Τι μπορεί να ονειρεύεται μία έφηβη που ζει στη Νιγηρία, τη Συρία ή τις ΗΠΑ; Πώς περνάει τις ημέρες της μία έφηβη που ζει στη Μογγολία, στη Μέση Ανατολή ή την Ευρώπη; Τις απαντήσεις μας δίνει το βιβλίο της δημοσιογράφου Masuma Ahuja, "Girlhood: Teens Around the World in Their Own Voices," στο οποίο… ακούγονται ο φωνές 30 κοριτσιών από 27 χώρες. Σ’ όλον τον κόσμο, τα κορίτσια πηγαίνουν στο σχολείο, εργάζονται, ονειρεύονται ένα λαμπρό μέλλον, ασχολούνται με τον αθλητισμό ή με τις τέχνες. Κι όμως η καθημερινότητα τους μας είναι άγνωστη. Μπορεί να ξέρουμε για τις δυσκολίες ή τους πολέμους που βιώνουν, μπορεί να μαθαίνουμε για κάποια ξεχωριστά κορίτσια που αψηφούν τον τρόμο και την καταστροφή για να προσφέρουν, αλλά δεν ξέρουμε για τα όνειρά τους, τους έρωτες τους, τις φοβίες τους, δεν ξέρουμε για αυτά τα κορίτσια που ζουν πίσω από τους πηχυαίους τίτλους των ΜΜΕ. Το παράθυρο στον δικό τους κόσμο ανοίγει το βιβλίο της Ahuja κι από την Αμερική στην Ευρώπη, στην Αφρική και την Ασία, οι 30 έφηβες μοιράζονται τις ιστορίες τους μέσα από τα ημερολόγια τους και τις φωτογραφίες τους. Γνωρίζουμε την Κλόντι, μία 13χρονη σέρφερ από το Βανουάτου που ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος. Την 17χρονη Χαλίμα από το Αφγανιστάν, που ακούει Σελίν Ντιόν κα βοηθάει τον πατέρα της να καθαρίσει πατάτες για το εστιατόριο τους πριν πάει στο σχολείο. Την 16χρονη Σατιγκούλ από οικογένεια νομάδων στη Μογγολία που αγπαά τον αετό που έχει για κατοικίδιο και που θέλει να γίνε μεταφράστρια αγγλικών. Κι άλλες πολλές, τα κορίτσια που θέλουν να ανοίξουν φτερά και να πετάξουν ψηλά. Στην Αιτή, η 13χρονη Μερισένα αναρωτιέται πώς θα ήταν η ζωή της, αλλά κι αυτή των γονιών της και των οκτώ αδελφιών της, αν δεν ζούσαν σε μία κακόφημη γειτονιά, που μαστίζεται από τη βία. «Όταν ξεσπούν φασαρίες», γράφει, «αναρωτιέμαι γιατί δεν ζούμε σε άλλη χώρα, γιατί η οικογένεια μου δεν έχει χρήματα». Περιγράφει όμως και τις ωραίες στιγμές από τα τουρνουά σκακιού στα οποία συμμετέχει, από τις προπονήσεις βόλεϊ και ονειρεύεται την ημέρα που θα σπουδάσει για να γίνει νοσοκόμα. Η 16χρονη Νάγια από την Δαμασκό, ζει εδώ και τρία χρόνια στο Βερολίνο. «Δεν ήθελα να αφήσω την πατρίδα μου, τους φίλους μου, το δωμάτιο μου και σχεδόν όλα τα υπάρχοντα μου», γράφει, ενώ περιγράφει το πάθος της για τον χορό αλλά τις ανησυχίες της για τις σχολικές εξετάσεις. Η Μαντίσα, 18 ετών από το Ντέρμπαν την Νότιας Αφρικής, ζει με την μητέρα της, την αδελφή της και τα ανίψια της και θέλει να αγοράσει ένα ωραίο σπίτι στην μητέρα της, «Το μεγαλύτερο μου όνειρο», γράφει, «είναι να γίνω δικηγόρος, θέλω να είμαι μία ανεξάρτητη γυναίκα που θα βασίζεται στις δικές της δυνάμεις».
Στο ημερολόγιο της γράφει επίσης και για μία συμμαθήτριά της που αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο επειδή έμεινε έγκυος. Η μόρφωση είναι από τα πιο κοινά θέματα ενδιαφέροντος στα κοριτσίστικα ημερολόγια- είτε απασχολεί κορίτσια στη Βρετανία ή τη Σουηδία, είτε είναι αποτέλεσμα θυσία γονιών στην Ινδία. Για την Ράκσα από την Καμπότζη σημαίνει μοναξιά, επειδή αναγκάστηκε να αφήσει την οικογένεια της για να σπουδάσει στην πρωτεύουσα, ενώ η 19χρονη Εμιλυ από το Σάο Πάολο γράφει: «δεν έχω λεφτά να πάω στο πανεπιστήμιο και να γίνω η γυναίκα που ονειρεύομαι, ωστόσο, είμαι αποφασισμένη να τα καταφέρω». Η αποφασιστικότητα είναι επίσης διακριτή σε πολλά ημερολόγια, παρά τις ανισότητες. Η 17χρονη Χαλίμα γράφει: «θέλω να γίνω αυτάρκης και να μην είμαι θύμα μια κοινωνίας που κάνει διακρίσεις. Οι γυναίκες δεν είναι μόνο για να γίνονται νοικοκυρές, μπορούν να καταφέρουν πολλά».
0 Comments
Η Σαπάνα ονειρευόταν να δουλέψει ως κυβερνητική υπάλληλος. Κάθε νύχτα, υπό το φως ενός γυμνού γλόμπου, άνοιγε τα βιβλία της, διάβαζε κι ονειρευόταν ένα μέλλον τελείως διαφορετικό απ’ αυτό της μητέρας της. Μετά όμως το ξέσπασμα της πανδημίας και στο Νεπάλ, το όνειρό της γινόταν όλο και πιο μακρινό. Αποκλεισμένη στο χωριό της, χωρίς να μπορεί να πάει σχολείο και χωρίς να έχει να κάνει και πολλά, γνώρισε έναν εποχιακό εργάτη, ερωτεύτηκαν και τελικά παντρεύτηκαν . Η Σαπάνα, μητέρα πλέον ενός παιδιού 2 μηνών, εγκατέλειψε το σχολείο και δεν έχει σχέδια να επιστρέψει. Αυτό που συνέβη στην Σαπάνα, η οποία πιστεύει πως αν η πανδημία δεν είχε διακόψει τις σπουδές της , τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, συμβαίνει σε εκατομμύρια κορίτσια σε όλον τον κόσμο. Τα ποσοστά γάμων παιδιών αυξάνονται δραματικά: ο κορονοϊός ενδέχεται να οδηγήσει στους γάμους 10 εκατομμυρίων παιδιών μέχρι το 2030, σύμφωνα με την UNICEF.
Επιπλέον, άλλα 100 εκατομμύρια κορίτσια θεωρείται πως διατρέχουν ήδη κίνδυνο να τα παντρέψουν πριν από το τέλος της δεκαετίας. Οι γάμοι κοριτσιών κάτω των 18 ετών θα είναι συνέπεια πολλών παραγόντων που συνδέονται με την κρίση που προκαλεί η πανδημία: κυρίως του κλεισίματος σχολείων, της ραγδαίας επιδείνωσης της οικονομικής συγκυρίας, των προβλημάτων στις δημόσιες υπηρεσίες και των θανάτων γονιών. Η πανδημία «επιδείνωσε μια ήδη δύσκολη κατάσταση για εκατομμύρια κορίτσια», τονίζει η εκτελεστική διευθύντρια της UNICEF, η Χενριέτα Φορ, σε ανακοίνωση Τύπου. «Όμως μπορούμε και οφείλουμε να βάλουμε τέλος στους γάμους παιδιών». Η πανδημία απειλεί να θέσει υπό αμφισβήτηση την πρόοδο που είχε καταγραφεί την περασμένη δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας το ποσοστό των νεαρών κοριτσιών που παντρεύονταν πριν από τα 18 τους χρόνια μειώθηκε από το ένα τέταρτο στο ένα πέμπτο στον κόσμο, με άλλα λόγια αποφεύχθηκαν 25 εκατ. τέτοιοι γάμοι. «Πρέπει να λάβουμε μέτρα άμεσα για να περιοριστούν οι συνέπειες (της πανδημίας) στα κορίτσια και στις οικογένειές τους», προτρέπει η Χενριέτα Φορ. «Ανοίγοντας τα σχολεία» και «διασφαλίζοντας πρόσβαση σε φροντίδες και κοινωνικές υπηρεσίες» και «εφαρμόζοντας τους νόμους και κατάλληλες πολιτικές», «μπορούμε να μειώσουμε τον κίνδυνο οι γάμοι να κλέψουν την παιδική ηλικία μικρών κοριτσιών», προσθέτει. Σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε δημοσιοποιήσει το 2020 η UNICEF, το ποσοστό των κοριτσιών που παντρεύονται προτού κλείσουν τα 18 τους χρόνια φθάνει το 76% στον Νίγηρα και το 68% στη ΛΔ Κονγκό. Το ποσοστό των αγοριών που παντρεύονται πριν κλείσουν τα 18 τους είναι περίπου το ένα έκτο αυτού που καταγράφεται μεταξύ των κοριτσιών. «Η εικόνα πρέπει ν΄ αλλάξει! Ας προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε όλοι μαζί», μας προτρέπουν 21 γυναίκες φωτογράφοι, που δημιούργησαν την πρωτοβουλία “WeChangeThePicture”, ως μια κίνηση εκδήλωσης συμπαράστασης και υποστήριξης προς όλες τις γυναίκες. Οι 21 γυναίκες φωτογράφοι στέκονται απέναντι στη βία, στον σεξισμό, στον συντηρητισμό και στην ανισότητα δημιουργώντας την πρωτοβουλία “WeChangeThePicture”.
Με την κίνηση αυτή, επιχειρούν να σταθούν στο πλευρό όλων των γυναικών θυμάτων λεκτικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας, στο οικογενειακό ή το εργασιακό τους περιβάλλον. Όπως τονίζουν, «αυτή είναι η σωστή στιγμή για να τεθούμε ανοιχτά στα ζητήματα της έμφυλης βίας, της κατάχρησης εξουσίας και του σεξισμού. Να υποστηρίξουμε την επανεξέταση ισχυόντων νομοθετικών πλαισίων για την ισοτιμία των φύλων και να υπερασπιστούμε την ανάγκη ενός δημόσιου διαλόγου, επιθυμώντας να καταδείξουμε κακοποιητικές συμπεριφορές που τείνουν να γίνονται αποδεκτές ως φυσιολογικές». Η κάθε μία από τις φωτογράφους παραχώρησαν ένα τους φωτογραφικό έργο, το οποίο θα διατεθεί σε 21 αριθμημένα και υπογεγραμμένα αντίτυπα, με σκοπό να συνδράμουν στο έργο του Κέντρου Γυναικείων Ερευνών και Μελετών «Διοτίμα», που παρέχει νομική και ψυχολογική στήριξη στις γυναίκες που βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν. Οι φωτογράφοι που συμμετέχουν είναι: Αθανασία Παπαδοπούλου | Αλεξάνδρα Ρίμπα | Αλεξία Πρασσά | Αρέτα Περιστέρη | Άρτεμις Πυρπίλη | Έλενα Ντι γκιόσια | Ελένη Παπαϊωάννου | Καλλιόπη Πασιά | Κάρμεν Πολυδώρου | Κορνηλία Σιδηρά | Λία Ναλμπαντίδου | Λίλη Ζουμπούλη | Μαγδαληνή Μπαρδάκα | Μαγδαληνή Κούρτη | Μαρία Καρκανάκη | Μαρία Χουλάκη | Όλγα Δέϊκου | Σοφία Τολίκα | Στεφανία Ορφανίδου | Τάνια Καμίδου | Χλόη Πίσσα |
Archives
September 2023
Categories |