά νοιώθουμε άβολα, όταν υπάρχει μία εσωτερική μας διαμάχη μεταξύ της επιθυμίας να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας και του φόβου στο να καταπατήσουμε εξωτερικούς κανόνες. Είναι φορές που μία περιορισμένη, μονόπλευρη, οπτική μας γωνία της πραγματικότητάς μας, δεν μάς επιτρέπει να δούμε σε βάθος τα γεγονότα. Σαν να πρόκειται η ζωή μας να έχει μια προκαθορισμένη πορεία, και η κοινωνία να μάς καθορίζει το τι είναι σωστό και αποδεκτό και τι είναι λάθος. Δηλαδή ποια είναι μία σωστή δουλειά, μία σωστή συντροφική σχέση, πότε κάποιος πρέπει να κάνει παιδιά, ποιοι είναι οι σωστοί φίλοι κ.ά. που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία φυλακή των νοητικών μας διεργασιών. Τότε η ανασφάλεια δεν είναι τίποτε άλλο από μία αντίδρασή μας στον εσωτερικό μας κόσμο που βλέπει την πραγματικότητα μονόφθαλμα. Πυροδοτείται από μία ασυνείδητη κατάσταση, που μάς ακινητοποιεί και συμβαίνει κυρίως όταν δεν κάνουμε πράγματα που μάς ευχαριστούν. Ο Karl Jung έλεγε ότι η ανασφάλεια είναι χρήσιμη τελικά, γιατί είναι το γνήσιο κομμάτι της ζωής μας που μάς αποσταθεροποιεί και μάς οδηγεί στο να καταρρεύσουν τα τείχη της νοητικής μας φυλακής. Είναι οι δυσλειτουργικές μας πεποιθήσεις που μετατρέπονται σε ανασφάλεια. Οι εσωτερικές μας δυνάμεις, πιέζουν για την εξέλιξή μας, αλλά η μονόφθαλμη λογική μας αντιστέκεται και δημιουργεί συγκρούσεις, φόβους και ενοχές. Όταν απομακρυνόμαστε από τις βαθιές πραγματικές μας ανάγκες, έρχεται τότε η ανασφάλεια για να μάς σταματήσει. Εάν εξοικειωθούμε στο να την ακούμε στο τι πραγματικά θέλει να μάς πει, τότε δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης, με την καταστροφική της μορφή, αλλά θα λειτουργεί σαν ένας πολύτιμος οδηγός. Το να αρνούμαστε να φθάσουμε σε υψηλότερα επίπεδα αυτογνωσίας είναι ότι πιο καταστροφικό για τον άνθρωπο. Όποιος έχει μία έμφυτη δύναμη δημιουργικότητας και δεν τη ζει, καταλήγει στο να υποφέρει. Όταν κλείνουμε σ’ ένα ντουλάπι τις ανάγκες μας, τις ικανότητές μας, τις φυσικές δεξιότητές μας, την ενέργειά μας και προσαρμοζόμαστε στις εξωτερικές συνθήκες, τότε δεν μπορούμε από το να υποφέρουμε. Δεν είναι μονάχα ότι υποφέρουμε, αλλά η προοπτική. Δηλαδή το γεγονός ότι τα προσόντα που ήδη έχουμε δεν τα αξιοποιούμε.
|
Archives
September 2023
Categories |