Παιδεία: ουδέν ουσιαστικό μέτρο...

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΡΑΓΑΤΣΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ // DISTAFF • ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ

---

Τα σχολεία άνοιξαν και αποδείχτηκε ότι ουδέν ουσιαστικό μέτρο είχε ληφθεί για την προστασία παιδιών και εκπαιδευτικών. Κι όμως, η πανδημία ήταν μια ευκαιρία να γίνει καταγραφή, αξιολόγηση, βελτίωση υποδομών. Αντ’ αυτού για άλλη μια φορά αποκαλύφτηκαν οι χρόνιες αγκυλώσεις, αλλά και η κραυγαλέα ανεπάρκεια και ιδεοληψία της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ.

Φωτογραφία από τα social media

---

Κατ’ αρχάς ας μου επιτραπεί ένα γενικότερο σχόλιο ως προς την επικοινωνιακή – πολιτική διαχείριση της κρίσης. Κάθε φορά που στην Ελλάδα προκύπτει ένα πρόβλημα οιασδήποτε υφής εμφανίζονται διάφοροι ειδικοί και επιστήμονες που διαφωνούν μεταξύ τους. Το ίδιο συνέβη και με την πανδημία: γιατροί άσχετων ειδικοτήτων ή «εναλλακτικοί» άρχισαν να εμφανίζονται κυρίως στην τηλεόραση, αποσκοπώντας ενδεχομένως στην αναγνωρισιμότητα. Μην έχοντας γνώση των δεδομένων, εφόσον δεν είναι μέλη της αρμόδιας Επιτροπής, εκφράζουν απόψεις δήθεν αιρετικές, απευθυνόμενοι σε ανθρώπους αδαείς, οι οποίοι δεν κατανοούν ότι η επιστήμη στηρίζεται στην αμφισβήτηση και την αβεβαιότητα. Από την άλλη, και κάποια μέλη της Επιτροπής φάνηκε να προσαρμόζουν τα επιστημονικά δεδομένα στην πολιτική συγκυρία. Αυτές οι  διαρκείς βόλτες στα κανάλια δημιουργούν σύγχυση και για αυτό έχουν τεράστια ευθύνη δημοσιογράφοι που νομιμοποιούν κάθε παραδοξολογία ή προσωπική ατζέντα.

Επίσης απ' όσο ξέρω οι επιστημονικές αντιρρήσεις εγείρονται στους οικείους συλλόγους, σε συνέδρια, στην αρμόδια Επιτροπή και όχι στα κανάλια. Δεδομένης δε της σοβαρότητας της κατάστασης, θα έπρεπε να υπάρχει σχετική σύσταση των Ιατρικών Συλλόγων.


Ειδικότερα ως προς τα σχολεία, θα έπρεπε καταρχάς να ανακληθεί ή έστω να ανασταλεί άμεσα η διάταξη για 25άρια τμήματα που περιέχεται στον νέο νόμο της Κεραμέως για την Εκπαίδευση. Κατόπιν, αντί να μιλάει για Μ.Ο. παιδιών ανά τμήμα, το υπουργείο θα μπορούσε να έχει συλλέξει λεπτομερή στοιχεία για τα τμήματα σε όλη την επικράτεια, ανά διεύθυνση και περιφέρεια. Με τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες και το My School αυτό γίνεται τάχιστα. Κι έτσι σε συνεργασία  με τα αρμόδια υπηρεσιακά συμβούλια θα προέκυπταν αριθμός μαθητών ανά τμήμα, κενά και ανάγκες σε υποδομές, εκπαιδευτικό προσωπικό και προσωπικό καθαριότητας. 


Στη συνέχεια θα έπρεπε να  αναζητηθούν –κάπου θα υπάρχουν φαντάζομαι- και να επαναπροσδιοριστούν προδιαγραφές αιθουσών: πόσα τετραγωνικά για πόσους μαθητές, εξαερισμός, φυσικός φωτισμός κλπ. Αυτό επίσης θα μπορούσε να γίνει σε συνεργασία με Δήμους, Περιφερειακές Ενότητες και ό,τι έχει αντικαταταστήσει τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Και όταν πια θα είχαν καταγραφεί συγκεκριμένα οι συνθήκες, θα μπορούσαν να βρεθούν αίθουσες σε συνεννόηση με τους Δήμους και άλλους φορείς. Σε περίπτωση αδυναμίας εξεύρεσης αιθουσών το εκ περιτροπής μάθημα θα ήταν μία λύση.


Τέλος,  και αφού θα είχαν διερευνηθεί οι κτιριακές και εκπαιδευτικές ανάγκες που θα προέκυπταν λόγω της πανδημίας, το Υπουργείο θα μπορούσε να προχωρήσει σε  στοχευμένες προσλήψεις αναπληρωτών/τριων. Εν ανάγκη θα μπορούσε να ζητήσει από αποσπασμένους/ες εκπαιδευτικούς σε γραφεία και υπηρεσίες να συμπληρώνουν ωράριο με μάθημα σε σχολεία, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου είναι απαραίτητο το σπάσιμο σε μικρότερα τμήματα.


Βέβαια, όλα αυτά θα έπρεπε να συνδυαστούν με δωρεάν τεστ για τον κορονοϊό για εκπαιδευτικούς και παιδιά.


Αντ’ αυτών επελέγη ένα γελοίο αλαλούμ χωρίς σπάσιμο τμημάτων, χωρίς προσλήψεις επιπλέον αναπληρωτών/τριων και με απολύσεις καθαριστριών από τους Δήμους, χωρίς αξιοποίηση καν των υπαρχουσών δομών και υπηρεσιών του Υπουργείου. Οι υπερμεγέθεις μάσκες ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι… Καλύτερα δε να μην μιλήσουμε για την παιδαγωγική και ψυχολογική διαχείριση του όλου θέματος. Αυτά δεν υπήρξαν καν ως σκέψη στο μυαλό της πολιτικής ηγεσίας.


Όπως βλέπουμε η προετοιμασία δεν ήταν δύσκολη, ακριβή ή ιδιαίτερα χρονοβόρα, αλλά προϋπέθετε μια πολιτική επιλογή που το Υπουργείο δεν έκανε. Με αυτήν την κατάσταση, λοιπόν, θα πορευτούμε, εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά, ελπίζοντας να μην γίνει καμιά στραβή, γιατί θα είμαστε τελείως μόνοι.